Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων

 1. Ἡ παντοδυναμία τῆς πίστεως

Τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε, ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, μὲ πανηγυρικὸ τόνο μᾶς περιγράφει κορυφαῖες στιγμὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐπεκτείνεται ὅμως καὶ στοὺς Ἁγίους κάθε ἐποχῆς. Μᾶς ἐξιστορεῖ ἀρχικὰ τὰ κατορθώματα ποὺ πέτυχαν μὲ τὴ θερμὴ πίστη τους. Καὶ δὲν εἶναι λίγα αὐτά: Καταπολέμησαν καὶ ὑπέταξαν βασίλεια, κυβέρνησαν τὸν λαὸ μὲ δικαιοσύνη, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεός, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ὅπως ὁ Δανιήλ, ἔσβησαν τὴν καταστρεπτικὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὸν κίνδυνο τῆς σφαγῆς, πῆραν δύναμη καὶ ἔγιναν καλὰ ἀπὸ ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν ἰσχυροὶ καὶ ἀνίκητοι στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ τὶς ἐχθρικὲς παρατάξεις καὶ τὰ πολυπληθὴ στρατεύματά τους, εἶδαν ἀναστάσεις νεκρῶν.

Μᾶς συγκινεῖ ὁ νικηφόρος αὐτὸς παιάνας τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ μᾶς διδάσκει. Διότι στὴν ἐποχή μας, ἡ ραγδαία ἐξέλιξη τῆς Τεχνολογίας καὶ ἡ ἁλματώδης πρόοδος τῆς Ἐπιστήμης ἔδωσαν στὸν ἄνθρωπο τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι παντοδύναμος. Νόμισε ὅτι μπορεῖ νὰ στηριχθεῖ στὶς δυνάμεις του, νὰ πατήσει στὰ πόδια του καὶ νὰ φθάσει τὸν Θεό. Ὅτι δὲν χρειάζεται πλέον τὸν Δημιουργό του.

Τοὺς τελευταίους μῆνες, ὅμως, διαπιστώνουμε καθημερινὰ τὴ μικρότητα τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν ἀδυναμία του νὰ ὑπερνικήσει ὄχι βασίλεια κραταιὰ καὶ ἡγεμόνες καὶ θηρία, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἕναν ἀπειροελάχιστο μικροοργανισμό. Ταπεινώνεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἐπενδύει στὶς πτωχὲς δυνάμεις του, ἐνῶ ἀντίθετα μεγαλύνεται ὅταν ἀναγνωρίζει τὴ μικρότητά του καὶ στηρίζει τὴν πίστη του στὸν παντοδύναμο Κύριο, διότι ἡ πίστη εἶναι ἡ μόνη δύναμη τοῦ ἀνθρώπου.

2. Μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως

Στὴ συνέχεια ἡ περικοπὴ περιγράφει τὰ φρικτὰ μαρτύρια ποὺ ὑπέστησαν ὅ­σοι δὲν δέχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους: Τοὺς ἔδεσαν στὸ βασανιστικὸ ὄργανο ποὺ λέγεται τύμπανο καὶ τοὺς ἔδειραν σκληρὰ μέχρι θανάτου. Δέχθηκαν ἐμπαιγμούς, μαστιγώσεις, δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλοὺς πειρασμούς, σφα­γιάσθηκαν, περιφέρονταν σὰν πλανόδιοι ἐδῶ κι ἐκεῖ, φορώντας γιὰ ροῦχα προβιὲς καὶ γιδοδέρματα καὶ ζώντας μέσα σὲ στερήσεις, θλίψεις καὶ κακοπάθειες. Περιπλανιόντουσαν σὲ ἐρημιὲς καὶ σὲ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς.

Ὁδηγήθηκαν ἀκόμη σὲ ὀδυνηρὰ βασανιστήρια, «οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπο­λύ­τρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύ­χω­σιν», ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος. Δὲν δέχθηκαν δηλαδὴ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὶς κακοπάθειες καὶ τὸν θάνατο, ἀλλὰ προτίμησαν τὸ σκληρὸ μαρτύριο γιὰ νὰ ἀναστηθοῦν σὲ μιὰ καλύτερη ζωή, παρὰ νὰ ἔχουν μιὰ πρόσκαιρη ἀποκατάσταση στὴ ζωὴ αὐτή. Ὑπέμειναν τὰ πάντα μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Μάλιστα, οἱ Ἅγιοι ποὺ ἔζησαν μετὰ Χριστόν, γνώρισαν τὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας.

Τὴν ἴδια αὐτὴ ἐλπίδα ἐκφράζει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 18). Δὲν εἶναι ἄξια τὰ ὅσα πάσχουμε καὶ ὑποφέρουμε τὸν καιρὸ αὐτόν, σὲ σύγκριση μὲ τὴ δόξα ποὺ πρόκειται νὰ μᾶς ἀποκαλυφθεῖ, γιὰ νὰ μᾶς δοθεῖ. Αὐτὸ μᾶς φωνάζουν σὲ μιὰ ἀπόλυτη συμφωνία καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι κάθε ἐποχῆς. Αὐτὴ τὴν προσδοκία τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς μέλλουσας ζωῆς ὁμολογεῖ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας αἰῶνες τώρα στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ ἀνακουφίσει τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ ἀπὸ τὴν ὀδύνη τῶν θλίψεων, τῶν ἀσθενειῶν καὶ τοῦ ἐπερχόμενου θανάτου ὅσο ἡ βεβαιότητα τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι τὸ φθαρτὸ καὶ ταλαιπωρημένο σῶμα μας, τὸ ὁποῖο θὰ παραδοθεῖ στὸν θάνατο, πρόκειται νὰ ἀναστηθεῖ ἄφθαρτο καὶ ἀθάνατο σὲ ζωὴ ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπὸ τὴν παρούσα, στὴν αἰώνια εὐτυχία καὶ μακαριότητα τοῦ Παραδείσου.