Καθημερινά εργαζόνταν στη Μονή (Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Αιγαλείας) τριάντα έως σαράντα άνθρωποι, οι οποίοι έπρεπε κάθε Σάββατο να πληρωθούν. Επιπλέον εκτός από το κόστος για τα υλικά οικοδομής, χρειαζόταν σημαντικό χρηματικό ποσό για την ασφάλιση των εργαζομένων. Το Μοναστήρι δεν είχε έσοδα ούτε κινητή ή ακίνητη περιουσία, εντούτοις οι εργασίες προχωρούσαν χωρίς να διακόπτονται. Κατά τη διάρκεια της ανοικοδομήσεως η Αδελφότητα έζησε κυριολεκτικά ένα θαύμα. Ο Σεβασμιώτατος έλεγε στους πιστούς: «άν θέλετε να δείτε σήμερα ένα θαύμα, δέστε πως κτίζεται αυτό το Μοναστήρι. Είναι ένα παρατεινόμενο θαύμα».
Κύριος συντελεστής του θαύματος αυτού ήταν ο π. Ευσέβιος, ο οποίος είχε εμπιστευτεί τη Μονή στην προστασία και τις πρεσβείες του Αγίου Ιωάννου. Είχε εκπληκτική αισιοδοξία και πίστη. Εκεί που οι αδελφές έβλεπαν σκοτάδι, εκείνος έβλεπε φως. Εκεί που έβλεπαν στενότητα και δυσκολία, εκείνος έβλεπε ευρυχωρία. Γνωρίζοντας το μέγεθος του έργου εκείνες δειλιούσαν, ο Γέροντας όμως βλέποντας με τα μάτια της καθαρής του ψυχής τη σκέπη και την πρόνοια του Θεού να τους κυκλώνει, τις στήριζε με λόγια προφητικά:
«Και πίστευα και πιστεύω ότι το Μοναστήρι θα προχωρήσει, διότι είναι η αγάπη του Θεού, είναι η αγάπη του Αγίου Ιωάννου. Είναι κοινή υπόθεση όλων των πιστών. Ο Άγιος Ιωάννης που τόσα χρόνια εθλίβετο για την εγκατάλειψη της Μονής, θα το κτίσει το Μοναστήρι του. Εκείνος προπορεύεται να το πιστεύουμε αυτό με πλήρη πεποίθηση. Αν εδώ στη γη ήταν ο Μαθητής της Αγάπης, εκεί κοντά στο Χριστό τι θα είναι; Θα έχει ιδιαιτέρα θέση. Σ’ εκείνον ανέθεσε από το Σταυρό την προστασία της Μητέρας Του…
Είναι κοντά μας ο Άγιος και ενδιαφέρεται περισσότερο από μας για το Μοναστήρι. Μάλιστα εκείνος βλέπει βαθύτερα και δέεται πιό πολύ για το ατομικό Μοναστήρι, για το ατομικό κτίσιμο… Αφουγκράζεται, παρακολουθεί τη ζωή μας αν είναι οσιακή και μας βοηθάει. Να προηγείται το κτίσιμο του ατομικού Μοναστηριού. Τον εαυτό μας να φτιάχνουμε, το μέσα Μοναστήρι. Να αποτελούμε εμείς πρώτα Μοναστήρι άγιο, άγιο, άγιο. Και το άλλο προχωράει μιά χαρά, εφόσον το λέει το στόμα του Θεού: “Ζητείτε πρώτον τη Βασιλεία του Θεού και την Δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».
Η προσευχή του άνοιγε τους κρουνούς των θείων ευλογιών. Αρχιτέκτονες, μηχανικοί και μηχανολόγοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους εντελώς δωρεάν μέχρι το τέλος. Κάθε εβδομάδα οικονομούσε ο Θεός να συγκεντρώνονται τόσα χρήματα όσα ήταν απαραίτητα για τα έξοδα της οικοδομής. Ποτέ δεν είχαν περίσσευμα αλλά και το έργο συνεχιζόταν χωρίς διακοπή. Ο ίδιος ο Γέροντας έλεγε με συγκίνηση:
«Βοηθούν το Μοναστήρι μας ευσεβείς άνθρωποι από το υστέρημά τους. Γι’ αυτό ευλογεί ο Θεός». Άλλοτε πάλι: «Όποιους ο Άγιος Ιωάννης θεωρεί άξιους της εμπιστοσύνης Του, τους φωτίζει να βοηθήσουν το Μοναστήρι του».
Δεν μιλούσε ποτέ στους πιστούς για την οικονομική δυσχέρεια την οποία αντιμετώπιζε η Μονή λόγω της οικοδομής. Δεν παραπονιόταν προκειμένου να λάβει κάτι από τους ανθρώπους. Αντίθετα αν κάποιος τον ρωτούσε πως αντεπεξέρχονται στα τόσα έξοδα του κτηρίου, απαντούσε μ’ ένα χαριτωμένο τρόπο:
«Ο Άγιος Ιωάννης είναι πλούσιος. Έχει ένα ιδιαίτερο ταμείο για μας και μόλις παρουσιάζεται μιά ανάγκη μας δίνει».
- Γέροντα, θα νομίσουν οι άνθρωποι ότι έχουμε χρήματα και δεν θα βοηθούν πλέον, του είπε κάποτε μιά αδελφή.
- Έχουμε, πως δεν έχουμε; Απάντησε εκείνος με βεβαιότητα. Στην Προσκομιδή κουβεντιάζω με τον Άγιο Ιωάννη και μου λέει: «Άσ’ τες αυτές ν’ ανησυχούν. Εγώ θα το κτίσω το Μοναστήρι».
ΠΗΓΗ: “Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης «επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος»”, εκδ. Ι. Μ. Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Αιγιαλείας, σελ. 497- 498
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου