Το να ζω για να μην κολλήσω τον ιό δεν μπορεί να είναι λόγος ύπαρξης.
Η επιστήμη μας βοηθάει αλλά δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους.
Μπορεί να μου δώσει την υγεία αλλά όχι την χαρά.
Να αυξήσει το όριο της ζωής αλλά όχι να νικήσει τον θάνατο.
Μπορεί να με κάνει υγιή άλλα όχι άνθρωπο.
Δεν μπορεί η ιατρική να μας λύσει όλα τα προβλήματα ούτε να θέσει νέες αξίες ζωής. Δεν μπορεί η επιστήμη να γίνει η νέα θρησκεία του κόσμου που τυφλά και άκριτα θα υπακούμε.
Βεβαίως έπρεπε και πρέπει να κάνουμε ότι χρειάζεται ώστε αυτή η πανδημία να μην σκοτώσει εάν γίνεται κανέναν άνθρωπο. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε θνητοί. Και δεν πεθαίνουμε επειδή αρρωσταίνουμε αλλά επειδή ζούμε.
Σαφέστατα και πρέπει να προστατέψουμε την ζωή και τον συνάνθρωπο μας, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει η ουσία της ζωής και του ανθρώπου για να μην αρρωστήσουμε.
Δεν θα πάψουμε να ζούμε επειδή υπάρχουν αρρώστιες. Δεν μπορεί η υγεία να γίνει το ύψιστο κριτήριο ζωής. Υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά όπως είναι η αγάπη, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, ο έρωτας, ο Θεός.
Παλεύουμε, χαιρόμαστε, απελπιζόμαστε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε, έχουμε ευλογίες και δοκιμασίες, σχετιζόμαστε και συνδεόμαστε, ερωτευόμαστε, ελπίζουμε και πιστεύουμε. Δεν μπορούμε να υποκύψουμε στο θάνατο. Δηλαδή να μην ζήσουμε για να μην πεθάνουμε.
Δίχως το φιλί και την αγκαλιά του παιδιού μου, της μάνας και του πατέρα μου, του συντρόφου μου πεθαίνω.
Δεν μπορώ να μην αγγίζω, να μην αγκαλιάζω και να φιλώ τον άλλον. Δίχως το κορμί και το άγγιγμα του άλλου δεν είμαι άνθρωπος αλλά φάντασμα. Αλλά και δίχως ψυχή και Θεό είμαι ένα πτώμα.
Είμαι αιώνιος, ο Χριστός αναστήθηκε και πλέον δε ζω για τον θάνατο. Δεν συμβιβάζομαι στα όρια του, πιστεύω στο δώρο της ζωής που δεν γνωρίζει τέλος.
Δε μπορώ να μην προασπίζομαι αξίες και ιδανικά, να λέω την αλήθεια, να παλεύω για το δίκιο του αδύναμου και ελάχιστου, να μην υψώνω την γροθιά στο μίσος, την απανθρωπιά και εκμετάλλευση, τον ολοκληρωτισμό και φασισμό επειδή μπορεί να με σκοτώσουν.
Δεν μπορώ να μην κοινωνώ στο σώμα και το αίμα του Χριστού επειδή ίσως κάτι «κολλήσω». Ο Χριστός είναι ζωή που γνωρίζεται μέσα από το άθλημα της πίστης. Η πίστη στον Χριστό είναι ένας άλλος τρόπος να γνωρίζω την ζωή και να νικάω τον θάνατο. Η πίστη μου ανοίγει έναν άλλον κόσμο το ίδιο πραγματικό ίσως και περισσότερο από αυτό που υπάρχω και ζω.
Το να μην πεθάνω κι απλά να επιβιώσω δεν σημαίνει ότι είμαι και ζωντανός. Και στην κόλαση οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια αλλά μόνοι. Αυτό είναι κόλαση, η αιώνια απουσία του Θεού, του άλλου, της χαράς, μόνος με την αιώνια μοναξιά.
Δεν μπορεί να καταστεί ως νόημα ζωή μας, η φράση «ζω για να μην κολλήσω κορωνοικό». Όχι. Ζω για να αγαπώ, να ερωτεύομαι, να γελώ, να παίζω, να ελπίζω, να εκφράζομαι, να δημιουργώ, να πιστεύω, να πεθαίνω και πάλι να ζω. Δεν μπορώ για να μην πεθάνω να ξεχάσω τι σημαίνει να ζω….
Η επιστήμη μας βοηθάει αλλά δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους.
Μπορεί να μου δώσει την υγεία αλλά όχι την χαρά.
Να αυξήσει το όριο της ζωής αλλά όχι να νικήσει τον θάνατο.
Μπορεί να με κάνει υγιή άλλα όχι άνθρωπο.
Δεν μπορεί η ιατρική να μας λύσει όλα τα προβλήματα ούτε να θέσει νέες αξίες ζωής. Δεν μπορεί η επιστήμη να γίνει η νέα θρησκεία του κόσμου που τυφλά και άκριτα θα υπακούμε.
Βεβαίως έπρεπε και πρέπει να κάνουμε ότι χρειάζεται ώστε αυτή η πανδημία να μην σκοτώσει εάν γίνεται κανέναν άνθρωπο. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε θνητοί. Και δεν πεθαίνουμε επειδή αρρωσταίνουμε αλλά επειδή ζούμε.
Σαφέστατα και πρέπει να προστατέψουμε την ζωή και τον συνάνθρωπο μας, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει η ουσία της ζωής και του ανθρώπου για να μην αρρωστήσουμε.
Δεν θα πάψουμε να ζούμε επειδή υπάρχουν αρρώστιες. Δεν μπορεί η υγεία να γίνει το ύψιστο κριτήριο ζωής. Υπάρχουν άλλα πιο σημαντικά όπως είναι η αγάπη, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, ο έρωτας, ο Θεός.
Παλεύουμε, χαιρόμαστε, απελπιζόμαστε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε, έχουμε ευλογίες και δοκιμασίες, σχετιζόμαστε και συνδεόμαστε, ερωτευόμαστε, ελπίζουμε και πιστεύουμε. Δεν μπορούμε να υποκύψουμε στο θάνατο. Δηλαδή να μην ζήσουμε για να μην πεθάνουμε.
Δίχως το φιλί και την αγκαλιά του παιδιού μου, της μάνας και του πατέρα μου, του συντρόφου μου πεθαίνω.
Δεν μπορώ να μην αγγίζω, να μην αγκαλιάζω και να φιλώ τον άλλον. Δίχως το κορμί και το άγγιγμα του άλλου δεν είμαι άνθρωπος αλλά φάντασμα. Αλλά και δίχως ψυχή και Θεό είμαι ένα πτώμα.
Είμαι αιώνιος, ο Χριστός αναστήθηκε και πλέον δε ζω για τον θάνατο. Δεν συμβιβάζομαι στα όρια του, πιστεύω στο δώρο της ζωής που δεν γνωρίζει τέλος.
Δε μπορώ να μην προασπίζομαι αξίες και ιδανικά, να λέω την αλήθεια, να παλεύω για το δίκιο του αδύναμου και ελάχιστου, να μην υψώνω την γροθιά στο μίσος, την απανθρωπιά και εκμετάλλευση, τον ολοκληρωτισμό και φασισμό επειδή μπορεί να με σκοτώσουν.
Δεν μπορώ να μην κοινωνώ στο σώμα και το αίμα του Χριστού επειδή ίσως κάτι «κολλήσω». Ο Χριστός είναι ζωή που γνωρίζεται μέσα από το άθλημα της πίστης. Η πίστη στον Χριστό είναι ένας άλλος τρόπος να γνωρίζω την ζωή και να νικάω τον θάνατο. Η πίστη μου ανοίγει έναν άλλον κόσμο το ίδιο πραγματικό ίσως και περισσότερο από αυτό που υπάρχω και ζω.
Το να μην πεθάνω κι απλά να επιβιώσω δεν σημαίνει ότι είμαι και ζωντανός. Και στην κόλαση οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια αλλά μόνοι. Αυτό είναι κόλαση, η αιώνια απουσία του Θεού, του άλλου, της χαράς, μόνος με την αιώνια μοναξιά.
Δεν μπορεί να καταστεί ως νόημα ζωή μας, η φράση «ζω για να μην κολλήσω κορωνοικό». Όχι. Ζω για να αγαπώ, να ερωτεύομαι, να γελώ, να παίζω, να ελπίζω, να εκφράζομαι, να δημιουργώ, να πιστεύω, να πεθαίνω και πάλι να ζω. Δεν μπορώ για να μην πεθάνω να ξεχάσω τι σημαίνει να ζω….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου