Ἔλεγε ὁ ἀββάς Ποιμήν:
«Τό θέλημα εἶναι χάλκινο τεῖχος πού χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Θεό». Καταλαβαίνετε τή δύναμη πού κρύβουν αὐτά τά λόγια. Καί πάλι πρόσθεσε, λέγοντας: «Τό θέλημά μας εἶναι πέτρα πού τήν πετᾶμε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ». Γιατί τό θέλημά μας ἀκριβῶς ἐναντιώνεται καί ἀντιβαίνει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἐγκαταλείψει τό θέλημά του, τότε μπορεῖ νά λέει: «Μέ τή Χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ μου θά ξεπεράσω αὐτό τό τείχος.
Τοῦ Θεοῦ μου ὁ δρόμος εἶναι καθάριος καί εὐθύς» (Ψαλμ. 17:30-31). Πάρα πολύ ἐπιτυχημένα τό τοποθέτησε. Γιατί, τότε βλέπει κανείς τό δρόμο τοῦ Θεοῦ χωρίς ψόγο καί κηλίδα, ὅταν ἀρνηθεῖ τό θέλημά του. Ὅταν ὅμως ταυτιστεῖ μέ τό θέλημά του δέν βλέπει τό δρόμο τοῦ Θεοῦ εὐθή καί καθάριο.* Ἀλλά, ἄν συμβεῖ καί τοῦ πεῖ κάποιος ἕνα λόγο γιά νά τόν προφυλάξει, ἀμέσως τόν κατηγορεῖ, τόν βρίζει, τόν ἀποστρέφεται, προσπαθεῖ νά τόν ἀνατρέψει μ᾿ ἐπιχειρήματα. Γιατί, πῶς εἶναι δυνατόν ν᾿ ἀνεχθεῖ κάποιον, ἤ νά θελήσει ν᾿ ἀκούσει κάποια συμβουλή, ἐκεῖνος πού θέλει νά γίνεται μόνο τό θέλημά του;
* (Ὅταν πρός πάσας τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ διά συνειδήσεως κατορθοῦσθαι βιαζώμεθα, τότε νοήσομεν τόν νόμον τοῦ Κυρίου ἄμωμον, ἐν τοῖς ἡμετέροις μέν καλοῖς ἐπιτηδευόμενον· χωρίς δέ οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀνθρώποις τελειωθῆναι μή δυνάμενον». (Μάρ. Ἐρημ. P. G. 65, 909B.).
Τῷ Θεῷ πρέπει κάθε δόξα τιμή καί προσκύνηση,
τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!
Ἀπό τό βιβλίο: «Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά» (Ε΄ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ σελ. 171-173)
Ἐκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ»,
Ἱερά Μ. Τμίου Προδρόμου Καρέα
«Τό θέλημα εἶναι χάλκινο τεῖχος πού χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό Θεό». Καταλαβαίνετε τή δύναμη πού κρύβουν αὐτά τά λόγια. Καί πάλι πρόσθεσε, λέγοντας: «Τό θέλημά μας εἶναι πέτρα πού τήν πετᾶμε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ». Γιατί τό θέλημά μας ἀκριβῶς ἐναντιώνεται καί ἀντιβαίνει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἐγκαταλείψει τό θέλημά του, τότε μπορεῖ νά λέει: «Μέ τή Χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ μου θά ξεπεράσω αὐτό τό τείχος.
Τοῦ Θεοῦ μου ὁ δρόμος εἶναι καθάριος καί εὐθύς» (Ψαλμ. 17:30-31). Πάρα πολύ ἐπιτυχημένα τό τοποθέτησε. Γιατί, τότε βλέπει κανείς τό δρόμο τοῦ Θεοῦ χωρίς ψόγο καί κηλίδα, ὅταν ἀρνηθεῖ τό θέλημά του. Ὅταν ὅμως ταυτιστεῖ μέ τό θέλημά του δέν βλέπει τό δρόμο τοῦ Θεοῦ εὐθή καί καθάριο.* Ἀλλά, ἄν συμβεῖ καί τοῦ πεῖ κάποιος ἕνα λόγο γιά νά τόν προφυλάξει, ἀμέσως τόν κατηγορεῖ, τόν βρίζει, τόν ἀποστρέφεται, προσπαθεῖ νά τόν ἀνατρέψει μ᾿ ἐπιχειρήματα. Γιατί, πῶς εἶναι δυνατόν ν᾿ ἀνεχθεῖ κάποιον, ἤ νά θελήσει ν᾿ ἀκούσει κάποια συμβουλή, ἐκεῖνος πού θέλει νά γίνεται μόνο τό θέλημά του;
* (Ὅταν πρός πάσας τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ διά συνειδήσεως κατορθοῦσθαι βιαζώμεθα, τότε νοήσομεν τόν νόμον τοῦ Κυρίου ἄμωμον, ἐν τοῖς ἡμετέροις μέν καλοῖς ἐπιτηδευόμενον· χωρίς δέ οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀνθρώποις τελειωθῆναι μή δυνάμενον». (Μάρ. Ἐρημ. P. G. 65, 909B.).
Τῷ Θεῷ πρέπει κάθε δόξα τιμή καί προσκύνηση,
τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!
Ἀπό τό βιβλίο: «Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά» (Ε΄ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ σελ. 171-173)
Ἐκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ»,
Ἱερά Μ. Τμίου Προδρόμου Καρέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου