Πόσο ἀναπαύεται ἡ ψυχή, ὅταν εὑρίσκεται μέσα εἰς τό φῶς σου, Κύριε! Εἰκόνα σου εἶναι ή ψυχή μου, Κύριε, καί ή ζωή της εἶναι ή ἰδική σου καταφυγή.
Ἡ χαρά μου εἶναι ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ ἀναπνοή μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ προσευχή μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ ἐλπίδα μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ καταφυγή μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ ἀπέκδυσις παντός νοήματος κατἀ τήν ὥραν τῆς προσευχῆς δίδει μεγάλη δύναμι καί χαρά ἀνέκφραστη εἰς τήν ψυχῇν.
Αὐτός εἶναι ὁ σαββατισμός τής ψυχῆς. Ἡ κατάπαυσις ἐκ παντός νοήματος. Αὐτή εἶναι ή ἀληθινή ἀνάπαυσις τῆς ψυχῆς. Ὅταν ἀργῇ καί καθαρίζεται ἀπό τῶν αἰσχρῶν καί ρυπαρῶν λογισμῶν τοῦ σατανά καί ἀναπαύεται εἰς τήν αἰωνίαν ἀνάπαυσιν καί χαράν τοῦ Κυρίου. Εἰς αὐτήν τήν ἀνάπαυσιν μάς προσκαλεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέγων: «Δεῦτε πρός με πάντες οἰ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια΄ 28).
ΚαίὁὅσιοςἸωάννηςὁΚαρπάθιοςμάςσυμβουλεύει: «ἘάνθέλωμενπραγματικάνάεὐαρεστήσωμενεἰςτόνΘεόνκαίνάἐπιτύχωμεντήνμακαριωτάτηνφιλίανμαζίτου, ἄςπαρουσιάσωμεντόννοῦνμαςγυμνόνεἐςΑὐτόν, χωρίςνάμεταφέρωμενμαζίμαςκανέναπράγματοῦπαρόντοςαἰῶνος, οὔτετέχνην, οὔτενόημα, οὔτετέχνασμα, οὔτεδικαιολογία, ἀκόμηκαίἐάνγνωρίζωμενὅληντήνσοφίαντοῦκόσμου».
Ἀπεκδυομένη ή ψυχή τά νοήματα τοῦ κόσμου τούτου, δέχεται τόν φωτισμόν τοῦ Θεοῦ. Φωτιζομένη, γίνεται ἁπλῆ καί ὁ νοῦς ἐλέγχει τἁ πάντα. Εἐς τήν ἁπλότητα αὐτήν τῆς ψυχῆς δέν ὑπάρχει λογισμός· δέν λειτουργοῦν τά πάθη· καταπαύει ὁ ψυχόλεθρος μετεωρισμός. Ἡ ψυχή ζῇ ἐν Θεῷ καί ή εὐχή λειτουργεῖ ἔντονα. Ἡ καθαρότης τῆς ψυχῆς πού ὑπάρχει τότε, δίδει μεγάλην ἄνεσιν εἐς τήν ψυχήν καί αἰσθάνεται τό μέγα δῶρο τῆς Παρθενίας.
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἦταν πάντοτε ἐνδεδυμένη τό Θεῖον Φῶς καί διά τοῦτο δέν μποροῦσε νά προσβληθῇ ἀπό κανένα λογισμό. Διἀ τοῦτο ή Παναγία μας ἔγινε δοχεῖον τῆς χάριτος καί ἐσκήνωσεν καί ἐσαρκώθη εἰς αὐτήν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐπειδή ἦτο περιβεβλημένη ὡς ἱμάτιον τό Θεῖον Φῶς.
Ἡὑγείατῆςψυχῆςεὑρίσκεταιμέσαεἰςαὐτότόβίωμα. Νά ἔχη ή ψυχή μέσα της αὐτό τό ἅγιο φῶς καί νά τό αἰσθάνεται. Ἔτσι ἔπλασε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο. Μέ αὐτόν τόν στολισμόν ἐπροίκισε τήν ψυχήν. Καί ή ψυχή, τότε εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὅταν διατηρῇ αὐτό τό φῶς.
Ὅταν λειτουργοῦν τά πάθη, παραχαράσσεται ή εἰκόνα τῆς ψυχῆς καί παραμορφώνεται, διότι τό σκότος καί ή δυσωδία τῶν παθῶν ἐμποδίζουν τήν ψυχή νά δέχεται τόν φωτισμόν τοῦ Θεοῦ. Εὑρισκομένη δέ ή ψυχή κάτω ἀπό μιά συνεχῆ συννεφιά μαραζώνει καί δέν ἀνθοφορεῖ καί δέν καρποφορεῖ. Καί ἔπειτα, μαραμένη ὅπου εἶναι, λυπεῖται καί παραπονεῖται καί καθοδηγεῖται ἀπό τά πονηρά πνεύματα.
ἩψυχήὅμωςπούδέχεταιτόφῶςτοῦΘεοῦἔχειδύναμι, ἔχειχαρά, ἔχειἀγάπηκαθαρήκαίσυνέχειαδέχεταιτούςκαρπούςτοῦἉγίουΠνεύματος· «ὁδέκαρπόςτοῦΠνεύματόςἐστινἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. ε΄ 22-23).
Εἴσελθε, ψυχή μου, εἰς αὐτήν τήν χαράν καί εἰς αὐτό τό φῶς. Εἴσελθε εἰς τήν ἀληθινήν ζωήν. Ὁμοίαζε πρός τήνὙπεραγίαν Θεοτόκον, ὅπου εἰσῆλθε εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί ἐτρέφετο ὑπό τοῦ Ἀγγέλου.
Σύναζε, ψυχή μου, τάς δυνάμεις σου ἐντός σου καί ἑόρταζε ἑορτήν μυστικήν καί εὐφρόσυνον· ἑορτήν χαράς καί ἀγαλλιάσεως ἀνεκλαλήτου. Τοῦτο εἶναι τό ἀληθινόν φῶς καί ή ἀληθινή ἀνάπαυσις τῆς ψυχῆς καί θυσία εὐάρεστος εἐς τόν Θεόν: ή λατρεία τοῦ Θεοῦ ἐκ καθαράς καρδίας.
Δώρησαίμοι, Κύριε, τόπῦρτόνοερόν, τόφωτίζοντάςδιανοίαςκαίφλογίζοντάςἁμαρτίας, διάνἁφωτίσημέτάςμυστικάςτουἀκτῖναςτἀσκότητῆςψυχῆςμου· διάνάκατακαύσητάξύλα, τόνχόρτον, τάφρύγανακαίὅ,τιἄλλοπεριττόνἐσύναξεἐντῇάμελείᾳκαίἀγνοίᾳκαίραθυμίᾳτηςήψυχήμου. «Εἐ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπί τόν θεμέλιον τούτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τό ἔργον φανερόν γενήσεται· ή γάρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρί ἀποκαλύπτεται· καί ἑκάστου τό ἔργον ὁποῖόν ἐστι τό πῦρ δοκιμάσει» (Ἀ΄ Κορ. γ΄ 12-13).
Ὦθαῦμαπαράδοξον· πῶςήπηλίνηφύσις, τόσῶματόχοϊκόν, δέχεταιτήννοεράνκαίἄϋλονχάριντοὔἉγίουΠνεύματος!
Ὦ πόσον μεγάλην ἀξίαν ἔχει «ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἄνθρωπος», ὅταν ἔχη ὡς κόσμημα τόν ἄφθαρτον στολισμόν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Ἁ΄ Πέτρ. γ΄ 4).
Ἀνάβαινε, ψυχήμου, εἐςσκηνώματαἅγιαδιάνάδέχεσαιτόνθεῖονφωτισμόνκαίἱματισμένηκαίσωφρονοῦσανάδοξάζηςτόνΠατέρακαίτόνΥἱόνκαίτόἍγιονΠνεῦμα, τήνμίανἀδιαίρετονΤριάδαεἐςαἰῶναςαἰώνων. Ἀμήν.
Από το βιβλίο: Αἴσθησις ζωῆς αἰωνίου, Μοναχοῦ Μαρκέλλου Καρακαλληνοῦ
Ἡ χαρά μου εἶναι ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ ἀναπνοή μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ προσευχή μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ ἐλπίδα μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ καταφυγή μου, ὁ Ἰησοῦς.
Ἡ ἀπέκδυσις παντός νοήματος κατἀ τήν ὥραν τῆς προσευχῆς δίδει μεγάλη δύναμι καί χαρά ἀνέκφραστη εἰς τήν ψυχῇν.
Αὐτός εἶναι ὁ σαββατισμός τής ψυχῆς. Ἡ κατάπαυσις ἐκ παντός νοήματος. Αὐτή εἶναι ή ἀληθινή ἀνάπαυσις τῆς ψυχῆς. Ὅταν ἀργῇ καί καθαρίζεται ἀπό τῶν αἰσχρῶν καί ρυπαρῶν λογισμῶν τοῦ σατανά καί ἀναπαύεται εἰς τήν αἰωνίαν ἀνάπαυσιν καί χαράν τοῦ Κυρίου. Εἰς αὐτήν τήν ἀνάπαυσιν μάς προσκαλεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέγων: «Δεῦτε πρός με πάντες οἰ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια΄ 28).
ΚαίὁὅσιοςἸωάννηςὁΚαρπάθιοςμάςσυμβουλεύει: «ἘάνθέλωμενπραγματικάνάεὐαρεστήσωμενεἰςτόνΘεόνκαίνάἐπιτύχωμεντήνμακαριωτάτηνφιλίανμαζίτου, ἄςπαρουσιάσωμεντόννοῦνμαςγυμνόνεἐςΑὐτόν, χωρίςνάμεταφέρωμενμαζίμαςκανέναπράγματοῦπαρόντοςαἰῶνος, οὔτετέχνην, οὔτενόημα, οὔτετέχνασμα, οὔτεδικαιολογία, ἀκόμηκαίἐάνγνωρίζωμενὅληντήνσοφίαντοῦκόσμου».
Ἀπεκδυομένη ή ψυχή τά νοήματα τοῦ κόσμου τούτου, δέχεται τόν φωτισμόν τοῦ Θεοῦ. Φωτιζομένη, γίνεται ἁπλῆ καί ὁ νοῦς ἐλέγχει τἁ πάντα. Εἐς τήν ἁπλότητα αὐτήν τῆς ψυχῆς δέν ὑπάρχει λογισμός· δέν λειτουργοῦν τά πάθη· καταπαύει ὁ ψυχόλεθρος μετεωρισμός. Ἡ ψυχή ζῇ ἐν Θεῷ καί ή εὐχή λειτουργεῖ ἔντονα. Ἡ καθαρότης τῆς ψυχῆς πού ὑπάρχει τότε, δίδει μεγάλην ἄνεσιν εἐς τήν ψυχήν καί αἰσθάνεται τό μέγα δῶρο τῆς Παρθενίας.
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἦταν πάντοτε ἐνδεδυμένη τό Θεῖον Φῶς καί διά τοῦτο δέν μποροῦσε νά προσβληθῇ ἀπό κανένα λογισμό. Διἀ τοῦτο ή Παναγία μας ἔγινε δοχεῖον τῆς χάριτος καί ἐσκήνωσεν καί ἐσαρκώθη εἰς αὐτήν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐπειδή ἦτο περιβεβλημένη ὡς ἱμάτιον τό Θεῖον Φῶς.
Ἡὑγείατῆςψυχῆςεὑρίσκεταιμέσαεἰςαὐτότόβίωμα. Νά ἔχη ή ψυχή μέσα της αὐτό τό ἅγιο φῶς καί νά τό αἰσθάνεται. Ἔτσι ἔπλασε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο. Μέ αὐτόν τόν στολισμόν ἐπροίκισε τήν ψυχήν. Καί ή ψυχή, τότε εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὅταν διατηρῇ αὐτό τό φῶς.
Ὅταν λειτουργοῦν τά πάθη, παραχαράσσεται ή εἰκόνα τῆς ψυχῆς καί παραμορφώνεται, διότι τό σκότος καί ή δυσωδία τῶν παθῶν ἐμποδίζουν τήν ψυχή νά δέχεται τόν φωτισμόν τοῦ Θεοῦ. Εὑρισκομένη δέ ή ψυχή κάτω ἀπό μιά συνεχῆ συννεφιά μαραζώνει καί δέν ἀνθοφορεῖ καί δέν καρποφορεῖ. Καί ἔπειτα, μαραμένη ὅπου εἶναι, λυπεῖται καί παραπονεῖται καί καθοδηγεῖται ἀπό τά πονηρά πνεύματα.
ἩψυχήὅμωςπούδέχεταιτόφῶςτοῦΘεοῦἔχειδύναμι, ἔχειχαρά, ἔχειἀγάπηκαθαρήκαίσυνέχειαδέχεταιτούςκαρπούςτοῦἉγίουΠνεύματος· «ὁδέκαρπόςτοῦΠνεύματόςἐστινἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. ε΄ 22-23).
Εἴσελθε, ψυχή μου, εἰς αὐτήν τήν χαράν καί εἰς αὐτό τό φῶς. Εἴσελθε εἰς τήν ἀληθινήν ζωήν. Ὁμοίαζε πρός τήνὙπεραγίαν Θεοτόκον, ὅπου εἰσῆλθε εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί ἐτρέφετο ὑπό τοῦ Ἀγγέλου.
Σύναζε, ψυχή μου, τάς δυνάμεις σου ἐντός σου καί ἑόρταζε ἑορτήν μυστικήν καί εὐφρόσυνον· ἑορτήν χαράς καί ἀγαλλιάσεως ἀνεκλαλήτου. Τοῦτο εἶναι τό ἀληθινόν φῶς καί ή ἀληθινή ἀνάπαυσις τῆς ψυχῆς καί θυσία εὐάρεστος εἐς τόν Θεόν: ή λατρεία τοῦ Θεοῦ ἐκ καθαράς καρδίας.
Δώρησαίμοι, Κύριε, τόπῦρτόνοερόν, τόφωτίζοντάςδιανοίαςκαίφλογίζοντάςἁμαρτίας, διάνἁφωτίσημέτάςμυστικάςτουἀκτῖναςτἀσκότητῆςψυχῆςμου· διάνάκατακαύσητάξύλα, τόνχόρτον, τάφρύγανακαίὅ,τιἄλλοπεριττόνἐσύναξεἐντῇάμελείᾳκαίἀγνοίᾳκαίραθυμίᾳτηςήψυχήμου. «Εἐ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπί τόν θεμέλιον τούτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τό ἔργον φανερόν γενήσεται· ή γάρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρί ἀποκαλύπτεται· καί ἑκάστου τό ἔργον ὁποῖόν ἐστι τό πῦρ δοκιμάσει» (Ἀ΄ Κορ. γ΄ 12-13).
Ὦθαῦμαπαράδοξον· πῶςήπηλίνηφύσις, τόσῶματόχοϊκόν, δέχεταιτήννοεράνκαίἄϋλονχάριντοὔἉγίουΠνεύματος!
Ὦ πόσον μεγάλην ἀξίαν ἔχει «ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἄνθρωπος», ὅταν ἔχη ὡς κόσμημα τόν ἄφθαρτον στολισμόν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Ἁ΄ Πέτρ. γ΄ 4).
Ἀνάβαινε, ψυχήμου, εἐςσκηνώματαἅγιαδιάνάδέχεσαιτόνθεῖονφωτισμόνκαίἱματισμένηκαίσωφρονοῦσανάδοξάζηςτόνΠατέρακαίτόνΥἱόνκαίτόἍγιονΠνεῦμα, τήνμίανἀδιαίρετονΤριάδαεἐςαἰῶναςαἰώνων. Ἀμήν.
Από το βιβλίο: Αἴσθησις ζωῆς αἰωνίου, Μοναχοῦ Μαρκέλλου Καρακαλληνοῦ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου