Η ΑΠΟΣΤΕΓΑΣΗ

 Ὁ Χριστὸς βρίσκεται στὴν Καπερναούμ. Κηρύττει σὲ ἕνα σπίτι, στὸ ὁποῖο ἐπικρατεῖ συνωστισμός. Οὔτε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα δὲν μποροῦσε κάποιος νὰ πλησιάσει, γιὰ νὰ τὸν ἀκούσει. Καὶ τότε, τέσσερις ἄνθρωποι ἀνοίγουν τὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατεβάζουν μπροστὰ στὸ Χριστὸ ἕναν παραλυτικὸ ξαπλωμένο σὲ ἕνα κρεβάτι. Ὁ Χριστὸς θαυμάζει τὴν πίστη τους, τήν δύναμη καί τήν ἐφευρετικότητα πού τούς ἔδωσε, ὥστε συγχωρεῖ ἀρχικὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ καὶ στὴ συνέχεια, διαβλέποντας τὶς ἀντιδράσεις τῶν γραμματέων τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, τὴν σκληροκαρδία καὶ τὴν ἀπιστία τους πρὸς τὸ πρόσωπό του, τοῦ δίνει καὶ τὴν σωματικὴ ὑγεία. Κάνει ἔτσι ὅλους τους παραβρισκόμενους νὰ δοξάσουν τὸ Θεό, ἀναφέροντας ὅτι τέτοια σημεῖα δὲν εἶχαν δεῖ ποτέ.

Μ’ αὐτὴ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση (Μᾶρκ. 2, 1-12) κλείνει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν δεύτερη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν. Ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ προχωρεῖ καὶ μαζί της ὁ καθένας μᾶς καλεῖται νὰ μὴν λησμονήσει τὶς πρῶτες ἡμέρες της. Γιατί, καθὼς ὁ χρόνος μᾶς κάνει νὰ συνηθίζουμε στὴ νηστεία, ταυτόχρονα μᾶς δημιουργεῖ τὸ αἴσθημα τῆς ἐπανάπαυσης. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ προβολὴ τῶν πνευματικῶν μορφῶν τῆς πίστης μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Γιὰ νὰ συνδυάσουμε τὰ νοήματα τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὸν βίο τῶν ἁγίων καὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὸν πνευματικὸ ἀγώνα. Εἶναι στάδιο ἡ Σαρακοστή. Νικητὴς ἐξέρχεται ὅποιος ἀντέξει μέχρι τὸ τέλος.

Οἱ γραμματεῖς καί οἱ παρατηρητές

Σημεῖο κλειδί ἡ ἀποστέγαση! Αὐτή δέν τήν ἔκαναν οἱ γραμματεῖς, ἄνθρωποι μέ κλειστή τήν στέγη τῆς ψυχῆς τους, πού δέν ἀφήνουν τὸ φῶς τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ νὰ εἰσέλθει καὶ νὰ τοὺς φωτίσει. Δὲν ἐπιτρέπουν σὲ ἄλλους νὰ χωρέσουν στήν καρδιά τους, ἀλλὰ γεμίζουν μὲ τὴν αἴσθηση τῆς αὐτάρκειας ὅτι εἶναι καλά. Ἡ στάση τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐξασφάλισαν τὴν θέση τους στὸ σπίτι δείχνει ὅτι ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ τὸν Χριστὸ τὸν θέλουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἐὰν ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ τὸν δοῦνε, νὰ τὸν ἀκούσουν, νὰ τὸν γνωρίσουν, νὰ γιατρευτοῦν ἀπὸ ἐκεῖνον. Δέν θέλουν νά μοιραστοῦν τόν Χριστό μέ ἄλλους, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ψυχὴ τους νὰ μοιάζει μὲ χῶρο φαρισαϊκό, ποὺ θέλει τὸ Θεὸ πρὸς ἀτομικὴ δόξα καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ τὸν ἐμποδίσει νὰ λάμψει ἐνώπιον τοῦ κόσμου καὶ τῶν ἄλλων.

Ἡ πέτρινη καρδιά

Ἀποστέγαση χρειαζόμαστε καὶ σὲ σχέση μὲ τοὺς ἐμπαθεῖς λογισμοὺς καὶ τὶς ἐπιθέσεις τῆς ἁμαρτίας ποὺ κάνουν τὴν καρδιὰ μας «πέτρινη». Μᾶς κάνουν νὰ ἀσχολούμαστε μόνο μὲ τὸν ἑαυτό μας. Μᾶς κάνουν νὰ βλέπουμε τοὺς ἄλλους ὡς ἀντικείμενα πρὸς χρῆσιν. Νὰ κοιτᾶμε νὰ πάρουμε ἀπὸ αὐτούς, νὰ τοὺς ἐξουσιάσουμε, νὰ τοὺς κατακρίνουμε, νὰ ἁμαρτήσουμε μαζί τους. Καὶ πετρώνει ἡ ψυχή μας, γιατί δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε ἀληθινὴ χαρὰ στὴ ζωή μας. Τὸ κυνήγι τῆς ἐξουσίας, τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαυτίας εἶναι μία πλάνη. Δίνει τὴν ψευδαίσθηση πὼς μόνο ἔτσι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ βρεῖ τὴν χαρά, ἀλλὰ ὑπονομεύει τὴν δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ δεῖ τὸν κόσμο πνευματικά. Καὶ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ βρίσκεται στὴν κοινωνία μὲ τὸ Θεό, στοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ καθιστοῦν τὴν ὕπαρξή μας «σάρκινη», δηλαδὴ εὐαίσθητη, δοτική, ἀγαπητική, ἀνοιχτὴ στὴν μακροθυμία καὶ τὴν συγχωρητικότητα τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἐμεῖς «ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν» (Ματθ. 6,12), νικώντας τούς μάταιους λογισμούς!

Τό κοσμικό πνεῦμα

Ἀποστέγαση χρειαζόμαστε καὶ σὲ σχέση μὲ τὸν ἴδιο τὸν κόσμο. Νοῦς καί καρδιά ἔχουν ἀπορροφηθεῖ ἀπό τίς προτάσεις τοῦ κοσμικού τρόπου ζωής. Ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀνομία, ὁ τρόπος τῆς ἐποχῆς μας ποὺ στηρίζεται στὰ δικαιώματά μας καὶ ἀμνηστεύει δικαιολογώντας κάθε παρεκτροπή μας, μᾶς δείχνει ὅτι ἡ στέγη τῆς ὑπάρξεώς μας εἶναι κλειστὴ στὸ Θεό, τὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ἀγάπη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποστέγαση ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει ἡ προσευχή, ἡ ἄσκηση, ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους, ἀποτελεῖ κλειδὶ γιὰ νὰ μπορέσει ὁ Χριστὸς νὰ φωτίσει τὴν ὕπαρξή μας καὶ νὰ τὴν μεταμορφώσει.

Ὁ παραλυτικός της Καπερναοὺμ δὲν μποροῦσε νὰ ἀποστεγάσει ὁ ἴδιος τὸ σπίτι στὸ ὁποῖο βρισκόταν ὁ Χριστός. Εἶχε ὅμως τέσσερις φίλους του κοντά του. Ἄραγε, ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς σὲ ποιὸν μοιάζει; Στὸν παραλυτικὸ ἢ στοὺς φίλους του; Ἢ μήπως μοιάζουμε στοὺς παρατηρητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀποστέγασης ἤ, ἀκόμη χειρότερα, στοὺς γραμματεῖς πού κατέκριναν; Ἂς δώσει ὁ καθένας μας τὴν ἀπάντηση, καθὼς προχωρᾶ ἡ Μεγάλη Σαρακοστή, μέ τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων μας.