Ὁ Καρδιογνώστης
Ἦταν Σάββατο, κι ὁ Κύριος δίδασκε σὲ μία ἰουδαϊκὴ Συναγωγή. Ἐκεῖ, ἀνάμεσα στὸν κόσμο ποὺ εἶχε συγκεντρωθεῖ, ἦταν καὶ μία γυναίκα «συγκύπτουσα», ἡ ὁποία ἐπὶ 18 ἔτη ἔπασχε ἀπὸ φοβερὴ ἀσθένεια ποὺ τὴν κρατοῦσε μονίμως κυρτωμένη· δὲν μποροῦσε νὰ σηκώσει τὸ σῶμα της οὔτε στὸ ἐλάχιστο.
Μαρτύριο ἦταν ἡ ζωὴ γιὰ τὴν ταλαίπωρη ἐκείνη συγκύπτουσα. Δεκαοκτὼ χρόνια χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ κοιτάξει τὸν οὐρανό, τὰ πουλιά, τ’ ἀστέρια, τὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων γύρω της. Δεκαοκτὼ χρόνια καταδικασμένη νὰ βλέπει τὸ χῶμα, σκυμμένη στὴ γῆ! Κι ὅμως, ἡ γυναίκα αὐτὴ δὲν ἀπελπίστηκε. Δὲν ἔχασε τὴν πίστη καὶ τὴν ὑπομονή της. Ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος ἔκανε τὴν ψυχὴ της πιὸ ἀνθεκτική. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴ βλέπουμε νὰ μὴν ὑπολογίζει τὸν κόπο, τὸν πόνο, τὶς εἰρωνεῖες ἢ τὴν περιφρόνηση τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ ἔρχεται στὴ Συναγωγὴ γιὰ νὰ ἐνισχυθεῖ πνευματικὰ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη τοῦ θείου Νόμου.
Ἆραγε ποιὸς μποροῦσε νὰ καταλάβει τί ὑπομονὴ ἔκανε αὐτὴ ἡ γυναίκα; Ποιὸς ἦταν ἱκανὸς νὰ διακρίνει τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς της; Ποιὸς ὑποψιαζόταν τὸ ἐσώτερο κάλλος αὐτῆς ποὺ ἐξωτερικὰ φαινόταν καμπουριασμένη καὶ ἄσχημη;...
Μόνο ὁ καρδιογνώστης Κύριος γνώριζε τὴ βαθιὰ πίστη της καὶ τὴν ταπεινή της διάθεση, γι’ αὐτὸ καί, χωρὶς ἐκείνη νὰ πεῖ οὔτε μιὰ λέξη, μπροστὰ σὲ ὅλους στράφηκε καὶ τῆς εἶπε: «γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου»· γυναίκα, εἶσαι λυμένη καὶ ἐλευθερωμένη ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου. Μάλιστα ἔθεσε πάνω της τὰ χέρια Του, καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ συγκύπτουσα ἔγινε καλά! Ἐπανέκτησε τὴν ὄρθια στάση τοῦ σώματός της καὶ δόξαζε τὸν Θεὸ γιὰ τὴ θεραπεία της.
Εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Κύριος χάρισε τὴν ὑγεία στὴ συγκύπτουσα χωρὶς ἐκείνη νὰ τὸ ζητήσει καὶ χωρὶς νὰ τὴν προκαλέσει νὰ ἐκφράσει τὴν πίστη της. Γιατί; Διότι καὶ μόνο τὸ ὅτι αὐτὴ ἡ γυναίκα ἦρθε στὴ Συναγωγὴ σὲ τέτοια κατάσταση, αὐτὸ φανέρωνε τὴν ἀγαθὴ καὶ ταπεινή της διάθεση. Γι’ αὐτὸ καὶ δέχθηκε τὴν εὐεργετικὴ Χάρη τοῦ Κυρίου.
Ἂς τὸ ὑπογραμμίσουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ Κύριος δὲν κρίνει ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ φαινόμενα, ἀλλὰ διεισδύει στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Γνωρίζει τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας, τὰ κίνητρα τῶν πράξεών μας, τὶς διαθέσεις τῆς καρδιᾶς μας. Δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὸ θεϊκό Του βλέμμα οὔτε ἕνα δάκρυ οὔτε ἕνας στεναγμός, πόσο μᾶλλον κάθε πόνος καὶ κόπος, κάθε θλίψη καὶ στενοχώρια! Ἡ ἄπειρη ἀγάπη καὶ τὸ πλούσιο ἔλεός Του προτρέχει καὶ προσφέρεται στὸν ἄνθρωπο ποὺ θέλει βοήθεια καὶ ἐνίσχυση. Στὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι ταπεινὸς καὶ δεκτικὸς τῆς Χάριτός Του. Ὄχι σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀντιδροῦν, ἀκόμη κι ὅταν Ἐκεῖνος εὐεργετεῖ. Κάτι πού, ὅπως θὰ δοῦμε, συνέβη καὶ στὴ συνέχεια τῆς διηγήσεως τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
«Σημεῖον ἀντιλεγόμενον»
Ὅλοι εἶδαν τὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς στὴ γυναίκα ἐκείνη. Δὲν τὸ δέχθηκαν ὅμως ὅλοι μὲ τὰ ἴδια αἰσθήματα.
Αὐτὸς μάλιστα ποὺ ἀντέδρασε ἐντονότερα ἦταν ὁ ἀρχισυνάγωγος, ὁ ὁποῖος γεμάτος ἀγανάκτηση στράφηκε στὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ καὶ εἶπε: «Ἕξι μέρες ἔχουμε στὴ διάθεσή μας νὰ ἐργαζόμαστε. Αὐτὲς τὶς μέρες, λοιπόν, καὶ μόνο αὐτὲς μπορεῖτε νὰ ἔρχεστε καὶ ἐσεῖς ἐδῶ γιὰ νὰ θεραπεύεσθε, καὶ ὄχι τὴ μέρα τοῦ Σαββάτου, ποὺ εἶναι ἀργία».
Τότε ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Ὑποκριτή, ποὺ ἐνδιαφέρεσαι τάχα γιὰ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου... Ὁ καθένας σας τὴ μέρα τοῦ Σαββάτου δὲν λύνει τὸ βόδι του ἢ τὸ γαϊδούρι ἀπὸ τὸ παχνὶ καὶ δὲν τὸ πηγαίνει νὰ τὸ ποτίσει; Αὐτὸ ἐσεῖς δὲν τὸ θεωρεῖτε παράβαση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ γυναίκα, ποὺ εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπὸ τὰ ζῶα ὡς γνήσια ἀπόγονος τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ποὺ τὴν ἔδεσε ὁ σατανᾶς μὲ τέτοια ἀρρώστια, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ ὄρθια δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια, δὲν ἦταν σωστὸ καὶ ἐπιβεβλημένο νὰ λυθεῖ ἀπὸ τὰ μακροχρόνια καὶ ὀδυνηρὰ δεσμά της τὴ μέρα τοῦ Σαββάτου;...».
Μὲ τὴν ἀποστομωτικὴ αὐτὴ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου, ντροπιάστηκαν ὅλοι οἱ ἀντίπαλοί του. Κι ὁ λαὸς χαιρόταν γιὰ ὅλα τὰ λαμπρὰ καὶ θαυμαστὰ ἔργα ποὺ ἐπιτελοῦσε ὁ Χριστός.
Εἶναι πάντως ν’ ἀπορεῖ κανείς, πῶς ἕνα ὁλοφάνερο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ δημιουργεῖ τόσο ἀντίθετες καταστάσεις. Ἀλλὰ ἔτσι ἦταν ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Κυρίου. Ὅπως ἀκριβῶς τὸ εἶχε προφητεύσει ὁ δίκαιος Συμεών: «σημεῖον ἀντιλεγόμενον».
Δὲν λείπουν καὶ σήμερα τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ πιστεύσουμε. Ἂν ὅμως ἡ καρδιὰ μας εἶναι σκληρὴ καὶ σκοτισμένος ὁ νοῦς ἀπὸ τὰ πάθη, τότε ἀκόμη καὶ θαύματα νὰ δοῦμε, δὲν μποροῦμε νὰ πιστέψουμε. Γιὰ νὰ διακρίνουμε τὴν εὐεργετικὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας καὶ νὰ δεχθοῦμε τὶς θαυμαστὲς ἀλλοιώσεις τῆς χάριτός Του, χρειάζεται καρδιὰ καθαρὴ καὶ ἁγία διάθεση νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὴ ζωὴ μας σ’ Ἐκεῖνον.
Ἄς παρακαλέσουμε τὸν ἅγιο Νικόλαο, ποὺ ἑορτάζουμε τὴ μνήμη του σήμερα, νὰ μαλακώνει μὲ τὶς πρεσβεῖες του τὴν καρδιά μας καὶ νὰ δυναμώνει τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας στὸν παντοδύναμο Κύριο.
Ἦταν Σάββατο, κι ὁ Κύριος δίδασκε σὲ μία ἰουδαϊκὴ Συναγωγή. Ἐκεῖ, ἀνάμεσα στὸν κόσμο ποὺ εἶχε συγκεντρωθεῖ, ἦταν καὶ μία γυναίκα «συγκύπτουσα», ἡ ὁποία ἐπὶ 18 ἔτη ἔπασχε ἀπὸ φοβερὴ ἀσθένεια ποὺ τὴν κρατοῦσε μονίμως κυρτωμένη· δὲν μποροῦσε νὰ σηκώσει τὸ σῶμα της οὔτε στὸ ἐλάχιστο.
Μαρτύριο ἦταν ἡ ζωὴ γιὰ τὴν ταλαίπωρη ἐκείνη συγκύπτουσα. Δεκαοκτὼ χρόνια χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ κοιτάξει τὸν οὐρανό, τὰ πουλιά, τ’ ἀστέρια, τὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων γύρω της. Δεκαοκτὼ χρόνια καταδικασμένη νὰ βλέπει τὸ χῶμα, σκυμμένη στὴ γῆ! Κι ὅμως, ἡ γυναίκα αὐτὴ δὲν ἀπελπίστηκε. Δὲν ἔχασε τὴν πίστη καὶ τὴν ὑπομονή της. Ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος ἔκανε τὴν ψυχὴ της πιὸ ἀνθεκτική. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴ βλέπουμε νὰ μὴν ὑπολογίζει τὸν κόπο, τὸν πόνο, τὶς εἰρωνεῖες ἢ τὴν περιφρόνηση τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ ἔρχεται στὴ Συναγωγὴ γιὰ νὰ ἐνισχυθεῖ πνευματικὰ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη τοῦ θείου Νόμου.
Ἆραγε ποιὸς μποροῦσε νὰ καταλάβει τί ὑπομονὴ ἔκανε αὐτὴ ἡ γυναίκα; Ποιὸς ἦταν ἱκανὸς νὰ διακρίνει τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς της; Ποιὸς ὑποψιαζόταν τὸ ἐσώτερο κάλλος αὐτῆς ποὺ ἐξωτερικὰ φαινόταν καμπουριασμένη καὶ ἄσχημη;...
Μόνο ὁ καρδιογνώστης Κύριος γνώριζε τὴ βαθιὰ πίστη της καὶ τὴν ταπεινή της διάθεση, γι’ αὐτὸ καί, χωρὶς ἐκείνη νὰ πεῖ οὔτε μιὰ λέξη, μπροστὰ σὲ ὅλους στράφηκε καὶ τῆς εἶπε: «γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου»· γυναίκα, εἶσαι λυμένη καὶ ἐλευθερωμένη ἀπὸ τὴν ἀρρώστια σου. Μάλιστα ἔθεσε πάνω της τὰ χέρια Του, καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ συγκύπτουσα ἔγινε καλά! Ἐπανέκτησε τὴν ὄρθια στάση τοῦ σώματός της καὶ δόξαζε τὸν Θεὸ γιὰ τὴ θεραπεία της.
Εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Κύριος χάρισε τὴν ὑγεία στὴ συγκύπτουσα χωρὶς ἐκείνη νὰ τὸ ζητήσει καὶ χωρὶς νὰ τὴν προκαλέσει νὰ ἐκφράσει τὴν πίστη της. Γιατί; Διότι καὶ μόνο τὸ ὅτι αὐτὴ ἡ γυναίκα ἦρθε στὴ Συναγωγὴ σὲ τέτοια κατάσταση, αὐτὸ φανέρωνε τὴν ἀγαθὴ καὶ ταπεινή της διάθεση. Γι’ αὐτὸ καὶ δέχθηκε τὴν εὐεργετικὴ Χάρη τοῦ Κυρίου.
Ἂς τὸ ὑπογραμμίσουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ Κύριος δὲν κρίνει ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ φαινόμενα, ἀλλὰ διεισδύει στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Γνωρίζει τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας, τὰ κίνητρα τῶν πράξεών μας, τὶς διαθέσεις τῆς καρδιᾶς μας. Δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὸ θεϊκό Του βλέμμα οὔτε ἕνα δάκρυ οὔτε ἕνας στεναγμός, πόσο μᾶλλον κάθε πόνος καὶ κόπος, κάθε θλίψη καὶ στενοχώρια! Ἡ ἄπειρη ἀγάπη καὶ τὸ πλούσιο ἔλεός Του προτρέχει καὶ προσφέρεται στὸν ἄνθρωπο ποὺ θέλει βοήθεια καὶ ἐνίσχυση. Στὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι ταπεινὸς καὶ δεκτικὸς τῆς Χάριτός Του. Ὄχι σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀντιδροῦν, ἀκόμη κι ὅταν Ἐκεῖνος εὐεργετεῖ. Κάτι πού, ὅπως θὰ δοῦμε, συνέβη καὶ στὴ συνέχεια τῆς διηγήσεως τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
«Σημεῖον ἀντιλεγόμενον»
Ὅλοι εἶδαν τὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς στὴ γυναίκα ἐκείνη. Δὲν τὸ δέχθηκαν ὅμως ὅλοι μὲ τὰ ἴδια αἰσθήματα.
Αὐτὸς μάλιστα ποὺ ἀντέδρασε ἐντονότερα ἦταν ὁ ἀρχισυνάγωγος, ὁ ὁποῖος γεμάτος ἀγανάκτηση στράφηκε στὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ καὶ εἶπε: «Ἕξι μέρες ἔχουμε στὴ διάθεσή μας νὰ ἐργαζόμαστε. Αὐτὲς τὶς μέρες, λοιπόν, καὶ μόνο αὐτὲς μπορεῖτε νὰ ἔρχεστε καὶ ἐσεῖς ἐδῶ γιὰ νὰ θεραπεύεσθε, καὶ ὄχι τὴ μέρα τοῦ Σαββάτου, ποὺ εἶναι ἀργία».
Τότε ὁ Κύριος τοῦ ἀπάντησε: «Ὑποκριτή, ποὺ ἐνδιαφέρεσαι τάχα γιὰ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου... Ὁ καθένας σας τὴ μέρα τοῦ Σαββάτου δὲν λύνει τὸ βόδι του ἢ τὸ γαϊδούρι ἀπὸ τὸ παχνὶ καὶ δὲν τὸ πηγαίνει νὰ τὸ ποτίσει; Αὐτὸ ἐσεῖς δὲν τὸ θεωρεῖτε παράβαση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ γυναίκα, ποὺ εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπὸ τὰ ζῶα ὡς γνήσια ἀπόγονος τοῦ Ἀβραὰμ καὶ ποὺ τὴν ἔδεσε ὁ σατανᾶς μὲ τέτοια ἀρρώστια, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σηκωθεῖ ὄρθια δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια, δὲν ἦταν σωστὸ καὶ ἐπιβεβλημένο νὰ λυθεῖ ἀπὸ τὰ μακροχρόνια καὶ ὀδυνηρὰ δεσμά της τὴ μέρα τοῦ Σαββάτου;...».
Μὲ τὴν ἀποστομωτικὴ αὐτὴ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου, ντροπιάστηκαν ὅλοι οἱ ἀντίπαλοί του. Κι ὁ λαὸς χαιρόταν γιὰ ὅλα τὰ λαμπρὰ καὶ θαυμαστὰ ἔργα ποὺ ἐπιτελοῦσε ὁ Χριστός.
Εἶναι πάντως ν’ ἀπορεῖ κανείς, πῶς ἕνα ὁλοφάνερο θαῦμα τοῦ Χριστοῦ δημιουργεῖ τόσο ἀντίθετες καταστάσεις. Ἀλλὰ ἔτσι ἦταν ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ Κυρίου. Ὅπως ἀκριβῶς τὸ εἶχε προφητεύσει ὁ δίκαιος Συμεών: «σημεῖον ἀντιλεγόμενον».
Δὲν λείπουν καὶ σήμερα τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ πιστεύσουμε. Ἂν ὅμως ἡ καρδιὰ μας εἶναι σκληρὴ καὶ σκοτισμένος ὁ νοῦς ἀπὸ τὰ πάθη, τότε ἀκόμη καὶ θαύματα νὰ δοῦμε, δὲν μποροῦμε νὰ πιστέψουμε. Γιὰ νὰ διακρίνουμε τὴν εὐεργετικὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας καὶ νὰ δεχθοῦμε τὶς θαυμαστὲς ἀλλοιώσεις τῆς χάριτός Του, χρειάζεται καρδιὰ καθαρὴ καὶ ἁγία διάθεση νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὴ ζωὴ μας σ’ Ἐκεῖνον.
Ἄς παρακαλέσουμε τὸν ἅγιο Νικόλαο, ποὺ ἑορτάζουμε τὴ μνήμη του σήμερα, νὰ μαλακώνει μὲ τὶς πρεσβεῖες του τὴν καρδιά μας καὶ νὰ δυναμώνει τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας στὸν παντοδύναμο Κύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου