1. Κορυφαῖοι Ἅγιοι
Σήμερα τελοῦμε τὴ Σύναξη τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων. Δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία συνάγεται γιὰ νὰ τιμήσει τοὺς Δώδεκα Μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι εἶναι οἱ μεγαλύτεροι Ἅγιοι τῆς Πίστεώς μας. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἑορτὴ καὶ τὴν ξεχωριστὴ τοῦ καθενὸς μέσα στὸ ἔτος, τιμῶνται καὶ τὴν Πέμπτη κάθε ἑβδομάδος!
Κλήθηκαν κατ᾿ εὐθείαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο· τὰ ἄφησαν ὅλα καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Ὁ Κύριος τοὺς δίδασκε τὶς θεῖες ἀλήθειες συστηματικὰ καὶ ἰδιαιτέρως. Ὑπῆρξαν αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι μάρτυρες τῆς δημόσιας δράσεώς Του καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀπεστάλησαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο στὰ πέρατα τῆς γῆς. Πράγματι, ὑποβλήθηκαν σὲ πάρα πολλοὺς κόπους καὶ μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ διέδωσαν τὴν ἀληθινὴ Πίστη στὸν ἑλληνορωμαϊκὸ κόσμο καὶ πέρα ἀπὸ αὐτόν. Μαρτύρησαν δὲ κατὰ τὴν ἱεραποστολική τους δράση ὅλοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο.
Τὸ χάρισμά τους ἦταν τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα. Τὸ κύρος τους ἦταν ἐξαιρετικὰ μεγάλο στὴν πρώτη Ἐκκλησία καὶ τὸ ἀξίωμά τους μοναδικό. Κατὰ τὴ μαρτυρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶναι οἱ δώδεκα θεμέλιοι τῆς Ἐκκλησίας (βλ. Ἐφ. β´ 20, Ἀποκ. κα´ [21] 14)! Γι᾿ αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ τιμοῦμε τὴ μνήμη τους μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη καὶ νὰ ζητοῦμε μὲ πίστη τὶς πρεσβεῖες τους, ἐπειδὴ ἔχουν μεγάλη παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
2. Ἀνάγκη γιὰ πνευματικοὺς ἐργάτες
Στὴν ἀρχὴ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελικοῦ Ἀναγνώσματος ἀκούσαμε ὅτι ὁ Κύριος ἔνιωσε βαθιὰ συμπάθεια γιὰ τὸν λαό, διότι οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἀποκαμωμένοι καὶ παραμελημένοι πνευματικὰ σὰν πρόβατα ποὺ δὲν εἶχαν ποιμένα. Γι᾿ αὐτὸ κάποτε εἶπε στοὺς Μαθητές Του: «Τὰ στάχυα τὰ ὥριμα γιὰ θερισμὸ εἶναι πολλά, ἐνῶ οἱ ἐργάτες λίγοι. Προσευχηθεῖτε στὸν κύριο τοῦ θερισμοῦ, τὸν Θεὸ Πατέρα, νὰ βγάλει καὶ νὰ στείλει ἐργάτες στὸν θερισμό Του». Γι᾿ αὐτὸ ἐξέλεξε τοὺς Δώδεκα.
Ἀλλὰ καὶ σήμερα ὁ Κύριος ρίχνει βλέμμα συμπάθειας στὸν λαό Του, καὶ τὰ λόγια Του αὐτὰ ἔχουν ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα. Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, οἱ Χριστιανοί, ἔχουμε ἐπείγουσα ἀνάγκη ἐπανευαγγελισμοῦ καὶ κατηχήσεως. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση καὶ κοινωνία ἔχουν χάσει τὸν παραδοσιακὸ χριστιανικὸ χαρακτήρα τους. Ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ ἡ ἀποστασία ἔχουν σαρώσει τὴν κοινωνία καὶ ἔχουν εἰσβάλει καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ἡ νεότητα διδάσκεται τὴν ἀσυδοσία καὶ οὐσιαστικὰ χειραγωγεῖται ἀπὸ ὅσους ἐλέγχουν τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης καὶ Κοινωνικῆς Δικτύωσης.
Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἁγίους ποιμένες, ἀπὸ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ νὰ μοιάζουν στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους, κατὰ τὸ δυνατόν, στὸ φρόνημα τῆς τέλειας αὐταπαρνήσεως, στὸν ἱεραποστολικὸ ζῆλο καὶ τὴν ὁμολογία, «πλήρεις Πνεύματος ἁγίου», Ἰσαποστόλους σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, τὸν ὅσιο Νίκωνα τὸν «Μετανοεῖτε», τοὺς ἁγίους Κολλυβάδες Πατέρες. Μόνο τέτοια ἀναστήματα μποροῦν νὰ ἀνακόψουν τὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα τῆς ἀποστασίας, νὰ ξυπνήσουν τὸν λαὸ ἀπὸ τὸν βαθὺ λήθαργο τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς τυπικῆς θρησκευτικότητος καὶ νὰ ἐργασθοῦν ἀποτελεσματικὰ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ τόπου.
Ὁ Κύριος ἀπὸ ἐμᾶς περιμένει τὴν ἐπίμονη προσευχή μας πρὸς Ἐκεῖνον, ἀφενὸς μὲν νὰ ἀναδείξει τέτοια «σκεύη ἐκλογῆς», ἀφετέρου δὲ νὰ στηρίζει, νὰ φωτίζει καὶ ἁγιάζει τοὺς ὑπάρχοντες ποιμένες, ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, στὴν πολὺ δύσκολη ἱερὴ διακονία τους.
3. Τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα
Ὁ Κύριος ἀπέστειλε τοὺς Ἀποστόλους νὰ περιοδεύουν κηρύττοντας ὅτι «ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», ἔχει πλησιάσει ἡ ἔλευση καὶ ἐγκαθίδρυση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν στὴ γῆ. Δηλαδὴ σὲ λίγο, κατὰ τὴν Πεντηκοστή, θὰ ἱδρυόταν ἡ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν Χάρι τῶν Μυστηρίων θὰ μεταδιδόταν στοὺς πιστοὺς ἡ θεία ζωὴ τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας.
Αὐτὸ ἦταν τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα. Αὐτὸ ἦταν τὸ κήρυγμα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἀλλὰ καὶ τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ εἶναι τὸ κέντρο καὶ ἡ οὐσία τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας: Δίνεται ἡ δυνατότητα στοὺς ἀνθρώπους νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Θεό. Ποῦ; Μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τί ἀπαιτεῖται γι᾿ αὐτό; Τὸ στοιχειῶδες: ν᾿ ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας στὸν Χριστὸ διὰ τῆς πίστεως καὶ μετανοίας. Ἐφόσον ὑπάρχει αὐτό, τὸ θαῦμα τὸ ἐνεργεῖ μέσα μας ἡ θεία Χάρις κατ᾿ ἐξοχὴν διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἁγιαστικῶν μέσων.
Ἑπομένως τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας στὴν αὐθεντική του μορφή, ὅπως τὸ παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, δὲν εἶναι οὔτε κοινωνιολογία ἢ ὅ,τι ἄλλο, ἀλλὰ εἶναι κήρυγμα μετανοίας, κλήσεως στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ποὺ τιμοῦμε σήμερα, νὰ ζοῦμε κι ἐμεῖς ὅλο καὶ βαθύτερα τὴ μετάνοια καὶ νὰ τὴν κηρύττουμε μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ λόγια μας σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμά τους.
Σήμερα τελοῦμε τὴ Σύναξη τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων. Δηλαδὴ ἡ Ἐκκλησία συνάγεται γιὰ νὰ τιμήσει τοὺς Δώδεκα Μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι εἶναι οἱ μεγαλύτεροι Ἅγιοι τῆς Πίστεώς μας. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἑορτὴ καὶ τὴν ξεχωριστὴ τοῦ καθενὸς μέσα στὸ ἔτος, τιμῶνται καὶ τὴν Πέμπτη κάθε ἑβδομάδος!
Κλήθηκαν κατ᾿ εὐθείαν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο· τὰ ἄφησαν ὅλα καὶ Τὸν ἀκολούθησαν. Ὁ Κύριος τοὺς δίδασκε τὶς θεῖες ἀλήθειες συστηματικὰ καὶ ἰδιαιτέρως. Ὑπῆρξαν αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι μάρτυρες τῆς δημόσιας δράσεώς Του καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀπεστάλησαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο στὰ πέρατα τῆς γῆς. Πράγματι, ὑποβλήθηκαν σὲ πάρα πολλοὺς κόπους καὶ μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ διέδωσαν τὴν ἀληθινὴ Πίστη στὸν ἑλληνορωμαϊκὸ κόσμο καὶ πέρα ἀπὸ αὐτόν. Μαρτύρησαν δὲ κατὰ τὴν ἱεραποστολική τους δράση ὅλοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο.
Τὸ χάρισμά τους ἦταν τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα. Τὸ κύρος τους ἦταν ἐξαιρετικὰ μεγάλο στὴν πρώτη Ἐκκλησία καὶ τὸ ἀξίωμά τους μοναδικό. Κατὰ τὴ μαρτυρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶναι οἱ δώδεκα θεμέλιοι τῆς Ἐκκλησίας (βλ. Ἐφ. β´ 20, Ἀποκ. κα´ [21] 14)! Γι᾿ αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ τιμοῦμε τὴ μνήμη τους μὲ ἰδιαίτερη εὐλάβεια καὶ εὐγνωμοσύνη καὶ νὰ ζητοῦμε μὲ πίστη τὶς πρεσβεῖες τους, ἐπειδὴ ἔχουν μεγάλη παρρησία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
2. Ἀνάγκη γιὰ πνευματικοὺς ἐργάτες
Στὴν ἀρχὴ τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελικοῦ Ἀναγνώσματος ἀκούσαμε ὅτι ὁ Κύριος ἔνιωσε βαθιὰ συμπάθεια γιὰ τὸν λαό, διότι οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἀποκαμωμένοι καὶ παραμελημένοι πνευματικὰ σὰν πρόβατα ποὺ δὲν εἶχαν ποιμένα. Γι᾿ αὐτὸ κάποτε εἶπε στοὺς Μαθητές Του: «Τὰ στάχυα τὰ ὥριμα γιὰ θερισμὸ εἶναι πολλά, ἐνῶ οἱ ἐργάτες λίγοι. Προσευχηθεῖτε στὸν κύριο τοῦ θερισμοῦ, τὸν Θεὸ Πατέρα, νὰ βγάλει καὶ νὰ στείλει ἐργάτες στὸν θερισμό Του». Γι᾿ αὐτὸ ἐξέλεξε τοὺς Δώδεκα.
Ἀλλὰ καὶ σήμερα ὁ Κύριος ρίχνει βλέμμα συμπάθειας στὸν λαό Του, καὶ τὰ λόγια Του αὐτὰ ἔχουν ἰδιαίτερη ἐπικαιρότητα. Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, οἱ Χριστιανοί, ἔχουμε ἐπείγουσα ἀνάγκη ἐπανευαγγελισμοῦ καὶ κατηχήσεως. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση καὶ κοινωνία ἔχουν χάσει τὸν παραδοσιακὸ χριστιανικὸ χαρακτήρα τους. Ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ ἡ ἀποστασία ἔχουν σαρώσει τὴν κοινωνία καὶ ἔχουν εἰσβάλει καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ἡ νεότητα διδάσκεται τὴν ἀσυδοσία καὶ οὐσιαστικὰ χειραγωγεῖται ἀπὸ ὅσους ἐλέγχουν τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης καὶ Κοινωνικῆς Δικτύωσης.
Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἁγίους ποιμένες, ἀπὸ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ νὰ μοιάζουν στοὺς ἁγίους Ἀποστόλους, κατὰ τὸ δυνατόν, στὸ φρόνημα τῆς τέλειας αὐταπαρνήσεως, στὸν ἱεραποστολικὸ ζῆλο καὶ τὴν ὁμολογία, «πλήρεις Πνεύματος ἁγίου», Ἰσαποστόλους σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, τὸν ὅσιο Νίκωνα τὸν «Μετανοεῖτε», τοὺς ἁγίους Κολλυβάδες Πατέρες. Μόνο τέτοια ἀναστήματα μποροῦν νὰ ἀνακόψουν τὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα τῆς ἀποστασίας, νὰ ξυπνήσουν τὸν λαὸ ἀπὸ τὸν βαθὺ λήθαργο τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς τυπικῆς θρησκευτικότητος καὶ νὰ ἐργασθοῦν ἀποτελεσματικὰ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ τόπου.
Ὁ Κύριος ἀπὸ ἐμᾶς περιμένει τὴν ἐπίμονη προσευχή μας πρὸς Ἐκεῖνον, ἀφενὸς μὲν νὰ ἀναδείξει τέτοια «σκεύη ἐκλογῆς», ἀφετέρου δὲ νὰ στηρίζει, νὰ φωτίζει καὶ ἁγιάζει τοὺς ὑπάρχοντες ποιμένες, ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, στὴν πολὺ δύσκολη ἱερὴ διακονία τους.
3. Τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα
Ὁ Κύριος ἀπέστειλε τοὺς Ἀποστόλους νὰ περιοδεύουν κηρύττοντας ὅτι «ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», ἔχει πλησιάσει ἡ ἔλευση καὶ ἐγκαθίδρυση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν στὴ γῆ. Δηλαδὴ σὲ λίγο, κατὰ τὴν Πεντηκοστή, θὰ ἱδρυόταν ἡ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν Χάρι τῶν Μυστηρίων θὰ μεταδιδόταν στοὺς πιστοὺς ἡ θεία ζωὴ τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας.
Αὐτὸ ἦταν τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα. Αὐτὸ ἦταν τὸ κήρυγμα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἀλλὰ καὶ τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ εἶναι τὸ κέντρο καὶ ἡ οὐσία τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας: Δίνεται ἡ δυνατότητα στοὺς ἀνθρώπους νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Θεό. Ποῦ; Μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τί ἀπαιτεῖται γι᾿ αὐτό; Τὸ στοιχειῶδες: ν᾿ ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας στὸν Χριστὸ διὰ τῆς πίστεως καὶ μετανοίας. Ἐφόσον ὑπάρχει αὐτό, τὸ θαῦμα τὸ ἐνεργεῖ μέσα μας ἡ θεία Χάρις κατ᾿ ἐξοχὴν διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἁγιαστικῶν μέσων.
Ἑπομένως τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας στὴν αὐθεντική του μορφή, ὅπως τὸ παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, δὲν εἶναι οὔτε κοινωνιολογία ἢ ὅ,τι ἄλλο, ἀλλὰ εἶναι κήρυγμα μετανοίας, κλήσεως στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ποὺ τιμοῦμε σήμερα, νὰ ζοῦμε κι ἐμεῖς ὅλο καὶ βαθύτερα τὴ μετάνοια καὶ νὰ τὴν κηρύττουμε μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ λόγια μας σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου