Γέροντας Ισίδωρος ο Φιλοθεΐτης ο τυφλός(+27 Νοεμβρίου 2022)

 Ο Γέροντας Ισίδωρος ο Φιλοθεΐτης ο τυφλός εκοιμήθη  την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2022 στην Ιερά Μονή Φιλοθέου σε ηλικία 87 ετών.

Χιλιάδες ψυχές ανέπαυσε τόσο με τους λόγους όσο και με τις προσευχές του, όλα τα χρόνια, όταν εξερχόταν του Αγίου Όρους δύο φορές το χρόνο.

Ο μακαριστός γέροντας Ισίδωρος γεννήθηκε στην Πάτρα με μειωμένη όραση.

Σε ηλικία 15 ετών χειρουργήθηκε στα μάτια, οπότε έμεινε τελείως τυφλός.

Σε ηλικία 40 ετών εκάρη μοναχός από τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη στην Ιερά Μονή Φιλοθέου, στον οποίο εξομολογήτο ως λαϊκός στην Πάτρα.

Πριν γίνει μοναχός άρχισε ξαφνικά να βλέπει, και είπε στην Παναγία: Παναγία μου πάρε μου το φως, γιατί μοναχός δεν θα γίνω, και εν ώρα κρίσεως μη μου ζητήσεις ευθύνες.

Αμέσως έχασε και πάλι το φως του. Αυτό το ήθελε, γιατί πίστευε, ότι η αναπηρία που είχε τον βοηθούσε πνευματικά.

Όταν επανδρώθηκε το έτος 1980 η Ιερά Μονή Ξηροποτάμου από τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμ τον Ξηροποταμινό και άλλους φιλοθεΐτες μοναχούς, ο π.Ισίδωρος ήταν ένας από αυτούς που την επάνδρωσαν.

Μέχρι τη μοναχική κουρά του πουλούσε λαχεία στην Πάτρα.

Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για την αναπηρία του. Αντιθέτως ευχαριστούσε τον Θεό για αυτήν.

Έλεγε: δεν έχω τίποτα και δεν μου λείπει τίποτα. Να σημειωθεί ότι ο π.Ισίδωρος έκανε απόλυτη υπακοή στον Γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη, ενώ τους διέκρινε αμοιβαία αγάπη

Επισκέφθηκε αρκετές φορές στην Αριζόνα τον Γέροντά του για να πάρει την ευχή του.

Είχε ιδιαίτερη αγάπη προς το Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου την οποία αποκαλούσε «Μανούλα».

Όταν του ζητούσαν την ευχή του, απαντούσε «της Παναγίας μας» ή «του Γέροντά μου».

Εκατοντάδες είναι οι μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν θαύματα κοντά του.

Ο πατήρ Γεώργιος Χριστοδούλου μας περιγράφει τη συγκλονιστική εμπειρία του από την πρώτη του συνάντηση με τον μακαριστό Γέροντα:

Θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφθηκα το Άγιον Όρος σε ηλικία 18 ετών, παρέα με τις έντονες υπαρξιακές μου αναζητήσεις. Μου είπαν πως θα άξιζε να επισκεφθώ έναν τυφλό μοναχό , τον γέροντα Ισίδωρο, στην Ιερά Μονή Φιλοθέου.

Μα τι θα μπορούσε να μου πει ένας τυφλός άνθρωπος αν δεν με κοίταζε στα μάτια, στο σώμα, στις κινήσεις μου, έτσι ώστε να με χαρτογραφήσει, σκέφτηκα…

Μόλις τον συνάντησα, μου πρότεινε να πάμε μια βόλτα έξω από το μοναστήρι. Με κράτησε από το ένα χέρι και στο άλλο είχε τη μαγκουρίτσα του. Καθίσαμε στο έδαφος κάτω από έναν μεγάλο πλάτανο. Άρχισε να μου μιλάει για τον Θεό και με ρωτούσε αν συμφωνώ.

Εγώ τότε του εκμυστηρεύτηκα πως έχω πρόβλημα με την πίστη. 

Με την πίστη;;;Και μου δίνει τρία δυνατά χτυπήματα με τη μαγκούρα όπου έβρισκε. Θύμωσα και πληγώθηκε ο εγωισμός μου. Μετά μαλάκωσε η φωνή του και με ένα ζεστό γεμάτο γλυκύτατο ύφος μου λέει…

”Γιώργο…εμένα η Παναγία κάποια στιγμή μου έδωσε το φως μου, αλλά όταν είδα ότι δεν με συνέφερε, της ζήτησα να μου το πάρει πίσω. Και με άκουσε. Έλα το βράδυ μετά την τράπεζα στο κελί μου”.

Τι μυστήριος παππούλης σκέφτηκα.

Πήγα στο κελί του και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μου βάλει ένα παλιό χαλάκι στη μούρη.

 “Μύρισε καλά μου είπε”. 

Ευωδίαζε. Ήταν το χαλάκι που έβρεχε με τα δάκρυά του ο γέροντάς του Εφραίμ της Αριζόνα. 

“Αυτό δεν είναι θαύμα”;

Κάποια στιγμή περιεργαζόμουν το κελάκι του. Κοίταζα αριστερά δεξιά και δεν μου φαινόταν χώρος τυφλού ανθρώπου. Είχε ως διακονία να αντιγράφει κασέτες και να τις ταχυδρομεί σε ανθρώπους έξω στον κόσμο για πνευματική ενίσχυση.

 Επίσης ταξίδευε μόνος και συχνά στην Αμερική, άλλαζε δύο αεροδρόμια μόνο και μόνο για να εξομολογηθεί στον γέροντά του. Όταν μας μιλούσε για εκείνον, έκλαιγε, του έλειπε η αγία πατρική παρουσία του. Τον αγαπούσε πολύ.

 Όποτε ανέβαινα στο Άγιον Όρος επεδίωκα να τον συναντήσω και να γεμίσω την ψυχή μου με την γεμάτη χάρη παρουσία του και τον πνευματοφόρο λόγο του.

Πιστεύω πως σήμερα ξεκίνησε να τον βρει στην Ουράνια Βασιλεία και πως θα είναι για πάντα αχώριστοι μαζί και με τον Ουράνιο Πατέρα και Δημιουργό μας.

Αιωνία του η μνήμη! Άγιος!

Και πως να μην σου δώσει κουράγιο, ένας άνθρωπος που στην Ι.Μ. Φιλοθέου «σουλατσάρει» από την μία άκρη στην άλλη, όντας τυφλός. Και πηγαινοέρχεται τόσο γρήγορα που νομίζεις ότι βλέπει και την παραμικρή λακουβίτσα του δάφους.

Τον πρωτογνώρισα εκεί και όταν έμαθα ότι βρισκόταν στην ΑΘήνα πήγα με την σύζυγό μου να τον δούμε…

Περιμένοντας στο μικρό σαλονάκι του σπιτιού του Πνευματικού του τέκνου που τον φιλοξενούσε, ακούγαμε διάφορες ιστορίες του γέροντος. Ένα χαρακτηριστικό ήταν αυτό που μας διηγήθηκε ο σπιτονοικοκύρης του σπιτιού, και που είχε να κάνει με τα «μάτια» του γέροντος. Όταν έφτασε στο σπίτι του ανθρώπου αυτού (ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε) στάθηκε στο χωλάκι και του είπε: «Βρε τι όμορφο σπίτι έχεις εσύ?». Και συνέχισε «Άντε στο αυτοκίνητο να φέρεις τα πράγματα και θα πάω μόνος μου στο δωμάτιό μου». Και έφυγε λες και ήξερε το σπίτι απ’ έξω και ανακατωτά και πήγε στο δωμάτιο που του είχε ετοιμάσει ο άνθρωπος!!!!

1:30 ώρα το μεσημέρι. Η βροχή έπεφτε, άλλες φορές με ορμή, άλλες φορές χαλάρωνε. Παρ` όλο που έβρεχε είπαμε να πάμε με τα πόδια στην γειτονική μονή Φιλοθέου. Μισή ώρα απόσταση, μέσα από ένα γοητευτικό ανηφορικό μονοπάτι μέσα στις καστανιές. Τόσο πυκνό που η βροχή δεν έφτανε. Ψιχάλες μόνο μας ενοχλούσαν. Ένα καλυβάκι εγκαταλελειμμένο. Ένα ρυάκι. Ευτυχώς δεν είχε φουσκώσει και πατώντας προσεχτικά στις πέτρες το περάσαμε αβρόχοις ποσί. Ύστερα από 20 λεπτά σταμάτησε και μπήκαμε σε αμαξωτό δρόμο. εδώ δεν είχαμε την κάλυψη των δέντρων και γίναμε παπιά. Σε 10 λεπτά φτάσαμε. Το κόκκινο χρώμα, τόσο στην εκκλησία, όσο και στους τοίχους μας έκανε εντύπωση. Προσκυνήσαμε στην εκκλησία. 

Πριν φύγουμε πετύχαμε τον γέροντα Ισίδωρο τον τυφλό. Του είπα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω.

Πήρε το μπαστούνι του και με χτύπησε ελαφρά στα πόδια.

«Τι πράγματα είναι αυτά. Για κοίτα με στο πρόσωπο. Πως με βλέπεις εμένα;Με βλέπεις δυστυχισμένο, λυπημένο; Χαρούμενο δεν με βλέπεις. Εγώ είμαι εκ γενετής τυφλός. Και δοξάζω την Παναγία γιατί έτσι κάνω λιγότερες αμαρτίες. 

Πριν γίνω μοναχός, στην Πάτρα από όπου είμαι, μια μέρα ενώ πουλούσα λαχεία για να ζήσω, στην πλατεία Γεωργίου άρχισα να βλέπω θολά. Ξεχώριζα κάποια πράγματα. Έτσι ξαφνικά. Οπότε λέω στην Παναγία. Παναγία μου, μην επιτρέψεις να δω το φως μου, γιατί αν το δω δεν θα γίνω μοναχός. Και εκείνη τη στιγμή ξανατυφλώθηκα«

Μα, επέμενα εγώ, δύσκολο είναι να μην στενοχωριέσαι στις θλίψεις, στις δυσκολίες

«Α, δεν με ακούς εσύ. Εγώ βαράω. Μάθε να έχεις εμπιστοσύνη στο Θεό. Δεν ξέρει ο Θεός και ξέρεις εσύ. Αν ο Θεός στο επιτρέπει αυτό είναι επειδή είναι προς όφελος της σωτηρίας της ψυχής σου. Άντε μη βαρέσω»

Με αυτά τα λόγια πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ένα από τα καλύτερα μοναστήρια, χάρη στον προηγούμενο της τον Εφραίμ. Μεγάλη μορφή. Εκτός της Φιλοθέου επάνδρωσε άλλα 3 μοναστήρια του Αγίου όρους και 1 σκήτη. Και τώρα είναι στην Αμερική και έχει φτιάξει μέχρι στιγμής 20 μοναστήρια. Δεν το κάνει ο καθένας. Ο Ισίδωρος κυκλοφορούσε με μια κουβερτούλα του Εφραίμ που μοσχομύριζε. Και δεν ήταν κολόνια. Γιατί στην αρχή η μυρωδιά ήταν έντονη και σταδιακά μειώνονταν έως που εξαφανιζόταν.