ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί

Συχνό καί πολλές φορές καθημερινό φαινόμενο στήν ἐποχή πού ζοῦμε εἶναι οἱ πορείες διαμαρτυρίας ἀτόμων, κοινωνικῶν τάξεων καί φορέων.Πορεῖες μέ στόχο κυρίως τήν ἐπίλυση ζητημάτων καί τήν ἀπόκτηση περισσοτέρων ἀγαθῶν. Μία  πορεία  μᾶς παρουσίαζει και μᾶς περιγράφει καί ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή,  ὄχι  ὅμως ἑνός κοινωνικοῦ συνόλου, ἀλλά ἑνός μόνου ἀνθρώπου. Το Εὐαγγέλιο μᾶς περιγράφει τήν πορεία ἑνός ἀσώτου υἱού καί τήν ἐπιστροφή του στό πατρικό του σπίτι. Τά περιστατικά αὐτῆς τῆς λυτρωτικῆς πορείας θά τονίσουμε σήμερα.

Ὁ δρόμος τῆς ἀποστασίας πού ἐπέλεξε ὁ ἄσωτος υἱός καί ἡ ξένη χώρα τήν ὁποῖα ἐπισκέφτηκε, ἀφού τοῦ πρόσφεραν μια προσωρινή  εὐχάριστη κατάσταση, ἀπολαμβάνοντας τίς ἡδονές τῆς ἁμαρτίας, στή συνέχεια τόν ὁδήγησαν σέ μία δραματική ζωή , τήν ἔνταση τῆς ὁποῖας μᾶς τήν δίνει ἡ ἔκφραση «λιμῷ ἀπόλλυμαι» (Λουκ. 15,17), δηλαδή πεθαίνω ἀπό τήν πείνα! Ἔχοντας περιέλθει ὁ ἄσωτος σ’ αὐτή τή δεινή κατάσταση, τήν ἐπικίνδυνη γιά τή ζωή του, θυμᾶται τήν «πατρώαν δόξαν» καί ἀπό τήν παραφροσύνη στήν ὁποῖα βρίσκεται, «εἰς εαὐτόν ἐλθών», λαμβάνει τή σωτήρια ἀπόφαση γιά τήν ἐπιστροφή του στήν πατρική του ἐστία. Στό σπίτι του, στόν πατέρα του. Τό πρῶτο βῆμα ἔχει γίνει καί ἡ πορεία ἔχει σχεδόν ἀρχίσει, γιά νά φτάσει στόν τελικό της προορισμό.

Ἡ συνάντηση πατέρα καί ἀποστάτου υἱού γίνεται πρό τοῦ πατρικού παλατιού, ὅπου ἐκφράζεται τό αἴτημα «Πάτερ ἥμαρτον….. ποίησόν με ὥς ἕνα τῶν μισθίων σου». Τό αἴτημα φυσικά γίνεται ἀποδεκτό ἀπό τόν πατέρα μέ μία μεγάλη διαφορά. Ἡ θέση πού του προσφέρεται δέν εἶναι θέση δούλου ἀλλά υἱοῦ, καί ἔτσι γίνεται ἡ ἀποκατάσταση στήν αρχική του κατάσταση, στή δόξα καί στό κάλλος. Ἡ ζωηρή ἐπιθυμία τοῦ υἱοῦ γιά ἐπιστροφή, μετά τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας  και τῆς μετανοίας του, στέφεται  μέ ἐπιτυχία.

Τό πρόσωπο καί τό παράδειγμα τοῦ ἀσώτου υἱοῦ ἀποτελεῖ πρωτοπόρο παράδειγμα πρός μίμηση ὅλων μας, γιατί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός δέν θέλει μόνο νά εἴμαστε ἁπλοῖ, ἐνίοτε γραφικοί, ἀκροατές καί θαυμαστές του. Θέλει νά γίνουμε ἔμπρακτοι τηρητές και ἐκτελεστές τῆς διδασκαλίας του. Ὁ ἄσωτος μᾶς δείχνει τόν τρόπο τῆς ἐφαρμογῆς τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ ὁποῖος, για να μπορεῖ εὔκολα να πραγματοποιηθεῖ και ἄνευ ἐμποδίων, χρειάζεται να ἔχουμε ὁρισμένες προϋποθέσεις και ἀρχές.

Πρώτη προϋπόθεση καί ἀρχή εἶναι ἡ αὐτογνωσία.Ἡ ἐνσυναίσθηση τῆς ἠθικῆς καί ἐσωτερικῆς καταστάσεώς μας, ἀποτελεῖ πρωταρχικό παράγοντα. Ἡ αὐστηρή καί ἀμερόληπτη αὐτοκριτική θά μᾶς δώσει πλήρη εἰκόνα στήν ὁποῖα ἔχουμε περιέλεθει. Ἡ σωστή αὐτοκριτική εἶναι ὁ προσωπικός μας μαγνητικός τομογράφος πού ἀποκαλύπτει το «νόσημα»  καί ἐκεῖνο τό πάθος πού μᾶς κρατᾶ μακριά ἀπό τήν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ. Ἡ δεύτερη προϋπόθεση καί  ἀρχή εἶναι ἡ μετάβαση, ἡ ἐπιστροφή πρός τόν Λυτρωτή. «Ἀναστάς πορεύσομαι». Ἐδώ ὅμως χρειάζεται πολύ προσοχή και ὑπομονή, γιατί αὐτή τήν ἀπόφασή μας θά τήν «πολεμήσει» μέ σφοδρότητα ὁ Διάβολος, ὁ ὁποῖος στήν ἀρχή θά προτάξει ὡς ἐμπόδιο τήν ντροπή. Στή συνέχεια, θά προτάξει την ἀμφιβολία καί τήν ἀπελπισία, μέχρι νά ματαιώσει τήν ἐπιστροφή μας, δηλαδή τήν οὐσιαστική μετάνοιά μας. Προσοχή λοιπόν καί ὑπομονή ἱδιαίτερη.

Ἡ μετάνοια καί ἡ ἐπιστροφή εἶναι οἱ μοναδικές ἀσφαλεῖς ὁδοί τῆς λύτρωσης καί τῆς σωτηρίας μας. Ὁ τρόπος γιά τή συνάντησή μας μέ τόν  Κύριό μας μέσω τῆς μετανοίας ἔχει μεγάλη σημασία. Ἡ ταπείνωση, ἡ συντριβή, ἡ λύπη, τό δάκρυ, ὁ στεναγμός πρέπει νά εἶναι τά ἀπαραίτητα συνοδευτικά μας. Ὅλα αὐτά ὅμως δέν θα πρέπει νά ἀποτελοῦν σχήματα λόγου ἤ εἰκονικές ἐκφράσεις καί τύπους, ἀλλά ἀληθινές ἐκδηλώσεις καρδίας συντετριμμένης, ταπεινωμένης καί ποθούσης τή συνδιαλλαγή καί τή λύτρωση. Τότε ἡ ἐπιστροφή ἐπιτυγχάνεται καί ἡ σωτηρία κερδίζεται. Λέγει χαρακτηριστικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ὁ μετάνοιαν εἰσάγων καί παρά τοῦ Θεού ἀκουόμενος, εὐκόλως καί τοῦτο δύναται κατορθῶσαι το ἀγαθόν, τό διακρούεσθαι τῶν πονηρῶν τάς συνουσίας» (ΕΠΕ 5, 270).

Ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριός μας σήμερα, μέ τήν εὐαγγελική περικοπή τοῦ Ἀσώτου Ὑἱοῦ, μᾶς βεβαιώνει γιά τήν ἀποδοχή τῆς μετανοίας μας μέ χαρά. Αὐτό περιμένει ἀπό ὅλους μας, γιατί ὅλους μᾶς θέλει κοντά Του. Ἡ ἀπομάκρυνσή μας γίνεται  πολλές φορές μέ τίς δικές μας ἐπιπόλαιες ἐπιλογές, ὅμως ἄς μήν ἀποκάμουμε, ἄς μήν ἀπελπιστοῦμε. Ἕνα «ἤμαρτον» καρδιακό καί μία εἰλικρινής μετάνοια μᾶς ἐπαναφέρει στό ἀρχικό μας κάλλος. Στή ζωή μας ἔχουμε μιμηθεῖ πολλές φορές τήν ἄσωτη ζωή τοῦ ἀποστάτη υἱοῦ, ὅμως, ἄς τόν μιμηθοῦμε καί μέ τή φωνή καί μέ τήν πράξη τῆς μετανοίας του καί ἄς ψάλλουμε καί ἐμείς στόν Σωτῆρα Χριστό μας: « Πάτερ ἀγαθέ, ἀπομακρύνθηκα ἀπό ἐσένα, μή με ἐγκαταλείψεις… Σηκώθηκα καί ἐπέστρεψα πίσω Σε ἐσένα. Τήν ἀγκαλιά Σου, Χριστέ, ἄνοιξε καί μέ συμπάθεια νά με δεχθείς ἀπό χώρα μακρινή, ἀπέχοντας πλέον ἀπό πάθη και ἁμαρτίες!» Ἀμήν.