“Δεν εὐθύνεται μονάχα ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὰ παραπτώματά του. Τὰ λάθη, οἱ ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη δὲν εἶναι μόνο προσωπικὰ βιώματα τοῦ ἐξομολογούμενου.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῶν γονέων του καὶ εἰδικά της μητέρας, δηλαδὴ τὸ πῶς ζοῦσε ἡ μητέρα, ὅταν τὸν κυοφοροῦσε, ἂν στενοχωριόταν, τί ἔκανε, ἂν κουραζόταν τὸ νευρικό της σύστημα, ἂν εἶχε χαρά, ἂν εἶχε θλίψη, ἂν εἶχε μελαγχολία.
Έ, ὅλο το νευρικὸ σύστημα τὸ δικό της ἐπηρέασε τὸ νευρικὸ σύστημα τοῦ ἐμβρύου της. Ὁπότε, ὅταν γεννηθεῖ τὸ παιδὶ καὶ μεγαλώσει, παίρνει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῆς μητέρας του, δηλαδὴ ἄλλου ἀνθρώπου. Δημιουργεῖται μιὰ κατάσταση στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῶν γονέων του, ποὺ τὴν παίρνει μαζί του σ΄ ὅλη του τὴ ζωή, ἀφήνει ἴχνη μέσα του καὶ πολλὰ πράγματα ποὺ συμβαίνουν στὴ ζωὴ τοῦ εἶναι ἀπόρροια τῆς καταστάσεως αὐτῆς.
Τὰ φερσίματά του ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν κατάσταση τῶν γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, ἀλλὰ δὲν διορθώνεται. Ἐδῶ βρίσκεται μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.
Ὑπάρχει, ὅμως, ἕνα μυστικό. Ὑπάρχει κάποιος τρόπος ν΄ ἀπαλλαγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἂπ΄ αὐτὸ τὸ κακό. Ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἡ γενικὴ ἐξομολόγηση, ἡ ὁποία γίνεται μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ, δηλαδή, νὰ σοῦ πεῖ ὁ πνευματικός:
- Πῶς θὰ ἤθελα νὰ ἤμασταν σ΄ ἕνα ἥσυχο μέρος, νὰ μὴν εἶχα ἀσχολίες καὶ νὰ μοῦ ἔλεγες τὴ ζωή σου ἂπ΄ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τότε ποὺ αἰσθάνθηκες τὸν ἑαυτό σου, ὅλα τα γεγονότα ποὺ θυμᾶσαι καὶ ποιὰ ἦταν ἡ ἀντιμετώπισή τους ἀπὸ σένα, ὄχι μόνο τα δυσάρεστα ἀλλὰ καὶ τὰ εὐχάριστα, ὄχι μόνο τὶς ἁμαρτίες ἀλλὰ καὶ τὰ καλά. Καὶ τὶς ἐπιτυχίες καὶ τὶς ἀποτυχίες. Ὅλα. Ὅλα ὅσα ἀπαρτίζουν τὴ ζωή σου.
Πολλὲς φορὲς ἔχω μεταχειριστεῖ αὐτὴ τὴν γενικὴ ἐξομολόγηση καὶ εἶδα θαύματα πάνω σ΄ αὐτό. Τὴν ὥρα ποὺ τὰ λὲς στὸν ἐξομολόγο, ἔρχεται ἡ θεία χάρις καὶ σὲ ἀπαλλάσσει ἂπ΄ ὅλα τα ἄσχημα βιώματα καὶ τὶς πληγὲς
καὶ τὰ ψυχικὰ τραύματα καὶ τὶς ἐνοχές, διότι, τὴν ὥρα ποὺ τὰ λές, ὁ ἐξομολόγος εὔχεται θερμὰ στὸν Κύριο γιὰ τὴν ἀπαλλαγή σου.
Εἶχε ἔλθει σ΄ ἐμένα πρὸ καιροῦ μιὰ κυρία, ποὺ ἔκανε αὐτοῦ του εἴδους τὴν ἐξομολόγηση καὶ βρῆκε μεγάλη ὠφέλεια.
Βελτιώθηκε ἡ ψυχολογική της κατάσταση, διότι τῆνε βασάνιζε κάτι. Ἔστειλε, λοιπόν, αὐτὴ μιὰ φίλη της καὶ πήγαμε ἔξω στὸ βράχο, στὰ Καλλίσια. Καθίσαμε καὶ ἄρχισε κι ἐκείνη νὰ μοῦ μιλάει. Τῆς λέω:
- Νὰ μοῦ πεῖς ὅ,τι αἰσθάνεσαι. Ἂν σὲ ρωτήσω ἐγὼ γιὰ κάτι, νὰ μοῦ πεῖς. Ἂν δὲν σὲ ρωτήσω, νὰ συνεχίσεις νὰ τὰ λέεις, ὅπως τὰ αἰσθάνεσαι.
Ὂλ’ αὐτὰ πού μου ἔλεγε, τὰ παρακολουθοῦσα ὄχι ἁπλῶς μὲ προσοχή, ἀλλὰ “ἔβλεπα” μέσα στὸν ψυχικό της κόσμο τὴν ἐπίδραση τῆς προσευχῆς.
Τὴν παρακολουθοῦσα μέσα στὴν ψυχή της κι “ἔβλεπα” ὅτι πήγαινε χάρις μέσα της, ὅπως τῆνε κοίταζα ἐγώ.
Διότι στὸν πνευματικὸ ὑπάρχει χάρις καὶ στὸν παπὰ ὑπάρχει χάρις. Τὸ καταλαβαίνετε; Δηλαδή, ἐνῶ ἐξομολογεῖται ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἱερέας προσεύχεται γὶ αὐτόν. Συγχρόνως ἔρχεται ἡ χάρις καὶ τὸν ἐλευθερώνει ἂπ΄ τὰ ψυχικὰ τραύματα, ποὺ γιὰ χρόνια τὸν βασανίζουν, χωρὶς νὰ γνωρίζει τὴν αἰτία τους. Ώ, αὐτὰ τὰ πιστεύω πολύ!
Στὸν ἐξομολόγο μπορεῖς νὰ μιλήσεις ὅπως αἰσθάνεσαι, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸ τόσο σημαντικό, ὅσο εἶναι το ὅτι κοιτάζει μέσα στὴν ψυχή σου προσευχόμενος ὁ παπὰς καὶ βλέπει πῶς εἶσαι καὶ σοῦ μεταδίδει τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι αὐτὸ τὸ κοίταγμα εἶναι πνευματικὲς “ἀκτίνες” ποὺ σὲ ξαλαφρώνουν καὶ σὲ θεραπεύουν, μὴ νομίσετε ὅτι εἶναι ἀκτίνες φυσικές.
Εἶναι ἀλήθεια αὐτὰ τὰ πράγματα. Καὶ μὲ τὸν Χριστὸ τί ἔγινε; Ἐπίασε τὸ χέρι τῆς αἱμορροούσης καὶ εἶπε: “Ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἂπ΄ἐμού”. Θὰ πεῖς: “Ναί, μὰ ἦταν Θεός”. Ὁ Χριστὸς βέβαια ἦταν Θεός, ἀλλὰ μήπως καὶ οἱ Ἀπόστολοι δὲν κάνανε τὸ ἴδιο;
Ὅλοι οἱ πνευματικοί, οἱ ἐξομολόγοι, ἔχουν αὐτὴν τὴν χάρι κι ὅταν εὔχονται, τὴν ἐκπέμπουν ὡς ἀγωγοί. Γιὰ παράδειγμα, θέλουμε ν΄ ἀνάψουμε ἐδῶ πέρα μιὰ θερμάστρα καὶ βάζουμε ἕνα καλώδιο, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἐπαφή, διότι τὸ καλώδιο δὲν εἶναι στὴν πρίζα. Ἄν, ὅμως, τὸ καλώδιο μπεῖ στὴν πρίζα, μόλις κάνει τὴν ἐπαφή, ἔρχεται τὸ ρεῦμα μέσω αὐτοῦ του ἀγωγοῦ.
Εἶναι πνευματικὰ πράγματα τῆς θρησκείας μᾶς αὐτά. Μπορεῖ νὰ λέμε γιὰ καλώδιο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα αὐτὴ εἶναι “ἡ θεία ψυχανάλυση”.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῶν γονέων του καὶ εἰδικά της μητέρας, δηλαδὴ τὸ πῶς ζοῦσε ἡ μητέρα, ὅταν τὸν κυοφοροῦσε, ἂν στενοχωριόταν, τί ἔκανε, ἂν κουραζόταν τὸ νευρικό της σύστημα, ἂν εἶχε χαρά, ἂν εἶχε θλίψη, ἂν εἶχε μελαγχολία.
Έ, ὅλο το νευρικὸ σύστημα τὸ δικό της ἐπηρέασε τὸ νευρικὸ σύστημα τοῦ ἐμβρύου της. Ὁπότε, ὅταν γεννηθεῖ τὸ παιδὶ καὶ μεγαλώσει, παίρνει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῆς μητέρας του, δηλαδὴ ἄλλου ἀνθρώπου. Δημιουργεῖται μιὰ κατάσταση στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῶν γονέων του, ποὺ τὴν παίρνει μαζί του σ΄ ὅλη του τὴ ζωή, ἀφήνει ἴχνη μέσα του καὶ πολλὰ πράγματα ποὺ συμβαίνουν στὴ ζωὴ τοῦ εἶναι ἀπόρροια τῆς καταστάσεως αὐτῆς.
Τὰ φερσίματά του ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν κατάσταση τῶν γονέων του. Μεγαλώνει, μορφώνεται, ἀλλὰ δὲν διορθώνεται. Ἐδῶ βρίσκεται μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.
Ὑπάρχει, ὅμως, ἕνα μυστικό. Ὑπάρχει κάποιος τρόπος ν΄ ἀπαλλαγεῖ ὁ ἄνθρωπος ἂπ΄ αὐτὸ τὸ κακό. Ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι ἡ γενικὴ ἐξομολόγηση, ἡ ὁποία γίνεται μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ, δηλαδή, νὰ σοῦ πεῖ ὁ πνευματικός:
- Πῶς θὰ ἤθελα νὰ ἤμασταν σ΄ ἕνα ἥσυχο μέρος, νὰ μὴν εἶχα ἀσχολίες καὶ νὰ μοῦ ἔλεγες τὴ ζωή σου ἂπ΄ τὴν ἀρχή, ἀπὸ τότε ποὺ αἰσθάνθηκες τὸν ἑαυτό σου, ὅλα τα γεγονότα ποὺ θυμᾶσαι καὶ ποιὰ ἦταν ἡ ἀντιμετώπισή τους ἀπὸ σένα, ὄχι μόνο τα δυσάρεστα ἀλλὰ καὶ τὰ εὐχάριστα, ὄχι μόνο τὶς ἁμαρτίες ἀλλὰ καὶ τὰ καλά. Καὶ τὶς ἐπιτυχίες καὶ τὶς ἀποτυχίες. Ὅλα. Ὅλα ὅσα ἀπαρτίζουν τὴ ζωή σου.
Πολλὲς φορὲς ἔχω μεταχειριστεῖ αὐτὴ τὴν γενικὴ ἐξομολόγηση καὶ εἶδα θαύματα πάνω σ΄ αὐτό. Τὴν ὥρα ποὺ τὰ λὲς στὸν ἐξομολόγο, ἔρχεται ἡ θεία χάρις καὶ σὲ ἀπαλλάσσει ἂπ΄ ὅλα τα ἄσχημα βιώματα καὶ τὶς πληγὲς
καὶ τὰ ψυχικὰ τραύματα καὶ τὶς ἐνοχές, διότι, τὴν ὥρα ποὺ τὰ λές, ὁ ἐξομολόγος εὔχεται θερμὰ στὸν Κύριο γιὰ τὴν ἀπαλλαγή σου.
Εἶχε ἔλθει σ΄ ἐμένα πρὸ καιροῦ μιὰ κυρία, ποὺ ἔκανε αὐτοῦ του εἴδους τὴν ἐξομολόγηση καὶ βρῆκε μεγάλη ὠφέλεια.
Βελτιώθηκε ἡ ψυχολογική της κατάσταση, διότι τῆνε βασάνιζε κάτι. Ἔστειλε, λοιπόν, αὐτὴ μιὰ φίλη της καὶ πήγαμε ἔξω στὸ βράχο, στὰ Καλλίσια. Καθίσαμε καὶ ἄρχισε κι ἐκείνη νὰ μοῦ μιλάει. Τῆς λέω:
- Νὰ μοῦ πεῖς ὅ,τι αἰσθάνεσαι. Ἂν σὲ ρωτήσω ἐγὼ γιὰ κάτι, νὰ μοῦ πεῖς. Ἂν δὲν σὲ ρωτήσω, νὰ συνεχίσεις νὰ τὰ λέεις, ὅπως τὰ αἰσθάνεσαι.
Ὂλ’ αὐτὰ πού μου ἔλεγε, τὰ παρακολουθοῦσα ὄχι ἁπλῶς μὲ προσοχή, ἀλλὰ “ἔβλεπα” μέσα στὸν ψυχικό της κόσμο τὴν ἐπίδραση τῆς προσευχῆς.
Τὴν παρακολουθοῦσα μέσα στὴν ψυχή της κι “ἔβλεπα” ὅτι πήγαινε χάρις μέσα της, ὅπως τῆνε κοίταζα ἐγώ.
Διότι στὸν πνευματικὸ ὑπάρχει χάρις καὶ στὸν παπὰ ὑπάρχει χάρις. Τὸ καταλαβαίνετε; Δηλαδή, ἐνῶ ἐξομολογεῖται ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἱερέας προσεύχεται γὶ αὐτόν. Συγχρόνως ἔρχεται ἡ χάρις καὶ τὸν ἐλευθερώνει ἂπ΄ τὰ ψυχικὰ τραύματα, ποὺ γιὰ χρόνια τὸν βασανίζουν, χωρὶς νὰ γνωρίζει τὴν αἰτία τους. Ώ, αὐτὰ τὰ πιστεύω πολύ!
Στὸν ἐξομολόγο μπορεῖς νὰ μιλήσεις ὅπως αἰσθάνεσαι, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸ τόσο σημαντικό, ὅσο εἶναι το ὅτι κοιτάζει μέσα στὴν ψυχή σου προσευχόμενος ὁ παπὰς καὶ βλέπει πῶς εἶσαι καὶ σοῦ μεταδίδει τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι αὐτὸ τὸ κοίταγμα εἶναι πνευματικὲς “ἀκτίνες” ποὺ σὲ ξαλαφρώνουν καὶ σὲ θεραπεύουν, μὴ νομίσετε ὅτι εἶναι ἀκτίνες φυσικές.
Εἶναι ἀλήθεια αὐτὰ τὰ πράγματα. Καὶ μὲ τὸν Χριστὸ τί ἔγινε; Ἐπίασε τὸ χέρι τῆς αἱμορροούσης καὶ εἶπε: “Ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἂπ΄ἐμού”. Θὰ πεῖς: “Ναί, μὰ ἦταν Θεός”. Ὁ Χριστὸς βέβαια ἦταν Θεός, ἀλλὰ μήπως καὶ οἱ Ἀπόστολοι δὲν κάνανε τὸ ἴδιο;
Ὅλοι οἱ πνευματικοί, οἱ ἐξομολόγοι, ἔχουν αὐτὴν τὴν χάρι κι ὅταν εὔχονται, τὴν ἐκπέμπουν ὡς ἀγωγοί. Γιὰ παράδειγμα, θέλουμε ν΄ ἀνάψουμε ἐδῶ πέρα μιὰ θερμάστρα καὶ βάζουμε ἕνα καλώδιο, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἐπαφή, διότι τὸ καλώδιο δὲν εἶναι στὴν πρίζα. Ἄν, ὅμως, τὸ καλώδιο μπεῖ στὴν πρίζα, μόλις κάνει τὴν ἐπαφή, ἔρχεται τὸ ρεῦμα μέσω αὐτοῦ του ἀγωγοῦ.
Εἶναι πνευματικὰ πράγματα τῆς θρησκείας μᾶς αὐτά. Μπορεῖ νὰ λέμε γιὰ καλώδιο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα αὐτὴ εἶναι “ἡ θεία ψυχανάλυση”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου