ΑΓΙΟΥ ΤΥΧΩΝΟΣ ΤΟΥ ΖΑΝΤΟΝΣΚ
Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ὁ ἐρχομός Του στόν κόσμο ἐνθαρρύνουν πάντοτε τούς ἁμαρτωλούς, παρακινώντας τους σέ μετάνοια.
Γιά ποιόν κατέβηκε στή γῆ ὁ Χριστός; Γιά τούς ἁμαρτωλούς.
Καί γιά ποιό σκοπό; Γιά τή σωτηρία μας ὁ Θεός! Γιά χάρη της ἦρθε ὁ Ἴδιος στόν κόσμο.
Ἀκοῦστε το ὅλοι οἱ ἁμαρτῶλοι καί συλλογιστεῖτε το: Ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἦρθε γιά τή σωτηρία μας στόν κόσμο, καί ἦρθε μάλιστα μέ τή δική μας μορφή.
Πραγματικά «Μέγα ἐστι τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον! Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3,16). «Κύριε, τί ἐστιν ἄνθρωπος ὅτι ἐγνώσθης αὐτῷ, ἤ υἱός ἀνθρώπου ὅτι λογίζῃ αὐτῶ;» (Ψαλμ. 134, 3).
Πόσο θαυμαστή εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο! Πόσο ἀξιοθαύμαστο τό ἔργο Του!
Αὐτό προεῖδε ὁ προφήτης καί φώναξε μέ φόβο καί ἔκσταση: «Κύριε, εἰσακήκοα τήν ἀκοήν Σου καί ἐφοβήθην· Κύριε, κατενόησα τά ἔργα Σου καί ἐξέστην» (Ἀββακ. 3,1-2).
* Ἄς ἀναλογισθοῦμε καλά τό μεγάλο αὐτό ἔργο τοῦ Θεοῦ, πού ἔγινε γιά χάρη μας, καί ἄς μετανοήσουμε. Ἄς σκεφτοῦμε ὅτι γιά μᾶς γεννήθηκε ἀπό τήν Παρθένο, ἔγινε νήπιο καί θήλασε γάλα! Ἐνῶ εἶναι ἀόρατος, ἔγινε ὁρατός, ἐνῶ εἶναι ἄναρχος, ἔλαβε ἀρχή καί σπαργανώθηκε σάν βρέφος, ἀπό ἀδέσμευτος δεσμεύτηκε καί ἀπό Λόγος ἄσαρκος σαρκώθηκε.
* Ἄς θυμηθοῦμε πώς, ὅταν ἦταν νήπιο, ἔτρεχε νά κρυφτεῖ ἀπό τόν φονικό βασιλιά Ἡρώδη.
* Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ζοῦσε καί βάδιζε στή γῆ, ὅτι γιά τή σωτηρία μας περιόδευε ἀπό τόπο σέ τόπο καί κοπίαζε, ὅτι ὁ ἀπρόσιτος στά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ συναναστρεφόταν μέ τούς ἁμαρτωλούς, ὅτι, ἐνῶ εἶχε θρόνο τόν οὐρανό καί ὑποπόδιο τή γῆ καί κατοικοῦσε σέ ἀπρόσιτο φῶς, παρ’ὅλα αὐτά δέν εἶχε «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ», ὅτι «ἐπτώχευσε πλούσιος Ὤν, ἵνα ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν» (πρβλ. Β΄ Κόρ.8, 9).
* Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ὁ «ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον» (Ψαλμ. 103,12) φοροῦσε τή φθαρτή στολή μας, ὅτι «ὁ διδούς τροφήν πάσῃ σαρκί» (Ψαλμ. 135,25) τρεφόταν μέ τόν γήινο ἄρτο, ὅτι ὁ Παντοδύναμος φαινόταν ἀδύναμος καί ὁ Πανίσχυρος κουραζόταν σάν ἀνίσχυρος.
* Ἄς θυμηθοῦμε πώς ὁ Ἀνώτερος ἀπό κάθε δόξα καί τιμή δεχόταν βλασφημίες ἀπό παράνομα χείλη, βριζόταν καί χλευαζόταν.
* Ἄς θυμηθοῦμε πώς θλιβόταν, ἔκλαιγε, πονοῦσε, πώς ἀπό τόν ἀχάριστο μαθητή προδόθηκε καί πουλήθηκε καί ἀπό τούς ὑπόλοιπους ἐγκαταλείφθηκε, πώς δέσμιος σύρθηκε σέ δίκες, πώς δικάστηκε ἀπό τούς ἄδικους, πώς ραπίστηκε, μαστιγώθηκε, φόρεσε τήν ἐμπαικτική χλαμύδα, ἄκουσε βλάσφημους καί περιπαικτικούς χαιρετισμούς –«χαῖρε ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. 19,3) πώς στεφανώθηκε μέ τό ἀκάνθινο στεφάνι, χτυπήθηκε στό κεφάλι μέ τό καλάμι, ἄκουσε ἀπό τόν παράνομο λαό Του «ἆρον ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν» (Ἰω. 19,15).
* Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι μέ δύο κακούργους ὁδηγήθηκε στή σταύρωση κι’ ἀνάμεσά τους κρεμάστηκε – ποιός; Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ!- καί τέλος πέθανε μέ σταύρικο θάνατο.
Ὅλα αὐτά τά ἔκανε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας. Γιατί ἐμεῖς, οἱ ἁμαρτωλοί, τήν εἴχαμε χάσει στό πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ.
Δέν ἔχουμε λοιπόν ἐγκαταλειφθεῖ. Γιά τή σωτηρία μας χύθηκε τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Τά πάθη Του ἄς μᾶς παρακινήσουν νά μετανοήσουμε, γιατί χωρίς μετάνοια, σωτηρία δέν ὑπάρχει γιά κανέναν, κι’ ὅμως ὁ ἄθλιος ἁμαρτωλός δέν φροντίζει γι’αὐτό.
Ὁ Θεός εἶναι φιλάνθρωπος καί τό ἔδειξε ἔμπρακτα. Ἀρκεῖ νά μετανοήσεις καί θά σωθεῖς. Ὁ Χριστός ἀποκαλύπτει μέσα στό Εὐαγγέλιο τόν ἐρχομό Του στόν κόσμο, γιά χάρη τοῦ κόσμου. Ἀποκαλύπτει τήν ἑκούσια « κένωσίν Του» τή θεληματική φτώχεια Του, τή βαθειά Του ταπείνωση, τούς κόπους, τούς πόνους, τίς θλίψεις, τίς ὀδύνες καί τό θάνατο -θάνατο μάλιστα σταυρικό- καί λέει στόν ἄνθρωπο:
«Ἄνθρωπε, ὅλα αὐτά γιά χάρη σου καί γιά τή σωτηρία σου τά δέχτηκα καί τά ὑπέμεινα, κι’ ἐσύ ἀδιαφορεῖς γιά τή σωτηρία σου! Ἀδιαφορεῖς, ἀφοῦ δέν θέλεις νά μετανοήσεις, ν’ἀπομακρυνθεῖς ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά ἐκμεταλλευθεῖς τό αἷμα Μου πού ζωογονεῖ.»
Ἀλλά ὁ ἁμαρτωλός, μολονότι ἀκούει στό Εὐαγγέλιο τή γλυκειά καί ἱκετευτική φωνή τοῦ Ἰησοῦ, ἀδιαφορεῖ. Ὁ Χριστός ὑπόσχεται νά λησμονήσει τίς ἁμαρτίες καί τίς ἀνομίες του, ἄν ἐπιστρέψει σ’Αὐτόν, μά ὁ ἁμαρτωλός δέν δίνει σημασία.
Ὁ Χριστός τόν καλεῖ κοντά Του καί τοῦ ὑπόσχεται ἀνάπαυση, μά ὁ ἁμαρτωλός οὔτε γι’αὐτήν ἐνδιαφέρεται. Παραμένει ἀδιόρθωτος ὅπως ἦταν, παρανομεῖ ὅπως παρανομοῦσε, κάνει πονηρές πράξεις ὅπως ἔκανε, ἀγαπάει τό σκοτάδι ὅπως τό ἀγαποῦσε, ἀντιπαθεῖ τό φῶς ὅπως τό ἀντιπαθοῦσε.Ἔτσι δέν ἔρχεται στό φῶς, ἀλλά παραμένει μέ τό διάβολο, τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους.
Φτωχέ ἁμαρτωλέ, ξύπνα, ἔλα σέ συναίσθηση καί μήν περιφρονεῖς τό ἴδιο τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ πού χύθηκε γιά χάρη σου.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ὁ ἐρχομός Του στόν κόσμο ἐνθαρρύνουν πάντοτε τούς ἁμαρτωλούς, παρακινώντας τους σέ μετάνοια.
Γιά ποιόν κατέβηκε στή γῆ ὁ Χριστός; Γιά τούς ἁμαρτωλούς.
Καί γιά ποιό σκοπό; Γιά τή σωτηρία μας ὁ Θεός! Γιά χάρη της ἦρθε ὁ Ἴδιος στόν κόσμο.
Ἀκοῦστε το ὅλοι οἱ ἁμαρτῶλοι καί συλλογιστεῖτε το: Ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ἦρθε γιά τή σωτηρία μας στόν κόσμο, καί ἦρθε μάλιστα μέ τή δική μας μορφή.
Πραγματικά «Μέγα ἐστι τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον! Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α’ Τιμ. 3,16). «Κύριε, τί ἐστιν ἄνθρωπος ὅτι ἐγνώσθης αὐτῷ, ἤ υἱός ἀνθρώπου ὅτι λογίζῃ αὐτῶ;» (Ψαλμ. 134, 3).
Πόσο θαυμαστή εἶναι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο! Πόσο ἀξιοθαύμαστο τό ἔργο Του!
Αὐτό προεῖδε ὁ προφήτης καί φώναξε μέ φόβο καί ἔκσταση: «Κύριε, εἰσακήκοα τήν ἀκοήν Σου καί ἐφοβήθην· Κύριε, κατενόησα τά ἔργα Σου καί ἐξέστην» (Ἀββακ. 3,1-2).
* Ἄς ἀναλογισθοῦμε καλά τό μεγάλο αὐτό ἔργο τοῦ Θεοῦ, πού ἔγινε γιά χάρη μας, καί ἄς μετανοήσουμε. Ἄς σκεφτοῦμε ὅτι γιά μᾶς γεννήθηκε ἀπό τήν Παρθένο, ἔγινε νήπιο καί θήλασε γάλα! Ἐνῶ εἶναι ἀόρατος, ἔγινε ὁρατός, ἐνῶ εἶναι ἄναρχος, ἔλαβε ἀρχή καί σπαργανώθηκε σάν βρέφος, ἀπό ἀδέσμευτος δεσμεύτηκε καί ἀπό Λόγος ἄσαρκος σαρκώθηκε.
* Ἄς θυμηθοῦμε πώς, ὅταν ἦταν νήπιο, ἔτρεχε νά κρυφτεῖ ἀπό τόν φονικό βασιλιά Ἡρώδη.
* Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ζοῦσε καί βάδιζε στή γῆ, ὅτι γιά τή σωτηρία μας περιόδευε ἀπό τόπο σέ τόπο καί κοπίαζε, ὅτι ὁ ἀπρόσιτος στά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ συναναστρεφόταν μέ τούς ἁμαρτωλούς, ὅτι, ἐνῶ εἶχε θρόνο τόν οὐρανό καί ὑποπόδιο τή γῆ καί κατοικοῦσε σέ ἀπρόσιτο φῶς, παρ’ὅλα αὐτά δέν εἶχε «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ», ὅτι «ἐπτώχευσε πλούσιος Ὤν, ἵνα ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν» (πρβλ. Β΄ Κόρ.8, 9).
* Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι ὁ «ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον» (Ψαλμ. 103,12) φοροῦσε τή φθαρτή στολή μας, ὅτι «ὁ διδούς τροφήν πάσῃ σαρκί» (Ψαλμ. 135,25) τρεφόταν μέ τόν γήινο ἄρτο, ὅτι ὁ Παντοδύναμος φαινόταν ἀδύναμος καί ὁ Πανίσχυρος κουραζόταν σάν ἀνίσχυρος.
* Ἄς θυμηθοῦμε πώς ὁ Ἀνώτερος ἀπό κάθε δόξα καί τιμή δεχόταν βλασφημίες ἀπό παράνομα χείλη, βριζόταν καί χλευαζόταν.
* Ἄς θυμηθοῦμε πώς θλιβόταν, ἔκλαιγε, πονοῦσε, πώς ἀπό τόν ἀχάριστο μαθητή προδόθηκε καί πουλήθηκε καί ἀπό τούς ὑπόλοιπους ἐγκαταλείφθηκε, πώς δέσμιος σύρθηκε σέ δίκες, πώς δικάστηκε ἀπό τούς ἄδικους, πώς ραπίστηκε, μαστιγώθηκε, φόρεσε τήν ἐμπαικτική χλαμύδα, ἄκουσε βλάσφημους καί περιπαικτικούς χαιρετισμούς –«χαῖρε ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. 19,3) πώς στεφανώθηκε μέ τό ἀκάνθινο στεφάνι, χτυπήθηκε στό κεφάλι μέ τό καλάμι, ἄκουσε ἀπό τόν παράνομο λαό Του «ἆρον ἆρον, σταύρωσον Αὐτόν» (Ἰω. 19,15).
* Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι μέ δύο κακούργους ὁδηγήθηκε στή σταύρωση κι’ ἀνάμεσά τους κρεμάστηκε – ποιός; Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ!- καί τέλος πέθανε μέ σταύρικο θάνατο.
Ὅλα αὐτά τά ἔκανε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας. Γιατί ἐμεῖς, οἱ ἁμαρτωλοί, τήν εἴχαμε χάσει στό πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ.
Δέν ἔχουμε λοιπόν ἐγκαταλειφθεῖ. Γιά τή σωτηρία μας χύθηκε τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Τά πάθη Του ἄς μᾶς παρακινήσουν νά μετανοήσουμε, γιατί χωρίς μετάνοια, σωτηρία δέν ὑπάρχει γιά κανέναν, κι’ ὅμως ὁ ἄθλιος ἁμαρτωλός δέν φροντίζει γι’αὐτό.
Ὁ Θεός εἶναι φιλάνθρωπος καί τό ἔδειξε ἔμπρακτα. Ἀρκεῖ νά μετανοήσεις καί θά σωθεῖς. Ὁ Χριστός ἀποκαλύπτει μέσα στό Εὐαγγέλιο τόν ἐρχομό Του στόν κόσμο, γιά χάρη τοῦ κόσμου. Ἀποκαλύπτει τήν ἑκούσια « κένωσίν Του» τή θεληματική φτώχεια Του, τή βαθειά Του ταπείνωση, τούς κόπους, τούς πόνους, τίς θλίψεις, τίς ὀδύνες καί τό θάνατο -θάνατο μάλιστα σταυρικό- καί λέει στόν ἄνθρωπο:
«Ἄνθρωπε, ὅλα αὐτά γιά χάρη σου καί γιά τή σωτηρία σου τά δέχτηκα καί τά ὑπέμεινα, κι’ ἐσύ ἀδιαφορεῖς γιά τή σωτηρία σου! Ἀδιαφορεῖς, ἀφοῦ δέν θέλεις νά μετανοήσεις, ν’ἀπομακρυνθεῖς ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά ἐκμεταλλευθεῖς τό αἷμα Μου πού ζωογονεῖ.»
Ἀλλά ὁ ἁμαρτωλός, μολονότι ἀκούει στό Εὐαγγέλιο τή γλυκειά καί ἱκετευτική φωνή τοῦ Ἰησοῦ, ἀδιαφορεῖ. Ὁ Χριστός ὑπόσχεται νά λησμονήσει τίς ἁμαρτίες καί τίς ἀνομίες του, ἄν ἐπιστρέψει σ’Αὐτόν, μά ὁ ἁμαρτωλός δέν δίνει σημασία.
Ὁ Χριστός τόν καλεῖ κοντά Του καί τοῦ ὑπόσχεται ἀνάπαυση, μά ὁ ἁμαρτωλός οὔτε γι’αὐτήν ἐνδιαφέρεται. Παραμένει ἀδιόρθωτος ὅπως ἦταν, παρανομεῖ ὅπως παρανομοῦσε, κάνει πονηρές πράξεις ὅπως ἔκανε, ἀγαπάει τό σκοτάδι ὅπως τό ἀγαποῦσε, ἀντιπαθεῖ τό φῶς ὅπως τό ἀντιπαθοῦσε.Ἔτσι δέν ἔρχεται στό φῶς, ἀλλά παραμένει μέ τό διάβολο, τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους.
Φτωχέ ἁμαρτωλέ, ξύπνα, ἔλα σέ συναίσθηση καί μήν περιφρονεῖς τό ἴδιο τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ πού χύθηκε γιά χάρη σου.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου