- Γέροντα, σήμερα στὴ διαλογὴ τῶν ἐλιῶν κατέκρινα μερικὲς ἀδελφές, γιατί ἔβλεπα ὅτι δὲν ἔκαναν προσεκτικὰ τὴ δουλειά τους.
-Κοίταξε νὰ ἀφήσεις τὶς κρίσεις καὶ τὶς κατακρίσεις, γιατί μετὰ θὰ σὲ κρίνει κι ἐσένα ὁ Θεός. Ἐσὺ δὲν βάζει καμμιὰ ἐλιὰ λίγο χαλασμένη μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες;
- Ὄχι Γέροντα, προσέχω νὰ μὴ βάζω.
- Ἂν μᾶς κάνει τόσο καλὸ διάλεγμα ὁ Χριστὸς στὴν Κρίση, χαθήκαμε! Ἐνῶ, ἂν τώρα παραβλέπουμε τὰ σφάλματα τῶν ἄλλων καὶ δὲν τοὺς κατακρίνουμε, θὰ μποροῦμε τότε νὰ ποῦμε στὸ Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε μὲ κι ἐμένα σὲ καμιὰ ἄκρη μέσα στὸ Παράδεισο!». Θυμάστε τί γράφει τὸ γεροντικὸ γιὰ ἕναν ἀμελῆ μοναχὸ ποῦ σώθηκε γιατί δὲν κατέκρινε; Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πεθάνει, ἦταν πολὺ χαρούμενος καὶ εἰρηνικός. Τότε ὁ Γέροντάς του, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν οἱ Πατέρες ποὺ εἶχαν μαζευτεῖ ἀπὸ τὰ γύρω Κελιά, τὸν ρώτησε: «Ἀδελφέ, πῶς καὶ δὲν φοβᾶσαι τὸν θάνατο, ἀφοῦ ἔζησες μὲ ἀμέλεια;». Καὶ ὁ ἀδελφός του ἀπάντησε: «Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔζησα μὲ ἀμέλεια. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ ἔγινα μοναχὸς προσπάθησα νὰ μὴν κατακρίνω κανέναν, ὁπότε τώρα θὰ πῶ στὸν Χριστό: Χριστέ μου, εἶμαι ἕνας ταλαίπωρος, ἀλλὰ τουλάχιστον τὴν ἐντολή Σου: ¨Μὴ κρίνετε, ἴνα μὴ κριθῆτε¨[8], τὴν τήρησα». « Μακάριος εἶσαι ἀδελφέ, τοῦ εἶπε τότε ὁ Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρὶς κόπο».
- Γέροντα, μερικοὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ὅταν βλέπουν κάποιον νὰ ζεῖ ἁμαρτωλά, λένε: «Ά, αὐτός, ἔτσι ποὺ πάει, εἶναι γιὰ τὴν κόλαση!».
- Ἄχ, ἂν οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωπο πᾶνε στὴ κόλαση ἀπὸ τὶς καταχρήσεις, οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι θὰ πᾶνε ἀπὸ τὶς κατακρίσεις… Γιὰ κανέναν δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι θὰ πάει στὴν κόλαση. Ὁ Θεὸς δὲν ξέρουμε πῶς ἐργάζεται. Τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄβυσσος. Κανέναν νὰ μὴ καταδικάζουμε, γιατί ἔτσι παίρνουμε τὴν κρίση ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Πᾶμε νὰ γίνουμε Θεοί. Ἂν μᾶς ρωτήσει ὁ Χριστὸς τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἃς ποῦμε τὴ γνώμη μας…
-Κοίταξε νὰ ἀφήσεις τὶς κρίσεις καὶ τὶς κατακρίσεις, γιατί μετὰ θὰ σὲ κρίνει κι ἐσένα ὁ Θεός. Ἐσὺ δὲν βάζει καμμιὰ ἐλιὰ λίγο χαλασμένη μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες;
- Ὄχι Γέροντα, προσέχω νὰ μὴ βάζω.
- Ἂν μᾶς κάνει τόσο καλὸ διάλεγμα ὁ Χριστὸς στὴν Κρίση, χαθήκαμε! Ἐνῶ, ἂν τώρα παραβλέπουμε τὰ σφάλματα τῶν ἄλλων καὶ δὲν τοὺς κατακρίνουμε, θὰ μποροῦμε τότε νὰ ποῦμε στὸ Χριστό: «Χριστέ μου, βάλε μὲ κι ἐμένα σὲ καμιὰ ἄκρη μέσα στὸ Παράδεισο!». Θυμάστε τί γράφει τὸ γεροντικὸ γιὰ ἕναν ἀμελῆ μοναχὸ ποῦ σώθηκε γιατί δὲν κατέκρινε; Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ πεθάνει, ἦταν πολὺ χαρούμενος καὶ εἰρηνικός. Τότε ὁ Γέροντάς του, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν οἱ Πατέρες ποὺ εἶχαν μαζευτεῖ ἀπὸ τὰ γύρω Κελιά, τὸν ρώτησε: «Ἀδελφέ, πῶς καὶ δὲν φοβᾶσαι τὸν θάνατο, ἀφοῦ ἔζησες μὲ ἀμέλεια;». Καὶ ὁ ἀδελφός του ἀπάντησε: «Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔζησα μὲ ἀμέλεια. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ ἔγινα μοναχὸς προσπάθησα νὰ μὴν κατακρίνω κανέναν, ὁπότε τώρα θὰ πῶ στὸν Χριστό: Χριστέ μου, εἶμαι ἕνας ταλαίπωρος, ἀλλὰ τουλάχιστον τὴν ἐντολή Σου: ¨Μὴ κρίνετε, ἴνα μὴ κριθῆτε¨[8], τὴν τήρησα». « Μακάριος εἶσαι ἀδελφέ, τοῦ εἶπε τότε ὁ Γέροντας, γιατί σώθηκες χωρὶς κόπο».
- Γέροντα, μερικοὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, ὅταν βλέπουν κάποιον νὰ ζεῖ ἁμαρτωλά, λένε: «Ά, αὐτός, ἔτσι ποὺ πάει, εἶναι γιὰ τὴν κόλαση!».
- Ἄχ, ἂν οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωπο πᾶνε στὴ κόλαση ἀπὸ τὶς καταχρήσεις, οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι θὰ πᾶνε ἀπὸ τὶς κατακρίσεις… Γιὰ κανέναν δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι θὰ πάει στὴν κόλαση. Ὁ Θεὸς δὲν ξέρουμε πῶς ἐργάζεται. Τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄβυσσος. Κανέναν νὰ μὴ καταδικάζουμε, γιατί ἔτσι παίρνουμε τὴν κρίση ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Πᾶμε νὰ γίνουμε Θεοί. Ἂν μᾶς ρωτήσει ὁ Χριστὸς τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἃς ποῦμε τὴ γνώμη μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου