Στὴν ἴδια Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας, ὃ Μοναχὸς Προκόπιος ἀπὸ τὴν Καλύβα «Εἴσοδια της Θεοτόκου» εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ μάθει μουσικά, γιὰ νὰ δοξολογεῖ κι αὐτὸς τὸ Θεό, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ἀδελφοί.Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν λίγο παράφωνος ἀποφεύγανε οἱ Πατέρες νὰ τὸν μάθουν μουσικά.
O ἀδελφὸς Προκόπιος εἶχε λάβει ὡς χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ λέει ἀκατάπαυστα τὴν εὐχὴ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησον μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ» καὶ στὸ ἀριστερό του χέρι κρατοῦσε πάντα το κομβοσχοίνι του, τὸ ὅποιο δὲν ἀποχωριζόταν ποτέ.
Μιὰ μέρα, ἦταν πολὺ λυπημένος, ποῦ δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ κανένα γιὰ νὰ τὸν μάθει μουσικὴ καὶ συλλογιζόμενος αὐτὸ τὸ πράγμα, ἀπὸ τὴν πολύ του λύπη, εἶχε σταματήσει νὰ λέει τὴν εὐχή.
Ξαφνικὰ παρουσιάζεται μπροστά του ἕνας σεβάσμιος, ἀλλὰ ἄγνωστος σ’ αὐτὸν γέροντας ὁ ὅποιος τοῦ εἶπε: «Ἀδελφὲ Προκόπιε, τί ἔχεις κι εἶσαι τόσο λυπημένος; τί σὲ ἀπασχολεῖ; Ὁ Προκόπιος τοῦ ἀπάντησε: «τί νὰ ἔχω γέροντα, νά, θέλω κι ἐγὼ νὰ μάθω λίγα μουσικὰ καὶ δὲ βρίσκεται κανένας νὰ μὲ μάθει, γιατί μου λένε πῶς εἶμαι λίγο φάλτσος». Ὁ ἀσπρογένης γέροντας τότε τοῦ εἶπε: «Γι’ αὐτὸ κάθεσαι καὶ στενοχωριέσαι καημένε, ἐγὼ θὰ σὲ μάθω μουσικὰ καὶ θὰ σὲ κάνω νὰ γίνεις ὃ καλύτερος ψάλτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, θὰ κελαηδᾶς σὰν τὸ καλύτερο ἀηδόνι, ἀλλὰ θέλω κι ἐσὺ νὰ μοῦ κάνεις μιὰ χάρη».
«Δηλαδὴ τί ζητᾶς ἀπὸ μένα, τοῦ εἶπε ὃ Προκόπιος, θέλεις νὰ σὲ πληρώσω; Ἐγὼ ὅτι θέλεις θὰ σοῦ δώσω!». Τότε ὃ ἀσπρογένης τοῦ εἶπε: «Ἡ πληρωμὴ ἢ δική μου εἶναι νὰ πετάξεις ἀπὸ τὰ χέρια σου αὐτὸ ποῦ λέτε κομποσχοίνι καὶ νὰ πάψεις νὰ λὲς αὐτὸ ποῦ λέτε εὐχὴ καὶ θὰ σὲ μάθω ἐγώ, ὅτι θέλεις».
Ὁ Μοναχὸς Προκόπιος μολις ἄκουσε αὐτὰ κατάλαβε πῶς ὃ φαινόμενος δὲν ἦταν Μοναχός, ἄλλα ὃ παμπόνηρος Δαίμονας, ποῦ ἤθελε νὰ τὸν κάνει νὰ σταματήσει τὴν προσευχή, καὶ ἀμέσως ἔκαμε τὸ σταυρό του καὶ εἶπε: «Ὕπαγε ὀπίσω μου Σατανᾶ παμπόνηρε, δὲ μοῦ χρειάζονται τὰ μουσικά σου καὶ οἱ πονηρὲς καὶ οἱ καλοσύνες σου» κι ὁ Δαίμονας ἔγινε ἄφαντος.
Ἀπὸ αὐτὸ τὸ περιστατικὸ μαθαίναμε πόσο ὃ Διάβολος φοβᾶται τὸ κομποσχοίνι, γιὰ τὸ ὁποῖο καλὰ λένε οἱ Πατέρες ὅτι εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ χριστιανοῦ κατὰ τοῦ Διαβόλου,καθὼς καὶ τὴν εὐχή, ἡ ὁποία καίει τὸν Δαίμονα. Ἐνῶ τοὺς ψάλτες δὲν τοὺς φοβᾶται τόσο καὶ δὲν τοὺς ὑπολογίζει πολύ, γιατί, εὔκολα μὲ τὸ ψάλσιμο ἀφαιροῦνται ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ πέφτουν στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια.Προσοχὴ λοιπόν!
O ἀδελφὸς Προκόπιος εἶχε λάβει ὡς χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ λέει ἀκατάπαυστα τὴν εὐχὴ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησον μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ» καὶ στὸ ἀριστερό του χέρι κρατοῦσε πάντα το κομβοσχοίνι του, τὸ ὅποιο δὲν ἀποχωριζόταν ποτέ.
Μιὰ μέρα, ἦταν πολὺ λυπημένος, ποῦ δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ κανένα γιὰ νὰ τὸν μάθει μουσικὴ καὶ συλλογιζόμενος αὐτὸ τὸ πράγμα, ἀπὸ τὴν πολύ του λύπη, εἶχε σταματήσει νὰ λέει τὴν εὐχή.
Ξαφνικὰ παρουσιάζεται μπροστά του ἕνας σεβάσμιος, ἀλλὰ ἄγνωστος σ’ αὐτὸν γέροντας ὁ ὅποιος τοῦ εἶπε: «Ἀδελφὲ Προκόπιε, τί ἔχεις κι εἶσαι τόσο λυπημένος; τί σὲ ἀπασχολεῖ; Ὁ Προκόπιος τοῦ ἀπάντησε: «τί νὰ ἔχω γέροντα, νά, θέλω κι ἐγὼ νὰ μάθω λίγα μουσικὰ καὶ δὲ βρίσκεται κανένας νὰ μὲ μάθει, γιατί μου λένε πῶς εἶμαι λίγο φάλτσος». Ὁ ἀσπρογένης γέροντας τότε τοῦ εἶπε: «Γι’ αὐτὸ κάθεσαι καὶ στενοχωριέσαι καημένε, ἐγὼ θὰ σὲ μάθω μουσικὰ καὶ θὰ σὲ κάνω νὰ γίνεις ὃ καλύτερος ψάλτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, θὰ κελαηδᾶς σὰν τὸ καλύτερο ἀηδόνι, ἀλλὰ θέλω κι ἐσὺ νὰ μοῦ κάνεις μιὰ χάρη».
«Δηλαδὴ τί ζητᾶς ἀπὸ μένα, τοῦ εἶπε ὃ Προκόπιος, θέλεις νὰ σὲ πληρώσω; Ἐγὼ ὅτι θέλεις θὰ σοῦ δώσω!». Τότε ὃ ἀσπρογένης τοῦ εἶπε: «Ἡ πληρωμὴ ἢ δική μου εἶναι νὰ πετάξεις ἀπὸ τὰ χέρια σου αὐτὸ ποῦ λέτε κομποσχοίνι καὶ νὰ πάψεις νὰ λὲς αὐτὸ ποῦ λέτε εὐχὴ καὶ θὰ σὲ μάθω ἐγώ, ὅτι θέλεις».
Ὁ Μοναχὸς Προκόπιος μολις ἄκουσε αὐτὰ κατάλαβε πῶς ὃ φαινόμενος δὲν ἦταν Μοναχός, ἄλλα ὃ παμπόνηρος Δαίμονας, ποῦ ἤθελε νὰ τὸν κάνει νὰ σταματήσει τὴν προσευχή, καὶ ἀμέσως ἔκαμε τὸ σταυρό του καὶ εἶπε: «Ὕπαγε ὀπίσω μου Σατανᾶ παμπόνηρε, δὲ μοῦ χρειάζονται τὰ μουσικά σου καὶ οἱ πονηρὲς καὶ οἱ καλοσύνες σου» κι ὁ Δαίμονας ἔγινε ἄφαντος.
Ἀπὸ αὐτὸ τὸ περιστατικὸ μαθαίναμε πόσο ὃ Διάβολος φοβᾶται τὸ κομποσχοίνι, γιὰ τὸ ὁποῖο καλὰ λένε οἱ Πατέρες ὅτι εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ χριστιανοῦ κατὰ τοῦ Διαβόλου,καθὼς καὶ τὴν εὐχή, ἡ ὁποία καίει τὸν Δαίμονα. Ἐνῶ τοὺς ψάλτες δὲν τοὺς φοβᾶται τόσο καὶ δὲν τοὺς ὑπολογίζει πολύ, γιατί, εὔκολα μὲ τὸ ψάλσιμο ἀφαιροῦνται ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ πέφτουν στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια.Προσοχὴ λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου