Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ

 Ὁ σκανδαλισμός τῶν ἀνθρώπων μέ ἀσθενική πίστη, πού μπορεῖ νά προκληθεῖ ἀπό ἐπιπόλαιες ἐνέργειες καί ἐπιλογές τῶν Χριστιανῶν, στηλιτεύτηκε, οὐκ ὀλίγες φορές, ἀπό τόν Κύριό μας. Μάλιστα, ὁ Χριστός ἐπετίμησε ἐκεῖνον πού γίνεται αἰτία σκανδαλισμοῦ καί τόν προειδοποίησε γιά τήν αὐστηρή ἀντιμετώπισή του σέ ἡμέρα κρίσεως, λέγοντας «ἀλίμονο σέ ὅποιον προξενεῖ σκάνδαλο» (Ματθ. 28,7). Στό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς τῶν Ἀπόκρεω, ὁ ἀπόστολος Παῦλος προχωρεῖ ἕνα βῆμα πιό πέρα. Καλεῖ τούς Χριστιανούς νά ἀπεμπολήσουν ἀκόμα καί αὐτονόητα δικαιώματά τους, πού δέν ἀντιστρατεύονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, προκειμένου νά προφυλαχτεῖ ἡ ἀσθενική πίστη κάποιων ἀνθρώπων καί νά μήν προκληθεῖ, ἄδικα ἔστω, σκάνδαλο.

Ὁ κίνδυνος τοῦ σκανδαλισμοῦ

Ἀφορμή γι’ αὐτήν τήν παρατήρηση ἔγινε ἡ συνήθεια κάποιων Χριστιανῶν τῆς Κορίνθου νά τρῶνε τό κρέας πού οἱ εἰδωλολάτρες προσέφεραν στά θυσιαστήρια τῶν εἰδώλων. Τό γεγονός αὐτό καθ’ αὐτό δέν ἦταν ἀπαγορευτικό, καθότι ὁ Χριστός ἀπάλλαξε τούς ἀνθρώπους ἀπό τή δουλεία τῶν εἰδώλων καί ἀποσύνδεσε ἀπ’ αὐτά κοινές ἀνθρώπινες πράξεις καί συνήθειες, ὅπως αὐτή. Προφανῶς, ὅμως, κάποιοι νέοι Χριστιανοί, μέ ἀσθενική πίστη, θεωροῦσαν ὅτι ἡ κατανάλωση τῶν συγκεκριμένων τροφῶν συνδεόταν ἀκόμα μέ τό εἰδωλολατρικό ὑπόβαθρο τῶν μελῶν τῆς νεοπαγοῦς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου, γεγονός πού προξενοῦσε μέσα τους σκανδαλισμό. Ὁ Παῦλος καλεῖ τούς Χριστιανούς νά μή γευθοῦν ξανά ἀπό τά κρέατα ἐκεῖνα, ὄχι γιατί ἡ πίστη στόν Χριστό τό ἀπαγόρευε, ἀλλά γιατί ὁ κίνδυνος τοῦ σκανδαλισμοῦ παραμόνευε.

Ἀνάγκη γιά ἐνσυναίσθηση

Ὁ Ἀπόστολος ζητᾶ κάτι πού, στή δική μας λογική, ἀκούγεται ἐξωφρενικό: νά ἀποστοῦμε κάποιων δικαιωμάτων μας, γιά νά μήν πληγεῖ, ἐνδεχομένως, ἡ συνείδηση ἄλλων ἀνθρώπων. «Σέ μιά ἐποχή πού ὁ καθένας κυνηγάει ἀποκλειστικά γιά τόν ἑαυτό του καί μόνο τήν ὁποιαδήποτε ἱκανοποίησή του, τή δική του ἀπόλαυση, τή δική του εὐτυχία, τή δόξα του· σέ μιά ἐποχή πού ὁ καθένας ἀδιαφορεῖ σκληρά καί ἀπάνθρωπα γιά τόν κάθε διπλανό του, ἄν πεθαίνει, ἄν ζεῖ, ἄν πεινάει ἤ ὑποφέρει ἤ πονάει ἤ βασανίζεται ἤ κλαίει ἤ παγώνει ἤ παλεύει· σέ μιά ἐποχή πού κυριαρχεῖ ἡ σκληρότητα, ἡ ἀπόλυτη προσκόλληση στό ἐγώ, στό στενό ἀτομικό συμφέρον μας ἤ στή φοβερή ἀδιαφορία μας γιά ὅλους τούς ἄλλους· σέ μιά τέτοια ἐποχή ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι “δέν θά φάω στόν αἰώνα κάτι πού καταλαβαίνω πώς εἶναι δυνατόν νά σκανδαλίσει τόν ἀδελφό μου”, ἀκούγεται κάπως παράξενα καί περίεργα» (μακαριστός Μητρ. Δράμας Διονύσιος).

Τό νέο ἦθος τῆς Ἐκκλησίας

Αὐτό εἶναι τό νέο ἦθος πού ἐπαγγέλλεται ὁ Χριστός καί εὐαγγελίζεται ἡ Ἐκκλησία. Τό κριτήριο τῆς στάσης μας στήν κοινωνία νά μήν εἶναι οἱ δικές μας ἀνάγκες, τά δικά μας δικαιώματα καί οἱ διεκδικήσεις, ἀλλά τό τί θέλει ὁ συνάνθρωπος, τί μποροῦμε νά πράξουμε, γιά νά προφυλάξουμε τούς ἀδελφούς. Πῶς θά μπορέσουμε νά ὑποτάξουμε στίς ἐπιθυμίες τους αὐτό πού οἱ Ἅγιοι ὀνομάζουν «ἴδιον θέλημα». Πῶς πρέπει νά ζήσουμε, γιά νά γίνει ἡ ζωή μας ἀφορμή σωτηρίας γιά ἐμᾶς καί γιά τούς συνανθρώπους μας. Ἡ ἀπάντηση σέ ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν τρόπο τῆς ταπεινῆς ἀγάπης. Ὅπως ἔχει γραφτεῖ, «ἀγαποῦν ἀληθινά μονάχα ἐκεῖνοι πού ἔχουν ἀπαρνηθεῖ τό ἐγώ τους». Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾶ, κενώνεται, ὑπομένει, μακροθυμεῖ. Μόνο πού ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, γιά νά εἶναι ἀληθινή, ὀφείλει νά μιμεῖται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, ἡ ὁποία ξεπέρασε τίς ἐξαγγελίες, τίς ὑποσχέσεις καί τά εὐχολόγια καί ἔφθασε μέχρι αὐτῆς τῆς θυσίας.

Αὐτές τίς μικρές θυσίες τοῦ ἰδίου θελήματος γιά τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν μας, τήν ἀποφυγή τοῦ σκανδαλισμοῦ τῆς ἀσθενικῆς πίστης τους καί τήν ἐξασφάλιση τῆς ἰσορροπίας στό πλαίσιο τῆς συνύπαρξής μας μέ τούς ἄλλους, μᾶς καλεῖ νά προτάξουμε σήμερα ὁ Παῦλος.

Ἀσφαλῶς, δέν πρόκειται γιά εὔκολη διαδικασία, ἀφοῦ ἀπαιτεῖ περιορισμό τοῦ ἐγώ μας. Σίγουρα, ὅμως, πρόκειται γιά θεοφιλή κίνηση καί ἐνέργεια πού περικοσμεῖ τόν ἄνθρωπο μέ τό οὐράνιο ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, τό μόνο πού εἶναι ἱκανό νά μετασχηματίσει καί νά σώσει τόν κόσμο.

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ