Όσιος Παΐσιος: «Θα έρθει καιρός που όλοι θα πιστέψουν»

Γέροντα, πως συμβαίνει άνθρωποι πιστοί να φθάνουν στην αθεΐα;
-Στο θέμα αυτό μπορεί να υπάρχουν δύο περιπτώσεις. Στην μία περίπτωση μπορεί να ήταν κανείς πολύ πιστός, να ενήργησε η δύναμη του Θεού στην ζωή του με πολλά χειροπιαστά γεγονότα, και ύστερα να έφθασε σε μια θόλωση στο θέμα της πίστεως.
Αυτό συμβαίνει, όταν λ.χ. κάνη κανείς άσκηση αδιάκριτη με εγωισμό, πιάνη δηλαδή ξερά την πνευματική ζωή. «Τι έκανε ο τάδε Άγιος; λέει, θα το κάνω και έγω», και αρχίζει να κάνη μια αδιάκριτη άσκηση.

Σιγά-σιγά όμως, χωρίς να το καταλάβει, δημιουργείται μέσα του μια ψευδαίσθηση ότι, αν δεν έφθασε στα μέτρα του τάδε Αγίου, κάπου εκεί κοντά πρέπει να είναι. Έτσι συνεχίζει την άσκηση. Αλλά, ενώ πριν από αυτόν τον λογισμό τον βοηθούσε η θεία Χάρις, τώρα αρχίζει να τον έγκαταλειπει.

Γιατί, τι δουλειά έχει με την υπερηφάνεια η Χάρις του Θεού;
Όποτε δεν μπορεί πια να κάνει την άσκηση που έκανε προηγουμένως και ζορίζει τον εαυτό του. Με το ζόρισμα όμως δημιουργείται άγχος. Έρχεται και η υπερηφάνεια που είναι μια αντάρα και του δημιουργεί μια θόλωση.

Και ενώ είχε κάνει τόσα και είχε ενεργήσει η θεία Χάρις και είχε γεγονότα, αρχίζει σιγά-σιγά να έχει λογισμούς απιστίας και να αμφιβάλλει για την ύπαρξη του Θεού.

Η δεύτερη περίπτωση είναι, όταν θέληση ένας αγράμματος να άσχοληθη με το δόγμα. Ε, αυτός δεν είναι καλά!
Άλλο να ρίξη μια ματιά, για να γνωρίσει το δόγμα. Άλλα και ένας μορφωμένος αν πάει υπερήφανα να ασχοληθεί με το δόγμα, και αυτόν, επειδή έχει υπερηφάνεια, θα τον εγκατάλειψη η Χάρις του Θεού, και θα αρχίσει να έχει αμφιβολίες.

Δεν μιλάω φυσικά για έναν που έχει ευλάβεια. Αυτός και μορφωμένος να μην είναι, μπορεί να ρίξει μια ματιά με διάκριση, μέχρι εκεί που μπορεί να εξέταση, και να κατανόηση το δόγμα. Άλλα ένας που δεν έχει πνευματικότητα και πάει να ασχοληθεί με τα δογματικά, αυτός, και αν πίστευε λίγο, μετά δεν θα πιστεύει καθόλου.
-Γέροντα, η απιστία έχει έξαπλωθη πολύ στην εποχή μας.
-Ναι, άλλα συχνά βλέπει κανείς και σ’ αυτούς ακόμη που λένε ότι δεν πιστεύουν στον Θεό να ύπαρχη μέσα τους κρυμμένη λίγη πίστη. Μια φορά μου είπε ένα παλληκάρι: «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Θεός». «Έλα πιο κοντά, τοϋ είπα. Ακούς το αηδόνι που κελαηδάει;

Ποιός του έδωσε το χάρισμα αυτό;». Το καημένο ένα κι ένα συγκινήθηκε. Έφυγε εκείνη η σκληράδα της απιστίας και άλλαξε το προσωπάκι του.

Άλλη φορά είχαν έρθει δύο επισκέπτες στο Καλύβι. Ήταν περίπου σαράντα πέντε χρονών και ζούσαν πολύ κοσμική ζωή.
Όπως εμείς οι μοναχοί λέμε «αφού είναι μάταιη αύτη η ζωή, τα αρνούμαστε όλα», έτσι και εκείνοι, από την αντίθετη πλευρά, είπαν «δεν υπάρχει άλλη ζωή» και, όταν ήταν νέοι, άφησαν τις σπουδές τους και ρίχτηκαν στην κοσμική ζωή.

Έφθασαν σε σημείο να γίνουν ψυχικά και σωματικά ράκη. Ο πατέρας του ενός πέθανε άπο την στενοχώρια. Ο άλλος κατέστρεψε την περιουσία της μάνας του και την έκανε καρδιακιά. Μετά άπο την συζήτηση που κάναμε, είδαν τα πράγματα αλλιώς.
«Εμείς αχρηστευθήκαμε», έλεγαν. Έδωσα στον έναν μια εικόνα για την μάνα του. Πήγα να δώσω και στον άλλο μία εικόνα, άλλα δεν την έπαιρνε. «Δώσε μου ένα σανιδάκι άπο αυτά που πριονίζεις, μοϋ λέει. Δεν πιστεύω στον Θεό· στους Άγιους πιστεύω».
Τότε του είπα: «Η καθρέφτης είναι κανείς η καπάκι άπο κονσερβοκούτι, αν δεν πέσουν οι ακτίνες του ήλιου επάνω του, δεν γυαλίζει. Οι Άγιοι έλαμψαν με τις ακτίνες της Χάριτος του Θεού, όπως τα αστέρια παίρνουν φως άπο τον ήλιο».
Τους καημένους τους νέους τους ζαλίζουν με διάφορες θεωρίες. Είχα προσέξει έκεϊ στο Καλύβι ότι συνήθως δύο μαρξιστές πενηντάρηδες έμπαιναν στα γκρουπ των νέων, για να τους ζαλίζουν.

Οι μαρξιστές δεν πιστεύουν και, όταν πας να τους απόδειξης την ύπαρξη του Θεού, κρίνουν τον Θεό και είναι όλο ερωτήσεις· «γιατί αυτό, γιατί εκείνο κ.λπ.».

Ο Προφήτης Ησαΐας λέει ότι αυτοί που δεν θέλουν να σωθούν, δεν καταλαβαίνουν[5]. Μια φορά τους είπα: «Βλέπετε τα αστέρια; Αυτά δεν είναι βιδωμένα· κάποιος τα κρατά στο στερέωμα. Για τον Χριστό, όσα είπαν οι Προφήτες εκπληρώθηκαν.
Έχουμε τόσους Μάρτυρες, που ήταν πριν πολύ άπιστοι, δήμιοι, ειδωλολάτρες, και μετά πίστεψαν στον Χριστό και μαρτύρησαν. Μερικούς τους έκοβαν την γλώσσα, για να μη μιλάνε για τον Χριστό, και με κομμένη γλώσσα μιλούσαν καλύτερα!
Κάθε μέρα έχουμε τόσους Αγίους που εορτάζουν! Είναι ζωντανή η παρουσία των – Αγίων. Και όταν ακόμη εμείς δεν τους βρίσκουμε, εκείνοι μας βρίσκουν!

Πολλοί ασκητές στην έρημο, που δεν έχουν ημερολόγιο και δεν ξέρουν ποιός Άγιος γιορτάζει, λένε «Άγιοί της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών» και παρουσιάζονται οι Άγιοι και τους φανερώνουν και το όνομά τους· και μάλιστα είναι Άγιοι με δύσκολα ονόματα.
Κοιτάνε ύστερα οι ασκητές το ημερολόγιο και βλέπουν ότι γιορτάζουν εκείνη την ημέρα οι Άγιοι που τους παρουσιάσθηκαν[6]. Αυτό πως το βλέπετε;».
Μετά μου είπαν: «Γιατί πάνε οι Άγιοι στους καλογήρους και δεν πάνε να βοηθήσουν τον λαό που έχει ανάγκη;». «Με τι ήρθατε εδώ, παλληκάρια; τα ρώτησα· με το αεροπλάνο;». «Όχι, με το αυτοκίνητο», μου λένε.
«Εντάξει· στον δρόμο που ερχόσασταν, πόσα προσκυνητάρια είδατε; Αυτά δεν φύτρωσαν με τα πρωτοβρόχια. Βοηθήθηκαν οι άνθρωποι από τους Άγιους και από ευλάβεια τα έφτιαξαν, και ανάβουν και τα κανδήλια. Οι πνευματικοί άνθρωποι, όσο πετούν τα υλικά, τόσο ανεβαίνουν. Οι ύλιστες, και αυτοί κάτι απολαμβάνουν φτιάχνουν π.χ. τόσα κύπελλα, παίρνουν τόσα χρήματα· άμα φτιάξουν περισσότερα, παίρνουν περισσότερα. Εσείς μόνον την προπαγάνδα κάνετε και σταματάτε εκεί· δεν έχετε τίποτε να απολαύσετε. Είστε οι πιο ταλαίπωροι, διότι, όταν πετύχετε αυτό που θέλετε, δεν θα έχετε κανένα άλλο ιδανικό, μόνον το βάσανο της μαρξιστικής σκλαβιάς». Στο τέλος μου είπαν: «Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, δίκαιος, σοφός…».
Πάντως είτε το θέλουν οι άνθρωποι είτε δεν το θέλουν, θα έρθει καιρός που όλοι θα πιστέψουν, γιατί θα φθάσουν σε αδιέξοδο και θα επέμβει ο Χριστός.