Έφτασε η μέρα που τιμάται ο φυτευτής!

 Έφτασε η μέρα που τιμάται ο φυτευτής! Ποιος είναι ο φυτευτής; Μα ποιος άλλος παρά ο «πρώτος μετά τον Ένα», ο αεικίνητος και ακαταπόνητος, ο Μέγας Απόστολος των Εθνών, ο Παύλος;

Και γιατί τον αποκαλώ φυτευτή; Ο ίδιος χρησιμοποιεί για τον εαυτό του το όνομα αυτό. Στην πρώτη προς Κορινθίους Επιστολή του:

«Εγώ εφύτευσα, Απόλλως επότισεν, αλλ' ο Θεός ηύξανεν».

Δηλαδή:

«Eγώ φύτεψα, ο Aπολλώς πότισε, μα την αύξηση την πραγματοποιούσε ο Θεός».

Για ν' αξιολογήσει αμέσως μετά το έργο του με τις εξής φράσεις:

«Ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ' ο αυξάνων Θεός».

Δηλαδή:

«Eπομένως, ούτε αυτός που φυτεύει είναι κάτι ούτε αυτός που ποτίζει, αλλά ο Θεός που δίνει την αύξηση».

 Κι αν εκείνος, με τη βαθιά του ταπείνωση, έβλεπε τόσο ασήμαντη την προσφορά του στο έργο της διαδόσεως και επικρατήσεως της Αλήθειας, όλος ο Χριστιανικός κόσμος του αναγνωρίζει την σημαντική συμβολή του στο να οδηγηθεί από το σκότος στο Φως και ν' απολαύσει τις ιδιαίτερες ευλογίες Του Θεού.

«Εγώ εφύτευσα». Δεν ήταν από την αρχή τέτοιος. Ήρκεσε όμως μία δυναμική αποκάλυψη Του Υιού Του Θεού προς τον πρώην διώκτη Σαύλο στον δρόμο της Δαμασκού, για να τον μεταβάλει σε θερμό της Πίστεως κήρυκα και διδάσκαλο του Ευαγγελίου.

  Ποιος ποτέ θα καταφέρει να διηγηθεί «τα κατά πόλιν δεσμά και τας θλίψεις» του Αποστόλου Παύλου, που υπέφερε για να φυτεύσει την Αλήθεια της Ορθοδοξίας στις καρδιές των Ιουδαίων και των ειδωλολατρών; 

  Ή να περιγράψει «τους κόπους, τους μόχθους, τας αγρυπνίας, τας εν λιμώ και δίψει κακοπαθείας, τας εν ψύχει και γυμνότητι», όπως θ' ακούσουμε απόψε, στα στιχηρά ιδιόμελα του Εσπερινού της εορτής των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων, πως υπέστη ο Παύλος, για να ριζώσει το ευαγγελικό μήνυμα εκεί που η άγνοια και το ψέμα είχαν στήσει τον θρόνο τους;

  Με υποτυπώδη μέσα συγκοινωνίας, οδοιπόρος ως επί το πλείστον, ανάμεσα σε χιλιάδες κινδύνους και ταλαιπωρίες, περιοδεύει, κινείται συνεχώς, διέρχεται οροσειρές, διαπλέει θάλασσες, συλλαμβάνεται, μαστιγώνεται, φυλακίζεται, για να μην αφήσει πόλη στην Παλαιστίνη και στη Μικρά Ασία, στην Κύπρο και στην Ελλάδα μας, που να μη την επισκεφθεί και να μη μεταδώσει το χαρμόσυνο μήνυμα της δια Του Χριστού σωτηρίας των ανθρώπων. Ιεροσόλυμα, Αντιόχεια, Πέργη, Αντιόχεια της Πισιδίας, Ικόνιο, Δέρβη, Λύστρα, Φρυγία, Γαλατική χώρα, Τροία, Φίλιπποι, Αμφίπολη, Απολλωνία, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Αθήνα, Κόρινθος, Έφεσος, Καισαρεία της Παλαιστίνης και τέλος Ρώμη, δέχτηκαν την ευεργετική σκαπάνη του φυτευτή Του Χριστού. Τι σημασία έχει για εκείνον κι αν λιθοβολείται στα Λύστρα και φτάνει μια ανάσα απ' τον θάνατο; Αν ξυλοκοπείται και ραβδίζεται στους Φιλίππους; Αν δύο ολόκληρα χρόνια περνά στις φυλακές της Καισαρείας κι άλλα δύο σ' εκείνες της Ρώμης;

  «Εγώ εφύτευσα». Kαι το άξιο πολλής προσοχής είναι τούτο: Δεν προφτάνει να φυτεύσει ο δραστήριος και Θεοφώτιστος φυτευτής και η φυτεία μεγαλώνει και γεμάτη ζωή που της χαρίζει ο Αυξάνων Θεός, σκορπίζει την ευωδία της ολόγυρα και ομορφαίνει τον κατάξερο από την άγνοια της πνευματικής ζωής τότε κόσμο.

Φυτεία, την οποία εφύτευσε το άγιο χέρι του Αποστόλου Παύλου, είναι και η δική μας Εκκλησία, η Εκκλησία της Ελλάδος.

 Εκείνος μετέδωσε στους ειδωλολάτρες προγόνους μας την Μόνη Αλήθεια. Και σήμερα, 2000 χρόνια μετά την ίδρυσή της, τι μας ζητάει; Να φροντίσουμε να καρποφορήσουμε καρπό πίστεως, αρετής και αγιότητας. Έντονη, επιβλητική και ζωηρή ακούγεται η παραγγελία του προς όλους εμάς, από την Προς Φιλιππησίους Επιστολή του:

«Το λοιπόν, αδελφοί, όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, εί τις αρετή και εί τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε. Α και εμάθετε και παρελάβετε και ηκούσατε και είδετε εν εμοί, ταύτα πράσσετε. Και ο Θεός της Ειρήνης, έσται μεθ' υμών».

Δηλαδή:

«Αδελφοί μου, όσα είναι αληθινά, όσα είναι σεμνά, όσα είναι δίκαια, όσα είναι καθαρά, όσα είναι προσφιλή, όσα έχουν καλή φήμη, αν υπάρχει κάποια αρετή κι αν υπάρχει κάποιος έπαινος, αυτά να συλλογίζεστε. Eκείνα που μάθατε και παραλάβατε και ακούσατε και είδατε σε μένα, αυτά να κάνετε. Και ο Θεός της Ειρήνης θα είναι μαζί σας».