Δὲν ἤξερα τὸν μακαριστὸ π. Γεώργιο Καψάνη προσωπικά, οὔτε ἤμουν στὴν ὁμάδα τῶν πνευματικῶν παιδιῶν του. Διάβασα ὅμως κατὰ καιροὺς βιβλία του, κι ἐπισκέφτηκα μερικὲς φορὲς τὴν ὄμορφη μονὴ τοῦ ὁσίου Γρηγορίου, τὴν «παιδικὴ χαρὰ» τοῦ ἁγίου Ὅρους, ὅπως τὴν ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, λόγω τῆς ἰδιαίτερης ἁπλότητας τῶν πατέρων.
(Παρένθεση: ὅταν τὸ 1990 εἶδα μαζὶ μὲ 2 φίλους μου, γιὰ μιάμιση ὥρα, τὸν μακαριστὸ π. Παΐσιο στὸ κελλί του στὴν Παναγούδα, τὸν ἐπισκέφτηκε κάποιος καθολικὸς χριστιανὸς ποὺ ἤθελε νὰ βαφτιστεῖ ὀρθόδοξος. Καί, θυμᾶμαι, ὅτι ὁ π. Παΐσιος τοῦ εἶπε: Κοίτα, ρὲ παιδί, γιὰ τὸ θέμα σου νὰ πᾶς στὸν πάτερ Γεώργιο, εἶναι ὁ Γέροντας στὴ μονὴ Γρηγορίου. Κοίτα, πᾶνε ἐκεῖ, καὶ θὰ σὲ βοηθήσει αὐτός. Νὰ κάνεις ὅ, τί σου πεῖ ὁ π. Γεώργιος. Αὐτὸς ξέρει ἀπὸ αὐτά.)
Δὲν θὰ ξεχάσω ὅμως τὸ προσωπικὸ δῶρο τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου σὲ μένα.
Ἕναν Νοέμβριο, πρὶν λίγα χρόνια, ἀμέσως μόλις εἶχε τελειώσει μιὰ ἀκόμα ἐκπομπή μου στὸ ραδιόφωνο, κι ἄκουσα τὴ φωνή του στὸν τηλεφωνητὴ τοῦ σπιτιοῦ μου,
«Χαίρετε. Εἶμαι ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, ἀπὸ τὴ μονὴ Γρηγορίου στὸ ἅγιο Ὅρος, καὶ ψάχνω τὸν π. Ἀνδρέα».
Μόλις ἄκουσα ὅτι εἶναι ὁ ἡγούμενος μιᾶς ἁγιορείτικης μονῆς, τὸ σήκωσα ἀμέσως.
Καὶ μοῦ εἶπε: «Ἤθελα νὰ δῶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ ἱερέας, ποὺ μίλησε σήμερα γιὰ τὴν Παναγία μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο», μοῦ εἶπε.
«Μὰ Ἐσεῖς, Γέροντα, εἶστε τόσο κοντά Της, στὸ περιβόλι Της, καὶ πήρατε ἐμένα νὰ μὲ τονώσετε μὲ τὴν ἀγάπη σας;»
Καὶ μετά μου μίλησε γιὰ λίγα λεπτά, μὲ πολὺ ἀγάπη καὶ τιμὴ πρὸς τὸ πρόσωπό μου, λέγοντάς μου ὅτι συνήθιζε νὰ ἀκούει τὴν ἐκπομπή, ὅταν ἦταν εὔκαιρος στὸ κελί του, κι ὅτι ἀναπαυόταν κι ἔνιωθε καλὰ μ' αὐτὰ ποὺ ἔλεγα. Ἐν τέλει, μὲ κάλεσε νὰ ἐπισκεφτῶ τὸ μοναστήρι τους καὶ νὰ μιλήσουμε κι ἀπὸ κοντὰ μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία.
Τελικά, οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀξία, ἀνάλογα μὲ τὴ σφραγίδα ποὺ κατάφεραν νὰ ἀφήσουν στὴν ψυχή μας, μὲ τὸ πῶς μᾶς ἄγγιξε προσωπικά το εἶναι τους, τὸ ἦθος τους, ἡ ἀρχοντιὰ καὶ λεπτότητα τῆς ψυχῆς τους. Μὲ κάτι πράματα τόσο μικρά, ἀσήμαντα φαινομενικά, μὰ δηλωτικά του δικοῦ τους πλούτου.
Ἐμένα, μοῦ ἄφησε αὐτὴ τὴ σφραγίδα κι ἀνάμνηση: ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἤξερε νὰ τιμᾶ, νὰ σέβεται καὶ νὰ ἀγαπᾶ τὸν μικρότερό του, τὸν ἀσήμαντο καὶ φτωχό, καὶ νὰ τὸν κάνει νὰ νιώθει πὼς εἶναι κάτι.
Ἔμαθα σήμερα ὅτι στὴν κηδεία τοῦ πῆγαν πολλοὶ μοναχοὶ ἐρημίτες ἀπὸ καλύβες καὶ σκῆτες.
Διότι ὁ π. Γεώργιος, συνήθιζε νὰ τοὺς στέλνει εὐλογίες, δῶρα, ἀγαθὰ καὶ τροφές, ἀλλὰ καὶ ψάλτες γιὰ τὶς πανηγύρεις τους, ἐνισχύοντας ἔτσι τὸν ἀγώνα τους, τιμώντας τὸ πρόσωπό τους.
Βρῆκε τὸ μυστικό: Τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ τῶν ἀνθρώπων.
Εὐχήσου, φίλε μου, ἔστω γιὰ ἕνα λεπτὸ γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του.
Καὶ ζήτα Του, νὰ σοῦ κάνει κι ἐσένα ἕνα δῶρο ἀγάπης, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται τώρα.
(Ἐννοεῖται ὅτι ὁ μακαριστὸς Γέροντας ἦταν χίλια ἀκόμα πράγματα: ἅγιος λειτουργός, σπουδαῖος ὁμιλητῆς, ἀκραιφνὴς ὀρθόδοξος θεολόγος, φίλος πολυτέκνων, στήριγμα φοιτητῶν, ἐλεήμων, παρηγορητὴς φτωχῶν, φιλάνθρωπος ἐξομολόγος κλπ.
Μὰ ὁ καθένας θυμᾶται αὐτὸ ποὺ τὸν ἄγγιξε προσωπικά.
Ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Χριστό, ἄλλωστε: σίγουρα ἡ Παναγία θυμᾶται ἰδιαιτέρως τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος θυμᾶται ἰδιαιτέρως τὸ βλέμμα Του, ὁ Ἰούδας ὅτι τὸν ἔβαλε νὰ βαστάει τὸ ταμεῖο τῶν μαθητῶν, ἡ ἁμαρτωλὴ γυναίκα ὅτι Τοῦ ἄλειψε τὰ πόδια, ὁ τυφλὸς ὅτι τοῦ χάρισε τὸ φῶς.
Καταλαβαίνεις τί ἐννοῶ. Ὁ καθεὶς ἑρμηνεύει τὸν ἄλλο, βάσει τοῦ ἐαυτοῦ του.
Δὲν μποροῦμε νὰ ἀφήσουμε τὸν ἑαυτὸ μᾶς ἀπέξω.
Ὁ «ἄλλος» δὲν εἶναι ἁπλῶς αὐτὸς ποὺ εἶναι καθεαυτόν, μὰ περνᾶ πάντα μέσα ἀπ' τὰ δικά μας μάτια - φίλτρο.
Αὐτὸ τὸ «φιλτράρισμα» εἶναι ἀπόλυτο. Καὶ καθόλου κακό, νομίζω.
Διότι δὲν γίνεται κι ἀλλιῶς!.. )
(Παρένθεση: ὅταν τὸ 1990 εἶδα μαζὶ μὲ 2 φίλους μου, γιὰ μιάμιση ὥρα, τὸν μακαριστὸ π. Παΐσιο στὸ κελλί του στὴν Παναγούδα, τὸν ἐπισκέφτηκε κάποιος καθολικὸς χριστιανὸς ποὺ ἤθελε νὰ βαφτιστεῖ ὀρθόδοξος. Καί, θυμᾶμαι, ὅτι ὁ π. Παΐσιος τοῦ εἶπε: Κοίτα, ρὲ παιδί, γιὰ τὸ θέμα σου νὰ πᾶς στὸν πάτερ Γεώργιο, εἶναι ὁ Γέροντας στὴ μονὴ Γρηγορίου. Κοίτα, πᾶνε ἐκεῖ, καὶ θὰ σὲ βοηθήσει αὐτός. Νὰ κάνεις ὅ, τί σου πεῖ ὁ π. Γεώργιος. Αὐτὸς ξέρει ἀπὸ αὐτά.)
Δὲν θὰ ξεχάσω ὅμως τὸ προσωπικὸ δῶρο τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου σὲ μένα.
Ἕναν Νοέμβριο, πρὶν λίγα χρόνια, ἀμέσως μόλις εἶχε τελειώσει μιὰ ἀκόμα ἐκπομπή μου στὸ ραδιόφωνο, κι ἄκουσα τὴ φωνή του στὸν τηλεφωνητὴ τοῦ σπιτιοῦ μου,
«Χαίρετε. Εἶμαι ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, ἀπὸ τὴ μονὴ Γρηγορίου στὸ ἅγιο Ὅρος, καὶ ψάχνω τὸν π. Ἀνδρέα».
Μόλις ἄκουσα ὅτι εἶναι ὁ ἡγούμενος μιᾶς ἁγιορείτικης μονῆς, τὸ σήκωσα ἀμέσως.
Καὶ μοῦ εἶπε: «Ἤθελα νὰ δῶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ ἱερέας, ποὺ μίλησε σήμερα γιὰ τὴν Παναγία μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο», μοῦ εἶπε.
«Μὰ Ἐσεῖς, Γέροντα, εἶστε τόσο κοντά Της, στὸ περιβόλι Της, καὶ πήρατε ἐμένα νὰ μὲ τονώσετε μὲ τὴν ἀγάπη σας;»
Καὶ μετά μου μίλησε γιὰ λίγα λεπτά, μὲ πολὺ ἀγάπη καὶ τιμὴ πρὸς τὸ πρόσωπό μου, λέγοντάς μου ὅτι συνήθιζε νὰ ἀκούει τὴν ἐκπομπή, ὅταν ἦταν εὔκαιρος στὸ κελί του, κι ὅτι ἀναπαυόταν κι ἔνιωθε καλὰ μ' αὐτὰ ποὺ ἔλεγα. Ἐν τέλει, μὲ κάλεσε νὰ ἐπισκεφτῶ τὸ μοναστήρι τους καὶ νὰ μιλήσουμε κι ἀπὸ κοντὰ μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία.
Τελικά, οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀξία, ἀνάλογα μὲ τὴ σφραγίδα ποὺ κατάφεραν νὰ ἀφήσουν στὴν ψυχή μας, μὲ τὸ πῶς μᾶς ἄγγιξε προσωπικά το εἶναι τους, τὸ ἦθος τους, ἡ ἀρχοντιὰ καὶ λεπτότητα τῆς ψυχῆς τους. Μὲ κάτι πράματα τόσο μικρά, ἀσήμαντα φαινομενικά, μὰ δηλωτικά του δικοῦ τους πλούτου.
Ἐμένα, μοῦ ἄφησε αὐτὴ τὴ σφραγίδα κι ἀνάμνηση: ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἤξερε νὰ τιμᾶ, νὰ σέβεται καὶ νὰ ἀγαπᾶ τὸν μικρότερό του, τὸν ἀσήμαντο καὶ φτωχό, καὶ νὰ τὸν κάνει νὰ νιώθει πὼς εἶναι κάτι.
Ἔμαθα σήμερα ὅτι στὴν κηδεία τοῦ πῆγαν πολλοὶ μοναχοὶ ἐρημίτες ἀπὸ καλύβες καὶ σκῆτες.
Διότι ὁ π. Γεώργιος, συνήθιζε νὰ τοὺς στέλνει εὐλογίες, δῶρα, ἀγαθὰ καὶ τροφές, ἀλλὰ καὶ ψάλτες γιὰ τὶς πανηγύρεις τους, ἐνισχύοντας ἔτσι τὸν ἀγώνα τους, τιμώντας τὸ πρόσωπό τους.
Βρῆκε τὸ μυστικό: Τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ τῶν ἀνθρώπων.
Εὐχήσου, φίλε μου, ἔστω γιὰ ἕνα λεπτὸ γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του.
Καὶ ζήτα Του, νὰ σοῦ κάνει κι ἐσένα ἕνα δῶρο ἀγάπης, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται τώρα.
(Ἐννοεῖται ὅτι ὁ μακαριστὸς Γέροντας ἦταν χίλια ἀκόμα πράγματα: ἅγιος λειτουργός, σπουδαῖος ὁμιλητῆς, ἀκραιφνὴς ὀρθόδοξος θεολόγος, φίλος πολυτέκνων, στήριγμα φοιτητῶν, ἐλεήμων, παρηγορητὴς φτωχῶν, φιλάνθρωπος ἐξομολόγος κλπ.
Μὰ ὁ καθένας θυμᾶται αὐτὸ ποὺ τὸν ἄγγιξε προσωπικά.
Ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Χριστό, ἄλλωστε: σίγουρα ἡ Παναγία θυμᾶται ἰδιαιτέρως τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος θυμᾶται ἰδιαιτέρως τὸ βλέμμα Του, ὁ Ἰούδας ὅτι τὸν ἔβαλε νὰ βαστάει τὸ ταμεῖο τῶν μαθητῶν, ἡ ἁμαρτωλὴ γυναίκα ὅτι Τοῦ ἄλειψε τὰ πόδια, ὁ τυφλὸς ὅτι τοῦ χάρισε τὸ φῶς.
Καταλαβαίνεις τί ἐννοῶ. Ὁ καθεὶς ἑρμηνεύει τὸν ἄλλο, βάσει τοῦ ἐαυτοῦ του.
Δὲν μποροῦμε νὰ ἀφήσουμε τὸν ἑαυτὸ μᾶς ἀπέξω.
Ὁ «ἄλλος» δὲν εἶναι ἁπλῶς αὐτὸς ποὺ εἶναι καθεαυτόν, μὰ περνᾶ πάντα μέσα ἀπ' τὰ δικά μας μάτια - φίλτρο.
Αὐτὸ τὸ «φιλτράρισμα» εἶναι ἀπόλυτο. Καὶ καθόλου κακό, νομίζω.
Διότι δὲν γίνεται κι ἀλλιῶς!.. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου