Ήταν τέτοιες μέρες του Μαίου του 2005, κάτω στην Δάφνη του Αγίου Όρους αμέτρητος κόσμος, ο καιρός βοηθούσε τους επισκέπτες. Όλοι μαζεμένοι στο καφενείο για λιγο νερό, σκιά και κάνα κάφε.
Άλλοι έβγαιναν από το Όρος, κι άλλοι έμπαιναν. Εγώ με καλή παρέα έφευγα από το Όρος μετά από ένα μικρό αλλά απερίγραπτο διήμερο. Αυτός έμπαινε. Ξαφνικά ο φίλος μου λέει στο αυτί : "Ο Σιατίστης, πάμε να πάρουμε την ευλογία του". Πήγα από πίσω μη γνωρίζοντας πολλά. Όταν έφτασα μπροστά του αντί για ευλογία του έβαλα εδαφιαία μετάνοια, δεν ξέρω γιατί, σαν να μην το έκανα εγώ, πρώτη φορά στην ζωή μου έκανα τέτοιο πράγμα σε άνθρωπο.
Φεύγοντας μου λέει πάλι ο φίλος : "Τι έκανες ρε;",
"Δεν ξέρω πως το έκανα" του απήντησα.
Αργότερα έμαθα για τα γεγονότα στην συνάντηση της φωτογραφίας. Άλλος φίλος ήταν παρόν και μας τα είπε όλα. Εκεί που συναντιούνται οι Άγιοι δεν ευλόγησε ο Θεός να είμαι μπροστά.
Ήταν το τελευταίο του καλοκαίρι επί γης και η πρώτη και τελευταία φορά που τον συνάντησα.
Εν καιρώ έμαθα και ποιος ήταν ο Αντώνιος Σιατίστης, και τότε κατάλαβα γιατί του έβαλα εδαφιαία μετάνοια....Άγιος.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου