Ο Νυμφίος- η νύμφη- ο νυμφώνας.

Ο Νυμφίος! Ποιός άλλος; Ο Χριστός. Είναι ο ωραιότερος Νυμφίος. Το ωραιότερο πρόσωπο. Η ομορφιά του Χριστού είναι ασύγκριτη. Και από πλευράς ουσίας και από πλευράς διαρκείας. Η ομορφιά των ανθρώπων είναι σχετική και επιδερμική. Η ομορφιά του Χριστού είναι απόλυτη και αληθινή. Το πρόσωπο του Χριστού ακτινοβολεί. Όσο διαφέρει η λάμψη  μιας φωτοβολίδας από τη λάμψη του ήλιου, άλλο τόσο, και απείρως περισσότερο, διαφέρει η ομορφιά των ανθρώπων από την ομορφιά του Χριστού. Διερωτώνται, πως τα πλήθη συνέρρεαν κοντά στο Χριστό. Απλούστατα: Η ωραιότητα του προσώπου του σαγήνευε. Η θεία του φύσις προσέδιδε κάτι το ουράνιο και υπερφυσικό στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού… Διερωτώνται, πως και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι, νέοι και νέες, που προσκολλώνται και αγαπούν φλογερά το Χριστό. Απλούστατα: Ο Χριστός γι’ αυτούς είναι το θάμβος και η θεία μαγεία.
Ασύγκριτη η ομορφιά του και για τη διάρκειά της. Ποιό κάλλος έμεινε αιώνιο στη γη; Σαν το λουλούδι μαραίνεται το κάλλος. Σαν το όνειρο σβήνει και φεύγει. Ποιό κάλλος έμεινε άθικτο; Ένα μόνο: το κάλλος του Χριστού, Αιώνιο, άθικτο το μεγαλείο του. Ήλιος πανέκλαμπρος.
Είναι ο Νυμφίος μας. Επιζητεί να συνδέεται με όλα τα πλάσματά του. Είναι δικά του όλα και με όλα επιθυμεί να κοινωνεί.
Η νύμφη

Νυμφίος ο Χριστός. Και νύμφη; Κάθε ψυχή, κάθε ανθρώπινη ψυχή. Του ανήκουν όλοι οι άνθρωποι. Του ανήκουμε. Γιατί μας δημιούργησε. «Εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγε». Του ανήκουμε. Γιατί μας αναδημιούργησε, μας ανέπλασε, μας αγόρασε με το τίμιο Αίμα του.
Στους γάμους της γης συνήθως η νύμφη δίνει προίκα στο νυμφίο. Στους θείους γάμους, ας επιτραπεί να πούμε, ότι ο Νυμφίος, ο Χριστός, πρόσφερε και προσφέρει, για να εξασφαλίσει την ένωσή του με κάθε ψυχή, σαν προίκα το πανάγιο Αίμα του. Μας είχε απαγάγει ο Διάβολος. Μας είχε κάνει δέσμιους, σκλάβους της αμαρτίας και του θανάτου. Και έρχεται ο Χριστός και αγοράζει την ψυχή από το σκλαβοπάζαρο της αμαρτίας και του θανάτου με το πανάγιο Αίμα του. «Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του Νόμου τω τιμίω σου Αίματι…» (τροπάριο Μ ε γ. Παρασκευής).
Σκοπός του Χριστού να κάνει την ψυχή μας νύμφη του, πριγκίπισσα του Ουρανού. Ο Χριστός είναι ο αξιέραστος, ο Αγαπητός των αγαπητών, η μοναδική αγάπη, ο μοναδικός αληθινός έρωτας. Όλοι οι έρωτες της γης κάποτε απογοητεύουν. Ο Χριστός δεν απογοητεύει ποτέ.
Νύμφη Χριστού η ψυχή.
Στο Χριστό ανήκουμε. Μην κάνουμε απιστίες. Γιατί, όταν διαπράττουν οι άνθρωποι την πνευματική μοιχεία, τότε και τη σωματική μοιχεία δεν την θεωρούν τίποτε.

Ο νυμφώνας

      Νυμφίος ο Χριστός. Νύμφη η ψυχή. Και νυμφώνας; Υπάρχει επίγειος και ουράνιος νυμφώνας. Επίγειος είναι η Εκκλησία. Μέσα στην Εκκλησία γίνονται οι θείοι γάμοι. Γινόμαστε ένα με το Χριστό. Ο ίδιος μας παραγγέλλει: «Μεί­νατε εν εμοί, κάγώ εν υμίν» (Ιωάν, 15,4). Και ο απόστολος Παύλος παρουσιάζεται σαν να έκανε τους αρραβώνες των πιστών με το Νυμφίο Χριστό μέσα στην Εκκλησία: «Ηρμοσάμην υμάς ενί ανδρί, παρθένον αγνήν παραστήσαι τω Χριστώ» (Β’ Κορ. 11,2). Πώς γινόμαστε ένα με το Χριστό; Κυρίως με τη θεία Κοινωνία. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιωάν. 6,56). Όταν κοινωνούμε, γινόμαστε όμαιμοι και σύσσωμοι, χριστοποιούμεθα, θεοποιούμεθα. Στο Μυστικό Δείπνο, στο βασιλικό τραπέζι, γίνονται οι θείοι γάμοι με το εσφαγμένο Αρνίο.
Πόθος για τη θεία Κοινωνία, αλλά και αγώνας για τη θεία Κοινωνία! Ο Χριστός, για να γίνει αυτή η Κοινωνία, έχυσε το Αίμα του. Εμείς δεν θα προσφέρουμε κάτι; Δεν θα χύσουμε τουλάχιστον ένα δάκρυ μετανοίας;
Ο επίγειος νυμφώνας είναι η Εκκλησία, η θεία Κοινωνία. Ο ουράνιος; Είναι ο τέλειος νυμφώνας. Αιώνια, παντοτινά υπήρχε. Αλλά με το Νυμφίο μόνο, χωρίς τη νύμφη. Είναι ο παράδεισος. Αυτό το νυμφώνα συμβολίζει κυρίως ο νυμφώνας της παραβολής των Δέκα παρθένων. Εκεί, στον ουρανό, στη βασιλεία την ουράνια, θα γίνει η τέλεια ένωσή μας με το Νυμφίο Χριστό.

(Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, «Στη Μεγάλη Εβδομάδα»)