Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΙΑΤΡΟΣ

 Μιά ἀκόμη θαυμαστή θεραπεία ἀπό τίς πολλές πού ἐπιτέλεσε ὁ Ἰησοῦς κατά τή διάρκεια τῆς ἐπίγειας παρουσίας του μᾶς ἀφηγεῖται ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Ὁ Κύριος, καμπτόμενος ἀπό τίς ἐπίμονες παρακλήσεις ἑνός βασανισμένου πατέρα, ἀπαλλάσσει τόν γιό του ἀπό τό φοβερό δαιμόνιο πού τόν καταδυνάστευε καί εἶχε καταστήσει τή ζωή του μιά διαρκή κόλαση. Εἶχε, ὡστόσο, προηγηθεῖ ἡ ἀνεπιτυχής ἀπόπειρα τῶν Μαθητῶν τοῦ Κυρίου νά θεραπεύσουν ἐκεῖνοι τόν δαιμονιζόμενο.

Τόν λόγο τῆς ἀποτυχίας αὐτῆς μᾶς τόν ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στή συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.

Ἡ δύναμη τῆς πίστης

Ἡ θέση τῆς σημερινῆς διήγησης βρίσκεται σέ ἀντιστοιχία μέ τή χρονική ἀλληλουχία τῶν γεγονότων, ὅπως τά ἀφηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Ὁ Χριστός μέ τούς προκρίτους τῶν Ἀποστόλων ἔχει μόλις κατέλθει ἀπό τό ὄρος, ἐπί τοῦ ὁποίου ἐπιτελέστηκε τό μέγα γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως πού ἑορτάσαμε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, ὅταν προστρέχει σέ αὐτόν ἱκετευτικά ὁ πατέρας τοῦ δαιμονιζομένου ζητώντας νά ἐλευθερώσει τό παιδί του. Τό ἴδιο ἀκριβῶς αἴτημα εἶχε ὑποβάλει νωρίτερα καί στούς παρόντες Μαθητές τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο δέν κατάφεραν νά θεραπεύσουν τόν δαιμονιζόμενο. Κι ὅμως, ὁ Ἰησοῦς τούς εἶχε ἤδη παράσχει αὐτήν τήν ἐξουσία, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ καί πάλι ὁ Ματθαῖος στήν ἀρχή τοῦ δεκάτου κεφαλαίου. Εὔλογα λοιπόν οἱ Ἀπόστολοι ἀποροῦν γιατί οἱ ἴδιοι δέν φάνηκαν ἱκανοί νά ἀσκήσουν στήν πράξη αὐτή τήν ἐξουσία. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ ἀποστομωτική: «Διά τήν ἀπιστίαν ὑμῶν».

Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀκατάλυτη, ἀλλά δέν ἐπιβάλλει τήν παρουσία της· εἶναι ἀκαταγώνιστη, ἀλλά δέν ἐξαναγκάζει μέ τήν ἰσχύ της. Ὡς «φωνή αὔρας λεπτῆς» παρίσταται ὅπου καί ὅποτε ὁ ἄνθρωπος προσφεύγει σέ αὐτή μέ πίστη, μέ πλήρη δηλαδή ἐμπιστοσύνη καί ἀκλόνητη βεβαιότητα στήν ἀγάπη καί στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό ὅποια θέση καί μέ ὅποια ἰδιότητα κι ἄν ἐπικαλεῖται αὐτός τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν ἐκδήλωση τῆς θείας βοήθειας. Ὅσα θαύματα καί ὅσες θεραπεῖες μᾶς ἀναφέρει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ἐπιτελέστηκαν ἀπό τόν Χριστό σέ περιπτώσεις ἀνθρώπων πού ἐκδήλωσαν αὐτήν τήν πίστη μέ διάφορους τρόπους ἀλλά καί μέ ἀπόλυτη σαφήνεια. Αὐτός ἄλλωστε ἦταν καί ὁ λόγος πού ὁ Ἰησοῦς ἀπέφυγε νά διενεργήσει πολλά θαύματα στήν πατρίδα του, Ναζαρέτ, καθώς γνώριζε ἐκ τῶν προτέρων ὅτι οἱ συμπατριῶτες του ἦταν ἐξαιρετικά δύσπιστοι καί καχύποπτοι ἀπέναντί του.

Ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία

Ὅμως ὁ Κύριος ἀναφέρεται ἀκόμη πιό συγκεκριμένα στίς προϋποθέσεις τῆς συγκεκριμένης θεραπείας: «Τοῦτο δέ τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Πόσες φορές δέν ἔχουμε ἀκούσει ὅτι ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία εἶναι κάτι τό παρωχημένο, ὅτι δέν ἔχουν τίποτε να προσφέρουν στόν ἄνθρωπο τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα, ὅτι δέν ἁρμόζουν στόν σύγχρονο τρόπο ζωῆς, ὅτι ἐπινοήθηκαν ἀπό ἄλλες κοινωνίες σέ ἄλλες ἐποχές. Κάποτε μάλιστα ἀπαξιώνονται καί ἀπορρίπτονται ἀβασάνιστα ἀκόμη καί ἀπό ἀνθρώπους πού κατά τά ἄλλα ἰσχυρίζονται ὅτι πιστεύουν στόν Θεό, καί μάλιστα δηλώνουν χριστιανοί. Νά ὅμως πού ὁ Κύριος θέτει τή σωστή διάσταση τῶν πραγμάτων, δείχνοντας πόσο ἰσχυρά καί ἀποτελεσματικά, ἀλλά καί πόσο ἀπαραίτητα ὅπλα στόν πνευματικό ἀγώνα τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία.

Μήπως, ἄλλωστε, ὁλόκληρη ἡ πνευματική ζωή δέν εἶναι μιά συνεχής πάλη ἀπέναντι στόν διάβολο καί τά ὄργανά του;

Παράλληλα ὅμως ὁ Κύριος μᾶς ἀποκαλύπτει πόσο ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία σχετίζονται καί συναρτῶνται στενά μέ τήν πίστη. Στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία δέν ἀποτελοῦν αὐτοσκοπό, ἕνα εἶδος ἰδιότυπου πρωταθλητισμοῦ στόν ὁποῖο καλούμαστε ὡς χριστιανοί νά ἀποδυθοῦμε. Ἡ ὅποια προσπάθειά μας σέ αὐτό τό στάδιο δέν ἔχει κανένα νόημα, ἐάν δέν ἐκπορεύεται ἀπό τήν πίστη καί δέν κατατείνει στόν ἴδιο τόν Θεό, πρός τόν ὁποῖο ἀποβλέπουμε. Αὐτήν τήν ἐπίγνωση πρέπει νά ἔχουμε, ἐάν θέλουμε νά βιώσουμε τό μέγιστο θαῦμα, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τή μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή μας στήν πατρική ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἄ. Ἀ