Ἡ σημερινή ἀποστολική περικοπή προέρχεται ἀπό τήν Α΄ πρός Τιμόθεον Ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὁ Τιμόθεος ὑπῆρξε ἕνας ἀπό τούς πλέον ἀφοσιωμένους μαθητές καί ἔμπιστους συνεργάτες τοῦ Ἀποστόλου. Ὁ ἴδιος μάλιστα τόν κατέστησε ἐπίσκοπο Ἐφέσου. Ἐτελείωσε τήν ζωή του μέ μαρτυρικό θάνατο.
Στήν ἀρχή τῆς περικοπῆς μας ὁ Παῦλος τοῦ γράφει γιά τήν ἀξιοπιστία τοῦ λόγου πού ἀξίζει νά γίνει πλήρως ἀποδεκτός. Ὅμως περί ποιοῦ λόγου πρόκειται; Ἡ φράση αὐτή συνδέεται μέ τόν στίχο πού προηγεῖται τῆς περικοπῆς καί ἀναφέρεται στήν ὠφελιμότητα τῆς εὐσεβείας, δηλαδή τῆς πίστεως καί τοῦ εὐαγγελικοῦ ἤθους, τόσο στήν παρούσα, ὅσο καί τήν μέλλουσα ζωή.
Γι’ αὐτό, συνεχίζει ὁ Παῦλος, κοπιάζουμε καί ὀνειδιζόμαστε, ἐπειδή στηρίξαμε τήν ἐλπίδα μας στόν ζῶντα Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι σωτήρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, καί μάλιστα ἐκείνων πού πιστεύουν. Ἡ προσήλωση τοῦ πιστοῦ στήν εὐσέβεια, στόν νέο τρόπο βιοτῆς, καί ἡ ἐλπίδα στήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ δίνουν ἄλλες διαστάσεις καί ἔμπνευση στήν ζωή του.
Ὁ Θεός, σωτήρ πάντων ἀνθρώπων
Ὁ Ἀπόστολος ὑπογραμμίζει τήν μεγίστη δωρεά τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀφορᾶ στήν θέληση τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἡ σωτηρία εἶναι τό ἔργο τοῦ Θεοῦ πού κατεργάσθηκε «ἐν μέσῳ τῆς γῆς» (Ψαλμ. 73,12), διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεώς Του, καί ὑπ’ αὐτήν τήν ἔννοια εἶναι «σωτήρ πάντων ἀνθρώπων».
Ὡστόσο, ἡ σωτηρία δέν ἐπιτυγχάνεται χωρίς τήν συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό σώζονται ὅσοι θά θελήσουν καί θά ἐπιδιώξουν νά σωθοῦν, μέ τήν ἀνταπόκρισή τους στήν κλήση πού τούς ἀπευθύνει ὁ Θεός. Αὐτοί εἶναι οἱ «πιστοί», πού συνειδητά μετέχουν στήν ζωή καί τόν θάνατο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τρέφονται «εἰς ζωήν αἰώνιον» μέ τόν ἄρτο τῆς ζωῆς. Αὐτά ζητεῖ ὁ Παῦλος ἀπό τόν μαθητή του νά παραγγέλλει καί νά διδάσκει. Μάλιστα, ἐπειδή ὅταν ἔγραφε τήν ἐπιστολή του ὁ Παῦλος, περίπου τό 65 μ.Χ., ὁ Τιμόθεος ἦταν ἀρκετά νέος, γύρω στά 35 ἔτη, συνιστᾶ κανείς νά μήν τόν καταφρονεῖ ἐξαιτίας τῆς νεότητός του.
«Τύπος γίνου τῶν πιστῶν»
Ὡς ἐκ τούτου, ὁ Τιμόθεος ὀφείλει κατά τήν προτροπή τοῦ διδασκάλου του νά γίνει «τύπος τῶν πιστῶν», δηλαδή «ἀρχέτυπον τοῦ βίου καί εἰκών», ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Βεβαίως, δέν πρόκειται ἁπλῶς γιά τό παράδειγμα μιᾶς ἠθικῆς καί σωστῆς ἀναστροφῆς, ἀλλά κυρίως γιά τήν φανέρωση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπό τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος τοῦ ἐπισημαίνει τίς κατευθυντήριες γραμμές πού θά τόν ἀναδείξουν σέ ὑπόδειγμα χριστιανικοῦ βίου διακρινόμενο:
«Ἐν λόγῳ»· σημαίνει τήν διδαχή πρός τούς πιστούς καί τήν χριστιανική μαρτυρία πρός τούς ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἀκόμη σημαίνει τήν προσοχή πού πρέπει νά ἔχουμε ὅταν συζητοῦμε μέ τούς ἄλλους. Ὁ καλός λόγος γιά τόν συνάνθρωπο, ἔστω καί ἄν δέν τοῦ ἀξίζει, ἐνεργεῖ θεραπευτικά γιά τήν ὕπαρξή του μέ τήν προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, ὁ προσβλητικός λόγος τόν τραυματίζει σοβαρά.
«Ἐν ἀναστροφῇ»· ἀφορᾶ στόν ἀγώνα ἐναντίον τοῦ ἐγωισμοῦ, ὁ ὁποῖος καταστρέφει τήν σωστή ἐπικοινωνία μέ τόν συνάνθρωπο. Μέ τήν δύναμη τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἀποδέχεσαι τήν παρουσία τοῦ ἄλλου ὡς φορέως τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ.
«Ἐν ἀγάπῃ – ἐν πνεύματι»· ὁ εἰς τύπον Ἰησοῦ Χριστοῦ ἄνθρωπος ἐνστερνίζεται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί καθίσταται πνευματικός, γιατί ἡ ὕπαρξή του ζωογονεῖται ἀπό τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Ἐν πίστει – ἐν ἁγνείᾳ»· ἀναφέρεται στήν ὀρθή καί ζέουσα πίστη ὡς ἀπάντηση τοῦ ἀνθρώπου ὅτι δέχεται τόν Χριστό νά κατοικήσει στήν καρδιά του. Καί ἔπειτα στήν ἀπαραίτητη καθαρότητα καί ἁγνότητα, διά τῆς ὁποίας μπορεῖ νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί νά τήν ἀντιπροσφέρει στόν συνάνθρωπο.
Ὁ Παῦλος, ἐν τέλει, συνιστᾶ στόν Τιμόθεο αὐτά νά μελετᾶ, μέ αὐτά νά ἀσχολεῖται, ὥστε ἡ πρόοδός του νά εἶναι φανερή σέ ὅλους. Γιατί τό περιεχόμενο τῆς προκοπῆς τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται στήν ἕνωσή του μέ τήν ζωή τοῦ Κυρίου.
Ἀρχιμ. Ν. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου