Παναγία η Εσφαγμένη
Η επωνυμία αυτή δόθηκε στην Αγία αυτή Εικόνα, για την εξής αιτία. Κάποτε ένας Ιεροδιάκονος Εκκλησιάρχης (διακονούσε τον Ναό, νεοκόρος, επιμελητής) της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, πήγαινε να γευματίσει στην κοινή τράπεζα πάντοτε καθυστερημένα, εξαιτίας δήθεν του διακονήματός του στο Ναό.
Κάποια μέρα αργοπόρησε ως συνήθως και ζήτησε από τον τραπεζάρη φαγητό. Εκείνος αγανακτισμένος αρνήθηκε να του δώσει, λέγοντάς του ότι δεν μπορεί ο καθένας να τρώει ό,τι ώρα θέλει. Ο Εκκλησιάρχης με έντονους λογισμούς ενάντια στον τραπεζάρη και με αγανάκτηση, επέστρεψε στον Ναό. Με όλη την ταραχή και την ζάλη του πνεύματός του, πλησίασε προς την Εικόνα της Θεομήτορος και στεκόμενος ενώπιόν της, άρχισε να της λέει: «Έως πότε θα σε υπηρετώ Θεοτόκε, θα κοπιάζω, και για όλα αυτά ούτε ένα κομμάτι ψωμί να μην μου δίνεται, για να δυναμώσω το κουρασμένο σώμα μου»;
Με αυτά τα λόγια βγάζει το μαχαίρι, με το οποίο πριν καθάριζε τα μανουάλια, το καρφώνει με δύναμη στο μάγουλο (παρειά) της Εικόνας της Παναγίας και την πλήγωσε. Αμέσως άρχισε να τρέχει αίμα από την πληγή και το πρόσωπο της Παναγίας χλώμιασε. Ο Εκκλησιάρχης γέμισε από τρόμο, τυφλώθηκε και έπεσε κάτω κι έγινε σαν τρελός από τον έλεγχο της συνείδησής του, μένοντας στην κατάσταση αυτή τρία χρόνια.
Μετά από τρία χρόνια εμφανίστηκε η Παναγία στον Ηγούμενο και του είπε ότι με τις προσευχές του, συγχωρεί τον παραβάτη Μοναχό και του χαρίζει την υγεία του. Ο Μοναχός θεραπεύθηκε και από τότε έκλαιγε πικρά για την παραφροσύνη του και ονόμαζε τον εαυτό του φονιά. Καθόταν σε στασίδι απέναντι από την Εσφαγμένη Εικόνα και με ειλικρινή μετάνοια, κατηγορώντας και επιπλήττοντας τον εαυτό του, πέρασε την υπόλοιπη ζωή του.
Λίγο πριν τον θάνατό του, του εμφανίστηκε η Παναγία και του ανήγγειλε ότι τον συγχωρεί, αλλά το βλάσφημο χέρι του θα δοκίμαζε παραδειγματική τιμωρία μετά θάνατον. Μετά από τρία χρόνια, στην ανακομιδή των οστών του, όλα του τα οστά ήταν καθαρά δείχνοντας το Θείο Έλεος, το χέρι του όμως παρέμενε άλιωτο και κατάμαυρο. Φυλάσσεται μέχρι σήμερα, για να θυμίζει την αγαθότητα και την αγάπη της Παναγίας, που είναι έτοιμη να μας συγχωρεί για τα λάθη μας.
Η Εικόνα ονομάστηκε Εσφαγμένη και βρίσκεται στο Παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου της Μονής, και φέρει τα σημεία της πληγής και του ρεύσαντος αίματος. Πριν λίγα χρόνια, ένας ξένος Ιερέας, ασπαζόμενος την Αγία αυτή Εικόνα, άγγιξε την πληγή της Θεοτόκου, και τότε το καταξηραμένο αίμα έπεσε πάνω του με αποτέλεσμα τον αιφνίδιο θάνατό του, μόλις βγήκε από τον Ναό.
Η Θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας
Το καλύτερο Κειμήλιο για τη Μονή Φιλοθέου, για το οποίο αυτή ιδιαίτερα σεμνύνεται, είναι η αξιόλογη και Θαυματουργική Εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, που βρίσκεται στο αριστερό προσκυνητάρι του Καθολικού. Η «Γλυκοφιλούσα» διασώθηκε από την εικονομαχία και μεταφέρθηκε στο Όρος ως εξής:
Υπήρχε μια γυναίκα ευσεβής και ενάρετη, η Βικτωρία, που προσκυνούσε κρυφά τις Αγίες Εικόνες, παρά την απαγόρευση του βασιλιά Θεόφιλου του Εικονομάχου. Στο σπίτι της φύλαγε την Εικόνα της Γλυκοφιλούσας και κάποια μέρα που οι εικονομάχοι έκαναν έρευνα για να βρουν κρυμμένες Εικόνες, η Βικτωρία, πιεζόμενη και από τον εικονομάχο άνδρα της, πήρε την Εικόνα και κατέβηκε στη θάλασσα. Αφού την καταφίλησε με πόνο και δάκρυα, παρακάλεσε την Παναγία να διαφυλάξει την Εικόνα, την οποία έβαλε στη θάλασσα, ελπίζοντας μετά από την μανία της εικονομαχίας να την ξαναπάρει.
Η Αγία Εικόνα όμως, στάθηκε όρθια και άρχισε να πλέει Θαυματουργικά πάνω στα νερά. Διέπλευσε το πέλαγος του Μαρμαρά, τον Ελλήσποντο και το Αιγαίο και σταμάτησε στο Άγιο Όρος, στο λιμάνι της Μονής Φιλοθέου. Αποκαλύφθηκε στον Ηγούμενο της Μονής να κατέβει και να υποδεχθεί την Εικόνα. Ηγούμενος και Μοναχοί κατεβαίνουν στο λιμάνι και αντικρίζουν την Εικόνα να ακτινοβολεί Θείο Φως.
Μόλις ο Ηγούμενος βγήκε από τη θάλασσα με την Αγία Εικόνα, ανέβλυσε στο τόπο όπου πρώτα στάθηκε η Εικόνα, Αγίασμα ιαματικό για κάθε νόσο. Με ψαλμούς και ύμνους, με φώτα και θυμιάματα, ανέβασαν την Εικόνα στο Ιερό Μοναστήρι και την τοποθέτησαν εκεί που ως σήμερα βρίσκεται. Από τότε και κάθε χρόνο, την Δευτέρα της Διακαινησίμου, ως ανάμνηση του Θαύματος, τελείται εκεί στο Αγίασμα, λιτανεία και Αγιασμός.
Η Εικόνα είναι μια από τις 73 που ιστόρησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς κι έχει τέτοια Χάρη, που όποιος την κοιτά κατάματα, φόβος και τρόμος τον κυριεύει. Τα Θαύματά της είναι πολλά. Είναι αμφιπρόσωπη, με τη Σταύρωση του Χριστού στο πίσω μέρος.
Ο Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης και η Ευωδιά των Αγίων Λειψάνων
Ηγούμενος από την περιοχή της Μακεδονίας, επισκέφθηκε τον Γέροντα Εφραίμ με δυο θεολόγους και ένα φοιτητή. Ένας από τους θεολόγους ζήτησε να τους εξηγήσει την Ευωδιά των Αγίων Λειψάνων. Ο Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς του, αποξενώθηκε από τους συνομιλητές του και προσευχόταν. Ξαφνικά γέμισε ο τόπος όλος Ευωδιά. Αυτοί αλληλοκοιτάζονταν και έκλαιγαν. Μετά από λίγα λεπτά ο Γέροντας τους είπε: Επειδή δεν μπορούσα να σας εξηγήσω με λόγια, ζήτησα να σας το δείξει ο Ίδιος ο Θεός.
Ο Άγιος Νεκτάριος εξαφάνιζε την Αίγινα στην Κατοχή
Άκου δω. Παντού γίνανε του κόσμου τα εγκλήματα. Κάψανε τα Καλάβρυτα, κάψαν τα χωριά όλα. Εδώ, δεν εράγισε ούτε πέτρα. Δεν άνοιξε μύτη. Για τη χάρη του Αγίου.
Μιλώ για την Κατοχή. Ο γερμανός διοικητής Αθηνών, έλεγε ότι άμα περνάγανε τ’αεροπλάνα τους και πήγαιναν στην Κρήτη, δεν βλέπανε την Αίγινα. Ούτε καταχνιά ήταν, ούτε τίποτα. Κι όμως! η Αίγινα πουθενά. Τη σκέπαζε ο Άγιος. Από τον καιρό που ήρθε ο Άγιος στον τόπο μας, πάμε από το καλό στο καλύτερο.
(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)
Το Θαύμα στον πόλεμο του 1940 και τα κεραμίδια Κάποιος νέος διηγόταν: «Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια οβίδα. Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – πού βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ’ έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από Θαύμα.
Όταν γύρισα στον Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες Ιερωμένων, για να βρω τον παπά μου μ’ έσωσε. Εκείνος, μόλις μ’ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μού ’κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου. Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος.
Γι’ αυτό έρχομαι στο Μοναστήρι του. Ήθελα κι εγώ, κάτι να προσφέρω στο Μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι Μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ’ την αρχή. Γι’ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά.
Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι Μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν.
«Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν!
Τα έχασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν:
«Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…» ».
(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)
Σημείωση: Ο Άγιος Νεκτάριος έχει Κοιμηθεί από το 1920, δύο δεκαετίες δηλαδή και περισσότερο πριν συμβούν όλα τα γεγονότα που περιγράφονται παραπάνω!
Η μετά θάνατον Εμφάνιση του Αγίου Νεκταρίου στον χωροφύλακα
Όταν ακόμη ζούσε ο Άγιος έλεγε εις ένα χωροφύλακα άπιστον, να πιστέψει. Ότι υπάρχει δηλαδή Θεός, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να εκκλησιάζεται, να κοινωνεί. Ο χωροφύλαξ όμως δεν επίστευε σε τίποτα. Πάντως ήλθεν εποχήν που ο χωροφύλαξ μετετέθη επί 12 χρόνια, από την Αίγιναν εις την Μακεδονίαν.
Μετά όμως ξαναγύρισε εις την Αίγιναν, εις την παραλίαν της Αιγίνης, συνήντησε τον Άγιον Νεκτάριον, ο οποίος του επανέλαβε τα ίδια περί πίστεως λόγια. Εις την συνέχειαν ο χωροφύλαξ επήγε εις το καφενείον και ευρήκε τους παλαιούς του φίλους και συν τοις άλλοις τους είπε:
"Εντύπωση μεγάλη μου κάνει πως αυτός ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος (της Μονής του Αγίου) ζει ακόμη".
"Ποιος Ηγούμενος;" τον ρωτούν.
"Ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος".
"Μα ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος, έχει πεθάνει τρία χρόνια τώρα".
"Πώς είπατε, έχει πεθάνει τρία χρόνια; Μα εγώ τώρα τον συνάντησα στο δρόμο και τα είπαμε!".
Ιερά συγκινήσις κατέλαβε πάντας, ως και τον χωροφύλακα όταν διαπίστωσε ότι ο Άγιος παρουσιάσθηκε για να τον συνετίσει και τρέμοντας επήγε εις το Μοναστήρι και προσεκύνησε μετανοημένος, τον Χριστόν και τον Άγιον Νεκτάριον.
Η επωνυμία αυτή δόθηκε στην Αγία αυτή Εικόνα, για την εξής αιτία. Κάποτε ένας Ιεροδιάκονος Εκκλησιάρχης (διακονούσε τον Ναό, νεοκόρος, επιμελητής) της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, πήγαινε να γευματίσει στην κοινή τράπεζα πάντοτε καθυστερημένα, εξαιτίας δήθεν του διακονήματός του στο Ναό.
Κάποια μέρα αργοπόρησε ως συνήθως και ζήτησε από τον τραπεζάρη φαγητό. Εκείνος αγανακτισμένος αρνήθηκε να του δώσει, λέγοντάς του ότι δεν μπορεί ο καθένας να τρώει ό,τι ώρα θέλει. Ο Εκκλησιάρχης με έντονους λογισμούς ενάντια στον τραπεζάρη και με αγανάκτηση, επέστρεψε στον Ναό. Με όλη την ταραχή και την ζάλη του πνεύματός του, πλησίασε προς την Εικόνα της Θεομήτορος και στεκόμενος ενώπιόν της, άρχισε να της λέει: «Έως πότε θα σε υπηρετώ Θεοτόκε, θα κοπιάζω, και για όλα αυτά ούτε ένα κομμάτι ψωμί να μην μου δίνεται, για να δυναμώσω το κουρασμένο σώμα μου»;
Με αυτά τα λόγια βγάζει το μαχαίρι, με το οποίο πριν καθάριζε τα μανουάλια, το καρφώνει με δύναμη στο μάγουλο (παρειά) της Εικόνας της Παναγίας και την πλήγωσε. Αμέσως άρχισε να τρέχει αίμα από την πληγή και το πρόσωπο της Παναγίας χλώμιασε. Ο Εκκλησιάρχης γέμισε από τρόμο, τυφλώθηκε και έπεσε κάτω κι έγινε σαν τρελός από τον έλεγχο της συνείδησής του, μένοντας στην κατάσταση αυτή τρία χρόνια.
Μετά από τρία χρόνια εμφανίστηκε η Παναγία στον Ηγούμενο και του είπε ότι με τις προσευχές του, συγχωρεί τον παραβάτη Μοναχό και του χαρίζει την υγεία του. Ο Μοναχός θεραπεύθηκε και από τότε έκλαιγε πικρά για την παραφροσύνη του και ονόμαζε τον εαυτό του φονιά. Καθόταν σε στασίδι απέναντι από την Εσφαγμένη Εικόνα και με ειλικρινή μετάνοια, κατηγορώντας και επιπλήττοντας τον εαυτό του, πέρασε την υπόλοιπη ζωή του.
Λίγο πριν τον θάνατό του, του εμφανίστηκε η Παναγία και του ανήγγειλε ότι τον συγχωρεί, αλλά το βλάσφημο χέρι του θα δοκίμαζε παραδειγματική τιμωρία μετά θάνατον. Μετά από τρία χρόνια, στην ανακομιδή των οστών του, όλα του τα οστά ήταν καθαρά δείχνοντας το Θείο Έλεος, το χέρι του όμως παρέμενε άλιωτο και κατάμαυρο. Φυλάσσεται μέχρι σήμερα, για να θυμίζει την αγαθότητα και την αγάπη της Παναγίας, που είναι έτοιμη να μας συγχωρεί για τα λάθη μας.
Η Εικόνα ονομάστηκε Εσφαγμένη και βρίσκεται στο Παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου της Μονής, και φέρει τα σημεία της πληγής και του ρεύσαντος αίματος. Πριν λίγα χρόνια, ένας ξένος Ιερέας, ασπαζόμενος την Αγία αυτή Εικόνα, άγγιξε την πληγή της Θεοτόκου, και τότε το καταξηραμένο αίμα έπεσε πάνω του με αποτέλεσμα τον αιφνίδιο θάνατό του, μόλις βγήκε από τον Ναό.
Η Θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας
Το καλύτερο Κειμήλιο για τη Μονή Φιλοθέου, για το οποίο αυτή ιδιαίτερα σεμνύνεται, είναι η αξιόλογη και Θαυματουργική Εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, που βρίσκεται στο αριστερό προσκυνητάρι του Καθολικού. Η «Γλυκοφιλούσα» διασώθηκε από την εικονομαχία και μεταφέρθηκε στο Όρος ως εξής:
Υπήρχε μια γυναίκα ευσεβής και ενάρετη, η Βικτωρία, που προσκυνούσε κρυφά τις Αγίες Εικόνες, παρά την απαγόρευση του βασιλιά Θεόφιλου του Εικονομάχου. Στο σπίτι της φύλαγε την Εικόνα της Γλυκοφιλούσας και κάποια μέρα που οι εικονομάχοι έκαναν έρευνα για να βρουν κρυμμένες Εικόνες, η Βικτωρία, πιεζόμενη και από τον εικονομάχο άνδρα της, πήρε την Εικόνα και κατέβηκε στη θάλασσα. Αφού την καταφίλησε με πόνο και δάκρυα, παρακάλεσε την Παναγία να διαφυλάξει την Εικόνα, την οποία έβαλε στη θάλασσα, ελπίζοντας μετά από την μανία της εικονομαχίας να την ξαναπάρει.
Η Αγία Εικόνα όμως, στάθηκε όρθια και άρχισε να πλέει Θαυματουργικά πάνω στα νερά. Διέπλευσε το πέλαγος του Μαρμαρά, τον Ελλήσποντο και το Αιγαίο και σταμάτησε στο Άγιο Όρος, στο λιμάνι της Μονής Φιλοθέου. Αποκαλύφθηκε στον Ηγούμενο της Μονής να κατέβει και να υποδεχθεί την Εικόνα. Ηγούμενος και Μοναχοί κατεβαίνουν στο λιμάνι και αντικρίζουν την Εικόνα να ακτινοβολεί Θείο Φως.
Μόλις ο Ηγούμενος βγήκε από τη θάλασσα με την Αγία Εικόνα, ανέβλυσε στο τόπο όπου πρώτα στάθηκε η Εικόνα, Αγίασμα ιαματικό για κάθε νόσο. Με ψαλμούς και ύμνους, με φώτα και θυμιάματα, ανέβασαν την Εικόνα στο Ιερό Μοναστήρι και την τοποθέτησαν εκεί που ως σήμερα βρίσκεται. Από τότε και κάθε χρόνο, την Δευτέρα της Διακαινησίμου, ως ανάμνηση του Θαύματος, τελείται εκεί στο Αγίασμα, λιτανεία και Αγιασμός.
Η Εικόνα είναι μια από τις 73 που ιστόρησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς κι έχει τέτοια Χάρη, που όποιος την κοιτά κατάματα, φόβος και τρόμος τον κυριεύει. Τα Θαύματά της είναι πολλά. Είναι αμφιπρόσωπη, με τη Σταύρωση του Χριστού στο πίσω μέρος.
Ο Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης και η Ευωδιά των Αγίων Λειψάνων
Ηγούμενος από την περιοχή της Μακεδονίας, επισκέφθηκε τον Γέροντα Εφραίμ με δυο θεολόγους και ένα φοιτητή. Ένας από τους θεολόγους ζήτησε να τους εξηγήσει την Ευωδιά των Αγίων Λειψάνων. Ο Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς του, αποξενώθηκε από τους συνομιλητές του και προσευχόταν. Ξαφνικά γέμισε ο τόπος όλος Ευωδιά. Αυτοί αλληλοκοιτάζονταν και έκλαιγαν. Μετά από λίγα λεπτά ο Γέροντας τους είπε: Επειδή δεν μπορούσα να σας εξηγήσω με λόγια, ζήτησα να σας το δείξει ο Ίδιος ο Θεός.
Ο Άγιος Νεκτάριος εξαφάνιζε την Αίγινα στην Κατοχή
Άκου δω. Παντού γίνανε του κόσμου τα εγκλήματα. Κάψανε τα Καλάβρυτα, κάψαν τα χωριά όλα. Εδώ, δεν εράγισε ούτε πέτρα. Δεν άνοιξε μύτη. Για τη χάρη του Αγίου.
Μιλώ για την Κατοχή. Ο γερμανός διοικητής Αθηνών, έλεγε ότι άμα περνάγανε τ’αεροπλάνα τους και πήγαιναν στην Κρήτη, δεν βλέπανε την Αίγινα. Ούτε καταχνιά ήταν, ούτε τίποτα. Κι όμως! η Αίγινα πουθενά. Τη σκέπαζε ο Άγιος. Από τον καιρό που ήρθε ο Άγιος στον τόπο μας, πάμε από το καλό στο καλύτερο.
(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)
Το Θαύμα στον πόλεμο του 1940 και τα κεραμίδια Κάποιος νέος διηγόταν: «Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια οβίδα. Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – πού βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ’ έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από Θαύμα.
Όταν γύρισα στον Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες Ιερωμένων, για να βρω τον παπά μου μ’ έσωσε. Εκείνος, μόλις μ’ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μού ’κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου. Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος.
Γι’ αυτό έρχομαι στο Μοναστήρι του. Ήθελα κι εγώ, κάτι να προσφέρω στο Μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι Μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ’ την αρχή. Γι’ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά.
Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι Μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν.
«Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν!
Τα έχασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν:
«Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…» ».
(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)
Σημείωση: Ο Άγιος Νεκτάριος έχει Κοιμηθεί από το 1920, δύο δεκαετίες δηλαδή και περισσότερο πριν συμβούν όλα τα γεγονότα που περιγράφονται παραπάνω!
Η μετά θάνατον Εμφάνιση του Αγίου Νεκταρίου στον χωροφύλακα
Όταν ακόμη ζούσε ο Άγιος έλεγε εις ένα χωροφύλακα άπιστον, να πιστέψει. Ότι υπάρχει δηλαδή Θεός, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να εκκλησιάζεται, να κοινωνεί. Ο χωροφύλαξ όμως δεν επίστευε σε τίποτα. Πάντως ήλθεν εποχήν που ο χωροφύλαξ μετετέθη επί 12 χρόνια, από την Αίγιναν εις την Μακεδονίαν.
Μετά όμως ξαναγύρισε εις την Αίγιναν, εις την παραλίαν της Αιγίνης, συνήντησε τον Άγιον Νεκτάριον, ο οποίος του επανέλαβε τα ίδια περί πίστεως λόγια. Εις την συνέχειαν ο χωροφύλαξ επήγε εις το καφενείον και ευρήκε τους παλαιούς του φίλους και συν τοις άλλοις τους είπε:
"Εντύπωση μεγάλη μου κάνει πως αυτός ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος (της Μονής του Αγίου) ζει ακόμη".
"Ποιος Ηγούμενος;" τον ρωτούν.
"Ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος".
"Μα ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος, έχει πεθάνει τρία χρόνια τώρα".
"Πώς είπατε, έχει πεθάνει τρία χρόνια; Μα εγώ τώρα τον συνάντησα στο δρόμο και τα είπαμε!".
Ιερά συγκινήσις κατέλαβε πάντας, ως και τον χωροφύλακα όταν διαπίστωσε ότι ο Άγιος παρουσιάσθηκε για να τον συνετίσει και τρέμοντας επήγε εις το Μοναστήρι και προσεκύνησε μετανοημένος, τον Χριστόν και τον Άγιον Νεκτάριον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου