†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Κήρυγμα στην Αηδονιά, στις 9/5/2004)
Αναπόφευκτο ερώτημα
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, συχνά μας απασχολεί το ερώτημα: «Γιατί τάχα ζούμε; Υπάρχει άραγε τίποτε μετά τον θάνατο; Μήπως το πιο καλό απ’ όλα, είναι εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι: «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν»; Ή πιο απλά, όπως το λένε σήμερα: «Δεν υπάρχει τίποτε. Φάε, πιές, γλέντα. Πέρασε όσο πιο καλά μπορείς στη ζωή σου. Αυτό τελικά μένει. Μην απασχολείσαι με το τι λέει ο καθένας για τα πέρα από τον τάφο».
Η Σαμαρείτιδα, για την οποία ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο, ήταν γυναίκα με τέτοιες ιδέες. Δεν σκοτιζόταν για πολλά. Το μόνο που την ένοιαζε, ήταν πώς θα περάσει καλά, πώς θα διασκεδάσει, πώς θα ευχαριστηθεί τη ζωή της. Όλες οι ενέργειές της κατευθύνονταν από αυτό το φρόνημα και τίποτε δεν την μετατόπιζε από τις τοποθετήσεις της αυτές. Κάποτε πήρε τη στάμνα της και ξεκίνησε για το πηγάδι του Πατριάρχου Ιακώβ, απ’ όπου έπαιρνε νερό το χωριό της. Εκεί βρήκε καθισμένο τον Χριστό. Της λέει:
-Δος μου να πιώ.
Του απαντάει:
-Καλά. Οι Ιουδαίοι, με τους Σαμαρείτες δεν μιλιούνται. Εσύ πώς τολμάς, Ιουδαίος άνθρωπος, να μιλάς σε Σαμαρείτη και μάλιστα σε γυναίκα;
Της είπε ο Χριστός:
-Αν ήξερες ποιος είναι αυτός που βρίσκεται μπροστά σου και τι ευκαιρία σου δίνεται από την παρουσία του, θα του γύρευες εσύ νερό να πιείς. Και θα σου έδινε ένα νερό, που θα γέμιζε τη ζωή σου. Θα χόρταινες μια για πάντα.
Χορταίνεις με νερό;
Ξέρετε τι σημαίνει για τον κοσμικό άνθρωπο το: «θα χόρταινες μια για πάντα;». Αυτό που αναζητάει κάθε στιγμή! Τους κοσμικούς ανθρώπους, εκείνους δηλαδή που δεν δίνουν σημασία σε ψυχή και σε Θεό, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι: «να χορτάσουν». Απ’ ό,τι και αν απολαμβάνουν, θέλουν να χορτάσουν. Όμως χορταίνουν ποτέ; Η πείρα έχει αποδείξει, ότι κανείς, ποτέ, δεν χόρτασε. Ούτε ψωμί, ούτε νόστιμο φαΐ, ούτε κρασί, ούτε κανενός είδους διασκέδαση, όσο ωραία και αν τα καταφέρνει. Ποτέ κανείς δεν είπε: «Μπράβο! Χορτάσαμε!» Αύριο θα τρέχει για περισσότερα και διαφορετικότερα. Αισθάνεται πεινασμένος από την ίδια στιγμή που σηκώνεται από το τραπέζι.
Τα έχασε η γυναίκα με τα λόγια του Χριστού, γιατί τα πήρε επί λέξει.
-Και πώς θα μου δώσεις εσύ νερό; Αφού δεν έχεις κουβά. Πώς θα βγάλεις το νερό;
Της είπε ο Χριστός:
-Το νερό που θα σου δώσω δεν είναι από το πηγάδι αυτό. Είναι ένα άλλο νερό. Άλλου είδους νερό.
Εκείνη του είπε:
-Δός μου το Κύριε. Να μην διψάω πια. Να χορτάσω και εγώ. Να ησυχάσω.
Της λέει ο Χριστός:
-Κάθε καλό, και κάθε πράξη στη ζωή, έχει κάποιες προϋποθέσεις. Ακόμα και το πιο απλό. Έτσι και τώρα, εγώ θεωρώ ότι για να σου δώσω, αυτό που μου ζητάς, χρειάζεται μια νόμιμη προϋπόθεση. Πήγαινε, φώναξε τον άνδρα σου και ελάτε εδώ μαζί. Και να σας το δώσω.
Απαντάει η Σαμαρείτισσα:
-Δεν έχω άνδρα.
-Καλά το είπες, της λέει ο Χριστός ότι δεν έχεις άνδρα. Πέντε είχες, τον ένα μετά τον άλλο στη ζωή σου. Και τώρα έχεις άνδρα, αλλά δεν είναι δικός σου.
Τι μας λέει ο Χριστός; Το θέλημα του Θεού είναι να ζει ο καθένας με την δική του γυναίκα και η γυναίκα με τον δικό της άνδρα. Και να ενώνονται εις το όνομα του Θεού και κατά το θέλημα του Θεού. Εκείνη που βρίσκει ο καθένας, και εκείνον που βρίσκει η καθεμιά την ώρα που τους αρέσει, δεν είναι κατά Θεόν. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος: «Και νυν ον έχεις», δεν είναι δικός σου.
Η αληθινή λατρεία
Λέει τότε η γυναίκα:
-Καταλαβαίνω πως εσύ βλέπεις μέσα στην καρδιά. Είσαι προφήτης. Δεν βλέπεις μόνο τα εξωτερικά αλλά βλέπεις και τα μέσα. Δεν βλέπεις μόνο τα παροδικά αλλά βλέπεις και τα αιώνια. Ξέρεις του Θεού το θέλημα. Πες μου λοιπόν, γιατί εμείς έχουμε πελαγώσει. Πού πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό; Σ’ αυτό το βουνό που λένε οι πατέρες μας, ή στην Ιερουσαλήμ που λέτε εσείς;
Της απάντησε ο Χριστός:
-Λάθος κάνεις. Και το λάθος είναι ότι ρωτάς πού πρέπει να προσκυνήσεις και να λατρεύσεις τον Θεό. Το σωστό ερώτημα είναι, όχι πού, αλλά πώς; Και η σωστή λατρεία του Θεού γίνεται «εν πνεύματι και αληθεία». Δεν εξαντλείται σε σκιώδεις τύπους και αιματηρές θυσίες. Αλλά είναι πνευματική λατρεία, εμπνευσμένη από την επίγνωση της Μιας αληθείας.
Τότε η Σαμαρείτιδα, δείχνοντας ότι, παρά την ακαταστασία της ζωής της, έψαχνε για τον αληθινό Θεό, και είχε μελετήσει τα ιερά κείμενα, ρώτησε:
-Εμείς ξέρουμε, ότι θα ‘ρθει στον κόσμο ένας που θα είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας, και ότι αυτός θα μας τα διδάξει όλα. Ξέρουμε ότι αυτόν πρέπει να περιμένουμε.
Της απάντησε ο Χριστός:
-Εγώ είμαι!
Και η γυναίκα, όταν άκουσε το «εγώ είμαι ο Χριστός», ξέχασε την στάμνα της στο πηγάδι και έτρεξε στο χωριό της να πει:
-Ελάτε να δείτε άνθρωπο που μου είπε όσα έκανα. Μήπως είναι ο Χριστός; Ελάτε να δείτε, να ξέρουμε τι κάνουμε.
Ενδιαφερόμαστε για την ουσία της πίστης;
Εμείς, δεν έχουμε ανάγκη να μάθουμε ποιος είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο σωτήρας του κόσμου, γιατί το ξέρουμε. Τον λατρεύουμε 2000 χρόνια τώρα. Το ξέρει η Εκκλησία. Ναι. Το ξέρει η Εκκλησία. Το ξέρανε οι πατέρες μας. Εγώ όμως το ξέρω; Ή μήπως έχω χάσει τον δρόμο μου;
Αυτό είναι το πρόβλημα. Η πίστη στον Χριστό δεν εξαντλείται, από το σε ποιο μανουάλι θα ανάψεις το κερί, και αν τώρα είναι στιγμή που πρέπει να πας να ανάψεις το κερί μπροστά στην εικόνα του Χριστού και μετά μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Αυτά είναι τύποι όμορφοι, όταν ξέρεις ποια είναι η ουσία. Διαφορετικά είναι πεθαμένοι. Πότε είναι ζωντανοί οι τύποι;
Όταν ξέρεις τι σημαίνει λατρεία του Χριστού. Τι σημαίνει Χριστός. Τι έκαμε ο Χριστός για μας. Δηλαδή να το έχεις βάλει στην καρδιά σου, ότι ο Υιός του Θεού από αγάπη και από ευσπλαγχνία για μας, ήλθε στον κόσμο. Για να μη μας πάρει ο κατήφορος και πνιγούμε με τις αμαρτίες μας στο αιώνιο πυρ της κολάσεως. Γι’ αυτό ήλθε και σταυρώθηκε για μας. Και πέθανε για μας. Και μας έδωσε τροφή αιώνια το σώμα Του και το αίμα Του. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, είναι η ζωή του κόσμου. Μας δίνει τον εαυτό Του να τον φάμε, για να αποκτήσουμε και εμείς τη ζωή Του.
Ποιος αποκτά ζωή αιώνια τρώγοντας το Σώμα και πίνοντας το αίμα του Χριστού; Εκείνος που κοινωνεί όπως τον καλεί η Εκκλησία: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης». Τι σημαίνει αυτό; Με ευλάβεια. Με πίστη πάει. Και με αγάπη. Αγωνιζόμενος να έχει την καρδιά του σύμφωνη με το θέλημα του Θεού.
Να γιατί είναι απαραίτητο να διαβάζει και να ψάχνει ο άνθρωπος για τον λόγο του Θεού. Ο λόγος του Θεού φωτίζει. Χωρίς τον φωτισμό του Θεού, ο άνθρωπος ενεργεί όπως ενεργεί ένα οποιοδήποτε ζώο. Σκέπτεται μόνο τις φυσικές ανάγκες και αυτήν εδώ τη ζωή.
Το χρέος μας
Είπε ο Χριστός στη Σαμαρείτιδα: Προϋπόθεση, να σου δώσω το ζωντανό νερό, είναι να φωνάξεις τον άνδρα σου και να έλθετε εδώ.
Προϋπόθεση για μας είναι: Να καλλιεργούμε την πίστη, την αγάπη, την υπακοή στο θέλημα του Θεού, για να είμαστε αληθινοί πιστοί, άξιοι να τρώμε το σώμα Του και το αίμα Του, που είναι αγιασμός και σωτηρία για ζωντανούς και για κεκοιμημένους.
Η Σαμαρείτιδα πίστευσε στον Χριστό. Και οδήγησε κοντά Του με τα λόγια της και τους άλλους Σαμαρείτες. Και όλη την οικογένειά της. Τις τέσσερες αδελφές της, και δύο παιδιά που είχε αποκτήσει. Όλοι μαζί επτά. Έγιναν και οι επτά απόστολοι και μάρτυρες. Εορτάζονται σήμερα.
Να μας αξιώσει ο Χριστός, με την πίστη σ’ Αυτόν να βρεθούμε όλοι στην Βασιλεία του. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου