ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 1. Ἡ ἀληθινὴ εἰρήνη

Σὲ μιὰ ἐποχή, ποὺ ὁλόκληρος ὁ κόσμος μας σπαράσσεται ἀπὸ πολέμους μὲ μαζικοὺς θανάτους καὶ ἄλλες τραγικὲς ἐπιπτώσεις στὴ καθημερινὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ ἀκούσαμε στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, φαίνονται πιὸ ἐπίκαιρα ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε.

«Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν», γράφει στοὺς πιστοὺς τῆς Ἐφέσου. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ εἰρήνη μας. Αὐτὸς γκρέμισε τὸν τοῖχο τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ποὺ ὀρθωνόταν ἀνάμεσα στοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς χώριζε. Αὐτὸς ἕνωσε σὲ ἕναν τοὺς δύο αὐτοὺς ἀντιμαχόμενους κόσμους. Κατέλυσε τὴν ἔχθρα τους καὶ ἕνωσε τοὺς δύο λαοὺς μὲ τὸν Ἑαυτό του, δημιουργώντας ἕνα νέο ἄνθρωπο, ἕνα νέο λαό, «ποιῶν εἰρήνην»· φέρνοντας εἰρήνη μεταξύ τους.

Μὲ τὴ σταυρική του θυσία συμφιλίωσε μὲ τὸν Θεὸ τοὺς δύο αὐτοὺς λαούς, ποὺ εἶναι ἑνωμένοι πλέον σὲ ἕνα σῶμα. Ἐρχόμενος ὁ Χριστὸς στὴ γῆ, «εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς». Κήρυξε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς εἰρήνης σὲ σᾶς τοὺς εἰδωλολάτρες, ποὺ ἤσασταν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ σὲ μᾶς τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ ἤμασταν κον­τά Του. Αὐτὸς μᾶς ὁδήγησε στὸν Θεὸ Πατέρα καὶ τοὺς δύο λαοὺς καὶ μᾶς ἔφερε κοντά Του μὲ τὴ Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τὸ τονίζει ἐπανειλημμένως ὁ θεῖος Ἀπόστολος ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔφερε τὴν εἰρήνη στοὺς ἀνθρώπους. Ἐκεῖνος εἶναι ἡ εἰρήνη, ὁ χορηγός, ἡ πηγὴ τῆς εἰρήνης. Διότι Ἐκεῖνος μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ μεταξύ μας. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος περιπλανιέται σὲ ἀτραποὺς μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό, τόσο εἶναι καταδικασμένος νὰ ζεῖ στὴν ταραχή, στὶς ἐντάσεις, στοὺς πολέμους. Κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάθε προσπάθεια εἰρηνεύσεως τοῦ κόσμου χωρὶς τὸν Χρι­στὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει αἴσιο ἀποτέλεσμα. Ἡ εἰρήνη ποὺ ἐπιτυγχάνει τότε ὁ ἄν­θρωπος εἶναι ἐπιφανειακὴ καὶ ἔχει ἡμερομηνία λήξεως. Ὅπως καὶ κάθε ἐπι­δίωξη συμφιλιώσεώς μας μὲ τοὺς συν­ανθρώπους μας, καὶ κάθε προσπάθεια εἰρηνεύσεως τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου χωρὶς νὰ «ἐγγίσουμε» τὸν Χριστὸ εἶναι καταδικασμένη σὲ ἀποτυχία.

Μόνο μὲ τὸν Χριστό, λοιπόν, μπορεῖ νὰ εἰρηνεύσει ὁ κόσμος μας, οἱ λαοί, ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία μας. Μόνο μ᾿ Ἐκεῖ­νον μποροῦν νὰ σταματήσουν οἱ πόλεμοι καὶ νὰ συμφιλιωθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Μόνο μ᾿ Ἐκεῖνον μποροῦν νὰ καταπαύσουν οἱ ἐντάσεις καὶ στὴν προσωπική μας ζωή, οἱ διαμάχες στὴν οἰκογένεια, οἱ παρεξηγήσεις στὸ περιβάλλον μας. Μόνο μὲ τὸν Χριστὸ γαληνεύει ἡ ψυχή μας, εἰρηνεύει ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος. Ὅσο ζοῦμε κοντά Του, τόσο βιώνουμε τὴν εἰρήνη του στὴ ζωή μας.

2. Τὸ σπίτι μας

Κι ἐσεῖς, ποὺ ἤσασταν κάποτε εἰδωλολάτρες, σημειώνει στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δὲν εἶσθε πλέον ξένοι καὶ προσωρινοὶ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶσθε «συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ». Ἀνήκετε, δηλαδή, στὴν ἴδια πολιτεία μὲ τοὺς Ἁγίους καὶ εἶσθε μέλη τῆς οἰκίας τοῦ Θεοῦ, τῆς οἰκογένειάς του. Σπίτι σας εἶναι ὁ δικός του οἶκος. Ὡς μέλη δὲ τῆς Ἐκ­κλησίας ἔχετε κι ἐσεῖς κτισθεῖ ἐπάνω στὸ ἀσάλευτο θεμέλιο τῶν ἁγίων Ἀποστό­λων καὶ τῶν Προφητῶν, ἐνῶ ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ὁ ὁποῖος στηρίζει ὅλο τὸ οἰκοδόμημα, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ἐπάνω σ᾿ Αὐτὸ τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο, τὸν Χριστό, στηρίζεται ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συναρμολογεῖται καὶ αὐξάνεται, ὥστε νὰ γίνει Ναὸς ἅγιος, ὅπως τὸν θέλει ὁ Κύριος. Σὲ αὐτὸ τὸν ἅγιο Ναὸ οἰκοδομεῖσθε κι ἐσεῖς μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους πιστούς, γιὰ νὰ γίνετε ἕνα ἱερὸ κατοικητήριο, κτισμένο ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, μέσα στὸ ὁποῖο θὰ κατοικεῖ ὁ Θεός.

Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ὁ ἱερὸς χῶρος, στὸν ὁποῖο κατοικεῖ ὁ Τριαδικὸς Θεός. Εἶναι τὸ σπίτι τοῦ οὐράνιου Πατέρα μας. Μέσα σ᾿ αὐτὴν εἴμαστε ὅλοι μέλη τῆς ἴδιας οἰκογένειας· τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ. Μποροῦμε νὰ ὀνομάζουμε τὸν Θεὸ «Πατέρα». Εἴμαστε παιδιά του. Βιώνουμε καθημερινὰ τὴ στοργικὴ φροντίδα του. Εἶναι δίπλα μας· ὄχι ξένος καὶ ἀπόμακρος, ἀλλὰ κοντινὸς καὶ οἰκεῖος.

Ἐπειδὴ δὲ εἶναι σπίτι τοῦ Πατέρα μας ἡ Ἐκκλησία, αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι καὶ δικό μας σπίτι. Ἐκεῖ ἀναπαύεται καὶ ξεκουράζεται ἡ ψυχή μας· ἐκεῖ τρέφεται πνευματικὰ ἀπὸ τὴ θεία Λατρεία καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήρια· ἐκεῖ καταφεύγει τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας· ἐκεῖ ζεῖ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν οὐράνιο Πατέρα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα μέλη τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι οἱ Ἅγιοί μας.

Ἡ Ἐκκλησία λοιπὸν εἶναι τὸ σπίτι μας! Τὰ μέλη της ἀποτελοῦν τὴν οἰκογένειά μας! Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ οὐράνιος Πατέρας μας! Ἂς ἀναλογισθοῦμε, πόσο μᾶς ἔχει τιμήσει ὁ Κύριος εἰσάγοντάς μας στὸν ἅγιο οἶκο του, κι ἂς φερόμαστε πάντοτε ἀντάξια τῆς τιμῆς αὐτῆς, ὡς γνήσια παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας του.