Τί νόημα έχουν όλες αυτές οι ευαγγελικές αφηγήσεις θαυμάτων του Χριστού, που έγιναν πριν από 2.000 χρόνια σε μια εποχή σαν την σημερινή, όπου η καθημερινή επικαιρότητα είναι τόσο εντυπωσιακή, που κάνει να ξεχαστούν και τα πιό συγκλονιστικά γεγονότα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα;
Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι χριστιανοί εκείνοι, που αποφεύγουν να διαβάζουν την Άγια Γραφή, με τη δικαιολογία ότι όσα γράφει είναι γνωστές ιστορίες, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εποχή μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, όσο εντυπωσιακές κι αν είναι οι ιστορίες αυτές, αν τις δούμε απλώς ως αφηγήσεις για γεγονότα που συνέβησαν πριν από είκοσι αιώνες, η άξια τους χάνεται και συχνά μας αφήνουν εντελώς αδιάφορους.
Όμως την Αγία Γραφή δεν την διαβάζουμε για να μάθουμε το τί έγινε το 1200 π.Χ. ή το 60 μ.Χ., αλλά επειδή πιστεύουμε ότι περιέχει τον ζωντανό λόγο του Θεού, που, ως τέτοιος, απευθύνεται στους ανθρώπους όλων των εποχών. Ως ζωντανός λόγος του Θεού, η Άγια Γραφή δεν χάνει ποτέ την επικαιρότητά της, αλλά τα όσα αναφέρονται σ’ αυτήν αποκτούν σε κάθε εποχή καινούριο νόημα, ανάλογα με τα ερωτήματα που κάθε φορά θέτουμε στο κείμενο.
Είναι ο Ίδιος ο Θεός, αυτός που απαντά στα ερωτήματά μας, αυτός που μας ανοίγει τα μάτια, για να κατανοήσουμε τις απαντήσεις Του και να δούμε κάθε φορά τα πράγματα από μιαν άλλη οπτική γωνία. Αρκεί βεβαίως να θέλουμε να δούμε. Με αυτό το πρίσμα οφείλουμε να προσεγγίσουμε και τις αφηγήσεις για τα θαύματα του Χριστού. Στόχος δεν είναι ο εντυπωσιασμός των ακροατών με την περιγραφή της δύναμης του Ιησού, αλλά συνιστούν ένα διαφορετικό τρόπο διδασκαλίας, για το ποιός είναι ο Ιησούς και ποιό είναι το έργο Του.
Τα θαύματα είναι δείκτες αυτού που αποκαλούμε «βασιλεία του Θεού», παραστατικές εικόνες, που μας βοηθούν να καταλάβουμε το πώς θα είναι ο καινούριος κόσμος τον οποίο ο Χριστός εξήγγειλε με τη διδασκαλία Του, εγκαινίασε με την Ανάστασή Του, και οι ανά τους αιώνες μαθητές Του, από την εποχή των αποστόλων μέχρι σήμερα, αγωνιζόμαστε να πραγματώσουμε.
Ο Ιησούς με τα θαύματά Του δεν άλλαξε τον κόσμο, δεν απάλλαξε τον κόσμο από το κακό, αλλά οι αφηγήσεις των θαυμάτων αυτών λειτουργούν για μας ως παραδείγματα, που δείχνουν σε επιμέρους περιπτώσεις τις δυνατότητες που έχουμε ως χριστιανοί να εξαφανίσουμε το κακό από τον κόσμο…
Η συνέπεια όμως της ατομοκεντρικής νοοτροπίας μας είναι ότι έχουμε πάψει πια να πιστεύουμε στην αποτελεσματικότητα των μέσων που διαθέτουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο. Κατ’ εξοχήν τέτοια μέσα είναι η προσευχή και η νηστεία. Δυστυχώς κατανοούμε την προσευχή και τη νηστεία ως θρησκευτικές υποχρεώσεις μας, ως μέσα που εξασφαλίζουν την ατομική μας σωτηρία, και όχι ως μέσα για να επιτύχουμε τη μεταμόρφωση της κοινωνίας,
Έτσι, όταν η προσευχή περιορίζεται σε αιτήματα για την ατομική μας ευημερία και δεν έχει ως στόχο και προοπτική τον κόσμο ολόκληρο, όταν δεν είναι ένας ειλικρινής διάλογος με τον Θεό, προκειμένου να οδηγηθεί κανείς σε ορθές επιλογές στη ζωή του, αλλά γίνεται από ανάγκη ή από φόβο, τότε δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.
Και αν η νηστεία μας δεν είναι μια συνειδητή πράξη παραίτησης από ορισμένα αυτονόητα δικαιώματά μας, όπως είναι π.χ. το φαγητό, όταν δεν αποτελεί μια συνειδητή δήλωση ότι είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε κάτι από τον εαυτό μας υπέρ των άλλων και του κόσμου ολόκληρου, τότε είναι άχρηστη…
(Μιλτιάδη Κωνσταντίνου, Καθηγητή Α.Π.Θ., «Κυριακοδρόμιο», εκδ. Ἀρτος Ζωής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου