Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

«Ζῌ ΕΝ ΕΜΟΙ ΧΡΙΣΤΟΣ»

1. Η ΙΣΧΥΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

   Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυρια­κῆς μετὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τι­μίου Σταυροῦ, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπο­λο­γεῖται ἀπέναντι σὲ πολλοὺς Ἰουδαί­-ους ἐπικριτές του, οἱ ὁποῖοι τὸν κατηγο­ροῦσαν ὅτι ἐγκατέλειψε τὸν ἰουδαϊκὸ νό­μο. Καὶ λέει:
   Ἐπειδὴ μάθαμε ἀπὸ τὴν προσωπική μας πείρα ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ σω­θεῖ μὲ τὴν τήρηση τῶν διατάξεων­ τοῦ μω­­­σαϊκοῦ νόμου ἀλλὰ μόνο μὲ τὴν πίστη­ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, κι ἐμεῖς πιστεύσαμε σ’ Αὐτὸν γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ νόμου. ­Διότι, ὅπως ἀναφέρεται στοὺς Ψαλμούς, μὲ τὰ ἔργα τοῦ νόμου δὲν θὰ σωθεῖ κανέ­νας ἄνθρωπος. Ἀλλὰ ἐὰν ὑποθέσουμε ὅτι ἡ τήρηση τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου εἶναι ἐπι­βεβλημένη καὶ συνεπῶς ἐμεῖς ποὺ τὸν ἀ­­­φήσαμε ἁμαρ­τήσαμε, τότε γεννιέται τὸ ἄ­­­­τοπο ἐρώτημα: Ἄρα ὁ Χριστὸς μᾶς ὁδη­γεῖ στὴν ἁμαρτία, ἀφοῦ μᾶς ὤθησε νὰ ἀφή­σουμε τὸν νόμο; Μὴ συμβεῖ νὰ ποῦμε μιὰ τέτοια βλασφημία. Διότι, ἂν ἐκεῖνα ποὺ κατάργησα ὡς ἀνώφελα, αὐτὰ πάλι τὰ τηρῶ ὡς ἀναγκαῖα, ἀπο­δεικνύω τὸν ἑαυτό μου παραβάτη· διότι βεβαιώνω ἔμπρακτα ὅτι ἔκανα λάθος ποὺ ἄφησα τὸ νόμο· καὶ ἁ­­­μάρτησα ὅταν προτίμησα τὴ σωτηρία ποὺ δίνει ὁ Χριστός. Ὅμως δὲν ἁμάρτησα. «Ἐ­­­­γὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω». Ἐγὼ μὲ κριτήριο τὸ μωσαϊκὸ νόμο, ποὺ τιμωρεῖ μὲ θά­νατο κάθε παραβάτη του, πέθανα ὡς πρὸς τὸν νόμο, γιὰ νὰ ζήσω γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.
   Βέβαια ἐμεῖς σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τί σήμαινε γιὰ τὸν ἀπόστο­λο Παῦλο αὐτὴ ἡ ἐπιλογή του. Ἦταν ἕνας Ἰουδαῖος, ξακουστὸς νομοδιδάσκαλος καὶ τηρητὴς τῶν ἰουδαϊκῶν παραδόσεων. Καὶ τὰ ἐγκατέλειψε ὅλα αὐτά, ἀπαρνήθηκε μιὰ παράδοση αἰώνων καὶ μιὰ νοοτροπία­ ­συν­υφασμένη μὲ τὴ ζωὴ τοῦ ἔθνους του. Αὐ­τὸ ὅμως ἦταν ἐπανάσταση γιὰ τὴν ἐπο­χὴ­ ἐκείνη. Καὶ τοῦ στοίχισε τὴν ἴδια του τὴ ζωή.
   Καὶ στὸ ἀποστολικὸ αὐτὸ ἀνάγνωσμα τεκμηριώνει τὴν ἐπιλογή του αὐτὴ βασισμένος στὸν ἴδιο τὸν νόμο καὶ κάνοντας κυρίως τὸν ἑξῆς συλλογισμό: Ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν καλός, ἀλλὰ δὲν ἔδινε στοὺς ἀνθρώπους καὶ τὴ χάρη καὶ τὴ δύναμη νὰ τὸν τηρήσουν. Κι ἐπιπλέ­ον τιμωροῦσε μὲ θάνατο κάθε παραβάτη τῶν ἐντολῶν του. Ποιὸς ὅμως Ἰουδαῖος θὰ μποροῦσε νὰ τηρήσει ὅλες τὶς διατάξεις τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου; Κανείς.­ Ἄρα λοιπόν, κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ σωθεῖ τηρών­τας τὶς διατάξεις αὐτές, καὶ μάλιστα ὅπως τὶς ἑρμήνευαν οἱ νομοδιδάσκαλοι. Σύμφω­να δὲ μὲ τὶς διατάξεις τοῦ νόμου ἔπρεπε νὰ θανατωθεῖ κάθε παραβάτης του. Ἀφοῦ λοιπόν, λέει ὁ θεῖος Παῦλος, οὕτως ἢ ἄλ­­λως ἦταν χαμένος καὶ καταδικασμένος σὲ θάνατο ὡς πρὸς τὸν νόμο, γιατί νὰ τὸν ἀ­­­κο­λου­θεῖ; Γιατί­ νὰ τη­ρεῖ τὶς διατάξεις του, ἀφοῦ δὲν θὰ τὸν ὁδη­γοῦσαν στὴ σωτηρία; Αὐτὸς ἤθελε πά­νω ἀπ’ ὅλα τὴ σωτηρία του, γιὰ νὰ ζεῖ μὲ τὸν Θεὸ αἰωνίως.

2. Η ΝΕΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ ΖΩΗ

   Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στὴ συνέχεια μᾶς περιγράφει μέσα ἀπὸ τὴν προσωπική­ του ἐμπειρία τὸ μυστήριο τῆς νέας ἐν Χρι­στῷ ἐσταυρωμένης καὶ ἀναστημένης ζω­ῆς. Λέ­­ει λοιπόν: Μὲ τὸ Βάπτισμα ἔχω σταυρω­θεῖ κι ἔχω πεθάνει μαζὶ μὲ τὸν Χριστό.­ Κι ἀφοῦ εἶμαι πεθαμένος, δὲν ἔχει πλέ­ον­ καμία ἰσχὺ γιὰ μένα ὁ νόμος. Ἔγινα κοι­νωνὸς τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χρι­στοῦ. «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Καὶ τὴ ζωὴ ποὺ ζῶ, τὴ ζῶ ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό του σὲ θάνατο γιὰ τὴ σωτηρία μου.
   Βέβαια εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἐξηγήσει κανεὶς μέσα σὲ λίγες γραμμὲς τὸ μυστή­ριο τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς ποὺ ζοῦσε ὁ ἀπ. Παῦλος. Ἂς περιγράψουμε ἐδῶ σὲ γενι­κὲς γραμμὲς κάποια βασικὰ στοιχεῖα της. Γιὰ νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος τὴ νέα αὐτὴ ζωή, πρέπει πρῶτα νὰ πεθάνει. Αὐτὸς ὁ ­θάνατος πραγματοποιεῖται μυστηριακῶς μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα. Νεκρώνεται ὁ παλιὸς ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας καὶ παίρνει ὁ πι­­στὸς τὴν ἀπόφαση νὰ ζεῖ μόνο γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ τὸν Χριστό. Ἀποτάσσεται τὸν σατανὰ καὶ τὰ ἔργα του καὶ συντάσσεται μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὶς ἅγιες ἐντολές του. Μὲ τὸ ἱερὸ Χρίσμα ἐφοδιάζεται μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ εἰσέρχεται σὲ μιὰ νέα ζωή. Τώ­ρα πλέον ἀγωνιζόμενος καθημερινὰ νὰ ζεῖ κατὰ τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀνα­νε­ώνεται καὶ μεταμορφώνεται διαρκῶς καὶ ζεῖ ἐμπειρίες πνευματικὲς καὶ ἅγιες. Κι ἐπει­δὴ ὡς ἄνθρωπος ρέπει πρὸς τὴν ἁ­­­­μαρ­­­τία,­ ἀγωνίζεται καθημερινὰ νὰ τηρεῖ τὶς ὑπο­σχέσεις ποὺ ἔδωσε πρὶν ἀπὸ τὸ ἅ­γιο­ Βάπτισμά του. Ἀγωνίζεται δηλαδὴ κα­­θημε­ρινὰ μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων νὰ νεκρώνει μέσα του τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ ζεῖ μιὰ ζωὴ πλήρους ἀφοσιώσεως στὸν Θεό. Σταυρώνεται ὡς πρὸς τὸν κόσμο, ἀλλὰ ζεῖ γιὰ τὸν Χριστό. Τώρα πιὰ μέσα στὴν ψυχή του δὲν ἐνεργεῖ ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Αὐτὸς κυριαρχεῖ στὶς σκέψεις του, στὶς ἐπιθυμίες του, στὶς ἀποφάσεις του, στὰ λόγια του, στὶς ἐνέργειές του. Αὐ­τὸς ἀκτινοβολεῖ τὸ φῶς του. Καὶ ὁ ἄνθρω­πος προγεύεται ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ τὸν Παράδεισο. Αὐτὴν τὴν ἐμπειρία εἶχαν ὅλοι οἱ ἅγιοι. Αὐτὸ τὸ ἅγιο βίωμα καλούμαστε νὰ ἀπο­κτή­σουμε καὶ μεῖς. Ἂς ξεκινήσουμε λοι­­πὸν ἕναν καθημερινὸ ἀγώνα θανάτου καὶ ζωῆς, νεκρώσεως καὶ ἀναστάσεως.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου