Με σώμα ασθενικό αλλά καρδιά λιονταριού(Γέροντας Ανδριανός)

 Σήμερα - με το Νέο Ημερολόγιο - εορτάζει ο Άγιος Αδριανός και το δικό μου μυαλό, πήγε σε μια ευλογημένη ψυχή που γνώρισα το 1999. Τον Γέροντα Αδριανό τον Σιναΐτη. Θυμάμαι ότι το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος κι αυτό ήταν η αφορμή για να ξεκινήσουμε πρώτη φορά συζήτηση με τον Γέροντα. Έκτοτε, συζητούσαμε συχνά. Τότε ήταν στην Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, στη Φυλή Αττικής. Τα χρόνια που πέρασε ασκητεύιντας στην έρημο του Σινά, είχαν αφήσει τα σημάδια τους πάνω του. Με σώμα ασθενικό αλλά καρδιά λιονταριού, τελούσε εξορκισμούς κι είχε αξιωθεί της χάρης του θαυματουργείν. 

Πολλές οι προσωπικές εμπειρίες που έχω από τον ευλογημένο τούτο Γέροντα!

Θυμάμαι, κάπου στις αρχές του 2.000 ένα Σάββατο απόγευμα, σ' ένα από τα μικρά οικήματα της Μονής, τον Γέροντα να στέκει ορθός κρατώντας έναν μεταλλικό σταυρό που μέσα του είχε πολλά άγια λείψανα, να τελεί εξορκισμό σε ένα παληκάρι που στεκόταν γονατιστό μπροστά του. Ένα παληκάρι που όρθιο ήταν γύρω στο 1,85 ύψος. Ο δε Γέροντας, ήταν δεν ήταν ήταν 1,60... Και πολύ αδύνατος. Κι όμως, αυτός ο "γίγαντας" στεκόταν γονατιστός μπροστά στον εύθραυστο Γέροντα. Του έλεγε θυμάμαι ο Γέροντας:

- Φύγε πονηρέ! Άφησε αυτόν τον άνθρωπο.

Κι ο δαίμων απαντούσε:

- Δε φεύγω ρε τράγο...

Κι ο Γέρων Αδριανός με ήρεμη φωνή, του έλεγε:

- Θα φύγεις, θες δε θες...

Η πόρτα κλειστή. Απ' έξω το δαιμόνιο που είχε κυριεύσει τη μητέρα του παιδιού να ουρλιάζει:

- Άσε ήσυχο το παιδί μου ρε κερατά! Τον καις π' ανάθεμά σε!

Και δωσ' του να προσπαθεί ν' ανοίξει την πόρτα...

Από πίσω, κόσμος τρομαγμένος κι εγώ, να προσπαθώ να κρατήσω τη μητέρα, ή μάλλον το δαίμονα που την είχε κυριεύσει, για να μην μπει. Με κάποιον τρόπο, η πόρτα άνοιξε. Με έσπρωξε με δύναμη κι όρμησε μέσα. Φοβήθηκα ότι θα χτυπούσε τον Γέροντα κι όρμησα κι εγώ μέσα. Εκείνη άρπαξε το γιο της από το χέρι και τον τράβηξε να φύγουν. Προσπάθησα να τους κρατήσω και τότε βλέπω το Γέροντα να μου κάνει νόημα να τους αφήσω. Κούνησα το κεφάλι μου με απογοήτευση και τους άφησα. Καθώς περνούσαν δίπλα μου, μου χαμογέλασαν κι οι δύο. Εκείνο το εκνευριστικό χαμόγελο που δήλωνε ικανοποίηση. Τους κοίταξα με θυμό και τότε μου λέει ο Γέροντας:

- Ασ' τους! Θα ξανάρθουν!

Κάτι πήγα να ψελλίσω αλλά το μετάνιωσα...

Θυμάμαι επίσης που έλεγε:

" Αυτοί που ακολουθούν τον Πάπα, δεν έχουν εκκλησία. Έχουν Συναγωγή... "

Ο Γέρων Αδριανός, αναχώρησε για τα Ουράνια Σκηνώματα το 2004...

Η ευλογία του να μας σκεπάζει και να μας προστατεύει στον Αγώνα που έχουμε μπροστά μας. Γένοιτο!