«Τίς ὁ ἁψάμενός μου;»

 Ἕνα χαριτωμένο γνώρισμα τῆς ἀνθρώπινης φύσης εἶναι ἡ φιλοδοξία. Πλαστήκαμε γιά τά ὑψηλά. Τώρα, πού πέσαμε στά χαμηλά, στοχεύουμε πάντα πρός τά πάνω.

Ὑπάρχουν μωροφιλοδοξίες πού ἐξευτελίζουν τόν ἄνθρωπο. Ὑπάρχουν καί φιλοδοξίες πού τιμοῦν τόν ἄνθρωπο. Ἡ πιό ὑψηλή φιλοδοξία εἶναι νά ἀγγίξουμε τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό ἄγγιγμα εἶναι ἡ πληρότητα καί ἡ δικαίωση τῆς φύσης μας.

Αὐτό τό ἄγγιγμα κατάφερε νά κάνει σήμερα ἡ αἱμορροούσα. Ἄγγιξε τόν Χριστό, καθώς Ἐκεῖνος πήγαινε στό σπίτι τοῦ ἄρχοντα Ἰαείρου, γιά νά ἀναστήσει τό κοριτσάκι του. Ὁ Κύριος, ὅταν ἔνιωσε αὐτό τό ἄγγιγμα, θέλησε νά ἀναδείξει τήν ποιότητα τῆς προσωπικότητας αὐτῆς τῆς γυναίκας. Ἔκανε τήν ἐρώτηση:

«τίς ὁ ἁψάμενός μου;» ὄχι ἐπειδή εἶχε ἀπορία, ἀλλά ἐπειδή ἤξερε τήν ἀπάντηση! Ἤξερε ὅτι Τόν ἄγγιξε ἕνα διαμάντι. Θέλησε αὐτό τό διαμάντι νά τό φωτίσει, νά ἀναδείξει τήν ἀξία του, νά τό παρουσιάσει ὡς παγκόσμιο παράδειγμα πίστης. Ὁ Κύριος «ἐνώπιον παντός τοῦ λαοῦ» δόξασε τήν αἱμορροούσα γυναίκα, πού Τοῦ ἐμπιστεύτηκε τή ζωή καί τήν ἐλπίδα της.

Τή θεράπευσε μέν μυστικά, ἀλλά τή δόξασε δημόσια καί παντοτινά, ὄχι γιά τήν ἀρρώστια της, ἀλλά γιά τόν πόθο καί τήν ἀρετή, μέ τήν ὁποία Τόν ἄγγιξε.

Ἀνάμεσα στό πλῆθος τῆς ἀνθρωπότητας περπατάει καί σήμερα ὁ Χριστός. Πορεύεται μέ σκοπό νά δώσει ζωή στούς ἀπονεκρωμένους ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἀμέτρητοι ἄνθρωποι «συνέχουσι» καί «ἀποθλίβουσι» τόν Κύριο. Ἐλάχιστοι ὅμως Τόν ἀγγίζουν μέ τήν ποιότητα τοῦ ἀγγίγματος τῆς αἱμορροούσας.

Προσπαθοῦμε νά προσεγγίσουμε τόν Ἰησοῦ καί νά Τόν ἀγγίξουμε μέ τήν «προσευχή» μας, μέ τά λόγια, μέ τά αἰτήματά μας, μέ τά παράπονά μας, μέ τά ἐφήμερα καί ἀνόητα θέματά μας. Αὐτό ὅμως πού κάνουμε δέν εἶναι ἄγγιγμα γεμάτο ἐμπιστοσύνη, ἀγάπη καί ἐλπίδα. Εἶναι ἕνα ἄγγιγμα ἐνοχλητικό, πού μοιάζει περισσότερο μέ σπρώξιμο ἤ καί μέ ράπισμα... Θέλουμε νά τραβήξουμε τήν προσοχή τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τί ἀπαντοῦμε ὅταν Ἐκεῖνος κάνει τήν ἐρώτηση «τίς ὁ ἁψάμενός μου»; Ἔχουμε νά ἐπιδείξουμε τήν ταπείνωση καί τήν εὐγένεια τῆς αἱμορροούσας ἤ τό μόνο πού παρουσιάζουμε εἶναι ἡ μικροπρέπεια καί ὁ καιροσκοπισμός μας;

Ὁ Χριστός θέλει νά Τόν ἀγγίζουμε! Θέλει, ὅχι μόνο νά Τόν ἀγγίζουμε, ἀλλά καί νά Τόν προσλαμβάνουμε. Θέλει νά ἑνώνεται μαζί μας σωματικά καί ἀληθινά. Θέλει ὅμως ἡ προσέγγιση καί τό ἄγγιγμά μας νά ἔχουν τά χαρακτηριστικά πού εἶχε τό ἄγγιγμα τῆς γυναίκας τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου, δηλαδή ἀδίστακτη πίστη, μυστική εὐγένεια καί εὐχαριστιακό φρόνημα.

Ὁ Κύριος ἐπιθυμεῖ νά Τόν προσεγγίζουμε μέ ἀδίστακτη πίστη. Ὅταν σκεπτόμαστε τόν Θεό, νά μήν εἰσβάλλει στή σκέψη μας κανένα μικρόβιο ἀμφιβολίας. Ὁ Πλάστης καί Πατέρας μας εἶναι παντοδύναμος πέρα ἀπό κάθε ἀμφιβολία. Εἶναι γεμάτος ἀγάπη περισσότερο ἀπό κάθε προσμονή. Ἔχει σοφία καί δικαιοσύνη ἀπείρως μεγαλύτερη ἀπ’ ὅλη μαζί τήν ἀνθρώπινη ἐπιστήμη καί λογική. Ἔχει διάκριση καί δικαιοσύνη ἰσχυρότερη ἀπό κάθε ἀνθρώπινη θέληση. Κρατεῖ τά σύμπαντα στήν παλάμη Του καί κυβερνάει τόν χῶρο καί τόν χρόνο ἀλάνθαστα. Κάθε στιγμή μᾶς ἀποκαλύπτεται μέσα ἀπό τό ἀπερινόητο θαῦμα τῆς ζωῆς. Ἡ παρουσία Του εἶναι ἔντονη μέσ’ ἀπό τήν ἀπίστευτη ὀμορφιά πού μᾶς περιβάλλει. Ὅλα ὁμιλοῦν γιά τόν Θεό. Μέσ’ ἀπό τά πάντα μᾶς ὁμιλεῖ ὁ Θεός. Τό μεγαλεῖο καί ὁ πλοῦτος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐμπνέουν, γιά νά Τόν προσεγγίζουμε μέ πίστη. Μέ ἐμπιστοσύνη ἁπλώνουμε τά χέρια μας σ’ Ἐκεῖνον πού Τοῦ ἀνήκουν τά πάντα.

Ὁ Κύριος ἐπιθυμεῖ καί θέλει νά Τόν ἀγγίζουμε, ἀλλά θέλει νά ἐρχόμαστε κοντά Του μέ μυστική εὐγένεια. Δέν θέλει τήν ψεύτικη εὐγένεια τῶν ὑποκριτῶν. Δέν θέλει τή φοβική εὐγένεια τῶν δούλων καί τῶν καιροσκόπων. Δέν θέλει τήν τυπική εὐγένεια τῶν ἀπό συνήθεια θρησκευόμενων. Θέλει τή μυστική εὐγένεια τῆς ἀγάπης πού ἔχει τό παιδί πρός τόν πατέρα του. Τήν εὐγένεια πού πηγάζει μέσα ἀπό τήν εὐγνωμοσύνη, τήν ταπείνωση, τήν ἀποδοχή καί τήν ἀναγνώριση. Θέλει νά Τόν ἀγγίζουμε μέ τήν εὐγένεια τῆς ἀνοικτῆς καί καθαρῆς καρδιᾶς, μέ τήν εὐγένεια τοῦ μετανιωμένου ἄσωτου, τοῦ πονεμένου, συσταυρωμένου ληστῆ, τῆς ποθεινῆς μυροφόρας, τοῦ παρορμητικοῦ Παύλου. Θέλει νά Τόν ἀγγίζουμε, ὅπως τό ἔκανε ἡ Κυρία Θεοτόκος μέ τή δική της εὐγένεια καί τή δική της ἀθόρυβη ἀλλά ἀνυπέρβλητη ἀρετή.

Τέλος, ὁ Χριστός θέλει νά Τόν ἀγγίζουμε, ἀλλά νά εἴμαστε γεμάτοι ἀπό εὐχαριστιακό φρόνημα γι αὐτό τό ὑψηλό δῶρο πού μᾶς ἀξιώνει. Ὅλη ἡ ζωή μας εἶναι πολύτιμη, ἐφόσον ἀφιερώνεται στήν εὐχαριστία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀχάριστος καί ἀγνώμων ἄνθρωπος διαβαίνει τή ζωή του ἄσκοπα, ἀφοῦ ποτέ δέν ὀσφραίνεται τά ἀρώματα ἀπό τήν παρουσία τῆς θείας χάρης. Ὁ εὐγνώμων ὅμως ἄνθρωπος λούζεται στό φῶς τῶν θεϊκῶν δωρεῶν, ἐπειδή δέν χορταίνει ἀπό τήν αὐθόρμητη διάθεση νά εὐχαριστεῖ καί νά δοξάζει τόν Θεό γιά τίς ἀφθονοπάροχες εὐλογίες Του. Ὅταν κάθε ἀνάσα, κάθε σκέψη, κάθε κτύπος τῆς καρδιᾶς εἶναι μία πράξη εὐχαριστίας πρός τόν Θεό, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀξίζει νά ἀγγίξει τόν Κύριο καί νά ἁγιαστεῖ ἀπό τό ἄγγιγμά του αὐτό. Τότε τό ἄγγιγμα αὐτό εἶναι καρπός ἀγάπης. Μιᾶς ἀγάπης τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο.

Ἡ αἱμορροούσα ἄγγιξε τό κράσπεδο τῶν ἱματίων τοῦ Ἰησοῦ καί θεραπεύτηκε σωματικά. Τό ἄγγιγμά της εἶχε πίστη, εὐγένεια, ἀγάπη καί γι’ αὐτό δοξάστηκε πνευματικά.

Ἀγγίζουμε κι ἐμεῖς τόν Κύριο. Ὅταν Ἐκεῖνος ρωτάει: «τίς ὁ ἁψάμενός μου;», ἄς ἔχουμε τήν παρρησία νά ὁμολογοῦμε τόν πόθο μας γιά τό πρόσωπό Του. Ἕναν πόθο γεμάτο ἀπό πίστη, εὐγένεια καί ἀγάπη, ἔτσι ὥστε νά ἀντλοῦμε τίς ἄπειρες εὐλογίες Του γιά πάντοτε. Ἀμήν.