Ἀπό τή φυλακή τῆς Ρώμης

1. Δέσμιος γιὰ τὸν Χριστὸ

Ἀπὸ τὴ φυλακὴ τῆς Ρώμης μᾶς μίλησε σήμερα ὁ μέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, Παῦλος. Στὴν ἀρχὴ τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ποὺ ἀκούσαμε, ἀπὸ τὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολή του, ἀναφέρεται μὲ σεμνὴ καύχηση στὴ φυλάκιση ποὺ δέχθηκε γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ», γράφει στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἐφέσου. Δηλαδή, σᾶς παρακαλῶ ἐγὼ ποὺ εἶμαι φυλακισμένος γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Γιὰ νὰ δώσει βαρύτητα στὸν λόγο του, στὰ γραφόμενά του, δὲν ἐπικαλεῖται τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἀποστόλου. Δὲν ἐπικαλεῖ­ται τὰ ὑπερφυσικὰ ὁράματα ποὺ τοῦ ἀ­πο­κάλυψε ὁ Κύριος, τὰ συγκλονιστικὰ θαύματα ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε ἐπιτελέσει. Δὲν ὑπενθυμίζει τὸν ἀριθμὸ τῶν Ἐκκλησιῶν ποὺ ἵδρυσε κατὰ τὶς ἀποστολικὲς περιοδεῖες του, οὔτε τὸ πλῆθος τῶν εἰδωλολατρῶν ποὺ μετεστράφησαν ἀπὸ τὰ κηρύγματά του. Δὲν προβάλλει τὶς ἐπιτυχίες του, ἀλλὰ τὴ φαινομενικὴ ταπείνωσή του. Αὐτὸ θεωρεῖ ὡς τὸν πιὸ τιμητικὸ ἔπαινό του, τὸ πιὸ πολύτιμο παράσημό του. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὑπογραμμίζει ὅτι ἡ ἁλυσίδα τῶν δεσμῶν τοῦ θείου Ἀποστόλου εἶναι πολυτιμότερη ἀπὸ κάθε ἄλλο κόσμημα, ἀπὸ κάθε χρυσὴ ἁλυσίδα: «Ἡ τοῦ Παύλου ἅλυσις πάσης σειρᾶς χρυσῆς κοσμιωτέρα ἐστί» (ΕΠΕ 20, 628).

Μᾶς διδάσκει ἔτσι ὁ ἔνθεος κήρυκας τοῦ Χριστοῦ ὅτι ἡ ὑψηλότερη τιμὴ ποὺ μπορεῖ νὰ δεχθεῖ κάποιος Χριστιανὸς εἶναι τὸ νὰ πάσχει γιὰ τὸν Χριστό· τὸ νὰ δέχεται γιὰ τὴν πίστη του εἰρωνικὰ σχόλια, περιφρονήσεις ἀπὸ τὸ περιβάλλον του, ἀδικίες στὴν ἐργασία του, ἴσως κάποτε καὶ τὴ στέρηση τῆς ἐλευθερίας του. Τότε ἀποδεικνύει μὲ ἔργα ὅτι εἶναι πρά­γματι ἀκόλουθος τοῦ Ἐσταυρωμένου.

2. Ἄξιοι τῆς κλήσεως

Κάνει ὅμως ἐντύπωση στὴ συνέχεια καὶ ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο ἀπευθύνει τὴν ἔκκλησή του ὁ ἀπόστολος Παῦλος. «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε». Σᾶς παρακαλῶ, γράφει στοὺς Ἐφεσίους, νὰ πορευθεῖτε καὶ νὰ ζήσετε μὲ τρόπο ἄξιο τῆς ὑψηλῆς κλήσεως ποὺ σᾶς ἔκανε ὁ Θεός.

Ἐνῶ ἕνας συνήθης φυλακισμένος παρακαλεῖ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμά του ἢ ζητεῖ κάποια βοήθεια, κάποια ὑλικὴ ἐνίσχυση στὶς στερήσεις του, ἀντιθέτως ὁ θεῖος Ἀπόστολος δὲν σκέπτεται τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν συνέχει κάτι πολὺ ἀνώτερο: νὰ ἀνταποκριθοῦν οἱ Ἐφέσιοι στὴν κλήση ποὺ τοὺς ἔκανε ὁ Κύριος. Νὰ πορευθοῦν, δηλαδή, σύμφωνα μὲ τὴν ἰδιότητά τους ὡς Χριστιανοί, σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, ἐναρμονισμένοι μὲ τὶς ὁδηγίες ποὺ κι ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος τοὺς εἶχε δώσει.

Ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἐμᾶς ὁ Κύριος ἔχει ἀπευθύνει ἀντίστοιχη ἱερὴ κλήση. Μᾶς ἔχει καλέσει νὰ γίνουμε ἅγιοι, υἱοί Του ἀγαπημένοι, κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του, αἰώνιοι πολίτες τοῦ οὐρανοῦ. Μᾶς ἔχει καλέσει σὲ κάτι τόσο ὑψηλὸ καὶ σπουδαῖο. Ἂς μὴν ἀρκούμαστε, λοιπόν, σὲ μία τυπικὴ πνευματικὴ ζωή, σὲ ἕναν ἐκκλησιασμὸ τὴν Κυριακὴ καὶ στὴν ἀποφυγὴ κάποιων θανάσιμων ἁμαρτημάτων. Ἀλλὰ νὰ συμπεριφερόμαστε μὲ ταπεινοφροσύνη, μὲ πραότητα, μὲ μακροθυμία καὶ ὑπομονή. Νὰ ἀνεχόμαστε μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας τὰ ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου, ὅπως συμβουλεύει συγκεκριμένα ὁ Ἀπόστολος. Ὅλη ἡ ζωή μας, ἡ κάθε πράξη καὶ ἐπιθυμία μας νὰ εἶναι ἄξια τῆς θείας αὐτῆς κλήσεως. Ὅλα νὰ ἀποβλέπουν στὰ ἄφθαρτα καὶ αἰώνια ἀγαθὰ τοῦ οὐρανοῦ.

3. Ὅλοι ἕνα

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει στὴ συν­έχεια καὶ τὴν ἑνότητα ποὺ πρέπει νὰ χαρακτηρίζει τοὺς Χριστιανούς. «Σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης». Δηλαδή, νὰ καταβάλλετε κάθε προσπάθεια, προκειμένου νὰ διατηρεῖτε τὴ μεταξύ σας ἑνότητα, μὲ τὴν ὁποία σᾶς ἕνωσε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, χρησιμοποιώντας ὡς σύνδεσμο τὴν εἰρήνη, ἡ ὁποία θὰ σᾶς δένει ὅλους μαζὶ σὲ ἕνα.

Πόση ἀνάγκη ἔχει σήμερα ὁ κόσμος μας τὴν ἑνότητα, γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος! Πόλεμοι καὶ αἱματηρὲς συρράξεις συμβαίνουν σὲ πολλὰ μέρη τοῦ πλανήτη, ἐνῶ οἱ ἁρμόδιοι ὀργανισμοὶ γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἑνότητα τῶν ἐθνῶν παρακολουθοῦν ἀπαθεῖς. Διαι­ρέ­­σεις καὶ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία μας. Τὰ κόμματα ὑπηρετοῦν τὰ συμφέροντά τους καὶ οἱ διάφορες μερίδες ἀνθρώπων ὑπερασπίζονται τὰ δικαιώματά τους. Διχόνοια ὅμως παρατηρεῖται καὶ μέσα στὶς οἰκογένειες. Καθημερινὰ φαινόμενα εἶναι οἱ ἐντάσεις, οἱ φωνές, ἀκόμη καὶ ἡ βία.

Δικαίως λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία μας εὔ­χεται σὲ κάθε θεία Λειτουργία «ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Μέσα στὴν Ἐκκλησία διασφαλίζεται ἡ ­ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων, διότι ὁ κάθε πιστὸς δὲν ἐνεργεῖ ὡς ἄτομο, ἀλλὰ ὡς μέλος τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἀποσκοπεῖ στὶς προσωπικές του ἐπιδιώξεις, ἀλλὰ στὴν εὐεργεσία τοῦ ἀδελφοῦ του. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση εἶναι τὰ συστατικὰ τῆς ἑνότητας. Αὐτὲς τὶς ἀρετὲς ἂς καλλιεργοῦμε κι ἐμεῖς γιὰ νὰ διατηροῦμε τὴ μεταξύ μας ἑνότητα· γιὰ νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα.