Ἐὰν θέλης νὰ δῆς καὶ νὰ ἀγναντέψης κάποιον ὑπέροχον τόπον πίσω ἀπὸ ἕνα βουνό, τί θὰ κάνης; θὰ ἀνέβης σὲ κάποια κορυφὴ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ θὰ ἀφήσης τὴν ματιά σου νὰ ἁπλωθῆ εἰς ὅλο ἐκεῖνο τὸ ὡραῖο μέρος ποὺ ἐπιθυμοῦσες. Αὐτὸ θὰ κάνωμε καὶ ἐμεῖς. Ἤλθαμε εἰς τὸν ναόν, εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, εἰς τὸν τόπον ἀκριβῶς ἀπὸ τὸν ὁποῖον μποροῦμε πολὺ καλὰ νὰ ἀγναντέψωμε τὸν οὐρανόν, τὸν χῶρον ὁ ὁποῖος φωτίζεται καὶ ὡραΐζεται καὶ κατακοσμεῖται ἀπὸ τὸ ἀνέσπερον φῶς τῆς τριλαμποὺς θεότητος.
Ἡ ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν εἴμεθα τώρα, ἡ κάθε ἐκκλησία, εἶναι ἕνα ἐκμαγεῖον, μία προτύπωσις, ἕνας τύπος, μία εἰκόνα, ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ. Ὅταν εἴμεθα εἰς τὴν ἐκκλησίαν, νοιώθομε πραγματικὰ πὼς εἴμεθα εἰς τὸν οὐρανόν. Γιατί ὑπάρχει ὁ τόσο μεγάλος τροῦλλος ἐπάνω; Γιὰ νὰ ὑψώνη τὴν καρδιὰ μᾶς ἀκριβῶς πρὸς τὸν οὐρανόν. Γιατί ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ὡραία πύλη ποῦ ἀνοίγει, ὅταν γίνεται λειτουργία; Γιὰ νὰ μᾶς δείχνη πῶς ἀνοίγουν τὰ οὐράνια. Γιατί εἶναι γεμάτη ἀπὸ σταυρούς; Γιατί ἐκεῖ ἐπάνω εἰκονίζει τὸν Χριστὸν ποῦ λειτουργεῖ; Γιὰ νὰ δείχνη ὅτι, ὅταν εὐρισκώμεθα ἐδῶ, μεταφερόμεθα εἰς τὸν οὐρανόν. Ζοῦμε μυστικὰ ἀλλὰ καὶ πραγματικὰ στιγμὲς οὐράνιες.
Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς λέγει ὅτι ἡ ἐκκλησία «ἐφ' ὑψηλοῦ κεῖται, ἀγγελικὸς τὶς ἄλλος οὖσα καὶ ὑπερκόσμιος χῶρος» • ἕνας ἀγγελικός, ἕνας ὑπερκόσμιος χῶρος εἶναι αὐτὸς ἐντός του ὁποίου εὐρισκόμεθα. Ὁ ναός, μᾶς λέγει, «εἰς οὐρανὸν ἀνάγει τὸν ἄνθρωπον, καί... αὐτῶ παρίστησι τοῦτον τῷ ἐπὶ πάντων Θεῶ», μᾶς παίρνει ἡ ἐκκλησία καὶ μᾶς ἀνεβάζει καὶ μᾶς παριστᾶ ἐνώπιόν του ἰδίου τοῦ Θεοῦ. Ἄραγε τὸ νοιώθομε; Ὅταν ἐρχώμεθα εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ὑπάρχουν στὴν ψυχὴ μᾶς αἰσθητήρια ποῦ συλλαμβάνουν αὐτὴν τὴν πραγματικότητα;
Ἀλλὰ τί εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι! Ξέρομε ὅλες τὶς ράτσες τῶν σκυλιῶν καὶ τῶν ἀλόγων, ξέρομε τὰ εἴδη τῶν φυτῶν, τὶς μάρκες τῶν αὐτοκινήτων, τῶν ραδιοφώνων, πολλὲς φορὲς ὅμως δὲν ξέρομε ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔχουν ἄμεσον σχέσι μὲ τὴν ζωή μας. Γι' αὐτὸ θέλω νὰ προσέξετε σήμερα αὐτὸ ποὺ σᾶς λέγω.
Ο,τιδήποτε ὑπάρχει γύρω μας, τὰ ἀτέρμονα βάθη τοῦ ὠκεανοῦ, τὰ ὕψη τῶν οὐρανῶν, οἱ χιλιάδες καὶ οἱ μυριάδες τῶν ἀστέρων, ἂν καλοσκεφθοῦμε, θὰ καταλάβουμε ὅτι πραγματικὰ δὲν εἶναι παρὰ ἡ φτωχογειτονιὰ τῆς γῆς μας. Μιὰ μέρα -ἔχετε δεῖ πῶς σωριάζουν τὰ παλιόσπιτα, ὅταν θέλουν νὰ ὑψώσουν πολυκατοικίες;- ἔτσι θὰ σωριασθοὺν ὅλα ὅσα ὑπάρχουν εἰς τὸ σύμπαν. Δὲν θὰ μείνη τίποτε• θὰ μείνη μόνον ὁ πνευματικὸς οὐρανός, ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός. Ἐκεῖ λοιπὸν ἃς προσηλώσωμε τὸ βλέμμα μας.
Εὐρισκόμεθα εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Εἶναι ὁ πιὸ κατάλληλος τόπος γιὰ νὰ δοῦμε τὸν οὐρανόν. Ἀλλὰ ποιὸ εἶναι τὸ παράθυρο; Πῶς θὰ τὸ ἀνοίξωμε; Μὰ εἶναι τόσο ἁπλό. Παράθυρο εἶναι ἡ θεία λειτουργία τὴν ὁποίαν ἐπιτελοῦμε.
Ἐπειδὴ ὅμως πρόκειται νὰ ρίξωμε τὰ βλέμματά μας σὲ τόσο πνευματικὰ πράγματα, ἃς στρέψωμε τὴν ψυχή μας πρὸς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἃς τὸ παρακαλέσωμε νὰ ρίξη τὸν προβολέα του στὰ σκοτάδια τῆς σκέψεώς μας, γιὰ νὰ μᾶς φωτίση νὰ νοιώσωμε, νὰ πιστέψωμε, νὰ καταλάβωμε, νὰ κάνωμε κτῆμα μᾶς ὅλα ἐκεῖνα ποὺ γίνονται καὶ λέγονται καὶ ἀκούονται κατὰ τὴν θείαν λειτουργίαν.
Ἤλθατε μὲ τόσον κόπον καὶ μέσα στὸ κρύο• στέκεσθε ὄρθιοι. Δὲν πρέπει νὰ πάη χαμένος ὁ κόπος σας. Γι' αὐτὸ ἃς παρακαλέσωμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν θὰ μείνη οὔτε μία σκέψις ἀκατανόητη μέσα σας. Δὲν πρέπει νὰ φύγωμε ἀπὸ ἐδῶ, ἂν οἱ καρδιές μας δὲν προσκυνήσουν τὸν Θεόν, ἂν δὲν νοιώσωμε τὶς ψυχές μας νὰ ἔχουν ριχθῆ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ ἔχουν δεῖ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα γίνονται εἰς αὐτόν.
Ἡ ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν εἴμεθα τώρα, ἡ κάθε ἐκκλησία, εἶναι ἕνα ἐκμαγεῖον, μία προτύπωσις, ἕνας τύπος, μία εἰκόνα, ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ. Ὅταν εἴμεθα εἰς τὴν ἐκκλησίαν, νοιώθομε πραγματικὰ πὼς εἴμεθα εἰς τὸν οὐρανόν. Γιατί ὑπάρχει ὁ τόσο μεγάλος τροῦλλος ἐπάνω; Γιὰ νὰ ὑψώνη τὴν καρδιὰ μᾶς ἀκριβῶς πρὸς τὸν οὐρανόν. Γιατί ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ὡραία πύλη ποῦ ἀνοίγει, ὅταν γίνεται λειτουργία; Γιὰ νὰ μᾶς δείχνη πῶς ἀνοίγουν τὰ οὐράνια. Γιατί εἶναι γεμάτη ἀπὸ σταυρούς; Γιατί ἐκεῖ ἐπάνω εἰκονίζει τὸν Χριστὸν ποῦ λειτουργεῖ; Γιὰ νὰ δείχνη ὅτι, ὅταν εὐρισκώμεθα ἐδῶ, μεταφερόμεθα εἰς τὸν οὐρανόν. Ζοῦμε μυστικὰ ἀλλὰ καὶ πραγματικὰ στιγμὲς οὐράνιες.
Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς λέγει ὅτι ἡ ἐκκλησία «ἐφ' ὑψηλοῦ κεῖται, ἀγγελικὸς τὶς ἄλλος οὖσα καὶ ὑπερκόσμιος χῶρος» • ἕνας ἀγγελικός, ἕνας ὑπερκόσμιος χῶρος εἶναι αὐτὸς ἐντός του ὁποίου εὐρισκόμεθα. Ὁ ναός, μᾶς λέγει, «εἰς οὐρανὸν ἀνάγει τὸν ἄνθρωπον, καί... αὐτῶ παρίστησι τοῦτον τῷ ἐπὶ πάντων Θεῶ», μᾶς παίρνει ἡ ἐκκλησία καὶ μᾶς ἀνεβάζει καὶ μᾶς παριστᾶ ἐνώπιόν του ἰδίου τοῦ Θεοῦ. Ἄραγε τὸ νοιώθομε; Ὅταν ἐρχώμεθα εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ὑπάρχουν στὴν ψυχὴ μᾶς αἰσθητήρια ποῦ συλλαμβάνουν αὐτὴν τὴν πραγματικότητα;
Ἀλλὰ τί εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι! Ξέρομε ὅλες τὶς ράτσες τῶν σκυλιῶν καὶ τῶν ἀλόγων, ξέρομε τὰ εἴδη τῶν φυτῶν, τὶς μάρκες τῶν αὐτοκινήτων, τῶν ραδιοφώνων, πολλὲς φορὲς ὅμως δὲν ξέρομε ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔχουν ἄμεσον σχέσι μὲ τὴν ζωή μας. Γι' αὐτὸ θέλω νὰ προσέξετε σήμερα αὐτὸ ποὺ σᾶς λέγω.
Ο,τιδήποτε ὑπάρχει γύρω μας, τὰ ἀτέρμονα βάθη τοῦ ὠκεανοῦ, τὰ ὕψη τῶν οὐρανῶν, οἱ χιλιάδες καὶ οἱ μυριάδες τῶν ἀστέρων, ἂν καλοσκεφθοῦμε, θὰ καταλάβουμε ὅτι πραγματικὰ δὲν εἶναι παρὰ ἡ φτωχογειτονιὰ τῆς γῆς μας. Μιὰ μέρα -ἔχετε δεῖ πῶς σωριάζουν τὰ παλιόσπιτα, ὅταν θέλουν νὰ ὑψώσουν πολυκατοικίες;- ἔτσι θὰ σωριασθοὺν ὅλα ὅσα ὑπάρχουν εἰς τὸ σύμπαν. Δὲν θὰ μείνη τίποτε• θὰ μείνη μόνον ὁ πνευματικὸς οὐρανός, ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός. Ἐκεῖ λοιπὸν ἃς προσηλώσωμε τὸ βλέμμα μας.
Εὐρισκόμεθα εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Εἶναι ὁ πιὸ κατάλληλος τόπος γιὰ νὰ δοῦμε τὸν οὐρανόν. Ἀλλὰ ποιὸ εἶναι τὸ παράθυρο; Πῶς θὰ τὸ ἀνοίξωμε; Μὰ εἶναι τόσο ἁπλό. Παράθυρο εἶναι ἡ θεία λειτουργία τὴν ὁποίαν ἐπιτελοῦμε.
Ἐπειδὴ ὅμως πρόκειται νὰ ρίξωμε τὰ βλέμματά μας σὲ τόσο πνευματικὰ πράγματα, ἃς στρέψωμε τὴν ψυχή μας πρὸς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ἃς τὸ παρακαλέσωμε νὰ ρίξη τὸν προβολέα του στὰ σκοτάδια τῆς σκέψεώς μας, γιὰ νὰ μᾶς φωτίση νὰ νοιώσωμε, νὰ πιστέψωμε, νὰ καταλάβωμε, νὰ κάνωμε κτῆμα μᾶς ὅλα ἐκεῖνα ποὺ γίνονται καὶ λέγονται καὶ ἀκούονται κατὰ τὴν θείαν λειτουργίαν.
Ἤλθατε μὲ τόσον κόπον καὶ μέσα στὸ κρύο• στέκεσθε ὄρθιοι. Δὲν πρέπει νὰ πάη χαμένος ὁ κόπος σας. Γι' αὐτὸ ἃς παρακαλέσωμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν θὰ μείνη οὔτε μία σκέψις ἀκατανόητη μέσα σας. Δὲν πρέπει νὰ φύγωμε ἀπὸ ἐδῶ, ἂν οἱ καρδιές μας δὲν προσκυνήσουν τὸν Θεόν, ἂν δὲν νοιώσωμε τὶς ψυχές μας νὰ ἔχουν ριχθῆ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ ἔχουν δεῖ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα γίνονται εἰς αὐτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου