Η Ανάληψη

 Ο Ιησούς δεν έζησε με τους Αποστόλους Του μετά την Ανάσταση όπως είχε ζήσει πριν τον θάνατό Του. Πλήρης θεϊκής δόξης, εμφανίστηκε σε διαφορετικές στιγμές και χρόνους στους ανθρώπους Του, βεβαιώνοντάς τους ότι ήταν αληθινά Αυτός, αληθινά ζωντανός με το αναστημένο και ένδοξο σώμα Του.

«Οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι᾿ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 1,3).

Πρέπει να σημειωθεί πως το διάστημα των σαράντα ημερών χρησιμοποιείται πολλές φορές στη Βίβλο και φανερώνει μία χρονική περίοδο ολοκλήρωσης και επάρκειας (Γεν. 7,17· Εξ. 16,35· 24,18· Κρ. 3,11· Α΄ Βασ. 17,16· Γ΄ Βασ. 19,8· Ιωάν. 3,4· Ματθ. 4,2).

Την τεσσαρακοστή ημέρα μετά από το Πάσχα, ο Ιησούς «ἀνελήφθη εἰς τὸν οὐρανόν» για να δοξασθεί «ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Πραξ. 1,9-11· Μαρκ. 16,19· Λουκ. 24,51). Η ανάληψη του Χριστού είναι η τελική σωματική Του αναχώρηση από αυτό τον κόσμο ύστερα από την Ανάσταση. Είναι η επίσημη ολοκλήρωση της αποστολής Του, ως Μεσσίας Σωτήρας, σ’ αυτό τον κόσμο. Είναι η ένδοξη επιστροφή Του στον Πατέρα, ο οποίος Τον είχε αποστείλει στον κόσμο να πραγματοποιήσει το έργο που Του είχε αναθέσει (Ιωάν. 17,4-5).

Ανάληψη

«Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης» (Λουκ. 24,51-52).

Ο εκκλησιαστικός εορτασμός της Αναλήψεως, όπως όλοι αυτοί οι εορτασμοί, δεν είναι απλώς η ανάμνηση ενός περιστατικού της ζωής του Χριστού. Πραγματικά, η ίδια η Ανάληψη δεν πρέπει να νοηθεί ως ένα υπερφυσικό γεγονός ενός ανθρώπου που ανυψώθηκε ψηλά στους ουρανούς. Οι Γραφές τονίζουν τη φυσική αναχώρηση του Χριστού και του ενδοξασμού Του μετά του Θεού Πατέρα, μαζί με τη μεγάλη χαρά που γέμισε τις καρδιές των Αποστόλων Του, καθώς έλαβαν την υπόσχεση του ερχομού του Αγίου Πνεύματος για να βεβαιώσει την παρουσία του Κυρίου μαζί τους, ικανώνοντάς τους να γίνουν μάρτυρες έως εσχάτου της γης (Λουκ. 24,48-53·Πραξ. 1,8-11· Ματθ. 28,16-20· Μαρκ. 16,16-19).

Στην Εκκλησία, οι πιστοί στον Χριστό εορτάζουν αυτά τα αληθινά γεγονότα με την πεποίθηση πως η αναχώρηση του Χριστού από αυτό τον κόσμο έγινε για αυτούς και για όλους τους ανθρώπους. Ο Κύριος αναχωρεί, ώστε να δοξαστεί με τον Θεό Πατέρα και να δοξάσει και μας μαζί Του. Φεύγει για να μας ετοιμάσει «τόπον» και να μας πάρει και μας στην ευλογία της παρουσίας του Θεού. Φεύγει για να ανοίξει τον δρόμο για κάθε σάρκα «διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως…» (Εβρ. 9,11). Φεύγει για να στείλει το Άγιο Πνεύμα, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, για να μαρτυρήσει για Αυτόν και το Ευαγγέλιό Του στον κόσμο, καθιστώντας Τον παρόντα στις ζωές των Αποστόλων Του.

Οι λειτουργικοί ύμνοι της εορτής της Αναλήψεως άδουν όλα αυτά τα πράγματα. Οι αντιφωνικοί στίχοι της θείας Λειτουργίας προέρχονται από τους Ψαλμούς 46, 47, και 48. Το τροπάριο της εορτής, που ψάλλεται στη Μικρή Είσοδο, χρησιμοποιείται και ως Κοινωνικό.

«Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τὴ ἐπαγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου» (Τροπάριο).

«Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· Ἐγώ εἰμι μεθ᾿ ὑμῶν καὶ οὐδεὶς καθ᾿ ὑμῶν» (Κοντάκιον).

π. Θωμάς Χόπκο, Δόγμα και λατρεία Βασικό εγχειρίδιο για την ορθόδοξη πίστη, Τόμος: 1ος, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα, 2014