Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

 Πολλές φορές, ὡς ἄνθρωποι, ὀλιγοπιστοῦμε. Πνεῦμα φόβου διαταράσσει τήν ἐσωτερική εἰρήνη τῆς ψυχῆς μας, ὅπως στό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς Θ΄ Ματθαίου τόν ἀπόστολο Πέτρο. Κάποιες φορές πού ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά δοκιμασθοῦμε, ἴσως νά ἔχουμε λογισμούς ἀμφιβολίας καί ὀλιγοπιστίας. Οἱ δοκιμασίες καί οἱ δυσκολίες πού μᾶς συμβαίνουν μᾶς  κάνουν νά αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε στό χεῖλος τῆς ἀβύσσου, ἀπό τό ὁποῖο εἶναι ἀδύνατο νά ἐπιστρέψουμε. Ἡ ἄβυσσος αὐτή εἶναι τό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί ὁ φόβος τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ θανάτου.

Ἡ ζωή τῆς προσευχῆς

Μόνο ἡ ἐνέργεια τῆς «ἁγιασμένης ἀπελπισίας», ἡ προσευχή, ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου, αὐτή ἡ ἐσωτερική κραυγή τῆς καρδιᾶς μας, θά μᾶς βοηθήσει νά ξεπεράσουμε αὐτή τήν ζοφώδη κατάσταση.

Ἡ προσευχή μᾶς ἐφοδιάζει μέ μιά πείρα πνευματικῆς ἐλευθερίας. Ἡ πνευματική ἐλευθερία εἶναι ἡ ὕψιστη χάρη. Καί εἶναι σημαντικό νά τονίσουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος μέ τήν δική του ἐλεύθερη βούληση καθορίζει τόν ἑαυτό του σέ ὅλη τήν αἰωνιότητα. Ὁ Χριστός δέν βιάζει τήν ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Δέν καταργεῖ τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου. Τά ἀφήνει ὅλα στήν δική μας θέληση.

Ἡ εἴσοδός μας στήν ζωή τοῦ Θεοῦ

Μέ τήν προσευχή εἰσερχόμαστε στήν θεία ζωή. Γι᾿ αὐτό καί ἡ προσευχή δέν εἶναι αἴτηση γιά παροχές, δέν εἶναι τρόπος μέ τόν ὁποῖο μετατρέπουμε τόν Θεό σέ ὑπηρέτη καί Τοῦ ζητᾶμε νά σπεύσει νά ἱκανοποιήσει τά θελήματά μας. Εἶναι τραγικό νά λέμε στόν Θεό τί νά μᾶς δώσει, γιατί, ὅταν τό κάνουμε αὐτό, ὑπαινισσόμαστε ὅτι ξέρουμε ἐμεῖς κάτι πού Ἐκεῖνος δέν γνωρίζει καί ὅτι ἑπομένως εἴμαστε σοφότεροι ἀπό Ἐκεῖνον.

Πραγματική προσευχή εἶναι νά μήν ζητᾶ ὁ ἄνθρωπος τίποτε ἄλλο παρά μόνο Αὐτόν τόν Ἴδιο τόν Θεό, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη Αὐτοῦ, καί ὅλα τά ἄλλα πού ἔχουμε πραγματικά ἀνάγκη θά μᾶς δοθοῦν χωρίς νά τά ζητήσουμε. «Πάτερ, ...πλήν μή τό θέλημά μου, ἀλλά τό σόν γινέσθω» (Λουκ. 22,42). Αὐτός ἄς εἶναι ὁ τελευταῖος λόγος σέ κάθε μας προσευχή.

Στήν προσευχή μας δέν χρειάζονται πολλά λόγια, ἀλλά λίγα καί ἁπλά.

Ὁ Χριστός ἔδειξε ὅτι ἡ ποιότητα τῆς προσευχῆς δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τό πλῆθος τῶν λόγων, ἀλλά ἀπό τήν προσευχή τῆς ψυχῆς. Καί ἐπειδή μπορεῖ εὔκολα νά ψυχρανθεῖ ἡ θερμότητα τῆς προσευχῆς, θά πρέπει νά προσευχόμαστε συχνά κατά τήν διάρκεια τῆς ἡμέρας, γιά νά διατηροῦμε ἔτσι τήν θερμότητα τῆς προσευχῆς. Μποροῦμε νά προσευχόμαστε νοερά καί νά ἐπικαλούμαστε τόν Θεό κάνοντας ὁποιαδήποτε ἐνασχόληση στόν χῶρο τῆς οἰκίας μας ἤ τῆς ἐργασίας μας. Ἔτσι, μέ τήν ζωή τῆς προσευχῆς, παρά τίς δοκιμασίες καί τίς ὀδυνηρές καταστάσεις, ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου θά παραμένει στήν καρδιά μας ὡς ἥσυχη εἰρήνη καί πλημμύρα φωτοφόρων σκέψεων. Ὅταν ὁ Θεός εἶναι μαζί μας, ὅλα τά παθήματα τῆς ζωῆς δέν φαίνονται φοβερά, διότι μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ «μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» (Α΄ Ἰω. 3,14).

† Ὁ Φ. Ἀ.