Ἡ Κυριακὴ τῶν Βαΐων εἶναι μία μέρα μοναδικὴ μέσα στὴν περίοδο τοῦ ἱεροῦ Τριωδίου. Εἶναι ἕνας σταθμὸς χαρᾶς καὶ πανηγύρεως ἀνάμεσα στὴν κατανυκτικὴ περίοδο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ στὴν πένθιμη Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν ἁγίων Παθῶν τοῦ Κυρίου μας. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ κυριαρχεῖ ὁ τόνος τῆς νίκης. Διότι ἡ θριαμβευτικὴ εἴσοδος τοῦ Κυρίου μας στὰ Ἱεροσόλυμα προμηνύει τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου καὶ τὴν μεγαλειώδη εἴσοδό του μὲ τὴν Ἀνάληψί του στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Γι’ αὐτὸ καὶ σ’ ὅλο τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τὸ ὁποῖο ἔχει ἐπιλεγῆ γιὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ κυριαρχεῖ ἡ χαρά. Μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε». Ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ χαίρεσθε πάντοτε, κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα, εὐχάριστη ἢ δυσάρεστη, χαρούμενη ἢ θλιβερή. Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν οἱ πιστοὶ νὰ χαιρώμαστε πάντοτε, ἀκόμη καὶ σὲ στιγμὲς πειρασμῶν καὶ παθῶν, θλίψεων καὶ δοκιμασιῶν; Ἡ ἀπάντησι βρίσκεται στὸ ἴδιο τὸ ἱερὸ κείμενο. Ἡ χαρὰ αὐτὴ δὲν εἶναι κοσμικὴ χαρά, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξωτερικῶν συνθηκῶν, ἀλλὰ πηγάζει ἀπὸ τὸν Χορηγὸ τῆς χαρᾶς, τὸν Κύριο Ἰησοῦ, καὶ σ’ Αὐτὸν καταλήγει.
Διότι ἡ κυρία αἰτία ποὺ στερεῖ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη ἀπὸ τὴν ψυχή μας, δὲν εἶναι οἱ θλίψεις καὶ τὰ βάσανα, οἱ ἀρρώ-στιες καὶ τὰ προβλήματα, ἀλλὰ οἱ ἐνοχὲς τῆς ἁμαρτίας· τὸ ἀβάστακτο αὐτὸ βάρος ποὺ καταπιέζει τὴν συνείδησί μας καὶ μᾶς στερεῖ κάθε χαρὰ καὶ εὐτυχία, μᾶς κάνει μελαγχολικούς, ἄρρωστους, δυστυχισμένους. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν φοβερὴ κατάστασι μόνον ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώσῃ. Διότι μὲ τὴν σταυρική του θυσία «ὁ ὑπὲρ ἡμῶν παθὼν καὶ σταυρωθεὶς» Κύριος ἐσήκωσε ἐπάνω του τὶς δικές μας ἁμαρτίες. Τώρα πλέον ὅταν προσερχώ-μαστε μὲ μετάνοια στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἐξαφανίζει ἀπὸ ἐπάνω μας κάθε ἐνοχή, κάθε τύψι, κάθε θλῖψι καὶ ταραχή. Μποροῦμε νὰ περιγράψουμε τὴν χαρὰ ποὺ νιώθουμε μετὰ ἀπὸ μιὰ εἰλικρινῆ ἐξομολόγησι; Αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς προσφέρει ἐκείνη τὴν ὥρα τὴν δική του ἀληθινὴ χαρὰ «ἐν ἡμῖν πεπληρωμένην» (Ἰω. ις΄ 24). Μιὰ χαρὰ ποὺ ἔχει διάρκεια, ἔχει βάθος.
Γι’ αὐτό, ἀκόμη κι ἂν ἔλθουν στὴ ζωή μας στενοχώριες, πίκρες, ἀρρώστιες, πειρασμοί, δὲν χάνουμε τὴν χαρά μας, δὲν χάνουμε τὴν εἰρήνη μας, δὲν ταρασσόμαστε, διότι ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα τὰ σηκώνουμε μὲ εἰρηνικὴ συνείδησι, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὸ πλέον οὐσιαστικὸ πρόβλημα, τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας.
2. ΧΩΡΙΣ ΜΕΡΙΜΝΕΣ
Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στὴ συνέχεια μᾶς καλεῖ νὰ προσέξουμε πολὺ μία βασικὴ αἰτία ποὺ περιορίζει τὴν χαρά μας αὐτή. Τὶς μέριμνες τῆς ζωῆς. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ καθημερινά μας προβλήματα χωρὶς ἀρρωστημένη φροντίδα, ἄγχος καὶ ἀναστάτωσι. Ἀλλὰ νὰ ἐμπιστευώμαστε τὴν ζωή μας στὴν ἀγάπη καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ σκέψι μας καὶ ἡ καρδιά μας νὰ εἶναι ἐλεύθερες ἀπὸ κάθε ἀγωνία καὶ ἀνησυχία γιὰ τὸ αὔριο καὶ τὶς ἀνάγκες ποὺ θὰ μᾶς παρουσιάσῃ. Ἔτσι θὰ ἔχουμε ἀδιατάρακτη τὴν γαλήνη τῶν καρδιῶν μας.
Πιὸ πρακτικὰ ὁ μέγας Ἀπόστολος μᾶς δείχνει καὶ τὸν τρόπο γιὰ νὰ διώξουμε τὸ ἄγχος ἀπὸ τὴν ζωή μας. Μᾶς λέγει ὅτι τὸ καλύτερο ἀγχολυτικὸ φάρμακο εἶναι ἡ προσευχή. Καὶ μᾶς καλεῖ νὰ καταφεύγουμε στὴν προσευχὴ μὲ πίστι καὶ ἐλπίδα. Ἐκεῖ νὰ λέμε στὸν Κύριό μας ὅλα ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν, καὶ τὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα, καὶ τὰ καθημερινὰ καὶ τὰ αἰώνια. Κάθε τι ποὺ ἀφορᾷ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μας: τὶς συνθῆκες τῆς ζωῆς μας, τὴν οἰκογένειά μας, τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους μας, τοὺς φόβους μας καὶ τὶς προσδοκίες μας, τὶς θλίψεις καὶ τὶς χαρές μας. Ὁ Θεὸς βέβαια γνωρίζει τὰ αἰτήματά μας καλύτερα ἀπ’ ὅσο τὰ γνωρίζουμε ἐμεῖς. Ὅμως ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ τὰ ἀναφέρουμε ὅλα στὸν Θεό, σὰν νὰ μὴ τὰ γνωρίζῃ. Ὄχι μόνο γιὰ νὰ αἰσθανώμαστε τὴν ἄμεση ἐξάρτησί μας ἀπὸ Αὐτὸν καὶ νὰ τρέχουμε σὰν μικρὰ παιδιὰ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ξεκουράζεται ἡ ψυχή μας καὶ νὰ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸ ἄγχος τῶν δοκιμασιῶν μας. Διότι μέσα στὴν ἱερὴ ὥρα τῆς προσευχῆς θὰ αἰσθανθοῦμε ἀνεξάντλητη παρηγορία. Κάθε φορὰ ποὺ θὰ ὑψώνουμε τὴν σκέψι μας στὸν Θεὸ καὶ θὰ γονατίζουμε σὲ προσευχὴ καὶ θὰ λέμε στὸν Θεὸ Πατέρα μας τὸν πόνο καὶ τὶς δυσκολίες μας, θὰ αἰσθανώμαστε ἀφάνταστη γαλήνη καὶ εἰρήνη ψυχῆς. Αὐτὴ ἡ προσευχή μας στὸν Χορηγὸ τῆς χαρᾶς θὰ μᾶς ἠρεμῇ καὶ θὰ μᾶς γαληνεύῃ ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ θλιβερὲς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας. Καὶ θὰ ὁμολογοῦμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδό: «Μέσα στὶς πολλές μου θλίψεις, παρηγόρησες, Θεέ μου, τὴν καρδιά μου καὶ γέμισες χαρὰ τὴν ψυχή μου».
Ἰδιαιτέρως δὲ τὶς ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἂς γονατίσουμε μπροστὰ στὸν ἐσταυρωμένο Κύριο κι ἂς Τὸν παρακαλέσουμε νὰ ἁπαλύνῃ τοὺς πόνους καὶ τὶς θλίψεις μας, νὰ διώχνῃ τὶς ἀγωνίες μας, νὰ μᾶς δίνῃ ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες μας καὶ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως μόνιμη στὶς ψυχές μας.
Γι’ αὐτὸ καὶ σ’ ὅλο τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τὸ ὁποῖο ἔχει ἐπιλεγῆ γιὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ κυριαρχεῖ ἡ χαρά. Μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε». Ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ χαίρεσθε πάντοτε, κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα, εὐχάριστη ἢ δυσάρεστη, χαρούμενη ἢ θλιβερή. Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν οἱ πιστοὶ νὰ χαιρώμαστε πάντοτε, ἀκόμη καὶ σὲ στιγμὲς πειρασμῶν καὶ παθῶν, θλίψεων καὶ δοκιμασιῶν; Ἡ ἀπάντησι βρίσκεται στὸ ἴδιο τὸ ἱερὸ κείμενο. Ἡ χαρὰ αὐτὴ δὲν εἶναι κοσμικὴ χαρά, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐξωτερικῶν συνθηκῶν, ἀλλὰ πηγάζει ἀπὸ τὸν Χορηγὸ τῆς χαρᾶς, τὸν Κύριο Ἰησοῦ, καὶ σ’ Αὐτὸν καταλήγει.
Διότι ἡ κυρία αἰτία ποὺ στερεῖ τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη ἀπὸ τὴν ψυχή μας, δὲν εἶναι οἱ θλίψεις καὶ τὰ βάσανα, οἱ ἀρρώ-στιες καὶ τὰ προβλήματα, ἀλλὰ οἱ ἐνοχὲς τῆς ἁμαρτίας· τὸ ἀβάστακτο αὐτὸ βάρος ποὺ καταπιέζει τὴν συνείδησί μας καὶ μᾶς στερεῖ κάθε χαρὰ καὶ εὐτυχία, μᾶς κάνει μελαγχολικούς, ἄρρωστους, δυστυχισμένους. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν φοβερὴ κατάστασι μόνον ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώσῃ. Διότι μὲ τὴν σταυρική του θυσία «ὁ ὑπὲρ ἡμῶν παθὼν καὶ σταυρωθεὶς» Κύριος ἐσήκωσε ἐπάνω του τὶς δικές μας ἁμαρτίες. Τώρα πλέον ὅταν προσερχώ-μαστε μὲ μετάνοια στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἐξαφανίζει ἀπὸ ἐπάνω μας κάθε ἐνοχή, κάθε τύψι, κάθε θλῖψι καὶ ταραχή. Μποροῦμε νὰ περιγράψουμε τὴν χαρὰ ποὺ νιώθουμε μετὰ ἀπὸ μιὰ εἰλικρινῆ ἐξομολόγησι; Αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς προσφέρει ἐκείνη τὴν ὥρα τὴν δική του ἀληθινὴ χαρὰ «ἐν ἡμῖν πεπληρωμένην» (Ἰω. ις΄ 24). Μιὰ χαρὰ ποὺ ἔχει διάρκεια, ἔχει βάθος.
Γι’ αὐτό, ἀκόμη κι ἂν ἔλθουν στὴ ζωή μας στενοχώριες, πίκρες, ἀρρώστιες, πειρασμοί, δὲν χάνουμε τὴν χαρά μας, δὲν χάνουμε τὴν εἰρήνη μας, δὲν ταρασσόμαστε, διότι ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα τὰ σηκώνουμε μὲ εἰρηνικὴ συνείδησι, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὸ πλέον οὐσιαστικὸ πρόβλημα, τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας.
2. ΧΩΡΙΣ ΜΕΡΙΜΝΕΣ
Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στὴ συνέχεια μᾶς καλεῖ νὰ προσέξουμε πολὺ μία βασικὴ αἰτία ποὺ περιορίζει τὴν χαρά μας αὐτή. Τὶς μέριμνες τῆς ζωῆς. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὰ καθημερινά μας προβλήματα χωρὶς ἀρρωστημένη φροντίδα, ἄγχος καὶ ἀναστάτωσι. Ἀλλὰ νὰ ἐμπιστευώμαστε τὴν ζωή μας στὴν ἀγάπη καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἡ σκέψι μας καὶ ἡ καρδιά μας νὰ εἶναι ἐλεύθερες ἀπὸ κάθε ἀγωνία καὶ ἀνησυχία γιὰ τὸ αὔριο καὶ τὶς ἀνάγκες ποὺ θὰ μᾶς παρουσιάσῃ. Ἔτσι θὰ ἔχουμε ἀδιατάρακτη τὴν γαλήνη τῶν καρδιῶν μας.
Πιὸ πρακτικὰ ὁ μέγας Ἀπόστολος μᾶς δείχνει καὶ τὸν τρόπο γιὰ νὰ διώξουμε τὸ ἄγχος ἀπὸ τὴν ζωή μας. Μᾶς λέγει ὅτι τὸ καλύτερο ἀγχολυτικὸ φάρμακο εἶναι ἡ προσευχή. Καὶ μᾶς καλεῖ νὰ καταφεύγουμε στὴν προσευχὴ μὲ πίστι καὶ ἐλπίδα. Ἐκεῖ νὰ λέμε στὸν Κύριό μας ὅλα ὅσα μᾶς ἀπασχολοῦν, καὶ τὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα, καὶ τὰ καθημερινὰ καὶ τὰ αἰώνια. Κάθε τι ποὺ ἀφορᾷ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μας: τὶς συνθῆκες τῆς ζωῆς μας, τὴν οἰκογένειά μας, τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους μας, τοὺς φόβους μας καὶ τὶς προσδοκίες μας, τὶς θλίψεις καὶ τὶς χαρές μας. Ὁ Θεὸς βέβαια γνωρίζει τὰ αἰτήματά μας καλύτερα ἀπ’ ὅσο τὰ γνωρίζουμε ἐμεῖς. Ὅμως ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ τὰ ἀναφέρουμε ὅλα στὸν Θεό, σὰν νὰ μὴ τὰ γνωρίζῃ. Ὄχι μόνο γιὰ νὰ αἰσθανώμαστε τὴν ἄμεση ἐξάρτησί μας ἀπὸ Αὐτὸν καὶ νὰ τρέχουμε σὰν μικρὰ παιδιὰ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ξεκουράζεται ἡ ψυχή μας καὶ νὰ ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὸ ἄγχος τῶν δοκιμασιῶν μας. Διότι μέσα στὴν ἱερὴ ὥρα τῆς προσευχῆς θὰ αἰσθανθοῦμε ἀνεξάντλητη παρηγορία. Κάθε φορὰ ποὺ θὰ ὑψώνουμε τὴν σκέψι μας στὸν Θεὸ καὶ θὰ γονατίζουμε σὲ προσευχὴ καὶ θὰ λέμε στὸν Θεὸ Πατέρα μας τὸν πόνο καὶ τὶς δυσκολίες μας, θὰ αἰσθανώμαστε ἀφάνταστη γαλήνη καὶ εἰρήνη ψυχῆς. Αὐτὴ ἡ προσευχή μας στὸν Χορηγὸ τῆς χαρᾶς θὰ μᾶς ἠρεμῇ καὶ θὰ μᾶς γαληνεύῃ ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ θλιβερὲς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας. Καὶ θὰ ὁμολογοῦμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδό: «Μέσα στὶς πολλές μου θλίψεις, παρηγόρησες, Θεέ μου, τὴν καρδιά μου καὶ γέμισες χαρὰ τὴν ψυχή μου».
Ἰδιαιτέρως δὲ τὶς ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἂς γονατίσουμε μπροστὰ στὸν ἐσταυρωμένο Κύριο κι ἂς Τὸν παρακαλέσουμε νὰ ἁπαλύνῃ τοὺς πόνους καὶ τὶς θλίψεις μας, νὰ διώχνῃ τὶς ἀγωνίες μας, νὰ μᾶς δίνῃ ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες μας καὶ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως μόνιμη στὶς ψυχές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου