Καθαρά Δευτέρα 2006. Ήρθα με την οικογένειά μου για πρώτη φορά στη Μονή του Οσίου Δαυίδ. Ο Γέροντας Κύριλλος καθόταν στην είσοδο της Μονής. Είχαμε ακούσει για εκείνον από την οικογένεια Γαβρά τα καλύτερα. Δεν τον γνώριζα, ούτε με γνώριζε. Μόλις με είδε, με ρώτησε: πιστεύεις ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μίας νέας ζωής και ότι δια του θανάτου ο άνθρωπος μεταβαίνει εις την ζωήν, την αληθινή, την αιώνια;
«Έμεινα»! Γιατί προ 24 ημερών είχε κοιμηθεί ο πατέρας μου (Βασίλειος), και για αυτό ακριβώς ήρθαμε στο Μοναστήρι, να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του, να δώσουμε το όνομά του στον Γέροντα να τον μνημονεύει και να μας πει λόγους παρηγοριάς».
Παναγιώτης Παπαδάκης, Κάτοικος Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου