Στη σημερινή παραβολή που ακούσαμε ο Χριστός μάς παρουσιάζει τη σημασία που έχει η αρετή της συγχωρήσεως. Η Βασιλεία των Ουρανών, μας λέει, μοιάζει με έναν βασιλιά, ο οποίος θέλησε να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με τους υπηρέτες του επιστέφοντας αυτά που του χρωστούσαν.
Ο πρώτος δούλος που παρουσιάστηκε ενώπιόν του, του χρωστούσε δέκα χιλιάδες τάλαντα, ένα πολύ μεγάλο ποσό, και επειδή δεν τα είχε για να ξεχρεώσει, ο Κύριός του διέταξε να πουληθούν η γυναίκα, τα παιδιά και όλα τα υπάρχοντά του, ώστε να πληρωθεί το χρέος. Εκείνος τότε έπεσε στα γόνατα και τον παρακαλούσε λέγοντας: «κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ καὶ πάντα σοι ἀποδώσω». Ο άρχοντας τον λυπήθηκε, και του χάρισε το δάνειο.
Φεύγοντας, όμως, ο δούλος αυτός, συνάντησε έναν σύνδουλό του, ο οποίος του χρωστούσε εκατό δηνάρια, ένα μηδαμινό ποσό, και τον άρπαξε από τον λαιμό λέγοντάς του «ἀπόδος μοι εἴ τι ὀφείλεις». Άδικα ο σύνδουλός του τον παρακαλούσε να κάνει λίγη υπομονή μέχρι να τον ξεπληρώσει, αυτός τον έβαλε στη φυλακή μέχρι να του αποδώσει την οφειλή.
Βλέποντας οι υπόλοιποι υπηρέτες τα όσα είχαν συμβεί, λυπήθηκαν πάρα πολύ και εξιστόρησαν τα γεγονότα στον κύριό τους. Και εκείνος, αφού κάλεσε τον αχάριστο δούλο του είπε: «δούλε πονηρέ, σου χάρισα όλο εκείνο το χρέος, επειδή με παρακάλεσες. Δεν έπρεπε και συ να ελεήσεις τον συνάδελφό σου, όπως και εγώ σε ελέησα;» Και θυμωμένος τον παρέδωσε στους βασανιστές, μέχρι να αποδώσει όλο το χρέος του. Ο Χριστός κλείνει την παραβολή λέγοντας «Οὕτω καὶ ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν, ἐὰν μὴ ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπὸ τῶν καρδιῶν ὑμῶν τὰ παραπτώματα αὐτῶν». Αυτό ακριβώς, δηλαδή τους λέει, θα κάνει και σε σας ο Πατέρας μου ο Ουράνιος, αν ο καθένας σας δεν συγχωρεί τον αδελφό του μέσα από την καρδιά του.
Απέναντι στον Θεό, είμαστε όλοι δούλοι και οφειλέτες γιατί μας δημιούργησε εκ του μη όντος, και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία σε αυτό.
Είμαστε δούλοι γι’ αυτό πρέπει να επιζητούμε την αγάπη Του και να την εφαρμόζουμε στην κοινωνία, αλλά και ταυτόχρονα να αναπέμπουμε δοξολογία προς Αυτόν. Είμαστε και οφειλέτες γιατί στη ζωή μας δεν αγωνιζόμαστε να εκπληρώσουμε πλήρως την εντολή της αγάπης, και συνεχώς κατρακυλούμε στον βούρκο της αμαρτίας μη μπορώντας να εκπληρώσουμε το χρέος προς τους συνανθρώπους μας και κυρίως προς τον Θεό.
Παρόλα, όμως, τα πολλά μας λάθη, ο φιλάνθρωπος Θεός δεν μας ξεχνά ποτέ και μας περιμένει με υπομονή να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας και να επιστρέψουμε κοντά Του. Ακούει τις προσευχές και τις παρακλήσεις μας, και είναι πρόθυμος, όταν Τον προσκαλέσουμε με ταπεινή και συντετριμμένη καρδιά, να μας συγχωρήσει και να ξεχάσει κάθε οφειλή μας προς Αυτόν, όπως έκανε στην αρχή και με τον δούλο που του χρωστούσε το μεγάλο ποσό.
Όταν διαγράφει αυτά που Του χρωστούμε, το κάνει για να μας διδάξει ότι το ίδιο οφείλουμε και εμείς να πράττουμε για τον συνάνθρωπό μας. Να τον βλέπουμε με αγάπη και όχι σαν εχθρό και να τον συγχωρούμε σε ότι μας έφταιξε. Γιατί αυτά που μας χρωστούν οι συνάνθρωποί μας είναι πολύ λίγα σε σχέση με αυτά που οφείλουμε εμείς στον Θεό. Γι’ αυτό όταν κατάλαβε πόσο σκληρή καρδιά είχε ο ευεργετημένος δούλος, άλλαξε την απόφασή του και δεν τον έβαλε απλά στη φυλακή, αλλά τον παράδωσε στους βασανιστές. Η απόφασή Του αυτή δεν αποτελεί καμιά πράξη εκδίκησης, αλλά έχει ένα και μοναδικό σκοπό, να κάνει τον αχάριστο δούλο να κατανοήσει το μέγεθος της ευεργεσίας που αρχικά είχε λάβει, αλλά στη συνέχεια την απέρριψε με την πονηρή συμπεριφορά του.
Η σημερινή παραβολή δίνει και σ’εμάς την ευκαιρία να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας έναντι στους συνανθρώπους μας, αλλά προπάντων προς τον Θεό. Δυστυχώς, όμως, δεν το πράττουμε αλλά πιστεύουμε ότι η πνευματική μας ζωή είναι ένας προσωπικός μας αγώνα, ότι δεν έχει καμιά σχέση με τους γύρω μας και γενικά δεν αφορά την κοινωνία.
Πρέπει, λοιπόν, να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τις εντολές του Θεού μόνοι μας. Γι’ αυτό αν θέλουμε πραγματικά να Τον γνωρίσουμε και να Τον αγαπήσουμε πρέπει να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας τις αρετές της πραότητα, της ελεημοσύνης, της φιλανθρωπίας και της υπομονής.
Τελειώνοντας την παραβολή, ο Χριστός, τονίζει ότι για να συγχωρήσει και εμάς ο επουράνιος Πατέρας μας, πρέπει να πράξουμε το ίδιο προς τους ανθρώπους που ίσως μας έχουν βλάψει ή μας έχουν πληγώσει. Γιατί δεν μπορούμε από την μια να ζητούμε εκδίκηση για αυτούς που μας έβλαψαν, και από την άλλη να ζητούμε συγχώρηση από τους ανθρώπους που βλάψαμε, πολύ δε περισσότερο από τον ίδιο τον Θεό.
Άλλωστε όταν λέμε το «Πάτερ ἡμῶν» τι παρακαλούμε; «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» Δηλαδή, συγχώρησέ μας, Κύριε, όπως ακριβώς και εμείς συγχωρούμε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με την ίδια αγάπη και φιλανθρωπία.
Ο Άγιος Παΐσιος μας παραγγέλλει να συγχωρούμε με όλη την καρδιά μας. Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς, που έχουν κακία και διαστρέφουν την αλήθεια, αν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε από τους ανθρώπους, όταν η αδικία αφορά μόνο το άτομό μας. Ούτε και να πούμε: «να το βρουν από τον Θεό», γιατί και αυτό είναι κατάρα.
Καλά είναι να τους συγχωρούμε με όλη την καρδιά μας και να παρακαλούμε τον Θεό να μας δυναμώσει για να μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος της συκοφαντίας αυτής. Να συνεχίζουμε την πνευματική μας ζωή ακόμη και αν οι άνθρωποι συνεχώς μας κρίνουν και κατακρίνουν, διότι με τον τρόπο τους αυτό, μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή.
π. Μάριος Πολυκάρπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου