Η ολοένα αυξανόμενη προσέλευση νέων ανθρώπων στην εκκλησία και η επιθυμία να ζήσουν τη ζωή της, εκτός από τη δεδομένη ευχαρίστηση των πνευματικών πατέρων, θα πρέπει να οδηγήσει και σε σοβαρό προβληματισμό.
Η μαζική προσέλευση των ανθρώπων στην εκκλησία ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική, γιατί δεν ήταν χαρισματική. Ο Θεός καλεί τον καθένα προσωπικά. Η ανταπόκριση στην κλήση Του γίνεται μέσα από την καρδία του καθενός και αντανακλά στη ζωή του.
Οι οποιεσδήποτε δοκιμασίες (θάνατοι, αποτυχίες, πόνοι σωματικοί και ψυχικοί) μπορούν να γίνουν αφετηρίες για μια νέα ζωή. Όμως τελικά η πορεία για συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, προϋποθέτει ελευθερία και αγάπη που εκφράζονται με υπομονή, υπακοή, ταπείνωση, άσκηση, βίωση ορθόδοξης ζωής.
Ο ενθουσιασμός, οι διάφορες ψυχολογικές πιέσεις, ή ακόμα η ανάγκη του ανθρώπου για εσωτερική ηρεμία, μπορούν να οδηγήσουν σήμερα το νέο άνθρωπο να πλησιάσει την εκκλησία.
Τι είναι όμως η Εκκλησία; Μέσο ηρεμιστικό , ατομική υπόθεση ή κάτι άλλο;
Μελετώντας κανείς την ορθόδοξη παράδοση, θα διαπιστώσει εύκολα πως η εκκλησία δεν ενεργεί ως καθησυχασμός, βόλεμα του εαυτού μας ή ηρεμιστικό χάπι. Γιατί όλ’ αυτά δεν θεραπεύουν, αλλά καλύπτουν την ασθένεια. Κι ο Χριστός – η κεφαλή της Εκκλησίας - έρχεται για να σώσει τον άνθρωπο. Τούτο σημαίνει πως ενδιαφέρεται να τον ολοκληρώσει ως πρόσωπο.
Ο εγωϊσμός που εκφράζεται κι ως φιλαυτία, εμποδίζει στο δόσιμο της αγάπης. Γίνεται το καρκίνωμα που δεν αφήνει την καρδιά να ξανοιχτεί στην κοινωνία των προσώπων. Κι έτσι ο άνθρωπος μένει μόνος, αποκομμένος από τους άλλους, βιώνοντας τον πόνο, το άγχος, την απόγνωση. Μαραίνεται η ψυχή, χάνεται η χαρά και η ειρήνη της καρδίας.
Η Εκκλησία ως σύναξη των τέκνων του Θεού, συγκεκριμενοποιείται για τον κάθε πιστό σ’ ένα χώρο-ναό, με κάποιο πατέρα πνευματικό και κάποια αδέλφια πνευματικά. Δεν είναι αόριστη υπόθεση, ούτε ατομισμός με κάλλυμα θρησκευτικό. Είναι συγκεκριμένη Εκκλησιαστική κοινότητα που ενώνει τους χριστιανούς σ’ ένα σώμα-το σώμα του Χριστού. Γι’ αυτό, σύμφωνα με το Πατερικό γνωμικό «μόνος Χριστιανός καθόλου Χριστιανός».
Βέβαια μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα αποκαλύπτεται ο κακός εαυτός μας και μας προκαλεί πόνο. Φαίνονται ο εγωϊσμός μας, τα πάθη μας, οι αναπηρίες μας. Όμως, σιγά-σιγά με τη χάρη του Θεού και τη βοήθεια των άλλων μελών της Εκκλησίας, βοηθούμαστε να θεραπευτούμε, κι άρα να χαρούμε το Θεό, τους γύρω μας, τον εαυτό μας.
Μπορούμε να ζήσουμε τη χαρά της κοινωνίας των εν Χριστώ αδελφών μας, που εκφράζεται με την κοινή συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία. Μπορούμε, ζώντας σωστά μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα, να βαδίζομεν την οδόν της ζωής χαίροντες (Πραξ.8,39). Μπορούμε να προγευόμαστε την ουράνια Βασιλεία της Τριαδικής θεότητας.
Η μαζική προσέλευση των ανθρώπων στην εκκλησία ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική, γιατί δεν ήταν χαρισματική. Ο Θεός καλεί τον καθένα προσωπικά. Η ανταπόκριση στην κλήση Του γίνεται μέσα από την καρδία του καθενός και αντανακλά στη ζωή του.
Οι οποιεσδήποτε δοκιμασίες (θάνατοι, αποτυχίες, πόνοι σωματικοί και ψυχικοί) μπορούν να γίνουν αφετηρίες για μια νέα ζωή. Όμως τελικά η πορεία για συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, προϋποθέτει ελευθερία και αγάπη που εκφράζονται με υπομονή, υπακοή, ταπείνωση, άσκηση, βίωση ορθόδοξης ζωής.
Ο ενθουσιασμός, οι διάφορες ψυχολογικές πιέσεις, ή ακόμα η ανάγκη του ανθρώπου για εσωτερική ηρεμία, μπορούν να οδηγήσουν σήμερα το νέο άνθρωπο να πλησιάσει την εκκλησία.
Τι είναι όμως η Εκκλησία; Μέσο ηρεμιστικό , ατομική υπόθεση ή κάτι άλλο;
Μελετώντας κανείς την ορθόδοξη παράδοση, θα διαπιστώσει εύκολα πως η εκκλησία δεν ενεργεί ως καθησυχασμός, βόλεμα του εαυτού μας ή ηρεμιστικό χάπι. Γιατί όλ’ αυτά δεν θεραπεύουν, αλλά καλύπτουν την ασθένεια. Κι ο Χριστός – η κεφαλή της Εκκλησίας - έρχεται για να σώσει τον άνθρωπο. Τούτο σημαίνει πως ενδιαφέρεται να τον ολοκληρώσει ως πρόσωπο.
Ο εγωϊσμός που εκφράζεται κι ως φιλαυτία, εμποδίζει στο δόσιμο της αγάπης. Γίνεται το καρκίνωμα που δεν αφήνει την καρδιά να ξανοιχτεί στην κοινωνία των προσώπων. Κι έτσι ο άνθρωπος μένει μόνος, αποκομμένος από τους άλλους, βιώνοντας τον πόνο, το άγχος, την απόγνωση. Μαραίνεται η ψυχή, χάνεται η χαρά και η ειρήνη της καρδίας.
Η Εκκλησία ως σύναξη των τέκνων του Θεού, συγκεκριμενοποιείται για τον κάθε πιστό σ’ ένα χώρο-ναό, με κάποιο πατέρα πνευματικό και κάποια αδέλφια πνευματικά. Δεν είναι αόριστη υπόθεση, ούτε ατομισμός με κάλλυμα θρησκευτικό. Είναι συγκεκριμένη Εκκλησιαστική κοινότητα που ενώνει τους χριστιανούς σ’ ένα σώμα-το σώμα του Χριστού. Γι’ αυτό, σύμφωνα με το Πατερικό γνωμικό «μόνος Χριστιανός καθόλου Χριστιανός».
Βέβαια μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα αποκαλύπτεται ο κακός εαυτός μας και μας προκαλεί πόνο. Φαίνονται ο εγωϊσμός μας, τα πάθη μας, οι αναπηρίες μας. Όμως, σιγά-σιγά με τη χάρη του Θεού και τη βοήθεια των άλλων μελών της Εκκλησίας, βοηθούμαστε να θεραπευτούμε, κι άρα να χαρούμε το Θεό, τους γύρω μας, τον εαυτό μας.
Μπορούμε να ζήσουμε τη χαρά της κοινωνίας των εν Χριστώ αδελφών μας, που εκφράζεται με την κοινή συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία. Μπορούμε, ζώντας σωστά μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα, να βαδίζομεν την οδόν της ζωής χαίροντες (Πραξ.8,39). Μπορούμε να προγευόμαστε την ουράνια Βασιλεία της Τριαδικής θεότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου