Ἕνας διάλογος περί σωτηρίας διαμείβεται σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀνάμεσα σέ κάποιον ἄρχοντα καί στόν Χριστό. Ὁ ἄρχοντας ρωτάει τί πρέπει νά κάνει γιά νά σωθεῖ. Ὁ Ἰησοῦς ἀπαντάει ὅτι πρέπει νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τά πάντα, γιά νά ὑποδουλωθεῖ στόν Θεό. Ἡ ἀπάντηση δέν ἀρέσει στόν ἄρχοντα. Ἀποχωρεῖ «περίλυπος».
Ὁ Κύριος συμπερασματικά ἀποφθέγγεται ὅτι δύσκολα σώζονται ὅσοι παραμένουν ὑποδουλωμένοι στήν ὕλη. Τότε οἱ ἀκροατές Του ρωτοῦν ποιός εἶναι δυνατόν νά σωθεῖ. Ὁ Χριστός δίνει μία ἀπάντηση γεμάτη ἐλπίδα: «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστιν».
Ἔτσι τίθεται τό ἐρώτημα: ὑπάρχουν «ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις»; Σήμερα πιστεύουμε στήν παντοδυναμία τοῦ ἀνθρώπου. Παρότι σωματικά ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπό τά πιό ἀδύναμα πλάσματα, ἐντούτοις κατάφερε νά γίνει ὁ κυρίαρχος ὅλης τῆς φύσης, διότι διαθέτει τήν ἀνυπέρβλητη δύναμη τοῦ μυαλοῦ. Ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος εἶναι ἡ μυστική δύναμη, μπροστά στήν ὁποία ὅλα τά δημιουργήματα ὑποκλίνονται. Μέ τή σκέψη δημιουργήθηκαν τά μεγαλύτερα ἐπιτεύγματα τῆς τεχνολογίας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς φιλοσοφίας, τῆς τέχνης. Μέ τή λογική λύνονται προβλήματα. Μέ τή γνώση καί τή μνήμη ἀποφεύγονται λάθη καί αὐξάνεται ἡ παιδεία. Μέ τίς περίπλοκες νοητικές λειτουργίες δημιουργοῦνται οἱ οἰκογένειες, οἱ κοινότητες, οἱ κοινωνίες, οἱ ἐργασίες, οἱ ἐπιτυχίες στίς ἐπιστῆμες, οἱ ἐφαρμοσμένες γνώσεις, οἱ πάσης φύσεως ἐπιδόσεις. Μπροστά στή δύναμη τοῦ ἀνθρώπινου μυαλοῦ ἐξημερώνονται τά ἄγρια ζῶα, καρποφορεῖ ἡ ἄγονη γῆ, γίνεται διαχείριση τῶν φυσικῶν νόμων. Γιά τήν ἄλογη δημιουργία ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἕνας μικρός θεός, πού τήν ἐξουσιάζει καί τήν ἐπιμελεῖται ἤ πού τήν ἐκμεταλλεύεται ἄγρια καί τή βιάζει ἀσύστολα. Αὐτό τό ἀδύναμο πλασματάκι πού ὀνομάζεται ἄνθρωπος εἶναι ὁ παντοδύναμος κυβερνήτης τῆς γῆς. Μπροστά του δέν ὑπάρχει ἀκατόρθωτο. Ὅ,τι σχεδιάσει, ὅ,τι ἐπιθυμήσει καί ὅ,τι δουλέψει θά τό καταφέρει.
Πετάει, ἐνῶ δέν ἔχει φτερά. Ἐρευνᾶ τά βάθη τῶν ὠκεανῶν, ἐνῶ δέν εἶναι ψάρι. Τρέχει μέ ἰλιγγιώδεις ταχύτητες, ἐνῶ ἔχει μόνο δύο ἀδύναμα πόδια. Σηκώνει ἀμέτρητους τόνους, ἐνῶ ἔχει δύο μικροσκοπικά χέρια. Ἀνατινάζει βουνά, ἀνοίγεται στίς θάλασσες, ἀποξηραίνει λίμνες, τρυπάει τά βράχια, δαμάζει τούς κεραυνούς, ἐκμεταλλεύεται τούς ἀνέμους. Τώρα πλέον μπορεῖ νά παρεμβαίνει στή γενετική δομή τῶν φυτῶν, τῶν ζώων ἤ καί τοῦ ἑαυτοῦ του. Δημιουργεῖ τήν τεχνητή νοημοσύνη.
Ἀποθηκεύει τήν ἄνευ ὁρίων πληροφορία. Εἶναι ὁ μονοκράτορας τοῦ παντός αἰσθητοῦ.
Ὁ Χριστός ὅμως λέγει: «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις». Ἄρα βρίσκει ἀδύνατα σημεῖα στόν παντοδύναμο ἄνθρωπο. Ποιά εἶναι αὐτά;
Ὅπως ἡ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται στό πνεῦμα του, ἔτσι καί τά ἀδύνατα σημεῖα βρίσκονται στό πνεῦμα του. Ὅπως μέ τή λογική, τή θέληση καί τό συναίσθημα μεγαλουργεῖ, ἔτσι μέ τή λογική, τή θέληση καί τό συναίσθημα αὐτοκαταστρέφεται καί ἐξευτελίζεται. Τά ἴδια στοιχεῖα πού τόν κάνουν δυνατό, τά ἴδια εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἀδυναμίας του. Τί εἶναι αὐτό πού μετατρέπει τή δύναμη τοῦ ἀνθρώπου σέ ἀδυναμία; Εἶναι ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία διαβρώνει τίς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου καί μετατρέπει τά κατορθώματά του σέ πτώσεις. Ἄρα ὁ παντοδύναμος ἄνθρωπος ἔχει μία τεράστια ἀδυναμία, τήν ἁμαρτία. Μπροστά στήν ἁμαρτία οἱ δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου ἐκμηδενίζονται. Μπροστά στήν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ. Παρασύρεται, πέφτει, κάνει λάθη, ὑποφέρει, αὐτοτιμωρεῖται, πληγώνεται, πονάει. Μπροστά στήν ἁμαρτία χάνει τή δόξα του, χάνει τήν τιμή του, χάνει τή μοναδικότητά του, χάνει τήν ἀνθρωπιά του. Μπροστά στήν ἁμαρτία ὑποδουλώνεται. Ἀδυνατεῖ νά παραμείνει ἐλεύθερος. Ἐγκλωβίζεται σέ ἀναγκαιότητες, σέ ἐξαρτήσεις, σέ πράγματα καί καταστάσεις πού δέ θά ἔπρεπε νά τόν δεσμεύουν. Ἡ ἁμαρτία διαβρώνει τίς προθέσεις του, διαστρέφει τίς κατακτήσεις του, φθείρει τήν ὕπαρξή του. Τόν παραμορφώνει ἀπό ἄρχοντα σέ μειράκιο, ἀπό πρίγκιπα σέ δοῦλο, ἀπό ὁδηγό σέ οὐραγό. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μεγάλη ἀδυναμία ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας, ἐπειδή «οὐδείς ἀναμάρτητος».
Ἡ ἀδυναμία τῆς ἁμαρτίας φέρνει καί τήν ἀδυναμία τῆς σωτηρίας. Ὁ ἄνθρωπος στοχεύει καί ἐλπίζει στή σωτηρία, ἀλλά δέν μπορεῖ νά τήν κερδίσει, ἐπειδή τόν ἐμποδίζει ἡ ἁμαρτία.
Μέ τίς ἁμαρτωλές ἕξεις καί πτώσεις ἡ σωτηρία παραμένει ἐπιθυμία ἀλλά ποτέ κατάκτηση. Ἀπό τόν πρωτόπλαστο Ἀδάμ μέχρι τό τελευταῖο μωρό πού ἔρχεται αὐτό τό δευτερόλεπτο στό κόσμο, ὅλοι εἴμαστε μολυσμένοι ἀπό τόν θανατηφόρο ἰό τῆς ἁμαρτίας. Ὅσο καί ἄν προσπαθεῖ ὁ ἄνθρωπος νά γίνει ἐνάρετος, δέν τά καταφέρνει ἀπόλυτα. Μπορεῖ νά κατακτάει κάποιες κορυφές τῆς ἀρετῆς, ἀλλά πάντοτε κουβαλάει ταυτόχρονα καί τά βαρίδια τῆς ἀπροσεξίας καί τοῦ λάθους. Ὅσο καί νά ἀνεβαίνει πρός τόν Θεό, θά τόν κατεβάζει ἡ ἁμαρτία, ὡς ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ, στά ἄδυτα τοῦ Ἅδη. Ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας διαψεύδεται ἀπό τόν ἴδιο μέ τήν καθολική ἐμπειρία τῆς ἀνυπακοῆς. Ἐνῶ λέει πώς ἀγαπάει τόν Θεό, Τόν σταυρώνει. Ἐνῶ πιστεύει στόν Θεό, Τόν προδίδει. Ἐνῶ νοσταλγεῖ τήν πατρίδα, μένει πεισματικά στήν ἐξορία. Ἡ προοπτική τῆς σωτηρίας παραμένει ἡ μεγάλη ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτά εἶναι «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις», γιά τά ὁποῖα μιλάει σήμερα ὁ Χριστός. Κανείς ἄνθρωπος δέν εἶναι δυνατόν νά σωθεῖ. Σέ κανέναν δέν ἀξίζει ἡ σωτηρία.
Κανείς δέν εἶναι ἀρκετά καθαρός, γιά νά ἀντικατοπτρίσει τό ἄκτιστο φῶς τῆς δόξας τῆς Ἁγίας Τριάδας. Ἡ σωτηρία γιά τόν ἁμαρτωλό εἶναι ἄπιαστο ὄνειρο ...καί ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί! Ἄρα πῶς ἔχουμε μέσα μας τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας; Πῶς πιστεύουμε ὅτι προοριζόμαστε γιά τόν Παράδεισο; Τήν ἀπάντηση τή δίνει καί πάλι ὁ Χριστός: «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστι». Τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία τήν καλύπτει ὁ Θεός μέ τή δύναμη καί τήν ἀγάπη Του. Ἡ σωτηρία δέν εἶναι κατόρθωμα τῆς ἀνθρώπινης δύναμης. Εἶναι δῶρο τῆς θεϊκῆς στοργῆς.
Σήμερα ὁ Κύριος μᾶς λέγει ξεκάθαρα πώς δέ θά σωθοῦμε ἐπειδή τό ἀξίζουμε. Θά σωθοῦμε ἐπειδή θέλει ὁ Θεός νά μᾶς σώσει.
Ἐκεῖνος μέ τή δύναμή Του καθαρίζει τίς βρωμιές μας, ἐπωμίζεται τά λάθη μας, διορθώνει τήν ἐσφαλμένη πορεία μας, γιατρεύει τίς ἀρρώστιες μας, συμφιλιώνεται μαζί μας.
Ἐκεῖνος μᾶς ἀγκαλιάζει κι ἄς Τόν ἐγκαταλείψαμε. Μᾶς σώζει, ἐνῶ ἔχουμε ἀδυναμία νά τό καταφέρουμε ἀπό μόνοι μας.
Σ’ ἐμᾶς ἀπομένει ἡ μετάνοια. Νά ἀλλάξουμε τρόπο σκέψης. Νά ἀφιερώσουμε ὅλη τήν προσοχή, τή σκέψη, τήν ἀγάπη καί τή θέλησή μας στή δική Του παρουσία. Νά προσπαθήσουμε οἱ ἐνέργειές μας νά Τόν δοξάζουν καί νά μήν Τόν δυσφημοῦν. Νά μιλᾶμε μαζί Του. Νά κοινωνοῦμε μαζί Του. Ἔτσι τά δικά μας ἀδύνατα θά γίνονται δυνατά γιά Ἐκεῖνον πού μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπάει ἀπέραντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου