Κυριακή Θ' Ματθαίου-Η πίστη είναι περιπέτεια επί των κυμάτων της ζωής!

 Κυριακή Θ' Ματθαίου ‘’…Επί των κυμάτων…’’

π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Το κομμάτι αυτό του Ευαγγελίου περιγράφει το μεγαλείο και την τραγωδία του ανθρώπου συγκερασμένα σ΄ ένα περιστατικό.

Ο Χριστός βαδίζει επί των κυμάτων της θαλάσσης (όχι στην γαλήνια επιφάνειά της πράγμα εξ΄ ίσου εκπληκτικό) γεγονός που οι απόστολοι Του το αξιολογούν ως φάντασμα. Δηλαδή ως ανύπαρκτη εικόνα! Ως πλάσμα της φαντασίας. Ως φοβία που ίσως γεννήθηκε από τον τρόμο του κινδύνου. (Το πλοίο ήταν βασανιζόμενο υπό των κυμάτων). Όλα αυτά κάνουν τους αποστόλους να …ξεφωνίζουν έντρομοι, όπως κάνουμε όλοι οι άνθρωποι ελπίζοντας παρηγοριά …. από την φωνή μας!

Ο Χριστός τους βεβαιώνει για την πραγματική Του παρουσία και τους προτρέπει να μην φοβούνται αλλά να έχουν θάρρος. Ο Πέτρος Του ζητάει να τον καλέσει (τον Πέτρο) σε μία ανάλογη….. διαδρομή. Να περπατήσει πάνω στα κύματα. Έλα, του λέει ο Χριστός. Ο Πέτρος πηδάει στα νερά και αρχίζει να πλησιάζει τον Χριστό ‘’περιπατών επί των κυμάτων’’.

‘’Ο Απ. Πέτρος περπάτησε για λίγα δευτερόλεπτα στο νερό, και θα ΄ρθεί η ημέρα όπου θα υπάρξει ένα ανακαινισμένο συμπάν, ατελείωτα υπάκουο στην θέληση των δοξασμένων, υπάκουων στο Θεό ανθρώπων, όπου θα μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, όπου θα είμαστε εκείνοι οι θεοί που περιγράφει το Ευαγγέλιο.’’ C.S. Lewis

Τώρα όμως;

Τώρα είμαστε στην αφέλεια να θέλουμε να ‘’τσεκάρουμε’’ τον Χριστό απ΄ αυτά που μπορεί να κάνει. Να τον αποδεχτούμε από την δύναμη που έχει και από τα πόσα μπορεί, γεγονότα για τα οποία επιθυμούμε προσωπική γνώση. ‘’Αν είσαι εσύ, πες να περπατήσω στα κύματα’’. Και περπατάει!!

Να όμως να που βουλιάζει… Τι έγινε λοιπόν; Το τεστ απέτυχε; … Βουλιάζει… γιατί;

Η δύναμη του άλλου, ακόμα και διαπιστωμένη όπως εν προκειμένω δεν σιγουρεύει την ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να παραδοθείς στην αγάπη, και να εμπιστευθείς την ζωή σου, και να πιστέψεις τον Χριστό, για να συνεχίζεις να περπατάς επί των κυμάτων…. Ο Πέτρος ‘’βλέπων τον άνεμον ισχυρόν..’’ εφοβήθη και άρχισε να καταποντίζεται…!

Όμως για τον Χριστό δεν ήταν αυτό που ήθελε τότε από τον Πέτρο ούτε τους αποστόλους ούτε και εμάς! Δεν ζητάει να περπατάμε πάνω στα υδάτινα κύματα. Αυτό είναι για … αργότερα, όπως περιγράφει παραπάνω ο C.S. Lewis.

Ο Χριστός θέλει να μας πει ότι υπάρχουν φυσικά και πνευματικά κύματα. Κύματα αδιάφορα και ξένα και κύματα που κατατυραννούν την ζωή μας (απόψεις- -αρρώστιες). Με το περιστατικό μας μαθαίνει τι και ποιόν να κοιτάζουμε όταν βρισκόμαστε επί των κυμάτων ώστε να μην καταποντισθούμε. Η ιστορία δεν είναι συμβολική είναι πραγματική αλλά δεν εξηγεί τον δυναμισμό και το περιεχόμενό της στην ιστορικότητά της. Αν ήταν έτσι θα τελείωνε με το που βγήκαν στην ξηρά…

και ησύχασαν.

Πολλοί άνθρωποι διαβάζουν τέτοια ευαγγελικά γεγονότα με την αγωνία θαύματος, που θα τους πείσει να πιστέψουν στον Χριστό. Κάτι τέτοιο δεν έχει βάση. Δεν γεννάει το θαύμα την πίστη. Η πίστη πολλές φορές ‘’γεννάει’’ θαύματα. Το θαύμα είναι τα χνάρια του Θεού και υπάρχει πιθανότητα και δυνατότητα ακολουθώντας τα κάποιος να βρει το Θεό! Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι … αδήριτη αναγκαιότητα. Δεν οδηγεί θέλοντας και μη. Ο Χριστός δεν είναι χρήσιμη σκλαβιά. Το σιχαίνεται ο Χριστός κάτι τέτοιο. Πρέπει να Τον θαυμάσουμε και να Τον αγαπήσουμε ελεύθερα για να τον πιστέψουμε-εμπιστευθούμε. Και η πίστη είναι περιπέτεια επί των κυμάτων της ζωής.

Τι περίεργο όμως; Αυτός που περπάτησε επί των κυμάτων δεν περπάτησε προς τον Γολγοθά! Αυτός που ήταν μαζί του στη θάλασσα δεν ήταν μαζί του στο Σταυρό! Τι να πει κανείς; Τίποτε…

Ο Χριστός τον έπιασε όταν βούλιαζε, τον κοίταζε όταν τον αρνιόταν, και τον ‘’αγκάλιασε’’ όταν συναντήθηκαν μετά την Ανάσταση, ρωτώντας τον στοργικά αν τον αγαπάει…!

Είμαστε όλοι στη θέση του Πέτρου, (όχι στις αρμοδιότητές του) και κινδυνεύουμε μαζί του ( με τον Πέτρο) να βουλιάξουμε πολλάκις.

Ο Πέτρος μας μαθαίνει να φωνάζουμε: Κύριε, σώσον με!

Ο Πέτρος μας μαθαίνει να επιστρέφουμε από τις αρνήσεις μας και μα μην μένουμε στην παγωνιά της εγωιστικής απόγνωσης.

Ο Πέτρος μας διαβεβαιώνει ‘’ενόρκως’’ ότι χρηστός ο Κύριος και το έλεος Aυτού άπειρον.

Προφανέστατα ο Πέτρος θα μετάνιωσε σκληρά και βαθειά που δεν ακολούθησε τον Χριστό προς τον Γολγοθά. Που θέλησε (έστω και προς στιγμήν) την σιγουριά, του να μην είναι έκθετος λόγω της αγάπης. Που απέφυγε την θλίψη για τον αγαπημένο. Που δεν είχε το θάρρος να ταυτίσει τις τύχες του μαζί του. Που … κοίταζε τα κύματα !!

Έχει να μας πει ότι εμείς πρέπει να σταθούμε κάτω από το Σταυρό για να λάβουμε την υιοθεσία, για να καταλάβουμε την αγάπη, και τις προϋποθέσεις της πίστεως. Και όταν εμείς θα βρισκόμαστε επί των κυμάτων αλλά και ‘’επί του Σταυρού’’ (βρέθηκε και ο Πέτρος επί του Σταυρού) να ξέρουμε ότι αυτοί είναι οι ‘’τρόποι’’ ‘’ελθείν προς τον Ιησούν’’ (Ματθ. 14,29).