Γιατί οἱ ἄδικοι προοδεύουν;
Μέχρι πότε προοδεύουν; Καὶ τί συμβαίνει στὸ τέλος σ΄ αὐτοὺς καὶ στοὺς ἀπογόνους τους; Ἀναρωτήθηκες ποτέ; Νὰ μὴ σκοντάφτουν οἱ σκέψεις σου ὅταν βλέπεις ὅτι κάποιος καυχιέται μὲ τὴ δύναμη καὶ ξεχνᾶ τὸ Δωρητὴ τῆς δύναμης. Θυμήσου πὼς ὁ ὑπερήφανος καὶ καυχόμενος Γολιὰθ σκοτώθηκε ἀπὸ τὴ σφεντόνα ἑνὸς ἀγοριοῦ, τοῦ Δαβίδ.
Νὰ μὴ συγχύζεται ἡ καρδιά σου ὅταν βλέπεις πὼς κάποιος πλουτίζει μὲ ἄδικο τρόπο. Θὰ τρώει καὶ δὲν θὰ χορταίνει, θὰ ἁρπάζει καὶ δὲν θὰ τοῦ φτάνουν.
Θυμήσου τοὺς πλούσιους πολίτες στὰ Σόδομα, πὼς σὲ μία στιγμὴ ρίχτηκε πάνω τους φωτιὰ καὶ ἔγιναν στάχτη μ' ὅλο τους τὸν πλοῦτο. Ἐσὺ εἶσαι χριστιανός, καὶ ὁ χριστιανὸς παρατηρεῖ τὰ γεγονότα στὴν ἄλλη γραμμή, στὴν ὁλότητα, καὶ ὄχι ἐπὶ μέρους. Τὴν πρόοδο τοῦ ἀδίκου ὁ χριστιανὸς δὲν ἐκτιμᾶ σὰν κάποιο τετελεσμένο γεγονὸς ἀλλὰ περιμένει νὰ δεῖ τί ἀκολουθεῖ. Αὐτὸς ξέρει πὼς ὁ ἄδικος δὲν προοδεύει οὔτε μὲ τὴ δική του δύναμη οὔτε μὲ τὸ δικό του μυαλὸ ἀλλὰ μόνο ἐπειδὴ ὁ Θεὸς τοῦ ἐπιτρέπει νὰ προοδεύει, μπᾶς καὶ κάποια στιγμὴ θυμηθεῖ τὸ Θεό.
Ἀφοῦ εἶναι ἀνείπωτα ἐλεήμων ὁ Θεός μας, καὶ ἐπιτρέπει στοὺς ἀδίκους ἐκεῖνο ποὺ αὐτοὶ ἐπιθυμοῦν, μπᾶς καὶ κάποια στιγμὴ σκεφθοῦν, ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ντραποῦν γιὰ τὴν ἀδικία τους καὶ διορθωθοῦν. Στὸ Θεὸ εἶναι ἀγαπητοὶ οἱ μετανοοῦντες... εἶναι πολὺ ἀγαπητοὶ σ' Αὐτὸν ὅσοι μετανοοῦν ταπεινὰ γιὰ τὶς ἄδικες πράξεις τους. Ὁ Δημιουργὸς δὲν θέλει πάντα νὰ τιμωρήσει ἀμέσως μόλις κάποιος ξεκινήσει σὲ λάθος δρόμο. Ἐκεῖνος περιμένει τὸν πλανημένο νὰ γυρίσει μόνος του στὸν σωστὸ δρόμο.
Ἐκεῖνος βλέπει καὶ σιωπᾶ. Περιμένει καὶ δὲν ἀργεῖ. Εἶναι θαυμαστὸς στὴ σοφία, πανθαύμαστος στὸ ἔλεός Του. Γι' αὐτὸ ὁ προορατικὸς Ψαλμωδὸς ἐνθουσιασμένα λέει στὸν Κύριο: «Τὰ κρίματά σου ὡσεὶ ἄβυσσος πολλὴ» (Ψάλμ. 35,7). Ποιὸς θὰ ἐρευνήσει ὅλο το βάθος τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ;
Οἱ ἀνόητοι θυμώνουν ἐπειδὴ ὁ Θεὸς δὲν διοικεῖ τὸν κόσμο κατὰ τὴ δική τους λογική, καὶ οἱ λογικοὶ κοπιάζουν ἀσταμάτητα νὰ μποῦν στὴ λογική του Θεοῦ. Εἶναι δύσκολο καμιὰ φορᾶ καὶ στὸ λογικότατο νὰ κατανοήσει τὸ γιατί σ' ἕναν ἄνθρωπο συμβαίνει ἔτσι, ἐνῶ στὸν ἄλλον ἀλλιῶς· γιατί ὁ νέος ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴ ζωὴ πεθαίνει, ἐνῶ ὁ γέρος ποὺ ἐπιθυμεῖ τὸν θάνατο ζεῖ - γιατί ὁ εὐσεβὴς βασανίζεται, ἐνῶ ὁ ἄθεος καλοπερνᾶ. Καὶ οἱ ἁγιότατες ψυχὲς καμιὰ φορᾶ βρίσκονται σὲ ἀμηχανία μπροστὰ στὸ αἴνιγμα τῶν γεγονότων.
Στὴν Ἱερὰ παράδοση ὑπάρχει γραμμένη ἡ ἑξῆς περίπτωση: πέθανε κάποιος ἁμαρτωλὸς πλούσιος, τοῦ ὁποίου οἱ ἁμαρτίες ἦταν γνωστὲς σὲ ὅλους, καὶ ὁ ἐνταφιασμὸς τοῦ ἦταν πανηγυρικός, μὲ τὸν ἐπίσκοπο καὶ πολλοὺς Ἱερεῖς. Λίγο μετὰ ἀπ' αὐτὸ ἐπιτέθηκε ὕαινα σ' ἕναν ἀσκητὴ στὴν ἔρημο καὶ τὸν κατασπάραξε. Κάποιος μοναχός, ὁ ὅποιος εἶχε δεῖ ἐκείνη τὴν πανηγυρικὴ νεκρώσιμη πομπὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ τὰ ματωμένα ὑπολείμματα τοῦ δίκαιου, στὴ σύγχυση τοῦ ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ φώναξε: «Κύριε, πῶς ἔγινε αὐτὸ καὶ γιατί; Πῶς ἐκεῖνος ὁ ἁμαρτωλὸς εἶχε καὶ ἁπαλὴ ζωὴ καὶ ἁπαλὸ θάνατο, ἐνῶ αὐτὸς ὁ δίκαιος πικρὴ ζωὴ καὶ πικρὸ θάνατο;».
Σ' αὐτὸ τοῦ ἐμφανίστηκε ἄγγελος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξήγησε: «Ἐκεῖνος ὁ κακὸς πλούσιος εἶχε στὴ ζωὴ τοῦ μόνο μία καλὴ πράξη, ἐνῶ αὐτὸς ὁ ἀσκητὴς εἶχε στὴ ζωὴ τοῦ μόνο μία πιὸ βαριὰ ἁμαρτία. Μὲ τὴν ἑορταστικὴ καὶ τιμητικὴ νεκρώσιμη πομπὴ ὁ Ὕψιστος ἤθελε στὸν κακὸ πλούσιο νὰ ξεπληρώσει ἐκεῖνο τὸ καλὸ ἔργο, ὥστε νὰ μὴν περιμένει τίποτα ἄλλο σ' ἐκεῖνον τὸν κόσμο, ἐνῶ μὲ τὸν φρικτὸ θάνατο τοῦ ἀσκητῆ ἤθελε νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ ἐκείνη τὴ μία ἁμαρτία, ὥστε νὰ τοῦ δώσει πλῆρες βραβεῖο στοὺς οὐρανούς».
Γι' αὐτὸ ἐσὺ νὰ σκέπτεσαι περὶ τῶν κρίσεων τοῦ Θεοῦ καὶ τοποθέτησε ὅλη τὴν ἐλπίδα στὸν Δημιουργό σου. «Μὴ φθονεῖς τὴν εὐτυχία ἐκείνων ποὺ σκέφτονται τὸ πονηρὸ καὶ μὴ ζηλεύεις ἐκείνους ποὺ κάνουν τὸ κακὸ» (Ψάλμ. 36,1). Ἔτσι γράφει ὁ δίκαιος βασιλιὰς Δαβίδ, τὸν ὁποῖον γιὰ πολὺ καιρὸ βασάνιζε ἐκεῖνο ποὺ βασανίζει καὶ σένα, ὥσπου ὁ Κύριος του ἀποκάλυψε τὸ λόγο γιὰ νὰ καταλάβει.
Ὁ ἴδιος λέει καὶ αὐτὴ τὴν παρήγορη ἐμπειρία του: «Ἤμουν νέος καὶ τώρα γέρασα καὶ δὲν εἶδα δίκαιο νὰ ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὸ Θεό, οὔτε τὰ παιδιά του νὰ ζητιανεύουν ψωμὶ» (Ψάλμ. 36,25). Διάβαζε συχνά το Ψαλτήρι, καὶ θὰ καταλάβεις καὶ θὰ παρηγορηθεῖς.
Μέχρι πότε προοδεύουν; Καὶ τί συμβαίνει στὸ τέλος σ΄ αὐτοὺς καὶ στοὺς ἀπογόνους τους; Ἀναρωτήθηκες ποτέ; Νὰ μὴ σκοντάφτουν οἱ σκέψεις σου ὅταν βλέπεις ὅτι κάποιος καυχιέται μὲ τὴ δύναμη καὶ ξεχνᾶ τὸ Δωρητὴ τῆς δύναμης. Θυμήσου πὼς ὁ ὑπερήφανος καὶ καυχόμενος Γολιὰθ σκοτώθηκε ἀπὸ τὴ σφεντόνα ἑνὸς ἀγοριοῦ, τοῦ Δαβίδ.
Νὰ μὴ συγχύζεται ἡ καρδιά σου ὅταν βλέπεις πὼς κάποιος πλουτίζει μὲ ἄδικο τρόπο. Θὰ τρώει καὶ δὲν θὰ χορταίνει, θὰ ἁρπάζει καὶ δὲν θὰ τοῦ φτάνουν.
Θυμήσου τοὺς πλούσιους πολίτες στὰ Σόδομα, πὼς σὲ μία στιγμὴ ρίχτηκε πάνω τους φωτιὰ καὶ ἔγιναν στάχτη μ' ὅλο τους τὸν πλοῦτο. Ἐσὺ εἶσαι χριστιανός, καὶ ὁ χριστιανὸς παρατηρεῖ τὰ γεγονότα στὴν ἄλλη γραμμή, στὴν ὁλότητα, καὶ ὄχι ἐπὶ μέρους. Τὴν πρόοδο τοῦ ἀδίκου ὁ χριστιανὸς δὲν ἐκτιμᾶ σὰν κάποιο τετελεσμένο γεγονὸς ἀλλὰ περιμένει νὰ δεῖ τί ἀκολουθεῖ. Αὐτὸς ξέρει πὼς ὁ ἄδικος δὲν προοδεύει οὔτε μὲ τὴ δική του δύναμη οὔτε μὲ τὸ δικό του μυαλὸ ἀλλὰ μόνο ἐπειδὴ ὁ Θεὸς τοῦ ἐπιτρέπει νὰ προοδεύει, μπᾶς καὶ κάποια στιγμὴ θυμηθεῖ τὸ Θεό.
Ἀφοῦ εἶναι ἀνείπωτα ἐλεήμων ὁ Θεός μας, καὶ ἐπιτρέπει στοὺς ἀδίκους ἐκεῖνο ποὺ αὐτοὶ ἐπιθυμοῦν, μπᾶς καὶ κάποια στιγμὴ σκεφθοῦν, ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ντραποῦν γιὰ τὴν ἀδικία τους καὶ διορθωθοῦν. Στὸ Θεὸ εἶναι ἀγαπητοὶ οἱ μετανοοῦντες... εἶναι πολὺ ἀγαπητοὶ σ' Αὐτὸν ὅσοι μετανοοῦν ταπεινὰ γιὰ τὶς ἄδικες πράξεις τους. Ὁ Δημιουργὸς δὲν θέλει πάντα νὰ τιμωρήσει ἀμέσως μόλις κάποιος ξεκινήσει σὲ λάθος δρόμο. Ἐκεῖνος περιμένει τὸν πλανημένο νὰ γυρίσει μόνος του στὸν σωστὸ δρόμο.
Ἐκεῖνος βλέπει καὶ σιωπᾶ. Περιμένει καὶ δὲν ἀργεῖ. Εἶναι θαυμαστὸς στὴ σοφία, πανθαύμαστος στὸ ἔλεός Του. Γι' αὐτὸ ὁ προορατικὸς Ψαλμωδὸς ἐνθουσιασμένα λέει στὸν Κύριο: «Τὰ κρίματά σου ὡσεὶ ἄβυσσος πολλὴ» (Ψάλμ. 35,7). Ποιὸς θὰ ἐρευνήσει ὅλο το βάθος τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ;
Οἱ ἀνόητοι θυμώνουν ἐπειδὴ ὁ Θεὸς δὲν διοικεῖ τὸν κόσμο κατὰ τὴ δική τους λογική, καὶ οἱ λογικοὶ κοπιάζουν ἀσταμάτητα νὰ μποῦν στὴ λογική του Θεοῦ. Εἶναι δύσκολο καμιὰ φορᾶ καὶ στὸ λογικότατο νὰ κατανοήσει τὸ γιατί σ' ἕναν ἄνθρωπο συμβαίνει ἔτσι, ἐνῶ στὸν ἄλλον ἀλλιῶς· γιατί ὁ νέος ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴ ζωὴ πεθαίνει, ἐνῶ ὁ γέρος ποὺ ἐπιθυμεῖ τὸν θάνατο ζεῖ - γιατί ὁ εὐσεβὴς βασανίζεται, ἐνῶ ὁ ἄθεος καλοπερνᾶ. Καὶ οἱ ἁγιότατες ψυχὲς καμιὰ φορᾶ βρίσκονται σὲ ἀμηχανία μπροστὰ στὸ αἴνιγμα τῶν γεγονότων.
Στὴν Ἱερὰ παράδοση ὑπάρχει γραμμένη ἡ ἑξῆς περίπτωση: πέθανε κάποιος ἁμαρτωλὸς πλούσιος, τοῦ ὁποίου οἱ ἁμαρτίες ἦταν γνωστὲς σὲ ὅλους, καὶ ὁ ἐνταφιασμὸς τοῦ ἦταν πανηγυρικός, μὲ τὸν ἐπίσκοπο καὶ πολλοὺς Ἱερεῖς. Λίγο μετὰ ἀπ' αὐτὸ ἐπιτέθηκε ὕαινα σ' ἕναν ἀσκητὴ στὴν ἔρημο καὶ τὸν κατασπάραξε. Κάποιος μοναχός, ὁ ὅποιος εἶχε δεῖ ἐκείνη τὴν πανηγυρικὴ νεκρώσιμη πομπὴ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ τὰ ματωμένα ὑπολείμματα τοῦ δίκαιου, στὴ σύγχυση τοῦ ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ φώναξε: «Κύριε, πῶς ἔγινε αὐτὸ καὶ γιατί; Πῶς ἐκεῖνος ὁ ἁμαρτωλὸς εἶχε καὶ ἁπαλὴ ζωὴ καὶ ἁπαλὸ θάνατο, ἐνῶ αὐτὸς ὁ δίκαιος πικρὴ ζωὴ καὶ πικρὸ θάνατο;».
Σ' αὐτὸ τοῦ ἐμφανίστηκε ἄγγελος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξήγησε: «Ἐκεῖνος ὁ κακὸς πλούσιος εἶχε στὴ ζωὴ τοῦ μόνο μία καλὴ πράξη, ἐνῶ αὐτὸς ὁ ἀσκητὴς εἶχε στὴ ζωὴ τοῦ μόνο μία πιὸ βαριὰ ἁμαρτία. Μὲ τὴν ἑορταστικὴ καὶ τιμητικὴ νεκρώσιμη πομπὴ ὁ Ὕψιστος ἤθελε στὸν κακὸ πλούσιο νὰ ξεπληρώσει ἐκεῖνο τὸ καλὸ ἔργο, ὥστε νὰ μὴν περιμένει τίποτα ἄλλο σ' ἐκεῖνον τὸν κόσμο, ἐνῶ μὲ τὸν φρικτὸ θάνατο τοῦ ἀσκητῆ ἤθελε νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ ἐκείνη τὴ μία ἁμαρτία, ὥστε νὰ τοῦ δώσει πλῆρες βραβεῖο στοὺς οὐρανούς».
Γι' αὐτὸ ἐσὺ νὰ σκέπτεσαι περὶ τῶν κρίσεων τοῦ Θεοῦ καὶ τοποθέτησε ὅλη τὴν ἐλπίδα στὸν Δημιουργό σου. «Μὴ φθονεῖς τὴν εὐτυχία ἐκείνων ποὺ σκέφτονται τὸ πονηρὸ καὶ μὴ ζηλεύεις ἐκείνους ποὺ κάνουν τὸ κακὸ» (Ψάλμ. 36,1). Ἔτσι γράφει ὁ δίκαιος βασιλιὰς Δαβίδ, τὸν ὁποῖον γιὰ πολὺ καιρὸ βασάνιζε ἐκεῖνο ποὺ βασανίζει καὶ σένα, ὥσπου ὁ Κύριος του ἀποκάλυψε τὸ λόγο γιὰ νὰ καταλάβει.
Ὁ ἴδιος λέει καὶ αὐτὴ τὴν παρήγορη ἐμπειρία του: «Ἤμουν νέος καὶ τώρα γέρασα καὶ δὲν εἶδα δίκαιο νὰ ἐγκαταλείπεται ἀπὸ τὸ Θεό, οὔτε τὰ παιδιά του νὰ ζητιανεύουν ψωμὶ» (Ψάλμ. 36,25). Διάβαζε συχνά το Ψαλτήρι, καὶ θὰ καταλάβεις καὶ θὰ παρηγορηθεῖς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου