Στην Καλύβα «Κοίμησις της Θεοτόκου», στα Κατουνάκια, κατά το 1930, στην εορτή της Κοίμησης της Παναγίας (15 Αυγούστου) και στην πανηγυρική παννυχίδα είχαν για μάγειρα το μοναχό Παΐσιο, στον οποίο παρέδωσαν τα ψάρια, για να παρασκευάσει το εόρτιο γεύμα.
Τα ψάρια με κάθε δυαντή οικονομία έφταναν με βία για 25-30 πανηγυριστές. Από ευλάβεια στο πρόσωπο της Παναγίας είχαν έλθει πολλοί ασκητές στην πανήγυρη, διότι το Άγιον Όρος είχε πολλούς μοναχούς.
Ο Γέρων Παΐσιος, όταν είδε ότι τα ψάρια ήσαν ολιγάριθμα και ανεπαρκή, απελπίστηκε. Του είπαν δε οι γεροντάδες ότι το φαγητό πρέπει να φθάσει για 100 αδελφούς.
Τότε ο πατήρ Παΐσιος είπε:
-Δε μου λέτε, γεροντάδες μου, πως θα ταΐσω τόσο κόσμο; Τι να τους δώσω να φάνε; Χριστός είμαι εγώ να πολλαπλασιάσω τα ψάρια; Γεροντάδες μου, να σας πω και τούτο: του χρόνου δε θα είμαι μάγειρας ούτε και στο πανηγύρι θα έλθω. Κανονίσετε την πορεία σας έγκαιρα να βρείτε μάγειρα. «Τούτο δε είπεν ουκ εξ εαυτού, αλλά κατόπιν φωτίσεως της Παναγίας».
Τα ψάρια τα ευλόγησε η Παναγία, που είδε την αγωνία του. Έφαγαν όλοι και χορτάσθηκαν και περίσσεψαν ψάρια και για την άλλη μέρα.
Περίπου μετά 15 μέρες από την πανήγυρη ο πατήρ Παΐσιος άφησε τα εγκόσμια για τα επουράνια για την αρχαία και λαμπρή πόλη των επουρώνιων θαλάμων. Τον πήρε η Κυρία Θεοτόκος, για να ξεκουραστεί από τις οσμές της κουζίνας και αιώνια να οσφραίνεται την οσμή ευωδίας των ανθέων του ουρανού και το «κρίνον το εύοσμον», την Παναγία. Η πρόγνωση του θανάτου του μαρτυρούσε και την αγνότητα του βίου του.
Από το βιβλίο «Γεροντικό της Παναγίας»
Αρχ. Θεοφύλακτος Μαρινάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου