Β΄ Κυριακή Νηστειών

 Τα θαύματα του Ιησού Χριστού είναι πραγματικά αμέτρητα. Όπως είναι αναρίθμητες οι σταγόνες της θάλασσας και τα φύλλα των δένδρων άλλο τόσο είναι άπειρα τα θαύματα του Θεανθρώπου Κυρίου μας. Ο άγιος Ιωάννης ο ευαγγελιστής στο τέλος του ευαγγελίου του γράφει: «Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν» (Ιωάννου 21, 25). Στο σημερινό θέμα μας θα αναφερθούμε στα θαύματα της θεραπείας του παραλυτικού της Καπερναούμ και θα προβληματιστούμε πάνω στο πανανθρώπινο πρόβλημα του πόνου.

Β΄ Κυριακή Νηστειών

Το Θαύμα με τον παραλυτικό

Ο μοναδικός των αιώνων Δάσκαλος του πνεύματος και της αγάπης Ιησούς δίδασκε στο Ναό και στις συναγωγές, σε σπίτια και εξοχές.

Κάποια μέρα δίδασκε μέσα σε ένα σπίτι, στο οποίο είχαν πολλοί άνθρωποι τρέξει, για να απολαύσουν τα χαριτόβρυτα λόγια Του. Όπως τα διψασμένα ελάφια τρέχουν στις πηγές έτσι και ο κόσμος πάντα τρέχει με λαχτάρα μεγάλη να συναντήσει τον ασύγκριτο Δάσκαλο. Τότε στην Καπερναούμ το σπίτι πλημμύρισε κυριολεκτικά από κόσμο που ποθούσε να απολαύσει το κήρυγμά Του. Έτσι δεν μπόρεσε κανένας άλλος να πλησιάσει ούτε μέχρι την πόρτα. Τόσος συνωστισμός υπήρχε. Και ενώ ο Κύριος δίδασκε πλησίασαν στο σπίτι τέσσερεις άνθρωποι κρατώντας πάνω σε ένα κρεβάτι έναν παράλυτο. Ήθελαν να τον φέρουν μπροστά στο μεγάλο Γιατρό, για να τον θεραπεύσει. Η εμπιστοσύνη τους στο Χριστό και η αγάπη τους στο συνάνθρωπό τους τούς έκανε να αψηφήσουν όλα τα εμπόδια. Η αγάπη πάντα είναι εφευρετική. Έτσι έφτιαξαν κάποια σκάλα και ανέβηκαν στη στέγη του σπιτιού και στη συνέχεια έβγαλαν με προσοχή αρκετά κεραμίδια και με τη βοήθεια χοντρών σχοινιών κατέβασαν τον πονεμένο άνθρωπό τους μπροστά στα πόδια του Ιησού. Ο Κύριος βλέποντας την πίστη αυτών έδωκε την υγεία στον άρρωστο.

Αιτία του πόνου και αντιμετώπισή του

Η αμαρτία είναι η αιτία του πόνου. Οι πρωτόπλαστοι πριν την παρακοή δε γνώριζαν τον πόνο, την αρρώστια και το θάνατο. Η φύση κατά το Μ. Βασίλειο πριν από την ηθική πτώση του Αδάμ δεν είχε αγκάθια, δηλητήρια κ.τ.τ. Αποτελέσματα της προπατορικής αμαρτίας είναι η εξαγρίωση φυτών, ζώων και ανθρώπων. Σε μια εμπνευσμένη ομιλία του γράφει ο Ουρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος: «Το τριαντάφυλλο κάποτε ήταν χωρίς αγκάθι και ύστερα από την παράβαση των πρωτοπλάστων έβγαλε το ωραίο λουλούδι αγκάθια, για να έχουμε κοντά στην ευχάριστη απόλαυση τη λύπη, για να θυμόμαστε την αμαρτία για την οποία καταδικάστηκε η γη να φυτρώνει αγκάθια και ζιζάνια» (Ε.Π. 29, 105).

Κλασικό παράδειγμα από την ιστορία ανθρώπου παραλύτου, που θεραπεύτηκε με τη δύναμη του Θεού είναι η περίπτωση Χαίντελ. Ήταν πριν 200 τόσα χρόνια για μήνες παράλυτος. Πάνω στο κρεβάτι του πόνου ύψωσε νου, ψυχή και καρδιά στον ουρανό και ζήτησε τη θεία βοήθεια. Θεραπεύτηκε πλήρως. Δε δημιούργησε όμως πλέον. Νέες πύρινες προσευχές του έφεραν πρωτόγνωρες εμπνεύσεις. Για 20 μέρες συνέχεια έγραφε το «Μεσσία», αυτό το αληθινό αριστούργημα.

Χειρότερη μορφή παραλυσίας είναι οπωσδήποτε η ηθική παραλυσία. Και αυτή η παραλυσία θεραπεύεται όταν ο άνθρωπος θελήσει να συναντηθεί με τον Θεάνθρωπο. Παραδείγματα συγκινητικά υπάρχουν πολλά και σύγχρονα. Έτσι νεαρός επιστήμονας της Αθήνας γιος μεγάλου βιομηχάνου που ζούσε ζωή ασωτίας όταν από περιέργεια πήγε να εξομολογηθεί σε άγιο γέροντα η ζωή του άλλαξε τόσο, ώστε χωρίς να είναι υπερβολή θα ζήλευαν ακόμη αι οι πνευματικότεροι αγιορείτες μοναχοί. Αυτά είναι τα θαύματα ης θείας Χάριτος.

Πάνω οπωσδήποτε από τη σωματική υγεία βρίσκεται η ψυχική. Αυτήν είχε μια κοπέλα στην Αμερική η Ώντρεϋ Μύλλερ. Η νέα αυτή «έπαθε πολιομυελίτιδα που της έκανε όλο το σώμα παράλυτο από το λαιμό και κάτω. Δε μένει όμως αργή κι άπραγη στο κρεβάτι της αρρώστιας. Γράφει ωραία άρθρα που δημοσιεύονται σε γυναικεία περιοδικά και τα διαβάζουν χιλιάδες αναγνώστριες. Τα άρθρα αυτά, γεμάτα από χριστιανική πίστη, δίνουν τη χαρά και την παρηγοριά σ’ αναρίθμητες ψυχές. Η Ώντεϋ Μύλλερ τα γράφει στη γραφομηχανή χτυπώντας τα πλήκτρα μ’ ένα σφυράκι, που κρατά ανάμεσα στα δόντια της» (Σταμ. Δ. Μαστρογιαννοπούλου, Το κορίτσι μπροστά στη ζωή, Αθήναι 1968, σ. 43).

Νευράκης Νικόλαος, Το κατανυκτικό Τριώδιο, Αθήνα, 1995