Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν πρόλογο τοῦ κ. Καραδήμου στὸ βιβλίο του “Χαίροις, πάτερ Πορφύριε”.
«Ἅγιοι δέ εἰσι πάντες, ὅσοι πίστιν ὀρθὴν μετὰ βίου ἔχουσι· κἂν σημεῖα μὴ ἐργάζωνται, κἂν δαίμονας μὴ ἐκβάλλωσιν, ἅγιοί εἰσιν».
(Ἰωάννης Χρυσόστομος)
Ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῶν λόγων τούτων τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου θεωρούμενος, ὁ Γέρων Πορφύριος εἶναι ἅγιος. Διότι καὶ πίστη ὀρθή, σύμφωνη κατὰ πάντα πρὸς τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶχε, καὶ ζωὴ σύμφωνη μὲ τὴν πίστη αὐτή, ἄμωμη καὶ ἀνεπίληπτη, ὥστε νὰ ἐφαρμόζεται σ’ αὐτὸν πάλι ὁ λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου «ἅγιός ἐστιν ὁ τῆς πίστεως μετέχων, ἄμωμος, ὁ ἀνεπίληπτον βίον ἔχων».
Τοῦτο ὁμολογεῖται ἀπὸ ὅλους, ὅσοι ἐγνώρισαν τὸν Γέροντα Πορφύριο, καὶ ἀπὸ ὑπευθύνους ἐκκλησιαστικοὺς ἄνδρες· πρὸ πάντων δὲ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ μὲ τὰ πολλὰ χαρίσματα, μὲ τὰ ὁποῖα εἶχε προικίσει τὸν Γέροντα Πορφύριο, ἐπιβραβεύοντας τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ βιοτή του, τὴν ἁγιότητά του γενικῶς. Διότι, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, «ἅπας ὁ τῶν ἁγίων ἔπαινος καὶ μακαρισμὸς διὰ τῶν δύο τούτων συνίσταται, διά τε τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τοῦ ἐπαινετοῦ βίου, καὶ διὰ τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῶν χαρισμάτων αὐτοῦ. Τοῖς γὰρ δυσὶ τούτοις τὸ τρίτον συνέπεται. Ἐν γὰρ τῷ βιῶσαί τινα καλῶς τε καὶ θεοφιλῶς μετὰ φρονήματος ὀρθοδόξου καὶ ἐν τῷ χαριτωθῆναι ἀπὸ Θεοῦ καὶ δοξασθῆναι διὰ τῆς τοῦ Πνεύματος δωρεᾶς, συνέπεται αὐτῷ ὁ ἔπαινος καὶ ὁ μακαρισμὸς παρὰ πάσης τῆς Ἐκκλησίας τῶν πιστῶν καὶ παρὰ πάντων τῶν διδασκάλων αὐτῆς. Πίστεως δὲ καὶ ἔργων ἀνελλιπῶς μὴ καταβληθέντων, ἀδύνατόν ἐστιν τὴν παρουσίαν γενέσθαι ποτὲ τοῦ προσκυνητοῦ καὶ θείου Πνεύματος καὶ τὴν δωρεὰν αὐτοῦ λαβεῖν τινα τῶν ἀνθρώπων».
Ἔτσι ὁ Γέροντας Πορφύριος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὀρθότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς του, ἔχει ἐπὶ πλέον συνηγοροῦντα ὑπὲρ τῆς ἁγιότητός του καὶ τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα πραγματοποίησε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μέσω αὐτοῦ, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, πραγματοποιεῖ δὲ καὶ τώρα, μετὰ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του. Εἶναι πάρα πολλοὶ οἱ πιστοί, ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ποὺ προσέρχονται στὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Γέροντα στὸ Μήλεσι καὶ γνωστοποιοῦν καὶ ὁμολογοῦν τὰ θαύματα ποὺ ἐπετέλεσε γιὰ χάρη τους ὁ ἅγιος Γέροντας Πορφύριος, τὸν ὁποῖον εἶχαν ἐπικαλεσθεῖ στὶς προσευχές τους, καὶ σπεύδουν, εὐγνωμονοῦντες, νὰ τὸν προσκυνήσουν στὸ κελάκι του καὶ νὰ τὸν εὐχαριστήσουν.
Ἡ φήμη τοῦ Γέροντα ὡς ἁγίου ἔχει διαδοθεῖ παντοῦ, στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικό, καὶ ὅσο ἐκεῖνος ταπεινοφρονῶν ἐκρύβετο καὶ ἀπέφευγε τὴ δημοσιότητα, τόσο ὁ ἅγιος Θεὸς τὸν δοξάζει καὶ δημοσιεύει τὴ ζωή του, σύμφωνα μὲ τὸ Γραφικὸ «τοὺς δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α΄ Βασιλ. 2,30).
Ἐπὶ πλέον πολλοὶ εὐσεβεῖς φιλοτεχνοῦν εἰκόνες τοῦ Γέροντα γιὰ νὰ τὸν προσκυνοῦν τιμητικὰ στὰ σπίτια τους, καὶ ἄλλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, συνθέτουν διάφορα τροπάρια γιὰ νὰ τὸν ὑμνοῦν. Παντοῦ δὲ εἶναι διάχυτη ἡ πίστη καὶ ἡ ὁμολογία γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ Γέροντα Πορφυρίου. Ἡ vox populi, λοιπόν, ἡ φωνὴ δηλαδή τοῦ λαοῦ, τοῦ φύλακα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκφράζει καὶ ἐπαναλαμβάνει καθημερινῶς τὴν ἀψευδῆ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ Γέροντα Πορφυρίου, μαρτυρία τὴν ὁποία παρέχει συνεχῶς ἐπὶ δεκαετίες ὁλόκληρες ὁ Θεὸς μὲ τὰ πολλὰ καὶ ἐξαιρετικὰ χαρίσματα ποὺ τοῦ χάρισε, καθὼς καὶ μὲ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα πραγματοποιεῖ ἡ χάρη Του διὰ μέσου αὐτοῦ. Ὃν δὲ ὁ Θεὸς ἡγίασε, τίς δύναται νὰ ἀμφισβητήσει; «Τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν» (Ῥωμ. 8, 33). Ἑπομένως «εἰ τὴν μαρτυρίαν τῶν ἀνθρώπων λαμβάνομεν, ἡ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ μείζων ἐστίν» (Α΄ Ἰωάν. 5, 9).
«Ἅγιοι δέ εἰσι πάντες, ὅσοι πίστιν ὀρθὴν μετὰ βίου ἔχουσι· κἂν σημεῖα μὴ ἐργάζωνται, κἂν δαίμονας μὴ ἐκβάλλωσιν, ἅγιοί εἰσιν».
(Ἰωάννης Χρυσόστομος)
Ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῶν λόγων τούτων τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου θεωρούμενος, ὁ Γέρων Πορφύριος εἶναι ἅγιος. Διότι καὶ πίστη ὀρθή, σύμφωνη κατὰ πάντα πρὸς τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶχε, καὶ ζωὴ σύμφωνη μὲ τὴν πίστη αὐτή, ἄμωμη καὶ ἀνεπίληπτη, ὥστε νὰ ἐφαρμόζεται σ’ αὐτὸν πάλι ὁ λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου «ἅγιός ἐστιν ὁ τῆς πίστεως μετέχων, ἄμωμος, ὁ ἀνεπίληπτον βίον ἔχων».
Τοῦτο ὁμολογεῖται ἀπὸ ὅλους, ὅσοι ἐγνώρισαν τὸν Γέροντα Πορφύριο, καὶ ἀπὸ ὑπευθύνους ἐκκλησιαστικοὺς ἄνδρες· πρὸ πάντων δὲ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ μὲ τὰ πολλὰ χαρίσματα, μὲ τὰ ὁποῖα εἶχε προικίσει τὸν Γέροντα Πορφύριο, ἐπιβραβεύοντας τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ βιοτή του, τὴν ἁγιότητά του γενικῶς. Διότι, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, «ἅπας ὁ τῶν ἁγίων ἔπαινος καὶ μακαρισμὸς διὰ τῶν δύο τούτων συνίσταται, διά τε τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τοῦ ἐπαινετοῦ βίου, καὶ διὰ τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῶν χαρισμάτων αὐτοῦ. Τοῖς γὰρ δυσὶ τούτοις τὸ τρίτον συνέπεται. Ἐν γὰρ τῷ βιῶσαί τινα καλῶς τε καὶ θεοφιλῶς μετὰ φρονήματος ὀρθοδόξου καὶ ἐν τῷ χαριτωθῆναι ἀπὸ Θεοῦ καὶ δοξασθῆναι διὰ τῆς τοῦ Πνεύματος δωρεᾶς, συνέπεται αὐτῷ ὁ ἔπαινος καὶ ὁ μακαρισμὸς παρὰ πάσης τῆς Ἐκκλησίας τῶν πιστῶν καὶ παρὰ πάντων τῶν διδασκάλων αὐτῆς. Πίστεως δὲ καὶ ἔργων ἀνελλιπῶς μὴ καταβληθέντων, ἀδύνατόν ἐστιν τὴν παρουσίαν γενέσθαι ποτὲ τοῦ προσκυνητοῦ καὶ θείου Πνεύματος καὶ τὴν δωρεὰν αὐτοῦ λαβεῖν τινα τῶν ἀνθρώπων».
Ἔτσι ὁ Γέροντας Πορφύριος, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὀρθότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς του, ἔχει ἐπὶ πλέον συνηγοροῦντα ὑπὲρ τῆς ἁγιότητός του καὶ τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα πραγματοποίησε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μέσω αὐτοῦ, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, πραγματοποιεῖ δὲ καὶ τώρα, μετὰ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του. Εἶναι πάρα πολλοὶ οἱ πιστοί, ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ποὺ προσέρχονται στὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Γέροντα στὸ Μήλεσι καὶ γνωστοποιοῦν καὶ ὁμολογοῦν τὰ θαύματα ποὺ ἐπετέλεσε γιὰ χάρη τους ὁ ἅγιος Γέροντας Πορφύριος, τὸν ὁποῖον εἶχαν ἐπικαλεσθεῖ στὶς προσευχές τους, καὶ σπεύδουν, εὐγνωμονοῦντες, νὰ τὸν προσκυνήσουν στὸ κελάκι του καὶ νὰ τὸν εὐχαριστήσουν.
Ἡ φήμη τοῦ Γέροντα ὡς ἁγίου ἔχει διαδοθεῖ παντοῦ, στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἐξωτερικό, καὶ ὅσο ἐκεῖνος ταπεινοφρονῶν ἐκρύβετο καὶ ἀπέφευγε τὴ δημοσιότητα, τόσο ὁ ἅγιος Θεὸς τὸν δοξάζει καὶ δημοσιεύει τὴ ζωή του, σύμφωνα μὲ τὸ Γραφικὸ «τοὺς δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α΄ Βασιλ. 2,30).
Ἐπὶ πλέον πολλοὶ εὐσεβεῖς φιλοτεχνοῦν εἰκόνες τοῦ Γέροντα γιὰ νὰ τὸν προσκυνοῦν τιμητικὰ στὰ σπίτια τους, καὶ ἄλλοι, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, συνθέτουν διάφορα τροπάρια γιὰ νὰ τὸν ὑμνοῦν. Παντοῦ δὲ εἶναι διάχυτη ἡ πίστη καὶ ἡ ὁμολογία γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ Γέροντα Πορφυρίου. Ἡ vox populi, λοιπόν, ἡ φωνὴ δηλαδή τοῦ λαοῦ, τοῦ φύλακα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκφράζει καὶ ἐπαναλαμβάνει καθημερινῶς τὴν ἀψευδῆ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ Γέροντα Πορφυρίου, μαρτυρία τὴν ὁποία παρέχει συνεχῶς ἐπὶ δεκαετίες ὁλόκληρες ὁ Θεὸς μὲ τὰ πολλὰ καὶ ἐξαιρετικὰ χαρίσματα ποὺ τοῦ χάρισε, καθὼς καὶ μὲ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα πραγματοποιεῖ ἡ χάρη Του διὰ μέσου αὐτοῦ. Ὃν δὲ ὁ Θεὸς ἡγίασε, τίς δύναται νὰ ἀμφισβητήσει; «Τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν» (Ῥωμ. 8, 33). Ἑπομένως «εἰ τὴν μαρτυρίαν τῶν ἀνθρώπων λαμβάνομεν, ἡ μαρτυρία τοῦ Θεοῦ μείζων ἐστίν» (Α΄ Ἰωάν. 5, 9).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου