Ἡ Θεραπεία τῆς συγκύπτουσας γυναίκας

 Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς περιγράφει ἀκόμα ἕνα θαῦμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Τήν θεραπεία μίας γυναίκας, ἡ ὁποία ὕστερα ἀπό τήν ἀσθένειά της ἀναγκαζόταν νά ζεῖ ἐπί δεκαοχτώ χρόνια περπατῶντας σκυμμένη μέ τήν βοήθεια μίας βακτηρίας.

Ὅπως ἔχουμε διαβάσει καί ἀκούσει μέσα ἀπό τά Εὐαγγέλια τά Σάββατα ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως ὅριζε καί ἡ λατρεία τῆς ἰουδαϊκῆς θρησκείας, πήγαινε στήν συναγωγή διάβαζε, ἑρμήνευε καί δίδασκε στούς Ἰουδαίους τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἕνα λοιπόν Σάββατο, ὅπως περιγράφεται στήν εὐαγγελική περικοπή, πῆγε σέ μία συναγωγή ὥστε νά κηρύξει. Μέσα στόν ὄχλο βλέπει μία γυναῖκα στηριζόμενη στήν βακτηρία της. Ἡ συγκεκριμένη γυναῖκα ἐπί δεκαοχτώ χρόνια ζοῦσε μέ τήν δοκιμασία μίας ἀσθένειας στήν σπονδυλική στήλη, πού τήν ἀνάγκαζε ὄχι μόνο νά περπατᾶ μέ δυσκολία καί σκυμμένη ἀλλά τῆς ἦταν ἀδύνατο ἀκόμη καί νά σηκώσει τό κεφάλι της ψηλά.

Βλέποντάς την ὁ Χριστός τήν πλησιάζει καί φωνάζει: «Γυναῖκα εἶσαι ἐλεύθερη ἀπό τήν ἀσθένειά σου». Μόλις ἅπλωσε τό χέρι του ἐπάνω της ἡ γυναῖκα σηκώθηκε ὄρθια καί ἡ πρώτη πράξη πού ἔκανε ἦταν νά δοξολογήσει τόν Θεό πού τήν θεράπευσε ἀπό τήν ἀνίατη ἀσθένειά της. Σέ πολλές εὐαγγελικές περικοπές, πού ὁ Χριστός ἐπιτελεῖ ἕνα θαῦμα, συνήθως ὁ ἀσθενής ζητᾶ ὁ ἴδιος τήν θεραπεία του. Ἡ γυναῖκα ὅμως στήν σημερινή περικοπή δέν ζήτησε νά θεραπευτεῖ.

Ὁ Κύριός μας διέκρινε τήν πίστη τῆς γυναίκας ἀπό ἕνα ἁπλό γεγονός. Πώς παρόλη τήν κινητική της δυσλειτουργία αὐτή μέ τήν δύναμη τῆς πίστης πού εἶχε στόν Θεό κατάφερε νά φτάσει στήν συναγωγή ὥστε νά προσευχηθεῖ. Μετά ἀπό τόσα χρόνια ταλαιπωρίας ἀπό τήν ἀρρώστια της, αὐτή δέν ἔχασε τήν πίστη της καί συνέχισε ὅλα αὐτά τά χρόνια νά προσεύχεται ἀδιαλείπτως.

Μόλις ὁ ἀρχισυνάγωγος εἶδε τήν γυναῖκα νά θεραπεύεται, καί πρίν ἀκόμα ἀντιληφθεῖ τό γεγονός ὁ ὄχλος, ἄρχισε νά ἐπικρίνει τόν Ἰησοῦ ἐπειδή ἦταν ἡμέρα Σάββατο δηλαδή ἡμέρα ἀργίας γιά τούς Ἰουδαίους.

Φώναξε λοιπόν στό πλῆθος πώς ἕξι ἡμέρες τήν ἑβδομάδα πού ἐργαζόμαστε νά ἔρχεστε νά θεραπευτεῖτε, ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Ἄραγε πόσο τυφλώθηκε τό πλήθος ἀπό τόν διάβολο πού ἀντί νά δοξολογεῖ τόν Θεό γιά τό θαῦμα πού ἔγινε μπροστά στά ἴδια του τά μάτια, ἄρχισε μέ μῖσος νά ἐπικρίνει τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἡ ἀπάντηση πού πῆρε ἀπό τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό ἦταν ἡ ἑξῆς: τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου ὅλοι μας τρῶμε καί φροντίζουμε τόν ἑαυτό μας. Λύνουμε τά ζῶα μᾶς ἀπό τόν στάβλο καί πηγαίνουμε νά τά ποτίσουμε. Ἡ συγκεκριμένη γυναῖκα πού εἶναι δεμένη ἐπί δεκαοχτώ χρόνια ἀπό τήν ἀσθένειά της δέν πρέπει νά τήν λύσουμε; Μήπως τελικά ἦταν δεμένος ἀπό τόν διάβολο ὁ ἀρχισυνάγωγος καί ὄχι ἡ γυναῖκα. Εἶδε μέ τά μάτια του τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ τό θαῦμα τῆς θεραπείας καί ἀντί νά πιστέψει καί νά δοξολογήσει τόν Θεό, κυριεύθηκε ἀπό φθόνο καί κακία.

Ἄραγε στίς μέρες μας πόσοι ἀπό ἐμᾶς ἀμφισβητοῦμε τόν Θεό καί χάνουμε πολύ εὔκολα τήν πίστη μας ὅταν μᾶς βρίσκει μιά ἀσθένεια, μία δυσκολία στήν καθημερινότητά μας. Κατηγοροῦμε τόν Θεό ἐπειδή μᾶς ἔφερε στήν ζωή μας, στόν δρόμο μας αὐτή τήν δυσκολία.

Ἐπαναπαυόμαστε μέ τίς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τοῦ βίου καί συνήθως ξεχνᾶμε τό πιό βασικό, τήν προσευχή μας στόν Ὕψιστο. Τήν πιό ἁπλή φράση: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με. Δυστυχῶς δέν παραδειγματιζόμαστε ἀπό τήν γυναῖκα πού ἐπί δεκαοχτώ χρόνια ἀσθενοῦσε καί παρ’ ὅλα αὐτά συνέχιζε νά προσεύχεται καί νά δοξάζει τόν Θεό. Τό νόημα τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἄς γίνει ἀφορμή γιά προσευχή στήν ζωή μᾶς ἀπό σήμερα, νά μᾶς γίνει βίωμα ἡ δοξολογία στόν Θεό παρ’ ὅλες τίς πρόσκαιρες δυσκολίες τῆς ζωῆς μας.

Πρεσβύτερος

π. Βασίλειος Ντῖνος