Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως

 1. Μὲ αὐταπάρνηση

Ὁ Κύριος, ἐνῶ λίγο νωρίτερα εἶχε ἐπιπλήξει ἔντονα τὸν Πέτρο, ποὺ ἤθελε νὰ Τὸν ἀποτρέψει ἀπὸ τὴ θυσία καὶ τὸ Πάθος, καλεῖ τώρα κοντά Του τοὺς μαθητές του καὶ ὅσους ἄλλους Τὸν ἀκολουθοῦν καὶ τοὺς λέει μὲ σαφήνεια: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ἐκεῖνος δηλαδὴ ποὺ θέλει νὰ μὲ ἀκολουθεῖ ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε φιλία καὶ σχέση μὲ τὸν διεφθαρμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἑαυτό του κι ἂς πάρει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ Μένα ὄχι μόνο κάθε θλίψη καὶ δοκιμασία, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ θάνατο σταυρικό, καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθεῖ μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου.

Θέτει ἕναν πρῶτο καὶ βασικὸ ὅρο ὁ θεῖος Διδάσκαλος σὲ ὅποιον θέλει νὰ Τὸν ἀκολουθήσει. Ὁ ὅρος αὐτὸς ἀκούγεται δύσκολος, φαίνεται ἀπαιτητικός. Τί ζητᾶ; Αὐταπάρνηση. Μᾶς στρέφει ἐναντίον τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μᾶς ζητᾶ νὰ τὸν πολεμήσουμε. Αὐτὸ δὲν σημαίνει νὰ μισήσουμε τὸ σῶμα μας, τὸ ὁποῖο ἄλλωστε Ἐκεῖνος ἔπλασε μὲ τόση σοφία, ἀλλὰ νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὰ πάθη μας, τὶς ἄσχημες συνήθειές μας, τὶς κατώτερες ἐπιθυμίες μας, τὶς ἁμαρτωλὲς ροπές μας, τὸ ἐμπαθὲς θέλημά μας.

Μᾶς ζητᾶ κυρίως νὰ πολεμήσουμε τὸν ἐγωισμό μας, τὴ φιλαυτία μας. Νὰ πάψουμε νὰ ζοῦμε ἔχοντας κέντρο τὸν ἑαυτό μας. Νὰ φροντίζουμε γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας. Νὰ θυσιάζουμε τὸ πρόγραμμά μας, τὸν χρόνο μας, τὰ χρήματά μας, τὶς προσδοκίες μας κάποτε, γιὰ νὰ ἀναπαύουμε τὸν ἐνδεὴ ἀδελφό μας, ἐκεῖνον ποὺ πονᾶ καὶ στερεῖται, μιμούμενοι ἔτσι τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος ἀπὸ τὴ γέννησή του ἔζησε ζωὴ αὐταπαρνήσεως, ποὺ κορυφώθηκε κατὰ τὸ Ἄχραντο Πάθος του.

2. Ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς μας

Αὐτὸς ὅμως ποὺ ἀπαρνεῖται τὸν ἑαυτό του, ἐνῶ φαίνεται νὰ χάνει, νὰ στερεῖται, νὰ ζημιώνεται στὴ ζωή του, ἀντίθετα κερδίζει πολλαπλάσια ὀφέλη, ὅπως διδάσκει στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ Κύριος: Ὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴ ζωή του, θὰ χάσει τὴν αἰώνια ζωή. Ὅποιος ὅμως χάσει καὶ θυσιάσει τὴν πρόσκαιρη ζωή του γιὰ Μένα καὶ τὸ Εὐαγγέλιό μου, αὐτὸς θὰ σώσει τὴν ψυχή του καὶ θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή.

Αὐτὸ εἶναι ποὺ ἔχει σημασία. Διότι, τί θὰ ὠφελήσει τὸν ἄνθρωπο, ἐὰν κερδίσει ὅλο τὸν κόσμο καὶ στὸ τέλος χάσει τὴν ψυχή του; «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; » Ἐὰν δηλαδὴ ἕνας ἄνθρωπος χάσει τὴν ψυχή του, τί μπορεῖ νὰ δώσει ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ νὰ τὴν ἐξαγοράσει ἀπὸ τὴν αἰώνια ἀπώλεια;

Προειδοποιεῖ λοιπὸν ὁ Κύριος: Ὅποιος ντραπεῖ Ἐμένα καὶ τὰ λόγια μου ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὶς περιφρονήσεις καὶ τὶς εἰρωνεῖες τῶν ἀνθρώπων τῆς ἁμαρτωλῆς αὐτῆς γενιᾶς, ποὺ ἐγκατέλειψε τὸν πνευματικό της Νυμφίο, αὐτὸν θὰ ντραπῶ κι Ἐγὼ νὰ ὁμολογήσω ὅτι εἶναι δικός μου καὶ θὰ τὸν ἀποκηρύξω ὡς ξένο, ὅταν ἔλθω κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία μου μέσα στὴ θεϊκὴ δόξα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μου, συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους. Καὶ ἐπιλέγει: Σᾶς λέω ἀληθινὰ ὅτι ὑπάρχουν μερικοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ στέκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ πεθάνουν πρὶν νὰ δοῦν τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία νὰ ἔρχεται καὶ νὰ θεμελιώνεται στὸν κόσμο μὲ θεία δύναμη.

Ὁ Χριστὸς ἔκανε λόγο γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή, ποὺ μαζὶ μὲ τὸ σῶμα ἀποτελοῦν τὰ συστατικὰ στοιχεῖα τοῦ ἀνθρώπου. Τόνισε μάλιστα τὴν ἀνυπολόγιστη ἀξία της, λέγοντας ὅτι ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ὅλο τὸν ὑλικὸ κόσμο καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ σῶμα, ποὺ φθείρεται καὶ πεθαίνει, ἡ ψυχὴ παραμένει ἀθάνατη. Γιὰ τὴ σωτηρία της ὁ θεῖος Λυτρωτὴς προσέφερε τὸ τίμιο Αἷμα του κατὰ τὴ σταυρική του θυσία κι αὐτὸ ἀποδεικνύει τὴ μεγάλη ἀξία τῆς ψυχῆς μας.

Ἂς τὸ θυμόμαστε αὐτὸ πρὶν ἀπὸ κάθε πράξη μας κι ἂς μὴ φροντίζουμε μόνο γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ σώματός μας, γιὰ τὴν ὑγεία μας, τὴν εὐημερία μας καὶ τὶς σωματικὲς ἀπολαύσεις, οἱ ὁποῖες κάποτε βλάπτουν τὴν ψυχή.