ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

 1. Παιδιὰ τοῦ Θεοῦ

Ἡ ἀποστολικὴ περικοπή, ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἀναγινώσκεται πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας, ἔνδοξης μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, τὴ μνήμη τῆς ὁποίας τιμοῦμε καὶ ἑορτάζουμε. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Γαλατίας ὅτι στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος φρουροῦσε καλὰ τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς προετοίμαζε ὡς παιδαγωγὸς γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ νὰ σωθοῦν μὲ τὴν πίστη τους σ᾿ Αὐτόν.

Στὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος ὅμως, ποὺ διανύουμε ἐμεῖς, δὲν εἴμαστε κάτω ἀπὸ τὴν παιδαγωγία τοῦ Νόμου. Ἀλλὰ μὲ τὴν πίστη μας στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ γίναμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ: «Πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Δηλαδή: Εἶσθε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, διότι ὅσοι βαπτισθήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πιστεύοντας σὲ Αὐτὸν ὡς Σωτήρα, ἐνδυθήκατε τὸν Χριστὸ καὶ ἑνωθήκατε μαζί Του. Καὶ ἔπειτα, στὸ τέλος τῆς περικοπῆς, τὸ τονίζει πάλι ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Γράφει ὅτι ὁ Κύριος ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Νόμου καὶ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν υἱοθεσία· νὰ γίνουμε, δηλαδή, παιδιὰ τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι ἀσύλληπτη ἡ τιμὴ ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ ­Θεός, νὰ μᾶς καθιστᾶ παιδιά του. Εἴμαστε ἤδη παιδιά του, ὅσοι ἔχουμε πιστέψει στὸν Χριστὸ καὶ ἔχουμε λάβει τὸ ἅγιο Βάπτισμα· ὅσοι ἔχουμε γίνει μέλη τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Ὀνομάζουμε τὸν Θεὸ «Πατέρα», κάθε φορὰ ποὺ προσευχόμαστε μὲ τὴν Κυριακὴ προσευχή. Ἐμεῖς οἱ γήινοι ὀνομάζουμε «Πα­τέρα» Ἐκεῖνον, τὸν Οὐράνιο· ἐμεῖς οἱ θνητοί, τὸν Ἀθάνατο· οἱ φθαρτοί, τὸν Ἄ­φθαρτο· οἱ πρόσκαιροι, τὸν Αἰώνιο Θεό.

Δὲν ἀρκεῖ ὅμως νὰ ὀνομαζόμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Ὀφείλουμε νὰ ἀποδεικνύουμε καὶ μὲ τὴ ζωή μας ὅτι συγγενεύουμε μ᾿ Ἐκεῖνον: μὲ τὰ λόγια μας, μὲ τὶς πράξεις μας, μὲ τὶς ἐπιλογές μας. Ὅπως ἔπραξε καὶ ἡ ἁγία Βαρβάρα, ἡ ὁποία προτίμησε νὰ ἀκολουθήσει τὸ θέλημα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα της, τοῦ Θεοῦ, παρὰ τὶς ἀξιώσεις τοῦ κατὰ σάρκα πατέρα της, ποὺ τὴν προέτρεπε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἔστω κι ἂν ἡ ἐπιλογή της αὐτὴ τῆς κόστισε τὴ ζωή.

2. Ὅλοι ἴσοι

Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ἄλλη μία σπουδαία ἀλήθεια. Γράφει ὅτι μὲ τὴν πίστη στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καταργοῦνται οἱ διακρίσεις τῆς ἐθνικότητας, τῶν κοινωνικῶν τάξεων καὶ τοῦ φύλου. «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Δηλαδή, δὲν ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ Ἰουδαίου καὶ Ἕλληνα, δούλου καὶ ἐλεύθερου, ἄνδρα καὶ γυναίκας. Ὅλοι εἶσθε ἴσοι. Διότι ὅλοι ἐσεῖς, γράφει, ποὺ ἔχετε ἑνωθεῖ μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἔχετε γίνει ἕνας νέος ἄνθρωπος.

Ἐφόσον ἀνήκετε στὸν Χριστό, ὁ Ὁ­ποῖ­ος ἦταν ὁ εὐλογημένος ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, εἶσθε κι ἐσεῖς ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραὰμ καὶ κληρονόμοι τῆς ἴδιας εὐλογίας, δηλαδὴ τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως ἕνας κληρονόμος εἶναι ἀνήλικος, δὲν μπορεῖ νὰ διαχειρισθεῖ τὴν πατρικὴ περιουσία ποὺ κληρονόμησε. Τὸν κηδεμονεύουν οἱ οἰκονόμοι, μέχρι τὸν χρόνο ποὺ ὅρισε ὁ πατέρας του. Μέχρι τότε δὲν διαφέρει σὲ τίποτε ἀπὸ δοῦλο. Ἔτσι συνέβαινε καὶ μὲ μᾶς τοὺς Χριστιανοὺς πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Ἤμασταν νήπιοι πνευματικά, ὑποδουλωμένοι στὴν ἄγνοια καὶ τὴν ἀμάθεια. Ὅταν ὅμως ὁ πάνσοφος Θεὸς ἀπέστειλε στὸν κόσμο τὸν Υἱό Του, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ὑποτάχθηκε στὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, τότε μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν Νόμο καὶ μᾶς χάρισε τὴν υἱοθεσία, ποὺ μᾶς εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός.

Εἶναι ὄντως ρηξικέλευθη ἡ διακήρυξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου σχετικὰ μὲ τὴν ἰσότητα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα σὲ μία ἐποχὴ μὲ πολλὲς κοινωνικὲς ἀνισότητες, μὲ συχνὲς συρράξεις ἀνάμεσα στὰ ἔθνη, μὲ ὑποτίμηση τῆς γυναίκας στὴν κοινωνία. Ὁ λόγος του αὐτὸς δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μιὰ διατύπωση, ὅπως συμβαίνει μὲ τὶς διακηρύξεις τῶν ὀργανισμῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τὰ φεμινιστικὰ κινήματα. Εἶναι μία πραγματικότητα, ποὺ εἴκοσι αἰῶνες τώρα ἐπιβεβαιώνεται μέσα στὴν ἁγία μας Ἐκκλησία. Στὸν ἱερὸ χῶρο της ὅλοι εἴμαστε ἴσοι. Ἔχουμε ὅλοι τὴν ἴδια ἀξία, ἀφοῦ γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων θυσιάσθηκε ὁ Κύριός μας. Ἔχουμε ὅλοι τὶς ἴδιες ὑποχρεώσεις: νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ θέλημα καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Λαμβάνουμε ὅλοι τὴν ἴδια κληρονομιά: τὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Κυρίου μας, τὴν πλήρη ἕνωση μαζί Του.

«Οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ». Πράγματι, μιὰ νεαρὴ κόρη ἦταν ἡ ἁγία Βαρβάρα. Ἀδύναμη κατὰ τὴ φύση. Κι ὅμως, πολλοὶ γενναῖοι πολεμιστὲς καὶ κραταιοὶ ἡγεμόνες θὰ ζήλευαν τὴν ἀνδρεία καὶ τὸ ψυχικὸ σθένος της. Τὸν ἴδιο ζῆλο ἂς δείξουμε κι ἐμεῖς στὸν πνευματικό μας ἀγώνα κι ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Ἁγίας, ἀντίστοιχο ἀμάραντο στεφάνι θὰ μᾶς χαρίσει ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός.