«Ἀπὸ τὸ Γεροντικό του Βορρᾶ»

Χωρὶς τὴν ταπείνωση, ἔλεγε ὀ στάρετς Αμβροσιος, δὲ σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Ἂν πιστέψουμε πὼς ἀπὸ δική μας ἀξία σωζόμαστε, ἔχουμε ἀπατηθεῖ. Θὰ σᾶς ἀναφέρω ἕνα διδακτικὸ περιστατικό. Μιὰ ἐπιφανὴς ἀρχόντισσα, ἀρκετὰ εὐσεβὴς ἀλλὰ ὄχι καὶ ἀρκετὰ ταπεινή, καθὼς κοιμόταν εἶδε ἕνα συγκλονιστικὸ ὄνειρο: Πάνω σε ἔνδοξο θρόνο ὁ δίκαιος Κριτής! Καὶ ἀπέναντί του πλήθη λαοῦ, μεταξύ των ὁποίων καὶ ἡ ἴδια. Ὁ Χριστὸς ἑτοιμαζόταν νὰ καλέσει κοντά Του τοὺς ἐκλεκτούς. Ἐκείνη ποὺ βασιζόταν στὶς ἀρετές της καὶ στὶς καλοσύνες τῆς περίμενε μεγάλες τιμές, ἀλλὰ ἔπεσε ἔξω στὴν πρόβλεψή της. Κάποια ταπεινὴ χωριατοπούλα κρίθηκε ἄξια γιὰ τὴν πρώτη θέση. Δεύτερος ἦταν ἕνας φτωχὸς χωρικὸς ποὺ φοροῦσε μάλιστα καὶ τσαρούχια. Ἀκολούθησαν στὴ σειρὰ πλήθη ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων. Σὲ μιὰ στιγμὴ ὁ Κύριος ἔπαυσε νὰ προσκαλεῖ ἄλλους. Ἐκείνη πάνω στὴν ἀπελπισία τῆς ἀποφάσισε νὰ τὸν πλησιάσει καὶ νὰ τοῦ ὑπενθυμίσει τὰ καλὰ ποὺ εἶχε κάνει. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἀπέστρεψε ἐντελῶς τὸ πρόσωπό Του ἀπ’ αὐτήν. Ἐξουθενωμένη πλέον, ἔπεσε στὸ ἔδαφος, ἔκλαψε καὶ ἀναγνώρισε ταπεινὰ πὼς πραγματικὰ δὲν τῆς ἄξιζε ἡ οὐράνια Βασιλεία.
  Νά, ἀγαπητοί μου-ἐδῶ δυνάμωσε τὴ φωνὴ τοῦ ὀ στάρετς-τὸ ταπεινὸ φρόνημα! Ἔτσι ἔπρεπε νὰ σκεφτόμαστε ὅλοι. Ὅταν ξύπνησε ἀπὸ τὸ ὄνειρο ἡ ἀρχόντισσα, δὲν τόλμησε πιὰ νὰ φιλοξενήσει ὑπερήφανες ἰδέες στὴν ψυχή της. Τῆς ἔδωσε ὁ Θεὸς μὲ τὸ ὄνειρο αὐτὸ ἕνα ἀξέχαστο ὄνειρο.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Βιβλίο
«Τὸ γεροντικό του Βορρᾶ» τοῦ Πέτρου Μπότση