Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΖΩΗΣ

 Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς στήν σημερινή περικοπή ἀναφέρει πώς ὁ Χριστός πῆγε στήν Ναζαρέτ, στήν πόλη πού εἶχε ἀνατραφεῖ, μπῆκε στήν συναγωγή κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου καί ἄρχισε νά κηρύττει. Τοῦ δίδεται τό βιβλίο τοῦ προφήτη Ἠσαΐα. Ὅσα ὁ προφήτης, αἰῶνες νωρίτερα, εἶχε προείπει γιά τό πρόσωπο τοῦ Μεσσία, σήμερα πραγματοποιοῦνται.

Οἱ προφητικοί λόγοι τοῦ Ἠσαΐα ὁριοθετοῦν τήν ἀποστολή τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο, ἡ ὁποία συνεχίζεται μέσω τοῦ σωτηριολογικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ διαθήκη τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς. Ἦρθε στόν κόσμο γιά νά ἄρει τήν πικρία τῆς ἁμαρτίας καί νά παράσχει τήν χαρά τῆς σωτηρίας. Εἶναι φανερό ὅτι ὁ Κύριος δίνει τίς ἐντολές του ὄχι γιά νά ἀποτελέσουν αὐτοσκοπό ἤ μέσο γιά ὑπερήφανη αὐτοδικαίωση ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἀλλά γιά νά τόν κατευθύνουν πρός αὐτό τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τήν σωτηρία του, δηλαδή τήν τέλεια ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τῶν πλασμάτων του.

Γι’ αὐτό μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁ Θεός συνάπτει «διαθήκη» μέ τόν ἄνθρωπο, ὅταν τοῦ στέλνει τήν θεία χάρη καί ἀναπτύσσεται ζῆλος καί θεία ἔμπνευση στόν ἄνθρωπο, γιά νά τηρήσει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ στήν ζωή του. Τότε ἀρχίζει ὁ ἀγώνας πού τόν ὁδηγεῖ στόν δρόμο τῆς σωτηρίας.

Ὁ Χριστός ἦρθε νά φέρει στούς αἰχμαλώτους τήν λύτρωση, στούς τυφλούς τήν ἀνάβλεψη, στούς καταπιεσμένους τήν ἐλευθερία, καί νά κηρύξει τήν ἔναρξη μίας καινούργιας πνευματικῆς περιόδου. Ὅταν προσπαθήσουμε νά τηρήσουμε τό ἱερό Εὐαγγέλιο στήν ζωή μας, τότε θά δοῦμε ἐκ πείρας ὅτι δέν μποροῦμε νά ζήσουμε μέ ἕναν τέτοιο τέλειο Θεό πού περιγράφουν οἱ ἐντολές, καθώς ἐπίσης καί ὅτι δέν μποροῦμε νά ζήσουμε χωρίς Θεό.

Ἀπελευθέρωση ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας

Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος γιά νά κενωθεῖ, νά πτωχεύσει, νά κριθεῖ, νά σταυρωθεῖ, νά κατέλθει στόν Ἅδη, νά ἀναστηθεῖ καί νά ἀναληφθεῖ γιά νά φανερώσει μέ ὅλο αὐτό τό μυστήριο τῆς κενώσεώς Του ὅτι δέν εἶναι δύναμη, ἰσχύς, αὐθεντία, κυριαρχία, καταδίκη, τιμωρία. Ἔρχεται νά σώσει στήν ἀγάπη καί μέ τήν ἀγάπη Του τόν ἄνθρωπο, νά βαστάξει ὅλες τίς ἀσθένειές μας καί νά σηκώσει ὅλα τά ἀνομήματά μας καί νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας.

Ἡ θεωρία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ

Χριστιανική ζωή σημαίνει προσδοκία τῆς μακαρίας ἐλπίδος καί ἐπιφάνεια τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σημαίνει διακράτηση τῆς προκειμένης ἐλπίδος, διαρκής προσήλωση στήν ἐλπίδα τοῦ Εὐαγγελίου (Κολ. 1,23), καύχηση «ἐπ’ ἐλπίδι τῆς δόξης» (Ρωμ. 5,2). Στήν κλήση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐξαγγέλλεται καθημερινά μέ τόν λόγο καί τό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, ἀποκαλύπτεται ἡ χριστιανική ἐλπίδα, καί ὅποιος θέλει νά ζήσει μέσα σ’ αὐτήν πρέπει νά ἀποδεχθεῖ τό κάλεσμα αὐτό τοῦ Θεοῦ, τόν λόγο τῆς ἀληθείας Του, τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου Του. Ὡς ζωή ἡ χριστιανική ὕπαρξη ταυτίζεται μέ τήν ἐλευθερία καί τήν λύτρωση. Ἡ ἐλευθερία εἶναι ὁ πλοῦτος μας καί ἡ μεγάλη μας προσδοκία. Ἡ δόξα τήν ὁποία προσμένουμε εἶναι ἡ μεγαλοπρέπεια τῆς ἐλευθερίας τῆς αἰώνιας ζωῆς, ἡ θεωρία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

† Ὁ Φ. Ἀ.