Όταν η μερίδα πέφτει στο Άγιο Ποτήριο, μια ψυχή αγγίζει το θείο Έλεος...

 Όταν η μερίδα πέφτει στο Άγιο Ποτήριο, μια ψυχή αγγίζει το θείο Έλεος.

Μια ψυχή λούζεται στο Αίμα του Θεανθρώπου, σαν κόκκος σιταριού που βυθίζεται στην πηγή της αθανασίας.

Εκεί, στη μυστική σιγή της Θείας Λειτουργίας, οι αόρατοι δεσμοί της αμαρτίας διαλύονται, όπως η σκιά χάνεται μπροστά στο φώς.

Ο ιερέας μνημονεύει, η Εκκλησία θυμάται, ο Χριστός προσλαμβάνει.

Κάθε όνομα που προφέρεται, κάθε ψυχή που γέρνει μέσα στο θεϊκό ποτήρι, βρίσκει συγχώρηση, εύχεται, ενώνεται.

Και οι Άγιοι; Αυτοί, οι φωτεινοί φρουροί του ουρανού, λαμβάνουν μερίδα όχι από ανάγκη, αλλά από αγάπη.

Η Εκκλησία τους θυμάται, για να λάμψουν περισσότερο, για να πλησιάσουν ακόμη πιο κοντά στο άπειρο φώς, όπως ένας λύχνος γεμίζει με νέο έλαιο και φλέγεται λαμπρότερα.

Αλλά τι γίνεται με εμάς, τους μικρούς, τους αδύναμους, τους πτωχούς στην ψυχή;

Μια σταγόνα από το Αίμα Του είναι αρκετή για να μας σηκώσει από το χώμα, να μας ντύσει με φώς, να μας οδηγήσει από την οδύνη στη χαρά, από το σκότος στην ανέσπερη ημέρα.

Ποιός μπορεί να μετρήσει τη δύναμη μιας προσευχής;

Ποιός μπορεί να σταθμίσει το βάρος μιας μνημόνευσης στην αιωνιότητα;

Και όταν ο διάκονος προσεύχεται: «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των δούλων Σου τω Αίματί Σου τω Αγίω», η ψυχή μας ας αναπαύεται στην ελπίδα ότι και η δική μας ύπαρξη, κάποτε, θα πλυθεί, θα λευκανθεί, θα αναστηθεί στη χαρά του Ουρανού.