Μιμητὲς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων

 Στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή, ἀπὸ τὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους Ἐπιστολή, ἀκούσαμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ περιγράφει τὶς δυσμενεῖς συνθῆκες τῆς πολυτάραχης ζωῆς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετώπιζαν στὴν ἐπιτέλεση τοῦ ὑψηλοῦ ἔργου τους.

1. Ζωὴ κακοπάθειας

«Ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους». Ὁ Θεός, δηλαδή, παρουσίασε ἐμᾶς τοὺς Ἀποστόλους στὰ μάτια τοῦ κόσμου ὡς τελευταίους, ὡς κατάδικους ποὺ πρόκειται νὰ θανατωθοῦν, τονίζει ὁ μέγας Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν. Γίναμε θέαμα στοὺς ἀγγέλους καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Μᾶς θαυμάζουν οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, ἐνῶ μᾶς περιφρονοῦν καὶ μᾶς χλευάζουν οἱ ἄπιστοι. Ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι θεωρούμαστε ἀπὸ τοὺς ἄπιστους ἀνόητοι γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ἐσεῖς ὅμως οἱ πιστοὶ θεωρεῖσθε φρόνιμοι. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀσθενεῖς καὶ καταδιωκόμαστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐσεῖς ὅμως εἶσθε ἰσχυροί, διότι δὲν σᾶς βρῆκε κάποιος πειρασμός. Ἐσεῖς εἶσθε ἔνδοξοι· ἐμεῖς ἀντίθετα εἴμαστε περιφρονημένοι.

«Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ δι­ψῶ­μεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀ­στατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί». Πεινοῦμε καὶ ὑποφέρουμε ἀπὸ δίψα στὶς περιοδεῖες μας, ὑποφέρουμε ἀπὸ τὸ ψύχος, δεχόμαστε κακομεταχειρίσεις ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ δὲν παραμένουμε σὲ μόνιμη κατοικία, ἀλλὰ διαρκῶς περιπλανιόμαστε ἐδῶ κι ἐκεῖ. Κοπιάζουμε δουλεύοντας μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια.

Τί παράδοξο! Οἱ Ἀπόστολοι, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπολαμβάνουν κάθε εὐκολία καὶ ἄνεση στὸ ἱερὸ ἔργο τους ἀπὸ τὸν πανάγαθο Θεό, τὸν Ὁποῖο κήρυτταν, αὐτοὶ ποὺ θὰ ἦταν δίκαιο νὰ τιμῶνται καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸν ἀτίμητο θησαυρὸ τῆς πίστεως, τὸν ὁποῖο τοὺς παρέδωσαν, αὐτοὶ ἔγιναν τὸ πιὸ ἀξιοκαταφρόνητο θέαμα τῶν ἀνθρώπων. Ἀντιμετώπισαν ἀπερίγραπτες δυσκολίες, προκειμένου νὰ ἐπιτελέσουν τὴν ὕψιστη ἀποστολή τους. Κακοπάθησαν, διώχθηκαν, στερήθηκαν. Ἔζησαν ζωὴ σκληρή, γεμάτη πόνο καὶ ἔκαναν ὑπομονή. Δὲν γνώρισαν ἄνεση, δὲν ζήτησαν καλοπέραση, δὲν πόθησαν ἐπίγειες ἀπολαύσεις.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι καὶ στὴ δική μας ζωὴ κάποτε ἐρχόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ τὸν κόπο, τὸν πόνο, μὲ τὴν ἀδικία καὶ τὸν διωγμό. Εἴτε αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ κάποια πολυώδυνη ἀσθένεια, εἴτε ἀπὸ κάποια ἀδικία στὴν ἐργασία μας, εἴτε ἀπό τὴ διασάλευση τῆς ἁρμονικῆς συνυπάρξεως στὴν οἰκογένεια. Ἐπιτρέπει κάποτε ὁ Θεὸς νὰ ξεπροβάλει στὴν πορεία μας κάποια δυσκολία, ἕνα ἐμπόδιο, ἕνας πειρασμός. Εἶναι ὁπωσδήποτε ἕνας ἀγώνας ἡ ζωὴ αὐτή.

Ὅμως στὸν ἀγώνα αὐτὸ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μᾶς ἐμπνέουν μὲ τὸ παράδειγμά τους. Μᾶς προτρέπουν νὰ μὴ δυσφοροῦμε στὶς δυσκολίες, νὰ μὴν κλονιζόμαστε, ὅταν τὰ πράγματα ἔρχονται διαφορετικὰ ἀπὸ ὅ,τι προγραμματίζαμε, νὰ μὴν παραιτούμαστε ἀπὸ τὸν ἀγώνα μας, ὅταν ἔχουμε ἐμπόδια σὲ αὐτόν, ὅταν δεχόμαστε πολεμικὴ σὲ κάποιο ἱερὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελοῦμε· ἀλλὰ νὰ κάνουμε ὑπομονή, ἔχοντας πλήρη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Ὅσο περισσότερος εἶναι ὁ κόπος μας, τόσο λαμπρότερο θὰ εἶναι καὶ τὸ στεφάνι ποὺ θὰ λάβουμε ἀπὸ τὸν ἀγωνοθέτη Κύριο.

2. Μὲ συγχωρητικότητα καὶ ἀγάπη

Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ἀποτυπώνεται ἀκόμη περισσότερο τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. «Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν· διωκόμενοι ἀνεχόμεθα· βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν», σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἐνῶ μᾶς βρίζουν καὶ μᾶς περιγελοῦν, ἐμεῖς ὄχι μόνο δὲν τοὺς ἐκδικούμαστε, ἀλλὰ εὐχόμαστε τὸ καλό τους. Ἐνῶ μᾶς καταδιώκουν, δείχνουμε ἀνοχὴ στοὺς διῶκτες μας. Ἐνῶ μᾶς συκοφαντοῦν, ἀπαντοῦμε μὲ λόγια γλυκὰ καὶ παρηγορητικά. Ἔχουμε καταντήσει σὰν σκουπίδια τοῦ κόσμου καὶ ἀποβράσματα τῆς κοινωνίας.

Δὲν θέλω μ᾿ αὐτὰ ποὺ σᾶς γράφω νὰ σᾶς ντροπιάσω, συνεχίζει, ἀλλὰ σᾶς συμβουλεύω σὰν παιδιά μου ἀγαπητά. Σᾶς συμβουλεύω μὲ πατρικὴ στοργή. Ἔχετε ἴσως πολλοὺς παιδαγωγοὺς καὶ δασκάλους στὴ χριστιανικὴ ἀλήθεια. Πατέρα πνευματικὸ ὅμως ἔχετε μόνο ἐμένα. Διότι ἐγώ, μὲ τὴ Χάρι ποὺ μοῦ ἔδωσε ἡ κοινωνία καὶ ἡ σχέση μου μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, σᾶς γέννησα πνευματικὰ μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶμαι πατέρας σας, σᾶς παρακαλῶ νὰ γίνετε μιμητές μου.

Εἶναι ὄντως ἀξιοθαύμαστη ἡ συγχωρητικότητα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ὄχι μόνο δὲν κρατοῦσαν κακία καὶ δὲν ἀνταπέδιδαν τὶς λοιδορίες καὶ τὶς συκοφαντίες τῶν διω­κτῶν τους, ἀλλὰ ἐπιπλέον ἔδειχναν ἀγάπη. Εὐγνωμονοῦσαν τοὺς διῶκτες τους σὰν νὰ ἦταν μεγάλοι τους εὐεργέτες.

Αὐτὸ τὸ παράδειγμά τους καλούμαστε νὰ ἀκολουθήσουμε κι ἐμεῖς ὡς μιμητές τους. Ὁπωσδήποτε ὑπάρχουν ἄνθρωποι στὸ περιβάλλον μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς προκαλοῦν δυσκολίες μὲ τὴ συμπεριφορά τους. Κάποτε ἡ συν­εργασία καὶ ἡ συμβίωση μαζί τους καθιστᾶ τὴ ζωή μας μαρτυρική. Ἂς συγχωροῦμε παρόλα αὐτὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὶς ἰδιοτροπίες τους. Ἂς τοὺς ἀπαντοῦμε μὲ ἀγάπη σὲ ὅσες δυσ­κολίες μᾶς προξενοῦν μὲ τὰ λόγια καὶ τὶς πράξεις τους, σὰν νὰ πρόκειται γιὰ μεγάλους εὐεργέτες μας. Εἶναι εὐεργέτες μας! Διότι, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν, μᾶς δίνουν μιὰ χρυσὴ εὐκαιρία: νὰ γίνουμε μιμητὲς τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐπάνω στὸν Σταυρὸ ἔδειξε τὴ μεγάλη μακροθυμία του, προσευχόμενος γιὰ τοὺς σταυρωτές του.